Να είστε περίεργοι, αν θέλετε να μάθετε ποιοι στ’ αλήθεια γίνατε…

 

 Έχετε ποτέ σας σκεφτεί ποιος υπήρξε για σας ο σημαντικός σας πρόγονος;

Ήταν ο παππούς ή η γιαγιά σας, αυτός/ αυτή του οποίου το όνομα φέρετε;

Τι υπήρξε ο άνθρωπος αυτός για εσάς;

Τον γνωρίσατε άραγε καλά, μεγαλώσατε μήπως μαζί του;

Υπήρξε το άτομο που σας συντρόφευε στα πρώτα σας σχολικά βήματα;

Υπήρξε το άτομο που σας διάβαζε παραμύθια τις κρύες χειμωνιάτικες βραδιές;

Υπήρξε το άτομο που σκότωνε τους δράκους που στοίχειωναν τα παιδικά σας όνειρα;

Θα σκεφτείτε-και λογικά- πως είναι προφανής η απάντηση…

ΣΙΣΥΦΟΣ

 

Λες πως η αθανασία εχει κόστος.... Κι εγώ σκέφτομαι πως το φορτίο που ανέλαβες είναι βαρύτερο από όσο θα μπορούσε η ανηφοριά να σου επιτρέψει.
 
Είσαι καλόψυχος.... το βλέπω στα καθαρά σου μάτια και στους γερμενους ώμους.
Ανέλαβες να ξεκουράσεις τους άλλους κουρασμένους, που είχαν κουραστεί κουβαλώντας-κι εκείνοι- φορτία αλλότρια της ιστορίας....
 
Ο καθείς κι η μοίρα του.....

Αγκαλιές και χάδια: πόσο τα επιζητάμε;

 

 

Οι αγκαλιές και τα χάδια είναι πολύ τρυφερές εκδηλώσεις, αλλά όχι για όλους τους ανθρώπους.

 Άραγε επιζητάμε τις αγκαλιές και τα χάδια ή όταν μας προσεγγίζει ο σύντροφος μας εμείς απομακρυνόμαστε;;

 Αντίστοιχα δίνουμε απλόχερα τις αγκαλιές και τα χάδια μας στα παιδιά μας ή είμαστε φειδωλοί από τον φόβο μην κακομάθουν;

Αν η απάντηση στις παραπάνω ερωτήσεις είναι ότι αποφεύγουμε και να δίνουμε, αλλά και να παίρνουμε αγκαλιές και χάδια, τότε θα πρέπει να ανατρέξουμε πίσω στην πατρική μας οικογένεια και στα δικά μας παιδικά χρόνια. 

Πολλοί από εμάς έχουμε μεγαλώσει σε οικογένειες όπου τα χάδια, οι αγκαλιές και τα φιλιά δίνονταν με μέτρο από φόβο μην κακομάθει το παιδί.

 Ενώ ως παιδιά λαχταρούσαμε την αγκαλιά της μάνας ή του πατέρα μας, δεν την είχαμε όσο θα θέλαμε! 

Κυριακάτικο απόγευμα

 

Μοιάζει η ζωή μας με κυριακάτικο απόγευμα. Αμήχανα βαδίζουμε προς την κατάθλιψη, φορώντας ρούχα σφιχτά, κουμπωμένα, ερμητικά, σαν το αχρείαστο πουλόβερ που η μητέρα μάς επέβαλε, μήπως το βράδυ βγάλει ψύχρα. 

Μοιάζει η ζωή μας με θλιβερό περίπατο στα μέρη, που ταξίδι δε θυμίζουν. 

Βαριεστημένα παρατηρούμε τις κυρίες με βαρύγδουπα φορέματα να σεριανίζουν σαν επιτάφιοι επιθυμίες απονεκρωμένες μαζί με παιδιά, που θέλουν να ξεφύγουν. 

Με σχόλια καυστικά ή γέλια ψεύτικα να μέμφονται τους πάντες. Σε τακούνια ψηλά, όσο το άλμα που δεν αποτόλμησαν, για να μην καταντήσουν δήμιοι της ζωής τους. 

-Τι είναι η ηρεμία του νου Δάσκαλε;

 
-Όταν είσαι έξω στο δρόμο, και περπατάς, μπορεί να υπάρχουν πολλά αυτοκίνητα που από δίπλα σου περνούν. 

