Οι γονείς μας κι εμείς

Όλοι έχουμε δει τους γονείς μας να μεγαλώνουν .

Κάθε δεκαετία πάνω τους ,αλλαγή για μας. Ποτέ ίσως δεν το παρατηρήσαμε ότι, μαζί με μας μεγαλώσανε κι αυτοί. Ποτέ δεν αισθανθήκαμε την ανάγκη να κάνουμε την απλή ερώτηση, "αν χρειάζονται κάτι ".

Τους νοιώθουμε δυνατούς ,νομίζουμε ότι παραμένουν νέοι,όπως τους πρωτογνωρίσαμε .Οι δεκαετίες όμως, έγιναν πολλές και τα βάρη συσσωρεύτηκαν στις πλάτες τους.

Το σταθερό τους βήμα, έγινε αδύνατο τρέκλισμα και το δυνατό τους χέρι, τρεμάμενο .Άρχισαν να κρύβονται, από ευγένεια ,όταν φορούν την μασέλα τους για να φάνε .Κάθε φορά ο πατέρας μου ,όταν τον επισκέπτομαι ,τρέχει να βάλει τα δόντια του ,να χαμογελάσει χωρίς να ντρέπεται .

Οι αρρώστιες άρχισαν να φορτώνονται και τα κουτιά με τα χάπια να περισσεύουν .
"Να ναι το μυαλό στη θέση του" ,ακούω πολλές φορές να λένε.Δεν έχουν άδικο ,όλα ελέγχονται ,μόνο το μυαλό δεν κυβερνάται .

Η καθημερινή τους φροντίδα ,ανατίθεται σε ιδρύματα ,σε άτομα που προσφέρουν βοήθεια στο σπίτι ,αναλαμβάνουν τα παιδιά τους, η ακόμη και τα εγγόνια τους .
Δύσκολη φάση ,αλλά αναγκαία. 

Η σχέσης των γονιών με τα παιδιά τους ,είναι καθοριστικός παράγοντας για την μέριμνα τους.'Όταν το παιδί απαλλαγεί από την σκέψη του κληρονομικού δικαιώματος και αποφασίσει να προσφέρει ,γίνεται ουσιώδης ,τότε γίνεται γιός η κόρη. Δυστυχώς πολλά τα παραδείγματα ,που οι περιουσίες δίχασαν ,μοίρασαν κακίες ,σκόρπισαν την οικογένεια .

Θέλει δύναμη ,χρειάζεται υπέρβαση .

Τάσος Ορφανίδης

anastasiosskepseis

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