Ο τέλειος δε χρειάζεται τον άλλο, ενώ ο αδύναμος τον αναζητά

Επειδή αποτελεί παγκόσμιο πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι όσα γνωρίζει η συνείδησή του, θεωρεί τον εαυτό του άκακο, προσθέτοντας έτσι στην κακοήθεια και την ηλιθιότητα. Δεν αρνείται τα όσα έχουν συμβεί και εξακολουθούν να συμβαίνουν, αλλά είναι πάντα οι “άλλοι” που τα κάνουν.

Κι όταν αυτές οι πράξεις απομακρύνονται στο παρελθόν, γρήγορα και βολικά βυθίζονται στη θάλασσα της λησμονιάς. Τίποτα δεν εξαφανίστηκε και τίποτα καλό δεν έγινε. 

Το κακό, η ενοχή, η βαθιά συνειδησιακή ανησυχία και η μεταμφιεσμένη προδοσία βρίσκονται μπροστά μας αρκεί να μπορούμε να τα δούμε. Ο άνθρωπος τα δημιούργησε. 

Είμαι άνθρωπος και μοιράζομαι την ανθρώπινη φύση. Γι’ αυτό είμαι ένοχος μαζί με τους υπόλοιπους. Ακόμα και αν δεν είμαστε τα όργανα του εγκλήματος, θα είμαστε πάντοτε εν δυνάμει εγκληματίες χάρη στην ανθρώπινη φύση μας. 

Κανείς δεν βρίσκεται έξω από την μαύρη συλλογική σκιά της ανθρωπότητας. Η πραότητα και η ωφέλεια βοηθάνε τόσο όσο και κάποιον που πάσχει από χολέρα. Τουναντίον κατευθύνουν στον “άλλο” την προβολή του μη αναγνωρισμένου κακού. 

Αυτό δυναμώνει τη θέση του αντιπάλου, επειδή η προβολή μεταφέρει στην άλλη πλευρά το φόβο που αθέλητα και μυστικά αισθανόμαστε για το δικό μας κακό και αυξάνει αξιόλογα την απειλή του.

 Το χειρότερο όμως είναι πως η έλλειψη διορατικότητας μας στερεί την ικανότητα να διαπραγματευτούμε με το κακό.

 Τώρα βέβαια σκοντάφτουμε σε μια από τις κύριες προκαταλήψεις της χριστιανικής παράδοσης, που αποτελεί τροχοπέδη στην τακτική μας. Μάθαμε να απέχουμε από το κακό, να μην το αγγίζουμε ούτε να το αναφέρουμε. 

Προς το κακό επίσης στρέφουν οι κακοί χρησμοί που γίνονται χρησμοί και εμπνέουν φόβο.Αυτή η στάση μας τυφλώνει και μοιάζει με τον αποδιοπομπαίο τράγο της Παλαιάς Διαθήκης που υποτίθεται πως κουβαλούσε το κακό στην ερημιά.

Αν δεν μπορούμε όμως να αποφύγουμε τη συνειδητοποίηση πως το κακό χωρίς να το έχουμε διαλέξει, φωλιάζει στην ψυχή μας, τότε το φέρνουμε στην επιφάνεια σαν ίσο και αντίθετο σύντροφο του καλού.

 Αυτή η συνειδητοποίηση οδηγεί σε ένα ψυχολογικό δυαδισμό που προϋπήρχε
ασυνείδητα στο σχίσμα του πολιτικού κόσμου και στην ακόμη πιο ασυνείδητη διάσπαση του ίδιου του σύγχρονου ανθρώπου. 

Είναι ανυπόφορη η σκέψη πως πρέπει να αναλάβουμε τις προσωπικές ευθύνες όλης αυτής της ενοχής.

Ο αποφασιστικός παράγοντας βρίσκεται στο κάθε ξεχωριστό άτομο που δε βρίσκει λύση για το δυαδισμό του.

 Ο άνθρωπος γνωρίζει πως όντας άτομο είναι λίγο πολύ ασήμαντος και αισθάνεται θύμα των ανεξέλεγκτων δυνάμεων. Από την άλλη γνωρίζει μέσα του έναν επικίνδυνο ίσκιο και αντίπαλο που εμπλέκεται αόρατα στους σκοτεινούς μηχανισμούς του πολιτικού τέρατος. 

Οι πολιτικοί μηχανισμοί βλέπουν πάντα το κακό στην αντίθετη ομάδα, όπως το άτομο που έχει βαθιά ριζωμένη την τάση να ξεφορτώνεται ότι δεν γνωρίζει ή δεν θέλει να αναγνωρίσει στον εαυτό του προβάλλοντας το σε κάποιον άλλο.

Από την άλλη, η αποδοχή της σκιάς οδηγεί στη σεμνότητα που είναι απαραίτητη προκειμένου να διαπιστώσουμε τις ατέλειες μας. Όποτε καθιερώνεται μια ανθρώπινη σχέση είναι απαραίτητη η συνειδητή αποδοχή και θεώρηση της ατέλειας. 

Η ανθρώπινη σχέση δε θεμελιώνεται πάνω στη διαφοροποίηση και την τελειότητα,, επειδή αυτές οι ιδιότητες δίνουν έμφαση στις διαφορές. 

Βασίζεται κυρίως στην ατέλεια,την αδυναμία και την ανάγκη υποστήριξης. 

Ο τέλειος δε χρειάζεται τον άλλο, ενώ ο αδύναμος τον αναζητά.

“Ο ανεξερεύνητος εαυτός”, C.G Jung, Εκδόσεις Ιάμβλιχος

Kate Kos

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