Η επίγνωση, ως δομικό συστατικό του σύμπαντος

«Το πρώτο που οφείλεις να συνειδητοποιήσεις, είναι ότι το σύμπαν που παρατηρείς, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η γνώση που συγκέντρωσες για αυτό…»

Πριν λίγες μέρες, ένας αναγνώστης κατάφερε να διαπεράσει την ουσία των πραγμάτων, κάνοντας μια πολύ σημαντική ερώτηση…  για το «ποιος είναι ο τρόπος με τον οποίο μπορεί κάποιος να απελευθερωθεί από την παρούσα Συνειδητότητα κι αν αυτό, μπορεί να το πετύχει μέσα από την αντίληψη της συνείδησης και της επίγνωσης που έχει για αυτή»… 

Το γεγονός αυτό σημαίνει ότι κάποιος, πρώτον κατάφερε να διαγνώσει μια πιθανή διαφορά ανάμεσα στη συνείδηση και την επίγνωση και δεύτερον να διατυπώσει ένα ερώτημα με το οποίο να συσχετίζει την επίγνωση με την απελευθέρωσή της συνείδησής του πέρα από τα όρια της παρούσας Συνειδητότητας. 

Μια πολύ σημαντική σύνθεση σκέψης μιας και ελάχιστοι έχουν την τάση να μαθητεύουν στο διαχωρισμό των δύο αυτών εννοιών. Ένα διαχωρισμό ο οποίος ξεκινά από την κατανόηση ότι ενώ «είμαστε συνείδηση», «αποκτούμε επίγνωση».

 Με αυτό σαν αφορμή λοιπόν, αποφάσισα να ασχοληθούμε με την πιθανότητα και δυνατότητα που έχει ο άνθρωπος να απελευθερωθεί από τη Συνειδητότητα η οποία τον υλοποιεί στον αισθητό κόσμο που ζει… 

Διότι το μοναδικό μέσο απελευθέρωσής μας από τη Συνειδητότητα η οποία υλοποιεί τον παρόντα κόσμο, είναι η αντίληψη και η συνειδητοποίηση της δημιουργίας της επίγνωσης την οποία έχουμε για αυτόν, για τη φύση του και για τη λειτουργία του…

Διότι η επίγνωση που μπορεί να έχουμε για μια οποιαδήποτε κατάσταση που μας συμβαίνει, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι συνειδητοποιούμε σε βάθος τι πραγματικά είναι αυτή, πώς λειτουργεί και πώς αλληλεπιδρούμε εμείς μαζί της… 

Ο κάθε ένας από μας –για παράδειγμα-, ως επίγνωση των συνθηκών τις οποίες μπορεί να αναπτύξει ώστε να επιβιώσει, περιλαμβάνει την αντίληψη του είδους της εργασίας που έχει, καθώς και τη σχέση της με τους υλικούς και ενεργειακούς πόρους και την κοινωνική του ανάπτυξη, αγνοώντας όμως παντελώς το δικό του ύψιστο δυναμικό με το οποίο τον προίκισε αυτή η ζωή… 

Συγχρόνως, μπορεί να έχει επίγνωση της κατάστασης των συμπτωμάτων κάποιας ασθένειας χωρίς όμως να μπορεί να κατανοήσει και να συνειδητοποιήσει βαθιά, την πραγματική αιτία που αυτά ξεκινούν και τελικά εμφανίζονται… 

Και οι δύο παραπάνω καταστάσεις (όπως και δεκάδες ακόμη φυσικά), αναφέρονται στη γνώση που μπορεί να έχουμε για τον κόσμο που ζούμε, έτσι όπως τον διδαχθήκαμε από τη «ζωή» και τους άλλους γύρω μας, χωρίς να έχουμε όμως συμμετάσχει συνειδητά στην αποσαφήνιση αυτής της γνώσης… Η επίγνωση δηλαδή που έχουμε, δεν είναι δική μας αλλά ανήκει στη Συνειδητότητα η οποία μας δημιουργεί στον κόσμο…

1. Τι γνωρίζω πραγματικά;

Κοιτάμε γύρω μας και αντιλαμβανόμαστε ότι γνωρίζουμε όλα αυτά που αισθανόμαστε σαν υπαρκτά, στην πραγματικότητα όμως «θεωρούμε» ότι τα γνωρίζουμε… Θεωρούμε… Θωρούμε ότι γνωρίζουμε πώς γεννιούνται οι άνθρωποι, πώς φυτρώνουν τα δέντρα, πώς πετούν τα πουλιά, πώς γίνεται και κτυπάει από μόνη της η καρδιά μας… 

Μαθαίνουμε ότι η φωτιά καίει, το νερό κυλάει, ο αέρας φυσά και τα βουνά μένουν ακίνητα, όμως στην πραγματικότητα όλη αυτή η γνώση που έχουμε για τον κόσμο μας, δεν είναι δική μας αλλά ανήκει στη Συνειδητότητα που υπήρχε και πριν από μας… Υπήρχε μέσα της σαν πληροφορία και εμείς την αναπαράγουμε διότι από αυτήν δημιουργούμαστε και σε αυτή ανήκουμε…

Ο κάθε ένας από εμάς είναι μέρος του αισθητού κόσμου… Το σώμα μας και ο νους μας, υλοποιείται μέσα σε αυτόν και σε αυτόν ανήκει… Ο αισθητός κόσμος όμως, είναι η ίδια η Συνειδητότητα… Αυτή περιέχει ολόκληρη την πληροφορία που τον υλοποιεί… Αυτή περιέχει τις συνειδήσεις μας… και αυτή περιέχει όλη τη γνώση που λαμβάνουμε στη διάρκεια της ζωής μας… Ολόκληρη η γνώση αυτή περνά σε μας, σαν πληροφορία η οποία σχετίζεται με τον κόσμο μας… Πληροφορία η οποία περνά μέσα από τις συνειδήσεις των ανθρώπων οι οποίοι μας μεγαλώνουν και μας εκπαιδεύουν… Οι γνώσεις των «εκπαιδευτών» μας περνούν σε μας… Οι γνώσεις των εκπαιδευτών μας δημιουργούν την επίγνωση μας σχετικά με τον αισθητό κόσμο… σχετικά με τη Συνειδητότητα η οποία τον υλοποιεί…

2. Το «σύμπαν της γνώσης»

Έτσι, όλοι μας αντιλαμβανόμαστε το ίδιο πράγμα για τον κόσμο που ζούμε, θεωρώντας τον σαν κάτι το πραγματικό έτσι ακριβώς όπως τον αισθανόμαστε… 

