Όλα αυτά τα χρόνια που έρχονται πελάτες στο γραφείο μου να με συμβουλευτούν, οι περισσότερες είναι γυναίκες οι σύζυγοι των οποίων, τις άφησαν για μια μικρότερη γυναίκα ή μια καλύτερη ζωή. Αυτές οι γυναίκες υπέφεραν από την απώλεια των συζύγων και των γάμων τους αλλά η στάση της κοινωνίας απέναντι σε μια γυναίκα που χάνει τα πάντα εξαιτίας του διαζυγίου είναι μακράν διαφορετική από της γυναίκας που χάνει τα πάντα λόγω του θανάτου του συζύγου.
Η γυναίκα που χάνει τον άντρα της λόγω θανάτου, δεν έχει τον έλεγχο επάνω στην απώλεια του συζύγου ή στη ζωή που είχαν χτίσει μαζί γι΄αυτό και η κοινωνία, αντιμετωπίζει μια χήρα με περισσότερη αξιοπρέπεια, συμπάθεια και ενδιαφέρον για το πένθος της.
Από την άλλη, η γυναίκα που χωρίζει και η απώλεια που βιώνει υποτιμάται από το νομικό σύστημα, από τη κοινωνία και ακόμη χειρότερα, από την οικογένεια και τους φίλους. Το «θύμα» ενός ανεπιθύμητου διαζυγίου δεν έχει την ίδια αντιμετώπιση με τη χήρα διότι ο άντρας της πρώτης είναι ζωντανός.
Ζώντας καθημερινά με την έννοια ότι ο άντρας σου έχει επιλέξει να ζεί μακριά σου είναι χειρότερο. Όχι ότι δεν κατανοώ τις γυναίκες που έχουν χάσει τον άνθρωπό τους αλλά τουλάχιστον, γνωρίζουν ότι ο σύζυγός τους, τις αγαπούσε και αν δεν πέθαινε, θα παρέμενε στον γάμο τους. Μία χήρα δεν είναι αναγκασμένη να ζεί με το γεγονός ότι ο σύζυγος έχει πεθάνει για εκείνη και μόνο επειδή εκείνος το επέλεξε.
Από την άλλη, μία χήρα και μία διαζευγμένη γυναίκα έχουν αρκετά κοινά. Στο μόνο που διαφέρουν είναι στο τρόπο που τις αντιμετωπίζει η κοινωνία, στη συμπόνοια και στην αξιοπρέπεια με την οποία τις αντιμετωπίζουν ή δεν τις αντιμετωπίζουν.
Το να χάνεις τον άντρα σου εξαιτίας ενός διαζυγίου είναι σαν θάνατος χωρίς αξιοπρέπεια, ο θάνατος μιας σχέσης με έναν άνθρωπο που είχες επιλέξει για σύντροφο ζωής, ο θάνατος του μέλλοντός σου με αυτόν τον άνθρωπο, ο θάνατος της όποιας οικονομικής και συναισθηματικής ασφάλειας ένιωθες μέσα στο γάμο σου.
Το διαζύγιο είναι το ίδιο τραυματικό με τον θάνατο του συζύγου. Η απώλεια είναι απώλεια.
Εάν περνάτε τη φάση ενός ανεπιθύμητου διαζυγίου, φερθείτε στον εαυτό σας με συμπάθεια και αντιμετωπίστε τον με αξιοπρέπεια. Δεν σημαίνει ότι αποτύχατε στο γάμο σας, απλά υποφέρετε εξαιτίας του θανάτου του.
Εάν γνωρίζετε κάποια που την άφησε ο άντρας τη, φερθείτε της με αξιοπρέπεια. Δείξτε της την ίδια συμπάθεια που θα δείχνατε αν είχε μείνει χήρα. Και εκείνη υποφέρει από την ανασφάλεια του διαζυγίου και τις προκαταλήψεις της κοινωνίας που θεωρεί ότι αξίζει μικρότερη συναισθηματική υποστήριξη.
Όταν συζητούσα αυτό το θέμα με μια φίλη, η απάντησή της ήταν «Παίρνεις διαζύγιο από κάποιον που δεν αντέχεις, οπότε δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί αυτό να συγκριθεί με τον θάνατο του ανθρώπου που αγαπάς. Αν ήμουν χήρα και κάποιος από τους διαζευγμένους φίλους μου, προσπαθούσε να συγκρίνει τον αποτυχημένο του γάμο με το δικό μου πένθος, θα θιγόμουν πάρα πολύ!».
Η φίλη μου δεν είχε άδικο. Από την άποψή της όμως καταλαβαίνει κανείς ότι η κοινωνία θεωρεί το διαζύγιο επιλογή. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι τα ζευγάρια κάθονται και συζητούν πώς να λήξουν το γάμο τους ενώ σε πολλές περιπτώσεις την απόφαση την παίρνει ο ένας με αποτέλεσμα να τη δέχεται αναγκαστικά ο άλλος. Κι αυτός ο άλλος που δεν το επέλεξε, ζεί γνωρίζοντας ότι κάπου εκεί έξω κυκλοφορεί ο πρώην σύζυγος παίρνοντας μαζί του όλα τα όνειρα της άλλοτε κοινής τους ζωής.
Είτε μιλάμε για χωρισμό είτε για θάνατο, η απώλεια είναι απώλεια και ο πόνος δεν απαλύνεται μόνο και μόνο επειδή ο σύζυγος είναι ζωντανός.
