Παρακολουθώντας τα κυρίαρχα θέματα της Ελληνικής πραγματικότητας, διαπιστώνει κανείς μια σειρά από γεγονότα που μπορούν μόνο ως παρεκκλίσεις εκ του ομαλού να θεωρηθούν, δηλαδή να εκληφθούν ως παθολογίες, με την κανονικότητα να αναπαρίσταται αλλά διαφυγούσα. Η φυσιολογική ροή, λογική ακολουθία και συμπεριφορική ευγένεια της δημόσιας ζωής δεν υπάρχει ως αληθινή πέραν από αστικός μύθος.
Προσωπικότητες που εμφανώς χρήζουν επείγουσας ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης λόγω εμφανούς διαταραχής προσωπικότητας διαπρέπουν κατόπιν πολιτικής εντολής σε τομείς όπου δεν έχουν την παραμικρή γνώση και εκπαίδευση – παράδειγμα Γεωργιάδη. Εκτός και αν είμαστε έτοιμοι να αποδεχτούμε ότι η διαστρέβλωση της Ιστορίας, ο φανατισμός, οι συμπεριφορικές εκρήξεις και η λατρεία της κάμερας είναι προσόντα που εγγυώνται ότι είναι ικανός και κατάλληλος να διοικήσει μεγάλους οργανισμούς, να αντιμετωπίσει τους περίπλοκους ισολογισμούς τους και να διαπραγματευτεί διαπλοκές που έχουν χτιστεί και διατρανωθεί επί σειρά δεκαετιών ή εν τέλει να αντιληφθεί τι σημαίνει «υπουργός δημόσιας υγείας» και γιατί δεν νομιμοποιείται να δηλώνει ότι «εξυπηρετεί την ιδιωτικό τομέα.»