Όμως ακολουθώντας πάντα τον ίδιο δρόμο απόκτησης γνώσης, δεν αποκτούμε ποτέ δική μας επίγνωση, αλλά απλά αναπαράγαμε αυτό που γνώριζαν οι προηγούμενοι από μας, λαμβάνοντας μια επίγνωση η οποία ανήκε και σε όλους τους άλλους… 

Η επίγνωση δηλαδή η οποία αφορά την πληροφορία την οποία έχει η πλειονότητα των ανθρώπων για τον κόσμο, αποτελεί έναν όγκο πληροφοριών, ίδιο (σχεδόν) σε όλους… Έναν όγκο πληροφοριών ο οποίος είναι μέρος της Συνειδητότητας που τους υλοποιεί… Έναν όγκο πληροφοριών ο οποίος δεν ανήκει σε αυτούς μιας και δεν τον δημιούργησαν εκείνοι, αλλά απλά τον δανείστηκαν, τον χρησιμοποίησαν και φεύγοντας τον αφήνουν πάλι «ως είχε» στη Συνειδητότητα… Ρωτώντας τους εκπαιδευτές μας, μάθαμε  ότι ο κόσμος που ζούμε είναι ένας, μόνιμος, πραγματικός και διέπεται από φυσικούς νόμους τους οποίους οφείλουμε να δεχόμαστε σαν μοναδικούς…

Μάθαμε ότι ο άνθρωπος γεννιέται, αναπτύσσεται και τελικά πεθαίνει… Και μέσα σε όλο αυτό το διάστημα, ολόκληρη η ζωή του είναι οργανωμένη με βάση γνώση η οποία του δίδεται… Γνώση από την οποία πηγάζουν φυσικοί, ηθικοί και νομικοί κανόνες τους οποίους οφείλει κι αυτός με τη σειρά του να διαχειρίζεται… Και πριν πεθάνει, να την περάσει στα παιδιά του… Την ίδια ακριβώς… Γιατί; Για να παραμείνει ο κόσμος ο ίδιος όπως και πριν… πραγματικός και μόνιμος, με τους ίδιους φυσικούς και ηθικούς νόμους και την ίδια οργάνωση ανάμεσα στα μέλη της ανθρωπότητας… 

Στο σύμπαν που ζούμε, θα μπορούσαμε να του δώσουνε ένα όνομα:  «το σύμπαν της γνώσης»… Ένα σύμπαν το οποίο εξουσιάζεται από εκείνους που την κατέχουν και την διαχειρίζονται ως μοναδική… ώστε οι άνθρωποι να γεννιούνται και να περνούν ολόκληρη τη ζωή τους έχοντας σαν κύριο σκοπό ένα και μόνο δρόμο… Την αποστήθιση, τη διαχείριση και τελικά τη διαφύλαξη της «γνώσης», αγνοώντας τη συνειδητοποίηση, ότι με τον τρόπο αυτό ολόκληρη η ζωή τους χρησιμοποιήθηκε απλά για να «διατηρήσουν» το «σύμπαν» στη «θέση» του…

3. Η αδυναμία της δικής μας επίγνωσης

Από την ώρα που θα γεννηθούμε μέχρι να πεθάνουμε, το κύριο μέλημα της κοινωνικής μας οργάνωσης είναι να μας μεταδίδει γνώση και πληροφορία… Έχετε όμως ποτέ αναρωτηθεί γιατί γίνεται τόση «φασαρία» για τη γνώση; Όλες αυτές οι γνώσεις που λαμβάνουμε από την εκπαίδευσή ή το περιβάλλον μας, έμμεσα ή άμεσα, αποτελούν γνώσεις οι οποίες προστέθηκαν στο νου μας χωρίς στην πραγματικότητα να συνειδητοποιούμε τι είναι αυτό το οποίο γνωρίζουμε… 

Γνώσεις οι οποίες αποτελούν την επίγνωση για τον κόσμο που ζούμε… Θεωρούμε ότι έχουμε επίγνωση, αλλά τι επίγνωση έχουμε…; Οι επιγνώσεις οι οποίες είναι όμοιες με τη Συνειδητότητα δεν είναι δικές μας… 

Η Συνειδητότητα, κατά ην «έξοδο» της συνείδησής μας από αυτή, κρατά τις επιγνώσεις οι οποίες σχετίζονται με αυτό που υλοποιεί, διότι είναι δικές της… Τις κρατά, εκτός κι αν καταφέρουμε να αποκτήσουμε απόλυτα δική μας επίγνωση σχετικά με αυτή… Να γνωρίσουμε αυτό που πραγματικά είναι, με ένα δικό μας ατομικό τρόπο… Μέσα από τη μοναδικότητά μας, την πίστη μας, την ακεραιότητα, την αλληλεπίδραση και την ισορροπία μας… Όχι από τις αλλοιωμένες πεποιθήσεις μας…

Τότε μπορούμε να αποχωρήσουμε από τη ζωή, έχοντας αποκτήσει πραγματική επίγνωση της πραγματικότητας του κόσμου αυτού… Αυτή όμως η επίγνωση έρχεται μόνο με την αποκάλυψη της σύνθεσης του Εαυτού μας… Αυτή μας επιτρέπει να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε ότι η έννοιες του θανάτου και της αθανασία είναι πληροφορίες χωρίς πραγματικό νόημα μιας και είναι ανάλογες του ανοιγοκλεισίματος των βλεφάρων, της αναπνοής και της εκπνοής ή του ύπνου και του ξυπνήματος…

 Όμως υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι τους είναι εντελώς αδύνατον ακόμη και να συζητήσουν μια τέτοια πιθανότητα ανυπαρξίας της έννοιας του θανάτου… κι αυτή είναι η πλειοψηφία μας… κάτι όμως το οποίο ξεκινάει από τον τρόπο που αποκωδικοποίησαν τον κόσμο…

4. Η σχέση αλήθειας και Εαυτού

Διότι οι περισσότεροι άνθρωποι αναπτύχθηκαν έχοντας σαν κύριο μέσο της ακεραιότητας τους το δίπολο αλήθεια-ψέματα… Η κύρια εγγραφή η οποία καταχωρήθηκε μέσα τους, είναι ότι «η αλήθεια είναι μία» και για αυτούς, οτιδήποτε είναι αδύνατον να ανταποκριθεί στην αλήθεια αυτή, τότε είναι ψευδές… 