 Κορνάρουν, σφυρίζουν, έχουν δυνατά τη μουσική, ίσως μάλιστα να είναι και μεγάλη η κίνηση και να έχει ζεσταθεί πολύ η ατμόσφαιρα. 

Και στο πεζοδρόμιο γίνονται έργα, και υπάρχουν μηχανήματα και κομπρεσέρ που αυξάνουν και άλλο το θόρυβο. 

Και στη γωνία είναι ένα από τα αυτοκίνητα που έχουν σειρήνες πάνω τους και τις έχει στη διαπασών γιατί παρότι είναι κολλημένο στην κίνηση, θέλει να ανοίξει δρόμο! 

Και σφυρίζει και ο τροχονόμος στο δρόμο!

Αυτό, ηρεμία δεν έχει, έτσι; 

Αλλά αν μέσα σε αυτή τη σκηνή, είσαι με το ταίρι σου που είσαι πάρα πολύ ερωτευμένος μαζί του και φιλιέστε παθιασμένα; 

Και κυρίως μισώ τη λέξη υπομονή... Η ψυχή μου βιάζεται...

 

Μισώ τις συμπεριφορές που διφορέουν... τα συναισθήματα που υποβόσκουν .... τις επιθυμίες που υπολανθάνουν ... τις ημιτελείς υποθέσεις...τα ερωτηματικά...την αβεβαιότητα... τα εάν...τα μήπως... τα ίσως... τα θολά τοπία...τους γρίφους...

Μισώ τη δειλία και την αναποφασιστικότητα με την επίφαση της σωφροσύνης και της σοφίας...τις κραυγαλέες δηλώσεις και την «τόσο ...όσο...» στάση ζωής που τις ακυρώνει...... το αμετάβλητο σε όλους τους αριθμούς και τα πρόσωπα «εγώ» και τις απαξιωμένες παράπλευρες απώλειες στο «εσύ»...τις εκ του ασφαλούς επιλογές με διασφαλισμένη την έξοδο κινδύνου... 

Kάθε σπόρος ξέρει πώς να γίνει δέντρο

Αφιερώνω το εμπνευσμένο ποίημα-συλλογισμό “Ονειρα-σπόροι” σ΄όλους τους φίλους και τις φίλες που – σε πείσμα των ασφυκτικών πιέσεων της εποχής – εξακολουθούν να ελπίζουν, να ονειρεύονται και να κρατούν με πάθος ζωντανή την εμπιστοσύνη πως μια μέρα οι σπόροι των επιθυμιών της καρδιάς τους θα βλαστήσουν, θα δυναμώσουν και θα δώσουν καρπούς:

Artist: Sue Wookey

Μέσα στη σιωπή της σκέψης μου αντιλαμβάνομαι τον εσωτερικό μου κόσμο σαν ένα σπόρο, κατά κάποιον τρόπο μικρό κι ασήμαντο, αλλά και γεμάτο δυνατότητες.

Και βλέπω μέσα του το σπέρμα ενός θαυμάσιου δέντρου, του δέντρου της ζωής μου, σε διαδικασία εξέλιξης.

Κάθε μικρός σπόρος περιέχει το πνεύμα του δέντρου που θα γίνει μετά.

Τα δάκρυα της συγκίνησης...

Όσο μεγαλώνουμε παιδί μου, γινόμαστε πιο ευσυγκίνητοι…

Θυμάμαι τα λόγια της γιαγιάς. Τα θυμάμαι μαζί με τα δάκρυά της… όταν θυμόταν τον άντρα της… όταν θυμόταν τον αδερφό της… όταν θυμόταν την κόρη της… συχνά, όλο και πιο συχνά…

Γιατί; Γιατί συμβαίνει αυτό; την ρώτησα κάποια μέρα.

Θα πρέπει να ήταν μήνες πριν φύγει από το σπίτι και δεν την ξανάδα. Οι γνωστές οικογενειακές έριδες την ενέπλεξαν σε ένα παιχνίδι ‘εξουσίας’ και ‘κυριότητας’ από το οποίο δεν ήθελε να ξεφύγει. Ακόμη κι αν μπορούσε.

Δεν ξέρω αγόρι μου. Ίσως γιατί πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά…

Στο τέλος;

Ναι… αλλά μην σε απασχολούν εσένα αυτά… εσύ είσαι νέος…

Οι μνήμες είναι πιο ζωηρές τότε; Γι αυτό συμβαίνει; επέμεινα.

