Υπάρχει μετά θάνατον ζωή;

Jean-Paul Déry

Αυτή είναι μια ερώτηση που κάνουν σχεδόν όλοι κάποια στιγμή. Ανάλογα με το ποιον θα ρωτήσετε, θα πάρετε απαντήσεις από “Πας στον παράδεισο ή στην κόλαση” μέχρι “Τίποτα δεν συμβαίνει, απλά τελειώνει η ζωή σου. Πας για ύπνο χωρίς να ονειρεύεσαι και δεν ξυπνάς ποτέ”. Οι διαφορετικές απαντήσεις που θα πάρετε θα είναι τόσες όσοι και άνθρωποι τους οποίους ρωτήσατε. Μέχρι να ρωτήσετε κάποιους που είχαν μια επιθανάτια εμπειρία, ή ακόμα καλύτερα που είχαν πεθάνει. Τότε, όλες οι απαντήσεις είναι παρόμοιες και όλοι συμφωνούν πως είχαν τις ίδιες εμπειρίες. Από διαφορετικές οπτικές φυσικά, αλλά όλες οι ιστορίες από ανθρώπους που είχαν πεθάνει ή είχαν επιθανάτιες εμπειρίες είναι βασικά ταυτόσημες. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, αν θέλετε να μάθετε, πρέπει να ρωτήσετε κάποιον που έχει περάσει από μια τέτοια κατάσταση.

Όμως, υπάρχει και μια τρίτη ομάδα που αποτελείται από ανθρώπους οι οποίοι βρίσκονταν κοντά σε κάποιον κατά τη στιγμή του θανάτου του. Αυτοί οι άνθρωποι βίωσαν αυτό που ονομάζεται κοινή επιθανάτια εμπειρία. Οι ιστορίες τους είναι παρόμοιες με αυτές που διηγούνται όσοι γύρισαν από επιθανάτιες εμπειρίες. Σε πολλές περιπτώσεις οι ασθενείς δεν  συνήλθαν, αλλά αυτοί που ήταν μαζί τους την ώρα του θανάτου, βίωσαν την αίσθηση. Απ’ ό,τι φαίνεται, οι άνθρωποι που έχουν κάποιον αγαπημένο τους που πεθαίνει, μερικές φορές μοιράζονται αυτό που βλέπει ο ετοιμοθάνατος, ειδικά αν έχουν επαφή μεταξύ τους. Αυτό συνέβη στον αδελφό μου τον Noel όταν πέθανε ο πατέρας μας σε ηλικία 72 ετών και η μητέρα μας σε ηλικία 100 ετών. Της κρατούσε το χέρι την ώρα που πέθανε και μου είπε για ένα εκπληκτικό όραμα που είδε με αγγέλους και άλλα μέλη της οικογένειας που είχαν φύγει και που όλοι περίμεναν την μητέρα μας να πάει μαζί τους. Μου είπε επίσης για ένα συναίσθημα γαλήνης και αγάπης που γέμιζε τον χώρο καθώς βίωνε αυτή την εμπειρία. Όταν ρίχνουμε ματιές στην άλλη πλευρά και τρυπάμε το πέπλο ακουμπώντας αυτή την ενέργεια, δάκρυα τρέχουν από τα μάτια μας είτε το θέλουμε είτε όχι. Είναι αδύνατον να αγγίξουμε το πνεύμα χωρίς δάκρυα.

Αυτό καταργεί την “επιστημονική άποψη” που λέει πως την ώρα του θανάτου, λόγω έλλειψης οξυγόνου, το μυαλό μας έχει παραισθήσεις. Οι άνθρωποι κοντά σε αυτούς που πεθαίνουν δεν έχουν κάποια τέτοια επιρροή και όμως όλοι βλέπουν τα ίδια οράματα με τους ετοιμοθάνατους και αυτό αποδεικνύεται από τις ιστορίες που λένε όσοι γύρισαν πίσω από μια επιθανάτια εμπειρία.

Άρα λοιπόν, φαίνεται ότι ανάλογα ποιον ρωτάτε, θα πάρετε και την ανάλογη απάντηση. Μένει λοιπόν μια ερώτηση… Σύμφωνα με τις απαντήσεις, υπάρχουν ομοιότητες ανάμεσα στις ομάδες των ανθρώπων που ρωτήθηκαν; Όσοι βίωσαν τον θάνατο λένε την ίδια ιστορία. Επιπλέον, υπάρχει άλλο ένα φαινόμενο: οι επιζώντες των επιθανάτιων εμπειριών κάνουν στροφή ενενήντα μοιρών και αλλάζουν τη ζωή τους εντελώς, καθώς τα ιδανικά και ο σκοπός τους αλλάζουν για πάντα. Γίνονται άλλοι άνθρωποι. Τα επιπρόσθετα χαρακτηριστικά τους περιλαμβάνουν υψηλή πνευματικότητα. Αντιλαμβάνονται περισσότερα για την αληθινή τους φύση. Ένα λιγότερο εμφανές χαρακτηριστικό είναι πως χάνουν εντελώς τον φόβο τους για τον θάνατο. Ρωτήστε κάποιον που πέρασε το πέπλο και ξαναγύρισε αν φοβάται να πεθάνει. Πέρα από τη σκέψη ενός βασανιστικού, γεμάτου πόνο θανάτου, όλοι θα απαντήσουν “Καθόλου. Δεν φοβάμαι πια να πεθάνω”. Έχουν χάσει αυτόν τον φόβο. Ξέρουν πώς είναι γιατί πήραν μια μικρή γεύση της άλλης πλευράς.