Όμως όλη η κατάσταση αυτή (το να θεωρούμε δηλαδή ότι αναζητούμε την αλήθεια) είναι η αρχή της διπολικότητας… Μια αρχή πάνω στην οποία είναι δημιουργημένος ολόκληρος ο αισθητός κόσμος… Από τη στιγμή που θα δημιουργηθεί κάτι, αυτόματα αρχίζει και αναπτύσσεται και το αντίθετό του… Οτιδήποτε δημιουργείται… 

Κι αυτό δεν είναι ούτε αλήθεια ούτε ψέμα, ενώ συγχρόνως είναι και αλήθεια αλλά και ψέμα… Γίνεται κάτι τέτοιο; Φυσικά και γίνεται, διότι το κύριο δίπολο του αισθητού κόσμου είναι το δίπολο αλήθεια – ψέμα… Όπως ακριβώς ο προγραμματισμός της ροής της πληροφορίας στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές… Ο κόσμος είναι μια σύμβαση ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα μας…

Όμως η αρχή του δίπολου αλήθεια – ψέμα ισχύει σε οτιδήποτε έχει σχέση με την παρούσα Συνειδητότητα η οποία υλοποιεί τον κόσμο που γνωρίζουμε… Άρα ισχύει και στο δίπολο Εαυτός- Άλλοι… Και κατ αναλογία, η αλήθεια ανήκει στον Εαυτό και το ψέμα στους Άλλους… Η αλήθεια προέρχεται και υπάρχει μόνο σε Μένα και οτιδήποτε αντιστοιχεί στους «άλλους» είναι αλλοιωμένο και ψευδές… Σε οποιονδήποτε «άλλο»… Ακόμη κι εγώ σε σχέση με τον κάθε ένα από σας… 

Οποιαδήποτε αλήθεια μου κι αν ξεστομίσω, παύει να είναι αλήθεια για σας διότι δημιούργησε αναπαραγωγή της επίγνωσης… Η δική μου επίγνωση δηλαδή αναπαράχθηκε και έγινε αποδεκτή σαν αλήθεια συγχρόνως από κάποιον από σας… Αυτόματα τότε αντιστοιχεί στο ψέμα και στο εικονικό… Αυτό σημαίνει ο κόσμος είναι ψευδής… Γίνεται ψευδής όταν αποδεχόμαστε όλοι μια κοινή αλήθεια για όλους, ενώ κάτι τέτοιο δεν υπάρχει…

5. Η «απόδοση» ενός νοήματος

Πάντα προβληματιζόμουν, όταν σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θα έφτανα στο σημείο να ξεστομίσω (να γράψω) αυτές τις φράσεις… διότι ακόμη και αυτό είναι ψευδές… Γιατί είναι ψευδές… Διότι το νόημα αυτής της φράσης, θα πρέπει ο κάθε ένας μόνος του να το κατανοήσει και όχι να το αποδεχθεί σαν μάθημα δογματικά… 

Παράδειγμα τα θρησκευτικά δόγματα… Δίδεται ένα γεγονός και συγχρόνως δίδεται και η απόδοση… η περιγραφή της ανάλυσής του ώστε όλοι να έχουν ακριβώς την ίδια πληροφορία στις λεπτομέρειές του… 

Όμως  η απόδοση της ανάλυσης ενός γεγονότος, σχεδόν ποτέ δεν δίδεται από εκείνον που το προκαλεί ή και το ξεκινάει, αλλά συνήθως από εκείνους που το διδάσκουν αργότερα ως «προσφορά γνώσης»… 

Στο Χριστιανισμό για παράδειγμα, η πίστη κάθε ενός και η ακεραιότητά του, βασίστηκε πάνω σε γεγονότα που στιγματίστηκαν από την «προδοσία» και την «ταπείνωση» του Χριστού …

Η πίστη του και η προδοσία του, έγινε αποδεκτή από τον ίδιο το Χριστό σαν ενεργή πεποίθηση μέσα στον άνθρωπο γενικά, όπως και η ταπείνωση και η ακεραιότητα του… Ο ίδιος ο Χριστός οδήγησε τον Εαυτό του στην προδοσία για να αναπτύξει τη δική του πίστη, όπως και έσυρε το σώμα του στη ταπείνωση για να αναδείξει τη δική του ακεραιότητά… Όχι να το αναδείξει στους άλλους… στον Εαυτό του… (αλλά κι αυτό που γράφω είναι μια άποψη δική μου, μια απόδοση του γεγονότος…)… Ποιος όμως έχει κατανοήσει ακριβώς το νόημα αυτών των πράξεων του ίδιου του Χριστού; Εκείνος, δεν ανέλυσε τις πράξεις του στις λεπτομέρειες ανάπτυξης ενός δόγματος, αλλά ενήργησε…

6. Η προέλευση της ανάγκης για γνώση

Ποιος όμως μίλησε στους πιστούς για τις πεποιθήσεις που αναλογούν σε ένα τέτοιο συνδυασμό πράξεων… Κανένας… Ποιος δίδαξε τις πεποιθήσεις έτσι όπως τις έδειξε εκείνος ο οποίος αργότερα έγινε αρχηγός μιας ολόκληρης θρησκείας; Κανένας… Η απόδοση των πράξεων εδόθη σαν «αλήθεια»… σαν γνώση η οποία -μέχρι πρότινος- δεν επιτρεπόταν ακόμη και να επιχειρηθεί μια απόδοση από τον ίδιο τον πιστό… Γιατί; Διότι η «γνώση» είναι εξουσία… Κι ο πλανήτης αυτός είναι ο πλανήτης της εξουσίας η οποία πηγάζει από τη γνώση… 

Η εξουσία η οποία ανήκει στο άκρο «ψέμα» του δίπολου «αλήθεια –ψέμα», απομονώνει μια κατάσταση και την αναπαράγει με σκοπό να γίνει κοινή επίγνωση σε όλους… Πόσοι όμως από τους ανθρώπους μπορούν να κατανοήσουν τη σχέση εξουσίας –ψεύδους ή τη σχέση εξουσίας-ψευδαίσθησης; Σχεδόν κανένας… Σχεδόν κανένας δεν μπορεί να κατανοήσει ότι η κάθε εξουσία δημιουργεί μια πιστή αναπαραγωγή της ίδιας -κοινής σε όλους- γνώσης, άρα αναπαράγει μια ψευδαίσθηση… Πως ξεκίνησε όμως η ανάγκη μας για περισσότερη γνώση, έχουμε σκεφτεί;

Η «πτώσης» του ανθρώπου, η δημιουργία του αισθητού και ψευδούς κόσμου και η αναζήτηση της γνώσης είναι καταστάσεις άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους εδώ και αιώνες… Η ίδια η πτώση του ανθρώπου, ξεκίνησε από την προσφορά ακόμη περισσότερης γνώσης… Του δόθηκε ως δώρο… Του δόθηκε όμως; 