Ή μήπως αναδύονται ευκολότερα; σκέφτηκα.  Γιατί έχουν πάψει πια να είναι αναμνήσεις. Έχουν μια άλλη ποιότητα. Είναι μνήμες, πάει να πει εγγραφές που η δύναμή τους παραμερίζει την καιρικότητα και μοιάζουν με το πυρωμένο σίδερο… ακόμα κι αν δεν το αγγίξεις, είναι εκεί… και νιώθεις τη θερμότητα… ως τα εσώψυχά σου…

Η γιαγιά κούνησε το κεφάλι και χαμογέλασε.

"Θέλησα να σε δοκιμάσω..."

"…Θέλησα να σε δοκιμάσω, Και ποιος είσαι εσύ για να δοκιμάζεις αυτό που δημιούργησες, Είμαι ο υπέρτατος άρχων όλων των πραγμάτων, Και όλων των όντων, θα πεις, όχι όμως δικός μου και της ελευθερίας μου, Ελευθερία για να σκοτώνεις, Όπως εσύ ήσουν ελεύθερος να επιτρέψεις να σκοτώσω τον άβελ ενώ ήταν στο χέρι σου να το αποτρέψεις, αρκεί για μια στιγμή να είχες εγκαταλείψει το ματαιόδοξο αλάθητο που μοιράζεσαι με όλους τους άλλους θεούς, αρκεί για μια στιγμή να ήσουν πραγματικά ευσπλαχνικός, να δεχόσουν την προσφορά μου με ταπεινότητα, απλώς και μόνο γιατί δεν έπρεπε να τολμήσεις να την αρνηθείς, οι θεοί, κι εσύ όπως όλοι οι άλλοι, έχετε υποχρεώσεις απέναντι σ’ εκείνους που λέτε πως δημιουργήσατε,

Kατασκευαστής ελεγχόμενης τρέλας...

ΠΑΡΑΦΥΛΑΞΗ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ

Απόσπασμα από το άρθρο «Καταστασιακοί και Καστανέντα» του Χρήστου Μόρφου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Ανοιχτή Πόλη», τ. 29

Σύμφωνα με τους πολεμιστές του Δον Χουάν υπάρχουν τρεις τύποι προσοχής. Ορίζουν την Προσοχή ως ‘την τιθάσευση και την αύξηση της συνείδησης μέσω της διαδικασίας της ζωής’. 

Οι τρεις τύποι προσοχής είναι αντίστοιχα η πρώτη, η δεύτερη και η τρίτη προσοχή. 

«Η πρώτη προσοχή στον άνθρωπο είναι η ζωώδης συνείδηση, που, μέσα από την διαδικασία της εμπειρίας, αναπτύχθηκε σε μια περίπλοκη, ιδιαίτερα εύθραυστη ικανότητα που αντιμετωπίζει τον καθημερινό κόσμο από όλες τις αναρίθμητες απόψεις του. Με άλλα λόγια, όλα όσα μπορεί να σκεφτεί κανείς, αποτελούν μέρος της πρώτης προσοχής. Η πρώτη προσοχή είναι όλα όσα είμαστε σαν συνηθισμένοι άνθρωποι. Λόγω του απόλυτου ελέγχου της στην ζωή μας, η πρώτη προσοχή είναι το πιο πολύτιμο πράγμα που έχει ο μέσος άνθρωπος. Ίσως μάλιστα να είναι και το μοναδικό μας πολύτιμο πράγμα» (Κάρλος Καστανέντα, Εσωτερική Φλόγα ). Η πρώτη προσοχή έχει να κάνει με όλα όσα είμαστε σε θέση να επιλέξουμε σαν άτομα. Δηλαδή, αναφέρεται στις ανθρώπινες επιλογές. Έχουν σχέση με το επίπεδο του καθημερινού εύρους μας. Το γνωστό. 

Η δεύτερη και η τρίτη προσοχή δεν θα μας απασχολήσει στα πλαίσια του παρόντος σημειώματος. Απλά θα αναφέρω ότι η δεύτερη προσοχή έχει σχέση με τις ανθρώπινες δυνατότητες. 

