Σαν σήμερα γνώρισα τον άντρα μου και σήμερα, 10 χρόνια μετά, αυτή η ημερομηνία έφτασε να μην σημαίνει πια τίποτα για μένα.
Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε σε μια φάση της ζωής μου που εκείνος μόλις είχε χωρίσει από το πρώτο του γάμο και εγώ από μια μεγάλη σχέση που πήγαινε για γάμο. Ερωτευτήκαμε πολύ, αγαπηθήκαμε, κάναμε 3 παιδιά μαζί, περάσαμε δυσκολίες με δάνεια, χρέη, απολύσεις, αρρώστιες αλλά κάθε φορά τα καταφέρναμε και βγαίναμε δυνατοί. Ξάπλωνα τα βράδια στο κρεβάτι μας πτώμα από τη κούραση και έλεγα «Δόξα Το Θεό που είμαστε γεροί κι έχουμε ο ένας τον άλλον». Πηγαίναμε διακοπές και περνούσαμε τις Κυριακές και τις γιορτές όλοι μαζί σαν οικογένεια χωρίς να ξέρουμε πως κάπου, λίγα στενά παρακάτω, ο άντρας μου είχε μια άλλη οικογένεια, ένα παιδάκι εκτός γάμου που είχε πατέρα και ήταν σαν να μην τον είχε.
Ο άντρας μου είχε παράλληλη σχέση 8 χρόνια. Τη μέρα που παντρευόμασταν, η παράλληλη σχέση του μετρούσε ήδη μερικούς μήνες και από αυτή, προέκυψε ένα παιδί που δεν αναγνώρισε ποτέ. Τα έμαθα όλα αυτά πέρσι στην επέτειό μας, όταν ήρθε και με βρήκε η φιλενάδα του. Δεν της αναγνώριζε το παιδί και για να τον διαλύσει, έκανε την απειλή της πραγματικότητα, ήρθε δηλαδή και με βρήκε. Στην αρχή νόμιζα ότι μου την έστειλε ο άντρας μου για να μου κάνει πλάκα ειδικά εκείνη τη μέρα. Η γυναίκα αυτή, μπήκε, έκατσε στον καναπέ απέναντί μου κι αφού ξέσκισε τις σάρκες μου, έφυγε σαν σίφουνας παίρνοντας μαζί της το σπίτι μου, τα όνειρά μου, το «Δόξα Το Θεό» που έλεγα κάθε βράδυ πέφτοντας κουρασμένη στο κρεβάτι δίπλα του. Είχα πάθει σοκ, δεν έβγαινε η φωνή μου, πήρα τα παιδιά από το σχολείο και δεν μπορούσα να τους μιλήσω.