Αλήθεια, υπάρχει άνθρωπος ο οποίος πιστεύει ότι η γνώση η οποία δόθηκε τελικά στον άνθρωπο σαν αντίτιμο της πτώσης του άξιζε τον κόπο; Ήταν αυτή η γνώση που περίμενε; Σε ποιους δόθηκε; Ποιοι και πως την διαχειρίζονται; Κάποιοι σίγουρα πιστεύουν… ότι η γνώση που δόθηκε αντιπροσωπεύει τη μοναδική αλήθεια… Είναι αλήθεια ότι αυτή η κατάσταση έδωσε την εξουσία στον διαχειριστή της να κυριαρχήσει σε αυτό τον κόσμο τον αισθητό, τον εικονικό, τον ψευδή… όμως από ποιόν δόθηκε και ποιος ή ποιοι είναι οι διαχειριστές της; 

Πόσοι μπορούν να αντιληφθούν τη σημασία του γεγονότος της «πτώσης των αγγέλων» και τη σχέση της με τη φράση «Στώμεν Καλώς»… Τι ρόλο παίζει η ανθρώπινη παρουσία σε όλο αυτό, τι σημαίνει ελεύθερη βούληση, τι σχέση έχει η πληροφορία που υπάρχει στη Συνειδητότητα με αυτό που αποκαλούμε εμείς «γνώση» και πως δρα η δική μας επίγνωση σε όλη αυτή την κατάσταση;

7. Προσεγγίζοντας την ψευδότητα του κόσμου

Υπάρχει ένα μέρος της γνώσης το οποίο είναι «ταμπού»… Όλοι αποφεύγουν να το αγγίξουν και να το θίξουν… Μοιάζει σαν την «κακή πράξη» ενός παιδιού το οποίο προσπαθεί να την ξεχάσει υποκρινόμενο ότι δεν έγινε ποτέ… Όμως όταν μεγαλώσει και ωριμάσει, θα αντιληφθεί ότι σχεδόν όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στη ζωή του, ξεκινούν από παλιές καταστάσεις τις οποίες αρνείται συνεχώς να τις δει ως έχουν και –αντίθετα- προσπαθεί να τις ξεχάσει και να τις προσπεράσει…  

Η αλήθεια είναι ότι για να φτάσεις στο σημείο να μπορείς να αντιμετωπίσεις μια τέτοια περίπλοκη κατάσταση «ταμπού», θα πρέπει να έχεις φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο εσωτερικής ανάπτυξης, το οποίο θα σου επιτρέπει να μπορείς να «ανατρέψεις» την –μέχρι τότε- αντίληψή σου για τον κόσμο, χωρίς να κλονιστείς σαν συνείδηση… Να μπορείς να ακούσεις άηχα μέσα σου την εσωτερική εντολή «Στώμεν Καλώς»… Να μπορείς να κοιτάζεις το πνευματικό βάραθρο που –εσύ ο ίδιος- ξεσκεπάζεις και αποκαλύπτεις εμπρός σου και να μπορείς να «στέκεσαι ακέραιος», χωρίς ίχνος φόβου για αυτό που αντιμετωπίζεις… Διότι γνωρίζεις ότι όλο αυτό είναι ψευδές, δεν υπάρχει… 

Έτσι ο μόνος φόβος που μπορεί να έχει νόημα για σένα, είναι ο «φόβος» της αποκοπής σου από την «πηγή» σου, αποδεχόμενος όλο αυτό ως αληθινό… Διότι η μοναδική αλήθεια που οφείλουμε να γνωρίζουμε, είναι ότι η ύπαρξη του αισθητού κόσμου, συντηρείται και υπάρχει μέσω της «γνώσης» που αποκτούμε… 

Η επίγνωσή μας, είναι η τροφή και κινητήρια δύναμη του σύμπαντος…

Πόσοι όμως από μας μπορούν να το συνειδητοποιήσουν αυτό; Ποια είναι η «δύναμη» η οποία δημιούργησε τον συγκεκριμένο κόσμο; Αν αγνοώ το όνομα και τη φύση της, πως είναι δυνατόν να σταθώ και να την αμφισβητήσω αναγνωρίζοντας την ψευδότητά της; Αν η «γνώση» ήταν το δώρο της προς την ανθρωπότητα και αυτό το δώρο οδήγησε στην «πτώση» μου, ποια σχέση έχω εγώ σαν άνθρωπος μαζί της; Αν εγώ θεωρώ τον εαυτό μου, άνθρωπο της γνώσης, τι μου διαφεύγει ώστε να μπορέσω να αντιληφθώ τα «σημεία» της ψευδότητος του κόσμου μου; Γιατί μια όμοια με τη Συνειδητότητα επίγνωση, δεσμεύεται από αυτή κατά την αναχώρησή μου; Αρκεί σε ένα παρατηρητή του σύμπαντος σαν εμένα, να συνειδητοποιώ ότι ο κόσμος αυτός είναι ψευδής ή θα πρέπει να προσδιορίσω την ψευδότητα αυτή; 

Αν ο προσδιορισμός των στοιχείων της ψευδότητος του κόσμου, είναι το κλειδί για την ανάπτυξη της διαφορετικής επίγνωσης και της σύνθεσης του Εαυτού, ποια η σχέση του προσδιορισμού αυτού με τη γενικότερη σημερινή έννοια της «γνώσης»; Αν ποτέ μου δεν συνάντησα αυτές τις ερωτήσεις σαν διλήμματα σε αυτούς που με εκπαίδευσαν, σε τι διαφέρω εγώ από αυτούς;

8. Οι θεματοφύλακες της γνώσης

Οι σημερινοί –κοινωνικά αποδεκτοί- άνθρωποι της γνώσης, είναι οι επιστήμονες, οι οποίοι ακολουθούνται από τους φιλόσοφους και τους μυστικιστές… Στους δύο τελευταίους θα συμπεριλάβω και τους ανθρώπους των θρησκειών, ιερείς και θεολόγους, οι οποίοι όμως στις μέρες μας, έχουν χάσει το βηματισμό τους αδυνατώντας να ολοκληρώσουν το βάθος του λειτουργήματός τους και έχουν χαθεί πίσω από την παντοκρατορία της επιστήμης… 

