ΙΟΥΔΕΣ, ΒΑΡΑΒΑΔΕΣ ΚΑΙ ΚΑΙΑΦΕΣ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ

Λες ότι είσαι χριστιανός αλλά δεν μπορείς να λειτουργήσεις όπως σε θέλει η θρησκεία σου. Τι είναι αυτό; Να πεις ότι δεν φοβάσαι τον Θεό; Τον φοβάσαι τόσο πολύ που αποφεύγεις και να σκέπτεσαι πώς θα τις πάρει τις αμαρτίες σου ο μεγαλοδύναμος.

Το δίποδο έχει ανάγκη από τον Θεό. Από την ύπαρξη του Θεού. Από την άλλη, σε πείσμα και της πιο ισχυρής θρησκοληψίας του, αδυνατεί να συμμορφωθεί με τις επιταγές του δόγματος.
 Το κείμενο που ακολουθεί είναι του Νίκου Καραγιαννίδη 


ΠΑΣΧΑ, ΘΑ ΤΑ ΣΤΑΥΡΩΣΟΥΝ ΠΑΛΙ ΤΑ ΑΡΝΑΚΙΑ…


Ποιος είναι ο Χριστός; «Μυθικός ιδρυτής της θρησκείας, της γνωστής με το όνομα χριστιανισμός». Αυτό αναφέρεται στη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, βεβαίως την κομουνιστική περίοδο. Δεν κατάφερε να ξεριζώσει Χριστό και χριστιανισμό η ΕΣΣΔ, παγκόσμια δύναμη, δικτατορία πολύχρονη. Ο Χριστός Ζει. Όχι ακριβώς… Στέκεται μακρυά Του ο κόσμος, δεν Τον πλησιάζει, απλά λαμογιάρει θρησκευτικά μαζύ Του μέσω του χριστιανισμού, που κυκλοφορεί σε διάφορες πατέντες…, όμως κι αυτό είναι μια ένδειξη ότι οριστικά δεν έχει πεθάνει ο Άνθρωπος. Ότι πάντα λειτουργεί η ελπίδα, η ψεύτικη και σάπια ελπίδα, πως οι άνθρωποι, επειδή κουβαλούν μέσα τους εκείνη τη συλλογική ψυχή η οποία ευνοεί τη δικαίωση της εντολής Αγαπάτε Αλλήλους, θα εξελιχθούν κάποτε σε Ανθρώπους.

Με το ζόρι δεν εξομοιώνονται  Χριστός και χριστιανισμός. Ψεύδος των Σοβιετικών ότι ο Ιουδαίος υπήρξε ιδρυτής θρησκείας. Καμμία εταιρεία, ιδεολογία, διεθνή πατρίδα δεν έστησε το παλληκάρι, ούτε λάνσαρε κάτι τι εμπορικό. Δεν υπήρξε κατασκευαστής θρησκείας ο Κύριος του οποίου η διδασκαλία χρησιμοποιήθηκε για να… κυριαρχήσει ένα δόγμα, μάλιστα χωρίς πλειοψηφία πιστών. Και ο Μαρξ δεν έχει σχέση με τους μαρξιστές, που στο όνομα μιας επιστημονικής θεωρίας πήδηξαν κόσμο δίχως να λάβουν υπ’ όψιν τους την ανθρώπινη φύση. 

Προκειμένου να επιβάλλουν μια δική τους θρησκεία οι κομουνιστές έκαναν μια τρύπα στο νερό στον πόλεμο ενάντια στο χριστιανισμό. Όπως δεν χτυπήθηκε ο Χριστός από τη μακράν ισχυρότερη εξουσία που γνώρισε η γη, τη Ρώμη, μέγεθος απίστευτο της εποχής της, που δεν αντέχει η σύγκριση αναλογικά με τις σύγχρονες υπερδυνάμεις. 

Ούτε ο Χριστός απομυθοποιείται από τις ΗΠΑ παρά τα φρικτά εγκλήματα της πλανηταρχίας στο όνομα του χριστιανισμού. Γιατί, λοιπόν, ο Ιουδαίος παραμένει άτρωτος και διαχρονικός ενώ τα δίποδα συνεχίζουν αμετακίνητα να συμπεριφέρονται σαν Ιούδες και Βαραβάδες και Καϊάφες; Εύκολη η απάντηση όταν τρως στη μάπα θρήσκους και θρησκευόμενους, όχι θρησκευτικούς ανθρώπους.

Πάσχα. Είναι η Σταύρωση, είναι και η Ανάσταση. Είναι, κυρίως, η Θυσία, η απόφαση θυσίας με την έννοια της ελληνικής φιλοσοφικής σκέψεως, όχι στο πνεύμα του πατριώτου, του αγωνιστού, του πολιτικοποιημένου, που περισσότερο πλησιάζει σε θάνατο αυτοκτονικό. Ο Ιησούς δεν αυτοκτόνησε, δεν πέρασε το τέλος Του έτσι στις βιολογικές μνήμες, αλλά με νόημα σωκρατικό αποδέχθηκε τη θυσία Του. Πέθανε γι’ αυτά που πίστευε, για τα πιστεύω Του, όχι για την πίστη του. 

Το τέλος σε χαρακτηρίζει. Το τέλος της δικής σου ζωής. Ο μαρτυρικός θάνατος παραπέμπει στον Παράδεισο, στο δικό σου παράδεισο. Αξίζει να πονέσω όταν γνωρίζω αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή μετά τον θάνατο…, αν υπάρχει «θάνατος». Τι είπε; Αγαπάτε Αλλήλους. Δηλαδή; Όχι να φιλιέστε στο στόμα, αλλά τουλάχιστον μην αλληλοσκοτώνεστε, καθάρματα. Μην τη ψάχνετε να εκμεταλλευτείτε, να εξαπατήσετε τον άλλον. Δεν γίνονται αυτά. Να γιατί ούτε με σταύρωση, ούτε να κάνουν τον κόπο να λάβουν γνώση, τα καθήκια την κοπανάνε στον άλλον κόσμο δίχως ντροπές, δίχως θυσίες. Κι όμως, γουστάρουν ανάσταση. Τόσο λεβεντιά οι δικοί σου. Στο ντούκου περνάει ένα ακόμα Πάσχα. Θα τα σταυρώσουν πάλι τα φουκαριάρικα αρνάκια.

apodytiriakias

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