«Ο πολεμιστής δε σκύβει το κεφάλι του σε κανέναν. Όμως ταυτόχρονα δεν επιτρέπει σε κανέναν να σκύψει το κεφάλι του σ' αυτόν. [...] Γνωρίζω μόνο την ταπεινότητα του πολεμιστή, κι αυτό δε θα μου επιτρέψει ποτέ να γίνω αφέντης κανενός.» (Δον Χουάν - Καστανέντα) 

Τα βότανα του Ιπποκράτη στο μικροσκόπιο

 

 

Μάραθος 
Χρήση σύμφωνα με τον Ιπποκράτη: Για τους πόνους της μήτρας και τη μητρορραγία. Θεωρείτο επίσης ότι βοηθά στη σύλληψη.
Σύγχρονη χρήση: Για τους πόνους των ματιών, την κυστίτιδα, τα αρθριτικά. Προφυλάσσει από τη γρίπη, το βήχα, τον κοκίτη, το άσθμα, τις στομαχικές διαταραχές, τη ναυτία και τους κοιλιακούς πόνους των παιδιών. Oι σπόροι του βοηθούν την πέψη των μωρών. O μάραθος θεωρείται ότι αυξάνει το γάλα στις θηλάζουσες μητέρες, ενώ χρησιμοποιείται για τον καθαρισμό και τον αρωματισμό του στόματος, είναι ευεργετικός για τα μαλλιά και αντιρυτιδικός.
Μύθος: Oι αρχαίοι Έλληνες το έλεγαν «μάραθρον» και το θεωρούσαν σύμβολο επιτυχίας. Το όνομά του οφείλεται στο ότι φύτρωνε στο Μαραθώνα. O Πλίνιος το αναφέρει σε συνταγές του, ενώ πίστευε ότι τα φίδια έτρωγαν μάραθο για να αλλάζουν δέρμα. Το 10ο αιώνα συνδέθηκε με τη μαγεία, ενώ την περίοδο του Μεσαίωνα ταυτίστηκε με το αδυνάτισμα, γιατί πίστευαν ότι οι σπόροι του έκοβαν την όρεξη.

Μαντζουράνα 
Χρήση σύμφωνα με τον Ιπποκράτη: Ως καθαρτικό.
Σύγχρονη χρήση: Ως αναλγητικό σε μυϊκούς πόνους, διαστρέμματα και νευραλγίες.
Μύθος: Στην αρχαία Ελλάδα στεφάνωναν με αυτό νιόπαντρα ζευγάρια ως σύμβολο ευτυχίας. Στην Κρήτη το φορούσαν οι ηγέτες ως σύμβολο τιμής. Επίσης, χρησιμοποιήθηκε ως καρύκευμα, ρόφημα και θερμό επίδεμα για την ανακούφιση των μυϊκών πόνων. Oι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι αν ένα κορίτσι βάλει στο κρεβάτι της μαντζουράνα, η Αφροδίτη θα της αποκαλύψει το μελλοντικό της σύζυγο

«Περί διαίτης»

βιβλίο του Ιπποκράτη

Στο βιβλίο του Ιπποκράτη «Περί διαίτης», το πρώτο όπου κατά τη γνώμη μου εκτίθενται οι βασικές φιλοσοφικές αρχές της Αρχαίας Ελληνικής Ιατρικής, στη σελίδα 37 του τρίτου τόμου, στην 3η παράγραφο, αναφέρεται: «Όλα τα ζώα και ο ίδιος ο άνθρωπος αποτελούνται από δύο στοιχεία, διάφορα κατά τη δύναμη, αλλά σύμφωνα κατά τη χρήση, το ύδωρ λέγω και το πυρ. Αυτά τα δύο ενωμένα επαρκούν μεταξύ τους και για όλα τα άλλα, μα το ένα χωρίς το άλλο δεν επαρκεί ούτε για τον εαυτό του, ούτε για κανέναν άλλο. 
Η δύναμη του καθενός είναι αυτή: Το πυρ μπορεί πάντοτε να κινήσει τα πάντα, το ύδωρ πάντοτε να θρέψει τα πάντα. Καθένα με τη σειρά του δαμάζει και δαμάζεται σε κάθε άκρη, από δω και από κει όπου είναι δυνατό να φτάσει. Κανένα δεν μπορεί να κυριαρχήσει απόλυτα για τον ακόλουθο λόγο: Το πυρ, όταν φτάσει στην άκρη του ύδατος, του λείπει η τροφή κι έτσι επιστρέφει προς το σημείο που μπορεί να του δώσει τροφή. Το ύδωρ όταν φτάσει στην άκρη του πυρός χάνει την κίνησή του, σταματάει και όταν σταματήσει δεν έχει δύναμη πια, μα αναλίσκεται για να θρέψει το πυρ που έρχεται. 