Όταν όμως μια μερίδα ανθρώπων, αποτελεί την κύρια αποδεκτή διαχειριστική δύναμη της γνώσης, τότε αυτή φέρει και τη μεγαλύτερη ευθύνη της διαχείρισης αυτής… Και ποια είναι η κύρια ευθύνη της επιστήμης; Μα φυσικά η απόρριψη των πληροφοριών της μεταφυσικής, της φιλοσοφίας (κοινωνικής και θεολογικής) καθώς και του μυστικισμού… Και γιατί είναι ευθύνη αυτή η απόρριψη; Διότι είναι υποκριτική… 

Και γιατί είναι υποκριτική; Διότι οι επιστήμονες, είναι μέλη της ανθρωπότητας και σαν μέλη της θα έπρεπε να την υπηρετούν… Αν όμως υπηρετούσαν την ανθρωπότητα, θα έπρεπε να είχαν ως αντικείμενό τους τον προσδιορισμό της ψευδότητος του αισθητού κόσμου… Μόνον έτσι θα μπορούσαν να τη βοηθήσουν…

Όμως άντ’ αυτού, αντέστρεψαν την ευθύνη τους αυτή, κατακερμάτισαν την πληροφορία σε «εξειδικευμένη γνώση» και ο κάθε ένας τους, οδηγήθηκε τελικά να υπηρετεί το κατακερματισμένο μέρος, το οποίο και θεωρεί ότι «γνωρίζει»… 

Γιατί δημιουργήθηκε και αναπτύχθηκε όμως η εξειδίκευση στην επιστημονική κοινότητα; Όταν η συνολική «γνώση» με την οποία ασχολείται, έχει απολέσει τη φιλοσοφική και μυστικιστικής της δυναμική, τι έχει απομείνει; Η φοβική ανάγκη να παραμένει συμβατός με το «σύστημα» που τον ανέδειξε και τον συντηρεί… κοινωνικά, οικονομικά και προσωπικά… 

Αναλαμβάνοντας να ασχοληθεί κάποιος «επαγγελματικά» με ένα κατακερματισμένο τμήμα της συνολικής γνώσης και να το υπηρετεί, αποδεχόμενος συγχρόνως να απορρίψει τη βάση της «ροής» της γνώσης που διαθέτει, στην ουσία έχει υπογράψει ένα σύμφωνο διατήρησης της ψευδότητος του σύμπαντος, και έχει θέσει την ανθρωπότητα σε ρόλο άβουλου τροφοδότη του… Δηλαδή τι κάνει;

Μπαίνει μέσα σε ένα πεδίο (της διαχείρισης της γνώσης), το οποίο αγνοεί ποιος και γιατί το επέλεξε (κατακερματισμένο) και κρατά την περιττή περιφέρεια (της εξειδίκευσης), απορρίπτοντας τον πυρήνα και το κύριο σώμα της (ροής και προέλευσής της)… 

Έτσι μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα αποδέχεται τους φόβους (της πιθανής δικής του ασυμβατότητας μαζί της), παρασυρόμενος στα βάθη της (θέτοντας τον εαυτό του μη συμβατό τελικά με την υπόλοιπη κοινωνία η οποία δεν μπορεί να τον παρακολουθήσει), αναπτύσσει τη ματαιοδοξία του και δέχεται τελικά να «βγει» εμπρός και να ξεχωρίσει, θεωρώντας τον εαυτό του θεό ή σοφό ή τέλος πάντων κάτι περισσότερο από τους «κοινούς» θνητούς… 

Κι αυτό θεωρεί, ότι δικαιούται να το λέει «υπηρετώ την ανθρωπότητα»; Μα φυσικά και όχι… Το λένε και οι ίδιοι χωρίς να συνειδητοποιούν τι πραγματικά λένε: «υπηρετώ την επιστήμη μου»… Είναι κακό δηλαδή να είσαι επιστήμονας; Φυσικά όχι… Τότε; Απλώς, όλο αυτό, είναι ο πιο σωστός δρόμος για να αποφύγεις ποτέ να αποκτήσεις δικής σου επίγνωση για τον κόσμο που ζεις…

9. Σκιαγραφώντας το πεδίο της Συνειδητότητας

Η φύση της Συνειδητότητας είναι τέτοια, που μπορεί να μεταβάλλεται συνεχώς… Το ενεργειακό πεδίο πληροφορίας δηλαδή το οποίο την αποτελεί, έχει τη δυνατότητα να λαμβάνει συνεχώς νέες πληροφορίες από τους «επισκέπτες» παρατηρητές της και να αλλάζει σύμφωνα με τι συνειδήσεις τους…  

Οι αρχικές συνειδήσεις των παρατηρητών (αυτό που ήταν πριν εισέλθουν στον αισθητό κόσμο) μεταβάλλονται σύμφωνα με την αλληλεπίδρασή τους με τον αισθητό κόσμο… Η γνώση και η εμπειρία που προστίθεται σε αυτούς, δημιουργεί πρόσθετη πληροφορία η οποία προστίθεται στην αρχική συνείδησή τους… Αυτή η πρόσθετη συνείδηση είναι η επίγνωση που έχουν για τον κόσμο που ζουν… 

Όμως, ενώ η αρχική συνείδηση τους είναι μοναδική για τον κάθε ένα, η επίγνωση που λαμβάνουν είναι σε όλους (σχεδόν) όμοια… Κι αυτό διότι η γνώση που λαμβάνουν προέρχεται από την ήδη υπάρχουσα Συνειδητότητα…

Τι εννοώ… Όταν προσπαθείς να εξακριβώσεις, το τι ακριβώς είναι ένα δέντρο το οποίο βλέπεις, άσχετα αν γνωρίζεις πολλές ή λίγες λεπτομέρειες από την πληροφορία που είναι σχετική με αυτό, θα πρέπει να συνειδητοποιείς ότι όλες οι πληροφορίες που θα βρεις αναφέρονται σε αυτό… 

Μπορεί ένας γεωργός ο οποίος ζει σε ένα βουνό μακριά από την πόλη και τα πανεπιστήμια να γνωρίζει για το συγκεκριμένο δέντρο διαφορετικές πληροφορίες από ένα βιολόγο ειδικευμένο στην αναπαραγωγή των κυττάρων του συγκεκριμένου είδους, όμως και οι δύο τους αναφέρονται σε κάτι το οποίο είναι καταγεγραμμένο στη Συνειδητότητα ήδη… Το γνώρισαν, διδάχτηκαν για αυτό και απλά ο κάθε ένας το παρατηρεί από τη δική του πλευρά… Δηλαδή απλά ο επιστήμονας γνωρίζει κάποιες ειδικές πληροφορίες, τις οποίες ο γεωργός ποτέ δεν χρειάστηκε… 