Ίσα ίσα είναι εξίσου ή περισσότερο επώδυνο να ζείς τη κάθε σου μέρα, γνωρίζοντας ότι το άνθρωπος που αγαπάς, αγκαλιάζει μια άλλη και δεν δίνει δεκάρα για εσένα που επένδυσες ολόκληρες δεκαετίες από τη ζωή σου, στην αγάπη του.
Cathy Meyer
Σύμβουλος γάμου και εκπαιδεύτρια διαζυγίου
Η γυναίκα που χάνει τον άντρα της λόγω θανάτου, δεν έχει τον έλεγχο επάνω στην απώλεια του συζύγου ή στη ζωή που είχαν χτίσει μαζί γι΄αυτό και η κοινωνία, αντιμετωπίζει μια χήρα με περισσότερη αξιοπρέπεια, συμπάθεια και ενδιαφέρον για το πένθος της.
Από την άλλη, η γυναίκα που χωρίζει και η απώλεια που βιώνει υποτιμάται από το νομικό σύστημα, από τη κοινωνία και ακόμη χειρότερα, από την οικογένεια και τους φίλους. Το «θύμα» ενός ανεπιθύμητου διαζυγίου δεν έχει την ίδια αντιμετώπιση με τη χήρα διότι ο άντρας της πρώτης είναι ζωντανός.
Ζώντας καθημερινά με την έννοια ότι ο άντρας σου έχει επιλέξει να ζεί μακριά σου είναι χειρότερο. Όχι ότι δεν κατανοώ τις γυναίκες που έχουν χάσει τον άνθρωπό τους αλλά τουλάχιστον, γνωρίζουν ότι ο σύζυγός τους, τις αγαπούσε και αν δεν πέθαινε, θα παρέμενε στον γάμο τους. Μία χήρα δεν είναι αναγκασμένη να ζεί με το γεγονός ότι ο σύζυγος έχει πεθάνει για εκείνη και μόνο επειδή εκείνος το επέλεξε.
Από την άλλη, μία χήρα και μία διαζευγμένη γυναίκα έχουν αρκετά κοινά. Στο μόνο που διαφέρουν είναι στο τρόπο που τις αντιμετωπίζει η κοινωνία, στη συμπόνοια και στην αξιοπρέπεια με την οποία τις αντιμετωπίζουν ή δεν τις αντιμετωπίζουν.
Το να χάνεις τον άντρα σου εξαιτίας ενός διαζυγίου είναι σαν θάνατος χωρίς αξιοπρέπεια, ο θάνατος μιας σχέσης με έναν άνθρωπο που είχες επιλέξει για σύντροφο ζωής, ο θάνατος του μέλλοντός σου με αυτόν τον άνθρωπο, ο θάνατος της όποιας οικονομικής και συναισθηματικής ασφάλειας ένιωθες μέσα στο γάμο σου.
Το διαζύγιο είναι το ίδιο τραυματικό με τον θάνατο του συζύγου. Η απώλεια είναι απώλεια.
Εάν περνάτε τη φάση ενός ανεπιθύμητου διαζυγίου, φερθείτε στον εαυτό σας με συμπάθεια και αντιμετωπίστε τον με αξιοπρέπεια. Δεν σημαίνει ότι αποτύχατε στο γάμο σας, απλά υποφέρετε εξαιτίας του θανάτου του.
Εάν γνωρίζετε κάποια που την άφησε ο άντρας τη, φερθείτε της με αξιοπρέπεια. Δείξτε της την ίδια συμπάθεια που θα δείχνατε αν είχε μείνει χήρα. Και εκείνη υποφέρει από την ανασφάλεια του διαζυγίου και τις προκαταλήψεις της κοινωνίας που θεωρεί ότι αξίζει μικρότερη συναισθηματική υποστήριξη.
Όταν συζητούσα αυτό το θέμα με μια φίλη, η απάντησή της ήταν «Παίρνεις διαζύγιο από κάποιον που δεν αντέχεις, οπότε δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί αυτό να συγκριθεί με τον θάνατο του ανθρώπου που αγαπάς. Αν ήμουν χήρα και κάποιος από τους διαζευγμένους φίλους μου, προσπαθούσε να συγκρίνει τον αποτυχημένο του γάμο με το δικό μου πένθος, θα θιγόμουν πάρα πολύ!».
Η φίλη μου δεν είχε άδικο. Από την άποψή της όμως καταλαβαίνει κανείς ότι η κοινωνία θεωρεί το διαζύγιο επιλογή. Οι περισσότεροι νομίζουν ότι τα ζευγάρια κάθονται και συζητούν πώς να λήξουν το γάμο τους ενώ σε πολλές περιπτώσεις την απόφαση την παίρνει ο ένας με αποτέλεσμα να τη δέχεται αναγκαστικά ο άλλος. Κι αυτός ο άλλος που δεν το επέλεξε, ζεί γνωρίζοντας ότι κάπου εκεί έξω κυκλοφορεί ο πρώην σύζυγος παίρνοντας μαζί του όλα τα όνειρα της άλλοτε κοινής τους ζωής.
Είτε μιλάμε για χωρισμό είτε για θάνατο, η απώλεια είναι απώλεια και ο πόνος δεν απαλύνεται μόνο και μόνο επειδή ο σύζυγος είναι ζωντανός.
Ίσα ίσα είναι εξίσου ή περισσότερο επώδυνο να ζείς τη κάθε σου μέρα, γνωρίζοντας ότι το άνθρωπος που αγαπάς, αγκαλιάζει μια άλλη και δεν δίνει δεκάρα για εσένα που επένδυσες ολόκληρες δεκαετίες από τη ζωή σου, στην αγάπη του.
Cathy Meyer
Σύμβουλος γάμου και εκπαιδεύτρια διαζυγίου
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.