Το Ταξίδι που λέγαμε» της Αλκυόνης Παπαδάκη

-Τον έρωτα και τον θάνατο κανείς δεν μπορεί να σταματήσει. Να τον γλυκάνει μόνο μπορεί. Να τον κανακέψει. Έπρεπε να περάσουν τόσα χρόνια για να καταλάβω  πως και αυτός που έχει υπογράψει την αυτοκαταστροφή του  -ιδίως αυτός- αποζητά το «χειροκρότημά» του.

-Πάντα προτιμούσα ,και προτιμώ , τη γλυκιά  ομιλία του σώματος. Την υπόσχεση της αφής. Δεν είναι ποτέ ψεύτικη.

-Εγκαταλείπουν τον άρρωστο , όσοι νοιάζονται  πραγματικά γι” αυτόν;

-Όταν είσαι εξαρτημένος από έναν άλλο άνθρωπο , είναι παρών , είναι στο πλάι σου περισσότερο  όταν λείπει . Ο ίσκιος του σε ακολουθεί. Σε κατασκοπεύει. Σε απειλεί.

-Δυστυχία ξέρεις ποια είναι; Να μην υπάρχει ένα αυτί να σε ακούσει το γέλιο ή το κλάμα σου. Να μην ξέρεις τι θέλεις. Πού πας. Να παίζεις την τυφλόμυγα μια ζωή.

-Δεν αλλάζει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος διαμορφώνεται στην παιδική ηλικία.

-Δεν είναι αθώα τα παιδιά . Ανίδεα  είναι. Αυτό που βλέπεις στα μάτια τους, όταν τ” ανοίγουν διάπλατα και σε καθηλώνουν, δεν είναι αθωότητα. Άγνοια είναι. Επιφυλάσσονται.

-Σε σώζει η αγάπη εκείνου που έχεις διαλέξει να αγαπάς.

-Ο πόνος είναι μεγάλος δάσκαλος , μας χαρίζει την σοφία της ψυχής.

-Όταν δεν νιώθεις το άρωμα της βροχής , κινδυνεύει η ψυχή σου.

-Έχουμε  ακόμα λευκές σελίδες στο βιβλίο της ζωής μας. Και άσχετα με το τι θα γράψει η μοίρα, εμείς επιμένουμε να φτιάχνουμε στο περιθώριο ζωγραφιές.

-Μη χάσουμε το νήμα της ζωής, αυτό έχει σημασία . Μη νυχτωθούμε  εκεί που θρηνεί η ψυχή μας.

-Φτάνει  που  ονειρευόμαστε. Φτάνει που ενώ τρύπησε το τσεπάκι της ψυχής μας , δεν χάσαμε τα ναύλα του ονείρου.