Επίσκεψη στην "άλλη πλευρά"

Θέλω να μοιραστώ μαζί σας ένα προσωπικό μου βίωμα που συνέβη πριν από 20 χρόνια περίπου, αλλά είναι τόσο ζωντανό στη μνήμη μου, σα να συνέβη πριν από μόλις 10 λεπτά!

Ο αγαπημένος μου πατέρας 'έφυγε' στις 18/6/1993 σε ηλικία 54 ετών. Τόσο νέος και τόσο ζωντανός, αλλά δυστυχώς ο καρκίνος είχε διαλύσει το σώμα του... 
Τότε ήμουνα 27 και το γεγονός ότι θα τον έχανα με είχε καταρρακώσει. Καθώς βρισκόμουν δίπλα του, πριν από την τελευταία του ανάσα του είπα, "κοιμήσου τώρα, μπαμπά, και σαν φύγεις, να θυμάσαι να έρθεις να με επισκεφθείς, δεν θα φοβηθώ". Μετά από 5 λεπτά είχε 'φύγει'. Μου έδωσε αμέσως σημεία ότι βρισκόταν ακόμα τριγύρω, αλλά όχι επίσκεψη... μήνες πέρασαν με ακόμα περισσότερα σημεία, αλλά τίποτε άλλο. 


Γύρω στους 6 μήνες μετέπειτα δεν είχα δεχτεί ακόμα καμμία επίσκεψη, αλλά η ελπίδα δεν με εγκατέλειπε. Μια νύχτα, όπως κάθε άλλη νύχτα, πήγα στο κρεβάτι να κοιμηθώ. Ήταν τη στιγμή που με έπαιρνε ο ύπνος που συνέβη... Ένιωσα δυο άτομα, ένα στην κάθε πλευρά μου να μου πιάνουν τα χέρια από τους καρπούς, δεν μπορούσα να τους δω, το μόνο που διέκρινα ήταν μια πολύ φωτεινή ομίχλη που δεν ενοχλούσε τα μάτια μου. 

Ήξερα ότι πετούσα αργά μέσα  στην ομίχλη και παρόλο που ένιωθα να μου κρατάνε τους καρπούς δεν μπορούσα να δω τα μπράτσα μου, ομως ένιωθα τα δυο άτομα δίπλα μου που με κρατούσαν. Το επόμενο που ένιωσα ήταν ότι βρέθηκα γονατισμένη σε ένα πάτωμα και όταν σήκωσα τα μάτια μου, ο μπαμπάς μου βρισκόταν καθισμένος δίπλα μου. Έδειχνε τόσο υγιής που αυτό ήταν και το πρώτο σχόλιο που του έκανα. Πρόσεξα μια νεαρή γυναίκα να στέκεται όρθια δίπλα του. Μου έμοιαζε αλλά γνώριζα ότι δεν ήμουν εγώ. 

Ο μπαμπάς κι εγώ κουβεντιάσαμε για λίγο, δεν θυμάμαι για ποια πράγματα, μετά η νεαρή γυναίκα είπε "πρέπει να φύγεις τώρα, έχει να κάνει τη θεραπεία του". Απάντησα, "δεν έχει ανάγκη θεραπείας, είναι πολύ καλά", αλλά εκείνη είπε "λυπάμαι, πρέπει να πηγαίνεις". Τους παρατηρούσα να φεύγουν από το δωμάτιο μέσα από μια μισάνοιχτη πόρτα στα δεξιά μου και σκέφτηκα να πάω προς τα εκεί και να κοιτάξω, να δω τι μπορεί να υπήρχε πίσω από την πόρτα. 
 
