Δρόμοι, οι οποίοι δεν ορίζονται, ούτε είναι δυνατόν να γίνουν αντιληπτοί (βιωματικά) εκ των προτέρων, αλλά (αφήνοντας την Εσωτερική μας Φωνή να μας μιλά και ακολουθώντας την πιστά), διαπιστώνονται, αφού έχουμε ήδη βαδίσει σε έναν από τους δύο. (Πάντα όμως λειτουργώντας και στον άλλον αλλά σε μικρότερο βαθμό, που δεν αναγνωρίζεται, μια και ο πρώτος που ήδη λειτουργεί είναι κυρίαρχος).
Οι Δρόμοι αυτοί, αφορούν τις Δύο Μεγάλες Δυνάμεις του Συστήματος μας, μέσω των οποίων (σε σύζευξη), φέρνουν σε έκφραση (πραγματοποίηση), οποιαδήποτε Δημιουργική διαδικασία, οπότε, και είναι υπεύθυνες για τα πάντα. (Για όλα τα Δημιουργήματα). Είτε πρόκειται για όντα, είτε για πεδία, (άρα και καταστάσεις, λειτουργίες, φαινόμενα), ακόμα οπότε και για την ίδια την Εξέλιξη.
Οι Δυνάμεις αυτές είναι,
η Ενεργητική και η Παθητική Δύναμη.
Ο Νους και το Συναίσθημα, ο Ηλεκτρισμός και ο Μαγνητισμός, το Πνεύμα και η Ύλη, ο Πατέρας και η Μητέρα, που ευθύνονται για τη Δημιουργία του Υιού. (Σε Σωματικό, Συναισθηματικό, Νοητικό, Διαισθητικό - Ψυχικό, Πνευματικό - Ατομικό, Μοναδικό Επίπεδο). Όλα τα παραπάνω Ζεύγη, είναι ακριβώς η ίδια Μοναδική Δύναμη, (Θεός), στην οποία κρύβεται η Αιτία των πάντων.
Φυσικά στη Φύση που αντικρίζουμε όπως αντιλαμβανόμαστε, είναι αυτές ακριβώς οι δύο Δυνάμεις που έρχονται σε μεταξύ τους επαφή, για την οποιαδήποτε Δημιουργία. (Όπως ακριβώς η γυναίκα, ενώνεται με τον άντρα στην ύλη, για τη δημιουργία ενός παιδιού ως απογόνου).
Όμως, μέσω της Εσωτερικής οπτικής, (ως Ολότητας, Μοναδικότητας), το κάθε Άτομο τίθεται να «παντρέψει» εντός του αυτές τις Δυνάμεις, ώστε να αρχίσει να γίνεται Συνειδητά ο Δημιουργός, που ενώ «Είναι» ανέκαθεν και έτσι λειτουργεί, δεν το γνωρίζει…