Όλοι δυσκολεύονται να εξηγήσουν τι βίωσαν, επειδή απλά δεν υπάρχουν λέξεις σε καμία γλώσσα που μπορούν να εξηγήσουν πώς είναι η “Αγάπη και το Φως”. Δεν μπορούν να το εκφράσουν γιατί όταν βίωσαν αυτό το φαινόμενο ήταν πνεύματα, έξω από το ανθρώπινο κοστούμι τους και η συνείδησή τους (την οποία παίρνουμε μαζί μας όταν πεθαίνουμε) απελευθερώθηκε από τους περιορισμούς του φυσικού τους σώματος και η επίγνωσή τους διευρύνθηκε σημαντικά. Είδαν το φως σε τόσα διαφορετικά μήκη κύματος που δεν μπορούν να συλλάβουν οι περιορισμένες φυσικές μας αισθήσεις και δεν υπάρχουν λέξεις να το περιγράψουν. Με τον ίδιο τρόπο, το συναίσθημα γαλήνης και αγάπης που κυριαρχεί στον χώρο, είναι αδύνατον να περιγραφεί με ανθρώπινους όρους. Έχουν αφήσει τη βιολογία τους και ως πνεύματα μπορούν να νιώσουν την Συμπαντική Αγάπη, την αγάπη των αγγέλων, την αγάπη του Θεού. Επιπλέον, όλοι λένε το ίδιο πράγμα όταν επιστρέφουν, πως όλοι είμαστε ενωμένοι. Για το πνεύμα, όλοι είμαστε ένα. Όλοι είμαστε ενωμένοι με τον Θεό και αποτελούμε κομμάτια του. Έχουν σπάσει τα δεσμά της βιολογικής φούσκας στην οποία είναι παγιδευμένοι τα τελευταία, ας πούμε, εβδομήντα χρόνια. Απελευθερωμένοι από τους φυσικούς περιορισμούς, μπορούν να βρίσκονται όπου θέλουν στον χρόνο μέσα στο νέο τους διαστασιακό επίπεδο. Η επίγνωσή τους διευρύνεται στο επόμενο επίπεδο. Και τότε… επιστρέφουν πίσω στο ανθρώπινο κοστούμι τους.

Ένας επιζών μιας επιθανάτιας εμπειρίας περιέγραψε, “΄…Ήταν σαν να τράβηξα το καλώδιο που με συνέδεε με το σώμα μου και το κρατούσα στο χέρι μου και ήταν μαγικό να νιώθω αυτή την ελευθερία. Με κατέκλυσε ευφορία και έκσταση. Μπορούσα να βάλω το καλώδιο στο επόμενο επίπεδο αν το ήθελα… Τότε όμως κάποιος με τράβηξε πίσω στο σώμα μου και κοιτώντας επάνω, είδα τον άνθρωπο που μου έκανε καρδιοπνευμονική ανάνηψη”.

Στην δική μου επιθανάτια εμπειρία, δεν είχα τέτοια οράματα. Είχα πάρει ένα φάρμακο στο οποίο ήμουν αλλεργικός και έπαθα αναφυλακτικό σοκ. Δεν άφησα το σώμα μου, βίωνα τα πάντα σαν μέσα από ένα “κουκούλι”. Είχα αντίληψη των νοσοκόμων που προσπαθούσαν να βρουν τον σφυγμό μου με ένα στηθοσκόπιο που δεν ήταν αρκετά ευαίσθητο. Έπρεπε να μου βάλουν ηλεκτρόδια για να βρουν τους κτύπους της καρδιάς μου. Μου είπαν πως ήμουν τυχερός που η σύζυγός μου η Σόνια ήταν νοσοκόμα και ήξερε ποιο φάρμακο να μου δώσει ώστε να επιβραδύνει τα συμπτώματα του σοκ. Αλλιώς θα ήμουν ήδη νεκρός όταν θα έφταναν εκεί. Μου έβαλαν έναν ορρό με το ίδιο φάρμακο.

Καθ’ όλη αυτή τη διάρκεια είχα καθαρό μυαλό, αν και ο συνειδητός μου νους δεν ήταν πλέον στο σώμα μου. Βρισκόμουν ακόμα μέσα στο ενεργειακό κουκούλι που περιέβαλλε το βιολογικό μου όχημα. Το σώμα μου έτρεμε και είχε σπασμούς στο πάτωμα όπου βρισκόμουν. Άκουγα τα πάντα, καταλάβαινα τι συνέβαινε, αλλά όταν προσπαθούσα να επικοινωνήσω μέσω του ανθρώπινου κοστουμιού μου, το μόνο που ακουγόταν ήταν γρυλίσματα και βογκητά.