Εσωστρέφεια ή Εξωστρέφεια ;

Προσωπικότητα είναι το σύνολο των ιδιαίτερων ψυχικών και νοητικών χαρακτηριστικών και των τρόπων συμπεριφοράς ενός ατόμου που το κάνει μοναδικό. Στην καθημερινή μας ζωή συναντάμε πολλαπλά είδη προσωπικοτήτων: δυναμικές, χαρισματικές, απροκατάληπτες, ντροπαλές. Η θεώρηση του Καρλ Γιουγκ πάνω στη διαμόρφωση των προσωπικοτήτων είναι αρκετά διορατική∙ έγραψε πως αυτό που πολλές φορές φαίνεται να είναι τυχαία συμπεριφορά, είναι στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα του διαφορετικού τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι προτιμούν να χρησιμοποιούν τις πνευματικές τους δυνατότητες.

Η θεωρία του Γιουγκ σχετικά με τους τύπους προσωπικότητας καταδεικνύει τα διάφορα πρότυπα συμπεριφοράς και στάσης. Χρησιμοποιώντας αυτή τη θεωρία μπορούμε να εμβαθύνουμε στον τρόπο που λειτουργεί ο νους μας ώστε να κατανοήσουμε την προέλευση των σκέψεων και των συναισθημάτων μας.

Η αρετή της μη προσκόλλησης

 

 

Ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να έχει όλα όσα πραγματικά χρειάζεται αλλά να στέκεται χωρίς προσκόλληση προς όλα όσα έχει, συνειδητοποιώντας ότι οτιδήποτε και όλα όσα έχει μπορούν να αφαιρεθούν απ’ αυτόν.
Η μη προσκόλληση οδηγεί τον άνθρωπο στην πνευματική ελευθερία γιατί όσο περισσότερο είναι αποσπασμένος, τόσο πιο ελεύθερος γίνεται από τις δυνάμεις των αποκτημάτων του. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως οτιδήποτε έχουμε ζει με την ενέργειά μας αν δεν έχουμε απόσπαση. Εάν είμαστε προσκολλημένοι σε οποιοδήποτε αντικείμενο, αυτό το αντικείμενο καταναλώνει την ψυχική μας ενέργεια, και όποιος χάνει την ψυχική του ενέργεια πέφτει θύμα των καταστροφικών δυνάμεων της Φύσης.
Η μη προσκόλληση σημαίνει να μην προσκολλάται κανείς αλλά και να αποσύρεται εσωτερικά. Όσο περισσότερο κάποιος πηγαίνει μέσα στα εσωτερικά στρώματα της συνειδητότητάς του, τόσο έρχεται σε επαφή με πηγές καινούργιας ενέργειας που μπορούν να θεραπεύσουν τους φορείς του.
Χρειάζεται ενέργεια για να καταπολεμηθούν οι αιτίες των ασθενειών και επίσης να απολαύσουμε ομορφιά, χαρά, αρμονία και δημιουργικότητα.

Η διαφορά παιδείας και μάθησης

 

 

Ήξερα ένα κορίτσι που δούλευε για τόσο πολλά χρόνια, σχεδόν μέρα και νύχτα, για να κάνει τον φίλο της δικηγόρο. Χρόνια μετά έγινε δικηγόρος και άνοιξε δικό του γραφείο. Λίγους μήνες αργότερα άρχισε να ενδιαφέρεται για μια απ’ τις πελάτισσές του. Τελικά έγραψε ένα γράμμα στην πρώτη του φίλη ότι πρόκειται να παντρευτεί μια άλλη κοπέλα. Εκείνη ήρθε σε μένα με δάκρυα στα μάτια και είπε, “Μπορείτε να φανταστείτε αυτήν την πράξη; Σκοτώθηκα για να τον κάνω δικηγόρο και τώρα με αρνείται, κι ενώ έχουμε και δύο παιδιά μαζί!”