Η επίγνωσή τους όμως αναφέρετε στο ίδιο πράγμα… Σε ένα συγκεκριμένο δέντρο… Και οι δύο αντιλαμβάνονται και συνειδητοποιούν το δέντρο ως δέντρο… Δηλαδή ένα οργανισμό ο οποίος φυτρώνει και αναπτύσσεται με κυρίως κορμό, κλαδιά, φυλλώματα και καρπούς… Η επίγνωσή τους για το δέντρο είναι η ίδια… 

Αν όμως ο ένας από τους δύο, προσεγγίσει τη συνείδηση του δέντρου και λάβει επίγνωση από την αλληλεπίδραση μαζί της, τότε οι επιγνώσεις των δύο ατόμων διαφέρουν… διότι ο ένας συνεχίζει να αντιλαμβάνεται το δέντρο όπως και πριν, ενώ ο άλλος πλέον, το αντιλαμβάνεται σαν συνείδηση με την οποία μπορεί να ανταλλάξει πληροφορίες…

10. Η λειτουργία της επίγνωσης

Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τη συνολική Συνειδητότητα σαν ένα ενιαίο πεδίο… Στον κόσμο των τριών διαστάσεων θα μπορούσαμε να το ζωγραφίσουμε σαν ένα πυκνό νέφος…  Όταν η επίγνωση την οποία έχεις για τον κόσμο τον οποίο δημιουργεί η Συνειδητότητα, αποτελείται από πληροφορίες οι οποίες προέρχονται με απλή αντιγραφή από αυτό το νέφος, τότε το νέφος παραμένει σταθερό… 

Αυτό για τον άνθρωπο σημαίνει ότι ο κόσμος που αισθάνεται είναι ίδιος και σταθερός, φαινομενικά μόνιμος και πραγματικός, όπως ήταν και πριν γεννηθεί, όταν τον αισθάνθηκαν εκείνοι οι οποίοι έζησαν πριν απ’ αυτόν, όταν τον διδάχθηκαν και στη συνέχεια του τον δίδαξαν…

Ακόμη κι αν πει κάποιος ότι γνωρίζει ότι υπάρχει εικονικότητα, αυτό δεν αρκεί, αλλά θα πρέπει να προσδιορίσει τον τρόπο με τον οποίο εμφανίζεται και εξαφανίζεται η εικονικότητα αυτή… Για να εξαφανίσει όμως την εικονικότητα θα πρέπει να διαπεράσει την υλική υπόσταση των πραγμάτων και να διαχειριστεί το αόρατο… Δηλαδή να αλληλεπιδράσει με τη συνείδηση… Διαπερνώντας την υλική υπόσταση του κόσμου όμως, στην ουσία έχει ανοίξει τον κώδικα της Συνειδητότητας και έχει πρόσβαση σε αυτή, έτσι ώστε να την προγραμματίσει ο ίδιος εκ νέου… 

Έχει δηλαδή δημιουργήσει ένα άνοιγμα, ένα ενεργειακό «πέρασμα» στο πεδίο της Συνειδητότητας, το οποίο (εκείνη τη στιγμή και σε εκείνο το σημείο) δημιουργείται, διότι το πεδίο χάνει την ικανότητά του να αποκωδικοποιείται σε «υλικό κόσμο»… Και γιατί χάνει την ικανότητά του; Διότι αποκαλύπτεις την εικονικότητά του, προσδιορίζοντας έναν τρόπο…

11. Ένας «ανοικτός κώδικας»

Η Συνειδητότητα δηλαδή, είναι ένα ενεργό πεδίο πληροφορίας «ανοικτού κώδικα»… Αν ρωτήστε έναν προγραμματιστή ηλεκτρονικών υπολογιστών, τι σημαίνει «ανοικτός κώδικας», θα σας πει ότι είναι μια προγραμματισμένη και σχεδιασμένη πληροφορία έτσι ώστε να μπορεί ο κάθε ένας να παρέμβει σε αυτή και να την τροποποιήσει κατά το δοκούν… Μέσα στο πεδίο της Συνειδητότητας δηλαδή, υπάρχει ήδη εγγεγραμμένη πληροφορία -σε μορφή κώδικα- η οποία δημιουργεί τον κόσμο μας… 

Αυτός ο κώδικας –αυτή η πληροφορία- είναι η «γνώση» που λαμβάνουμε στη ζωή μας… Η γνώση η οποία μας επιτρέπει να τον αναγνωρίζουμε όλοι το ίδιο… Η γνώση η οποία μας έχει δοθεί σαν δώρο για την «πτώση» μας… 

Ο παρατηρητής δηλαδή ο οποίος παρατηρεί τον αισθητό κόσμο και τον αποκωδικοποιεί, βασίζεται στη γνώση την οποία έχει λάβει… Κι όσο πιο πολύ γνώση έχει τόσο καλύτερος παρατηρητής είναι… τόσα περισσότερα παρατηρεί… 

Χωρίς αυτή τη συγκεκριμένη γνώση όμως, θα παρατηρούσε τον κόσμο, αλλά θα αποκωδικοποιούσε άλλα πράγματα για αυτόν… Θα αισθανόταν τον κόσμο διαφορετικά… Θα σας το πω απλά… Αν βρίσκεσαι μέσα σε ένα κλειστό δωμάτιο πάνω σε ένα πολύ ψηλό πύργο, είναι αδύνατον να βγεις από αυτό αν δεν γνωρίζεις τι σημαίνει πόρτα και τι σημαίνει πόμολο… Αν η μοναδική γνώση σου είναι το παράθυρο κι εσύ κοιτάς από αυτό, θα βλέπεις το ύψος… Αν η γνώση σου για το ύψος σημαίνει ότι αν βγεις έξω θα πέσεις και θα σκοτωθείς, τότε δεν πηδάς, αλλά μένεις εκεί μέσα… 

Όμως ανοικτός κώδικας σημαίνει ότι μπορείς να ζωγραφίσεις στον τοίχο μια πόρτα (όπως συμβαίνει στα καρτούνς), να την ανοίξεις και να βγεις έξω… Ποια είναι η διαφορά της επίγνωσής σου τώρα; Η δική σου καταγραφή στον ανοικτό κώδικα… Δηλαδή τι; Ότι μπορείς να δημιουργήσεις εσύ ο ίδιος μια πόρτα, την οποία αφού τη ζωγραφίσεις και της δώσεις σχήμα σε λεπτομέρεια, την ανοίγεις και βγαίνεις…

Αυτό το άνοιγμα του κώδικα, είναι και η «έξοδος» διαφυγής σου από αυτόν… Έχεις διαφορετική επίγνωση από εκείνη η οποία σου διδάχθηκε… Έχεις διαφορετική επίγνωση για τον κόσμο… Διαφορετική από όλων των άλλων γύρω σου… 

