Μισώ τις συμπεριφορές που διφορέουν... τα συναισθήματα που υποβόσκουν .... τις επιθυμίες που υπολανθάνουν ... τις ημιτελείς υποθέσεις...τα ερωτηματικά...την αβεβαιότητα... τα εάν...τα μήπως... τα ίσως... τα θολά τοπία...τους γρίφους...
Μισώ τη δειλία και την αναποφασιστικότητα με την επίφαση της σωφροσύνης και της σοφίας...τις κραυγαλέες δηλώσεις και την «τόσο ...όσο...» στάση ζωής που τις ακυρώνει...... το αμετάβλητο σε όλους τους αριθμούς και τα πρόσωπα «εγώ» και τις απαξιωμένες παράπλευρες απώλειες στο «εσύ»...τις εκ του ασφαλούς επιλογές με διασφαλισμένη την έξοδο κινδύνου...
Μισώ τις ανόητες προκλήσεις για ακροβασίες και ρίσκα δυο νούμερα μεγαλύτερα από τις αντοχές μου... τους επιπόλαιους αυτοσχεδιασμούς...τα αμαχητί παραχωρημένα δικαιώματα,,,τις άνευ ανταλλάγματος υποθήκες...τα συσσωρευμένα απωθημένα ... τα ανεκπλήρωτα... ...τα τεφτέρια...
Επίσης κατόπιν παρατεταμένου διαλογισμού κατέληξα ότι όλα αυτά τα στοχαστικά περί σημασίας της προσπάθειας και όχι της αναγκαστικής επίτευξης του στόχου...του ταξιδιού και όχι του προορισμού... κ.λ.π. αποτελούν αμπελοφιλοσοφίες της παρηγοριάς, δηλαδή της συμφοράς ... και να μη σώσω να λαικάρω ξανά μπούρδες μεγάλων προσωπικοτήτων και σοφών !!!
Και κυρίως μισώ τη λέξη υπομονή... Η ψυχή μου βιάζεται... Εδώ και τώρα ταμείο... Όλα τ΄άλλα... για προσάναμμα...!
ΥΓ. Ξέχασα να σας πω επίσης, ότι μισώ, όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου, το πρωινό ξύπνημα όπως και τις μπουρμπουλήθρες από το σπασμένο καλαμάκι στον πρωινό καφέ μου...
— ανυπόμονη.
Βέρα Γιαννακοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.