Ήθελα να είμαι ευθύς προς εκείνη, και της είπα, “Να είσαι ευτυχής. Τελικά γνώρισες τι είναι. Δεν μπορείς να ζεις με έναν άνδρα που δεν έχει καρδιά και παιδεία.”

“Τι εννοείτε;” είπε κλαίγοντας. “Είναι δικηγόρος.”

Τι εστί Ανθρωπος και τι ανθρωπάκι

Γράφει η Μαίρη Καρά (απόσπάσματα από βιβλίο της)

 Η λέξη ΑΝΘΡΩΠΟΣ προέρχεται από το ρήμα ανθρωπίζω, που σημαίνει εξανθρωπίζω, αποκτώ συμπεριφορές ή τρόπους που μου αρμόζουν, για να αποδεικνύω, πως δικαιούμαι αυτόν τον τίτλο. Ο Άνθρωπος είναι το πιο εκλεκτό και ολοκληρωμένο πλάσμα της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ και διακρίνεται για την σωματική, πνευματική, ψυχική τελειότητα και υπεροχή του, ανάμεσα στο σύνολο των όντων του πλανήτη. Η λέξη είναι σύνθετη και αποτελείται απ’ την πρόθεση ΑΝΩ και το ρήμα ΘΡΩΣΚΩ, που σημαίνει υψώνομαι προς τα πάνω, αναζητώ. Δηλαδή κάθε Ανθρώπινη Ύπαρξη είναι προορισμένη να επιτελέσει ένα ΑΝΩΤΕΡΟ έργο, σ’ αυτή την ενσάρκωσή της. Για τον λόγο αυτό είναι προικισμένη με πολλά ψυχικά και πνευματικά ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ, με τα οποία ξεχωρίζει απ’ όλα τα άλλα είδη-ζωικά ή φυτικά- της Μητέρας ΦΥΣΗΣ.

 Ο Άνθρωπος διαθέτει τον Έναρθρο λόγο, την Αντίληψη, την Λογική και την Συνείδηση. Είναι πλασμένος για να αναζητά το καλύτερο, το υψηλό, το ιδεατό. Είναι κοινωνικό ον που επιζητά την αλλαγή, την εξέλιξη. Ο προσδιορισμός της έννοιας ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ αποτέλεσε και αποτελεί ένα πρόβλημα για τους διανοούμενος, γιατί δεν μπορεί να δοθεί ένας ορισμός κοινά αποδεκτός. Επομένως όλοι οι ορισμοί είναι σχετικοί. Δεχόμαστε πως Ανθρωπισμός είναι σύνολο ΑΞΙΩΝ με κέντρο και ΑΞΟΝΑ τον άνθρωπο. Με την πλατιά του έννοια είναι η πίστη στην ΙΔΕΑ και στην ΑΞΙΑ του Ανθρώπου και ειδικότερα ο σεβασμός των θεμελιακών δικαιωμάτων, όπως είναι η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, και η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ.

Οι Αρχαίοι Έλληνες στην κλασική εποχή θεωρούσαν ιδανικό πρότυπου ανθρώπου «τον καλό και αγαθό», εκείνον που αναπτύσσει αρμονικά τις σωματικές και πνευματικές του δυνατότητες, ώστε να βρίσκονται σε ισορροπία και να μην αναπτύσσεται η μια πλευρά της ανθρώπινης φύσης σε βάρος της άλλης. Στην Αναγέννηση η απαλλαγή του ανθρώπου των νεότερων χρόνων από το θεοκρατικό πνεύμα του Μεσαίωνα επανέφερε τον άνθρωπο στο «κέντρο» της γης σαν «μέτρο πάντων χρημάτων».

Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Τα συναισθήματα που σκηνοθετούν ένα επιθυμητό όνειρο είναι η επιβεβαίωση του εγωισμού, η ικανοποίηση σωματικών και συναισθηματικών αναγκών.

Μεταξύ του εφιαλτικού και επιθυμητού ονείρου είναι φυλακισμένη η ψυχή σε μια αόρατη φυλακή και απεγνωσμένα αναζητά να απελευθερωθεί.

Κι όσο η δυστυχισμένη η ψυχή ψάχνει να ελευθερωθεί, τόσο έρχονται οι δυσκολίες, τα πάθη και τα λάθη, μέχρι να βρει τον δρόμο προς την ελευθερία.