Και αυτό αποτυπώνεται πάνω στη Συνειδητότητα επιτρέποντάς σου να διαπεράσεις μέσα από την εικονικότητα του δημιουργήματός της… Μέσα από την εικονικότητα του κόσμου… Και τότε, όταν διαπεράσεις τη Συνειδητότητα, θα «δεις» ότι η εικονικότητα του κόσμου, δεν είναι τίποτε άλλο από τη «γνώση» την οποία «διδάσκονται» οι παρατηρητές «ως αλήθεια» ή /και «ως ψέμα»… 

Μέσα στο άνοιγμα της Συνειδητότητας, «βλέπεις» ότι το δίπολο «αλήθεια-ψέμα», λειτουργεί σαν διακόπτης «on- off»… Μπορείς να διαβάζεις δηλαδή στον κώδικα την παρακάτω φράση: «Ο άνθρωπος μπορεί να μιλήσει με ένα δέντρο = ψέμα»… Που σημαίνει ότι η εγγραφή που υπάρχει στον κώδικα σχετικά με την επικοινωνία ανθρώπων και δέντρων οδηγεί στην «μη επικοινωνία» μεταξύ τους, δηλαδή ο άνθρωπος δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τα δέντρα… 

Αν εσύ όμως επικοινωνήσεις με ένα δέντρο (σαν παράδειγμα αυτό) τότε (για σένα) έχεις αλλάξει τον κώδικα και η Συνειδητότητα «ανοίγει» για να προσθέσεις μια πληροφορία… Έχεις επίγνωση πλέον ότι ο κώδικας είναι «ανοικτός» και αλλάζεις την καταγραφή σε: «Ο άνθρωπος μπορεί να μιλήσει με ένα δέντρο = αλήθεια»… Τότε (για σένα) ολόκληρο το οικοδόμημα του αισθητού κόσμου καταρρέει και εξαφανίζεται, δωρίζοντας σου την ελευθερία σου… Γιατί συμβαίνει αυτό…

12. Ελευθερία ή «αθανασία»

Το έχουμε ξαναπεί… Είσαι συνείδηση και έχεις σώμα… Είσαι συνείδηση μέσα στη συνείδηση των πάντων, δηλαδή τη Συνειδητότητα… Όμως δεν θυμάσαι τι Είσαι και θεωρείς ότι αυτό που είσαι είναι το σώμα σου… Δηλαδή δεν μπορείς να αντιληφθείς τον Εαυτό σου σαν ένα ανεξάρτητο και μοναδικό μέρος μέσα στη Συνειδητότητα, αλλά αισθάνεσαι το εικονικό μέρος της γύρω σου… Τώρα που το διαβάζεις εδώ ή αλλού, λες ότι αντιλαμβάνεσαι την εικονικότητα, αλλά αυτό δεν αρκεί διότι συνεχίζει να είναι μια γνώση η οποία δεν έχει ακόμη γίνει επίγνωση… 

Δεν γνωρίζεις πως γίνεται αυτό… Όταν όμως διαπεράσεις το υλικό μέρος του και «γράψεις» στον κώδικά μια εντολή δική σου, στην ουσία είναι σαν να κατορθώνει ένα μέρος του κώδικα να δημιουργεί μόνο του εντολές σε μορφή νέου κώδικα… Αυτό σημαίνει ότι πλέον αναγνωρίζεις αυτό που Είσαι… Ζεις μέσα από αυτό που Είσαι… Ζεις μέσα από τη συνείδησή σου… Το σώμα σου συνεχίζει να υπάρχει σαν μορφή στον αισθητό κόσμο, αλλά εσύ έχεις πλέον πρόσβαση στο αόρατο μέρος του… Μπορείς να κινηθείς μέσα στον κώδικα του, ή πέρα από αυτόν, αφήνοντας συγχρόνως τη Συνειδητότητα να υλοποιεί το σώμα σου «εν αναμονή» ή αλλιώς «σε στάση»… Αυτή είναι και η παγίδα σου όμως…

Μπορείς να επιστρέψεις στο σώμα σου, όμως η επιστροφή αυτή, ενώ για σένα θα έχει κρατήσει ίσως μερικά λεπτά, για τους ανθρώπους που συνεχίζουν να ζουν στον αισθητό κόσμο μπορεί να έχουν περάσει αιώνες… Κι αυτό σου δίνει την ψευδή-αίσθηση της «αθανασίας»… για όσο χρόνο το καταφέρνεις… Επιστρέφεις στο ίδιο σώμα με την ίδια συνείδηση που είχες πριν… 

Η διαφορά η δική σου και των άλλων που πέθαναν εν τω μεταξύ είναι ότι βγήκες εκτός γραμμικού χρόνου, ενώ οι άλλοι βρίσκονται πλέον -ως αποτύπωμα της τότε ζωής τους- στο βαθύ διάστημα… Δεν ξαναγεννιέσαι ώστε να ξεχάσεις πάλι τι ήσουν… Αυτό όμως δεν το γνωρίζουν οι γύρω σου… Αυτό ανήκει στη δική σου επίγνωση η οποία όμως πλέον (λόγω της επιστροφής σου) έγινε «γνώση»… Εγκλωβίσθηκες πάλι μέσα στον εικονικό κόσμο… και ίσως για πάντα… Κι αυτό το «ίσως», εξαρτάται από την επιλογή σου για περισσότερη γνώση, δηλαδή εξουσία, ή όχι…

13. Τα αρχεία διαμόρφωσης

Ποιος δημιούργησε αυτό τον κώδικα; Αυτός που «δώρισε» τη «γνώση» στον άνθρωπο-παρατηρητή… Γιατί το έκανε; Για να «υπάρξει» το ανύπαρκτο… Να θεωρήσουμε ότι το εικονικό είναι πραγματικό… Αν δεν έδινε τη γνώση τι θα υπήρχε; Οτιδήποτε εκτός από αυτό που αισθανόμαστε σαν κόσμο… Πάλι δηλαδή κάτι θα υπήρχε; Ναι, αλλά για τον κάθε ένα θα ήταν διαφορετικό... Και αυτό δεν το θέλουν; Όχι… Ποιοι δεν το θέλουν; Αυτοί που επέλεξαν να εξουσιάσουν στον αισθητό κόσμο… Ένας ανοικτός κώδικας, δεν ανήκει σε κανέναν… 