Η ερώτηση αν θέλω να φύγω ή να γυρίσω πίσω μου εμφανίστηκε κάμποσα χρόνια μετά, όταν πέθανα. Έπαθα καρδιακή προσβολή, έκανα δύο σοβαρές εγχειρήσεις και αυτή ήταν η τρίτη μέσα σε μια εβδομάδα. Το 72χρονο σώμα μου είπε, “Ξέχνα αυτή την κακοποίηση… τα παρατάω!” Η καρδιά μου σταμάτησε… και πέθανα. Τι ωραίο μέρος είναι αυτό που πας όταν πεθαίνεις! Στο χειρουργικό τραπέζι ήταν πλήρως εξοπλισμένοι για να με επαναφέρουν αμέσως και ήμουν νεκρός για λίγα μόνο λεπτά. Δεν είδα Λευκό Φως. Ένιωσα ένα κενό, ούτε μαύρο ούτε άσπρο ούτε κάποιου άλλου χρώματος, μόνο την έλλειψη των πάντων και μια μόνο παρουσία. Υπήρχε κάτι πολύ καθησυχαστικό και ασφαλές μέσα στο τίποτα… Δεν ξέρω, αλλά ήταν σαν να με ρωτούσε αν θέλω να μείνω ή να προχωρήσω. Αυτό που κατάλαβα από την ερώτηση ήταν αν θέλω να αφήσω την παλιά μου ύπαρξη ή να επιστρέψω εκεί και να ολοκληρώσω το νέο μου συμβόλαιο; Ήθελα να φύγω και σχεδόν το καθρέφτισα στην άγνωστη οντότητα – την οποία τώρα θεωρώ ως ένα φίλτρο εκείνων που δεν έχουν προγραμματίσει να φύγουν ή δεν έχουν ολοκληρώσει το συμβόλαιό τους. Τότε σκέφτηκα την αγαπημένη μου σύζυγο τη Σόνια και πόσο λυπημένη θα ήταν αν πέθαινα. Σκέφτηκα και την οικογένειά μου και αποφάσισα να επιστρέψω. Τίποτα μετά απ’ αυτό… Το επόμενο που θυμάμαι ήταν ότι ξύπνησα στο δωμάτιο ανάνηψης.

Από την πρώτη μου επιθανάτια εμπειρία όταν πήρα το λάθος φάρμακο, είχα ήδη αλλάξει. Η ζωή μου είχε κάνει στροφή ενενήντα μοιρών στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και ξαναέγραψα το συμβόλαιο ζωής μου σε κάτι πολύ απλό. Η επίγνωση της ζωής μου είχε αλλάξει από αυτή την εμπειρία και το νέο μου συμβόλαιο έλεγε απλά, “Να είμαι σε θέση να μπορώ να κάνω το περισσότερο καλό στους περισσότερους ανθρώπους”. Το 2008 έκανα έναν απολογισμό και είδα πως δεν είχα τελειώσει αυτό για το οποίο είχα σταλεί εδώ. Δεν μετανιώνω για την απόφασή μου, ήταν λίγο πιο εύκολο για εμένα επειδή είχα ήδη εκτεθεί σε εκείνο το “ΦΩΣ” το οποίο τόσες ψυχές βρίσκουν ακαταμάχητο και μπόρεσα να πάρω μια απόφαση χωρίς τη μεροληψία του φωτός. Οπότε, χρησιμοποιώντας την δική σας διάκριση μπορείτε να απαντήσετε μόνοι σας στην ερώτησή σας… Υπάρχει μετά θάνατον ζωή; Εσείς τι λέτε;

Φως και αγάπη,
Jean-Paul Déry
για το www.elenaera.com

Ποιος είναι ο Jean-Paul Déry

O Jean-Paul Déry  γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1936 και ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, στην Καλιφόρνια. Είναι συνταξιούχος μηχανικός και πρώην ναυτικός. Διετέλεσε επί σειρά ετών υπεύθυνος μεταφράσεων της ιστοσελίδας www.lightworker.com και τώρα γράφει άρθρα όπου μας στέλνει για να μεταφραστούν στα Ελληνικά και να μοιραστούν από την ιστοσελίδα και το περιοδικό μας. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος που η πνευματική του εξέλιξη μέσα από τις δύσκολες συνθήκες της ζωής, του έχει χαρίσει σοφία και εμπειρία, την οποία μοιράζεται με όλους με τον χαρακτηριστικό, απλό του τρόπο. Μέσω της ιδιότητάς του αυτής έχει αγγίξει πολλές καρδιές με τις σοφές του κουβέντες, μεταξύ αυτών και τις δικές μας…

Μετάφραση: Νίκος Πνευματικός, για το www.elenaera.com

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