Καθώς ήμουν όρθια, είχα την αίσθηση ότι πατούσα σε ένα πάτωμα αλλά όταν κοιτούσα κάτω δεν έβλεπα τα πόδια μου. Πλησίασα την πόρτα και κοίταξα μέσα. Ο μπαμπάς μου ήταν ξαπλωμένος κάτω και η κοπέλα όρθια από πάνω είχε τοποθετήσει τα χέρια της στο κεφάλι και το στήθος του. Γύρω τους ένα άσπρο και ροζ και χρυσό φως τους τύλιγε. Η κοπέλα με είδε, ήρθε κοντά μου και είπε, "Τζην, πρέπει στ'αλήθεια να φύγεις, δεν έχεις δουλειά εδώ". "Εντάξει, συγγνώμη", είπα.

Βρέθηκα έξω, περιτριγυρισμένη από την άσπρη ομίχλη μέσα σ' έναν όμορφο κήπο με λουλούδια και δέντρα και ένιωθα ότι δεν ήθελα να εγκαταλείψω εκείνο το μέρος. Ο μόνος τρόπος για να το περιγράψω είναι απόλυτη ειρήνη, ευλογία. Άρχισα να βαδίζω, όταν από μακριά είδα κάτι να έρχεται τρέχοντας προς το μέρος μου. Ήταν η Μπες, το μπόξερ που είχα μικρή. Έτρεξα προς το σκύλο και τον αγκάλιασα με ανοιχτά τα χέρια γύρω από το λαιμό του. Μου έγλειφε το πρόσωπο και κουνούσε την κοντή ουρά του. Και πάλι ένιωθα τη γούνα του αλλά όταν κοίταζα δεν μπορούσα να δω τα μπράτσα μου ή τα χέρια μου. Μετά από λίγο η Μπες ελευθερώθηκε από την αγκαλιά μου και έτρεξε μακριά κοιτάζοντας πίσω να δει αν την κυνηγούσα... ένα παιχνίδι που παίζαμε παλιά. Έτσι την κυνήγησα.

Στη συνέχεια βρέθηκα να στέκομαι έξω από τον κήπο. Ένας ψηλός φράχτης βρισκόταν αναμεσά μας. Πέρα μακριά έβλεπα τον πατέρα μου και τη νεαρή γυναίκα δίπλα στην πόρτα να μου γνέφουν 'αντίο' και τότε τους έγνεψα κι εγώ. Σκέφτηκα να γυρίσω πίσω ξανά για να δω ξανά τον μπαμπά μου. Έτσι προσπάθησα να σκαρφαλώσω στο φράχτη αλλά δεν κατάφερα να τον περάσω. Μετά προσπάθησα να πηδήξω από πάνω του, μάταια όμως. Θύμωσα και άρχισα να κλαίω... αυτό ήταν που με ξύπνησε. Σηκώθηκα απόο κρεβάτι κλαίγοντας ακόμα και πήγα στο σαλόνι να εκλογικεύσω αυτό που μόλις είχε συμβεί. Ήξερα ότι δεν ήταν όνειρο, ήταν τόσο αληθινό και ... ποια ήταν η κοπέλα και γιατί ήταν με τον μπαμπά μου; Μόλις σταμάτησα το κλάμα τα έφερα ξανά στη μνήμη μου και αναρωτιόμουνα αν πραγματικά συνέβησαν όσα συνέβησαν ή ήταν απλά ένα όνειρο;...

Σήμερα γνωρίζω ότι μου δόθηκε το προνόμιο να κάνω επίσκεψη στον πατέρα μου στην άλλη πλευρά και να ξαναδώ την αγαπημένη μου Μπες. Γνωρίζω ακόμα ποια είναι η νεαρή γυναίκα... είναι η αδελφή μου η Μαίρη που πέθανε όταν ήταν μωρό. Μου είπαν ότι αυτά που έζησα ήταν αστρικό ταξίδι, μια εμπειρία έξω από το σώμα. Δεν γνωρίζω πώς συνέβη, δεν είμαι σίγουρη, αυτό που γνωρίζω είναι το πόσο ευγνώμων νιώθω που είχα αυτή την υπέροχη εμπειρία... 

Jean Cunnigham 

Μετάφραση: Αγγελική Νατσούλη

angelsmell

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