Αντίθετα ανήκει σε όλους… Για να εξουσιάσεις ένα σύμπαν το οποίο έχει ανοικτό κώδικα, θα πρέπει να «αποκρύψεις» από τους επισκέπτες-παρατηρητές, τη δυνατότητα αυτή… Πως το κάνεις αυτό; Δημιουργώντας στους επισκέπτες-παρατηρητές ενιαία συνείδηση… Όλοι να βλέπουν, να αισθάνονται το ίδιο… και να το πιστεύουν ως μοναδικό… Δηλαδή δημιουργείς ψευδαίσθηση… Ο λογικός νους είναι αδύνατον να το αντιληφθεί διότι εγκλωβίζεται στη «γνώση» που του προσφέρεις… 

Ούτε φυσικά ο συναισθηματικός μπορεί διότι εμπιστεύεται το σήμα της σκέψης στο σώμα του, δηλαδή εμπιστεύεται το εικονικό… Μονάχα ο σύνθετος νους, δηλαδή ο φιλοσοφικός μπορεί να αντιληφθεί την απόκρυψη… Διότι γνωρίζει ότι οι παρατηρητές Είναι συνείδηση… 

Και αυτό που παρατηρούν, τους έχει εμφυτευτεί ως ενιαία πρόσθετη συνείδηση δηλαδή επίγνωση η οποία όμως ανήκει στη Συνειδητότητα… Πως; Δίνοντάς τους σαν γνώση, την εικονικότητα του κόσμου, δηλαδή την υπάρχουσα πληροφορία η οποία δημιουργεί αυτό που αισθάνονται, το εμπιστεύονται και το αποδέχονται ως αληθινό… Πως το πετυχαίνεις αυτό;

Με τους εφτά δρόμους… Πρώτα δημιουργείς ένα ενιαίο πεδίο γνώσης, ύστερα το γεμίζεις με πολλή και περιττή πληροφορία, αυτό γεννά σκέψη με την οποία τους στρέφεις την προσοχή στο παρελθόν και στο μέλλον απομακρύνοντας τους από το παρόν και τέλος κτίζεις γύρω τους το φόβο μιας και αντιλαμβάνονται ότι για να υπάρξουν σε αυτό τον κόσμο χρειάζονται γνώση… Αφού ολοκληρώσεις τους τέσσερις πρώτους δρόμους, συνεχίζεις έλκοντάς τους να επιλέξουν ένα μονάχα σημείο του πεδίου γνώσης το οποίο το έχεις χωρίσει σε τμήματα ασύνδετα μεταξύ τους… 

Η εξειδίκευση αυτή τους δίνει την εντύπωση του «ειδικού», τονίζοντας τη ματαιοδοξία τους και αναγκάζοντάς τους να εκτεθούν στους «άλλους» και να «κλειδώσουν» την επίγνωσή τους στην επιλογή τους αυτή … Η συνείδηση κάθε ανθρώπου, είναι διαμορφωμένη σε δώδεκα κύρια αρχεία… Τα αρχεία διαμόρφωσης… Τα δώδεκα αυτά αρχεία ελέγχονται ανά τριάδες, από τέσσερα –κοινά σε όλους- αρχεία οδηγούς… 

Την ευθύνη, την αξιολόγηση, την ασφάλεια και την κυριαρχία… Έτσι έχουμε δέκα έξι συνολικά αρχεία τα οποία δίνουν τη μοναδικότητα του κάθε ένα μας… Οι παραπάνω εφτά δρόμοι, είναι οι δρόμοι οι οποίοι έχουν την ικανότητα να μπλοκάρουν τα αρχεία διαμόρφωσης και να οδηγήσουν σε μία ενιαία επίγνωση… Όμως οι ίδιοι δρόμοι αν αντιστραφούν, μπορούν να οδηγήσουν στην ατομική επίγνωση για τον κόσμο… και ο τρόπος για να αντιστρέψεις τους επτά αυτούς δρόμους, είναι να πάρεις τον έλεγχο των τεσσάρων αρχείων –οδηγών…

14. Η «έξοδος»

Συνήθως οι άνθρωποι δυσκολεύονται να δημιουργήσουν ένα δικό τους γνωστικό πεδίο… Αντίθετα αρέσκονται στο να μιλάνε για διάφορες άλλες –κοινά αποδεκτές- καταστάσεις, στις οποίες συμμετέχουν κι άλλα άτομα… Η τάση τους είναι να αντιγράψουν συμπεριφορές και με τη σειρά τους να προσπαθήσουν να πείσουν και άλλους να αντιγράψουν εκείνους… Έλκονται από το μυστικισμό αλλά αδυνατούν πραγματικά να κρατήσουν δικό τους άηχα ένα «μυστικό» πεδίο γνώσης και πληροφοριών… 

Οι περισσότεροι, όταν ακούσουν μια τέτοια πιθανότητα προσωπικής επίγνωσης σαν εκδοχή, τρομάζουν, αισθάνονται άγχος, θεωρώντας ότι ο κόσμος καταρρέει γύρω τους… Προτιμούν να αισθάνονται τη μονιμότητα της εικονικότητας παρά τη χαοτική πιθανότητα ενός «ανοικτού κώδικα» υλοποίησης… Έτσι, απεμπολούν το δικαίωμά τους στη δημιουργία, έλκοντας περισσότερη γνώση, εξουσία και ενεργειακή πύκνωση του σύμπαντος…

Πάντα ρωτούν να μάθουν, διότι εκπαιδεύτηκαν στην αναπαραγωγή γνώσης, αδυνατώντας να κατανοήσουν πώς είναι δυνατόν, αυτή η γνώση που λαμβάνουν για τον κόσμο στον οποίο ζουν, να αναπαράγει γύρω τους αυτό που παρατηρούν… 

Όμως κάποια στιγμή, σταματούν να ζητούν τη γνώση… Σταματούν και να την προσφέρουν ακόμη… Σταματούν να διδάσκουν και να διδάσκονται οτιδήποτε… Σταματούν να «παίζουν» τους ταξιδιώτες του χρόνου… Γνωρίζουν τι σημαίνει τάξη όπως επίσης γνωρίζουν τι σημαίνει χάος… Γίνονται αφανείς… Έχουν «δει» το σύμπαν «από μέσα» κι ο μόνος λόγος που βρίσκονται εδώ, είναι αυτή η τελευταία στιγμή της ατομικής επίγνωσης… Η στιγμή της μεγάλης άηχης αλληλεπίδρασης των συνειδήσεων… Η μεγάλη παράλληλη έξοδος των επιγνώσεων… Η μεγάλη παράλληλη σύνθεση των μοναδικών Εαυτών… Όλων…

Αλκιρέας

Εις το ΕπανΟιδείν

  eistoepanoidein

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