Ο φόβος της αγάπης

Λες πως θέλεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς αληθινά αλλά δεν τολμάς. Η αλήθεια είναι ότι φοβάσαι την αγάπη. Το να αγαπήσεις βαθιά είναι επικίνδυνο. Η βαθιά αγάπη οδηγεί στην τρέλα και στο χάσιμο των ορίων του εαυτού σου. Σε αποδιοργανώνει και σε φοβίζει θανάσιμα. Σου θυμίζει την θεότητά σου και τον ολόκληρο εαυτό σου. Σε παρασέρνει σε παράλογες πράξεις, σε κάνει να βάζεις διαφορετικές προτεραιότητες, σε ωθεί να γίνεις διαφορετικός και δεν το αντέχεις. Φοβάσαι να ορίσεις τον εαυτό σου με άλλο τρόπο. Φοβάσαι την ελευθερία και την αναρχία της αληθινής αγάπης γιατί στηρίζεις την ύπαρξή σου στα περιορισμένα σου όρια. Αντιστέκεσαι σε ότι έχει τη δύναμη να σου γκρεμίσει αυτά τα τείχη. Νομίζεις πως είσαι ελεύθερος, είτε μοιράζοντας το σώμα σου δεξιά κι αριστερά, είτε απέχοντας πλήρως από τις ερωτικές σχέσεις.

Η αποκοπή είναι απλά, η γνώση του εαυτού πριν το επίπεδο ένωσης !

 

Το περιβάλλον είναι η ακτίνα αντίληψής μας, και αυτή μεγαλώνει όσο μεγαλώνει η συνείδηση, δεν μικραίνει,.. άρα μπορείς να πείς ότι τα κοντινότερα, είναι τα πιο ομοικραδαστικά,
 και τα μακρινά είναι τα λιγότερο ομοικραστικά-ανόμοια..
πάντα όμως μέσα στο ίδιο δικό σου περιβάλλον σε αυτή τη διάσταση!
Εκεί είναι και το μπέρδεμα των περισσοτέρων, η αποκοπή είναι απλά, στη θετική της προσέγγιση,
... η γνώση του εαυτού πριν το επίπεδο ένωσης !

Και αυτό είναι το μάθημα της εποχής... ασχέτως αν μερικοί άνθρωποι,
έχουν αποκτήσει μέσα τους ανακλάσεις των ανωτέρων μαθημάτων , της ένωσης!
Η ζωή κάτω από τους προσυμφωνημένους περιορισμούς είναι να μάθεις να αποκόβεσαι από την επιρροή των άλλων, ώστε να γίνεις ένα αυτοσυνείδητο όν!

«Ο κόσμος ΤΩΝ ανθρώπων & Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ»

 

 

Όλοι είμαστε Ένα ακόμα και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε.

 

 Όλα ενυπάρχουν τέλεια μέσα ή έξω σε μία ενότητα, απλά το ον που λέγεται άνθρωπος πολλές φορές δεν το αντιλαμβάνεται (ή το αντιλαμβάνεται καθυστερημένα, όταν γεράσει σωματικά και ψυχολογικά) και τα βλέπει όλα διαχωρισμένα...καλό-κακό, συμφέρον μη συμφέρον κτλ, όλα μέσα σε ένα παλίμψηστο κανονιστικής ηθικής. 

 

Ο ανθρώπινος νους είναι που κάνει διαχωρισμούς, παίζει παιχνίδια επιβίωσης, δημιουργεί κανόνες αυτοπροστασίας και εφευρίσκει δικλείδες ασφαλείας. 

 

Βεβαίως ο άνθρωπος τα χρειάζεται όλα αυτά, ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να προστατευτεί από τον άνθρωπο γιατί δεν υπάρχει αγάπη, γιατί δεν υπάρχει ενότητα, γιατί δεν υπάρχει ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ - οι άνθρωποι δεν ξέρουν να επικοινωνούν.

Το μόνο λοιπόν που υπάρχει είναι ανθρώπινες σάρκες που αντιμάχονται με ανθρώπινες σάρκες, που ανταμώνουν και χωρίζουν, που μισούνται και αγαπιούνται, που πολεμούν και συνεργάζονται μέσα στα περιορισμένα νοητικά-σαρκικά τους πλαίσια.