Χαμογελώ άρα υπάρχω...

''-Θες να σου κάνω ένα μαγικό;'' είπε ο μπαμπάς της λιλιπούτειας ξανθομαλλούσας ύπαρξης καθώς έκαναν τον καθημερινό τους περίπατο, μέσα στο ηλιόλουστο πρωινό μιας ανοιξιάτικης ημέρας!

''-Ναι! Ξέρεις πόσο μου αρέσουν! '' ανεφώνησε εκείνη με ενθουσιασμό!
''- Άκου λοιπόν, τί θα κάνουμε! Θα παρατηρείς κάθε άνθρωπο που θα περνάει, κι εγώ θα σου λέω ποιος θα μας χαμογελάσει και ποιος όχι, πρωτού μας προσπεράσει!''
''-Ωραίο ακούγεται και σίγουρα θα χάσεις γιατί είναι αδύνατο να ξέρεις αν θα χαμογελάσει ο καθένας!''

''-Κι αν κερδίσω τί κερδίζω;''
''-Μία αγκαλιά! Αν κερδίσω όμως εγώ;''
''-Μμμμ... πολύτιμο το βραβείο μου θα έλεγα! Αν κερδίσεις εσύ μικρή μου, θα έχεις το πιο νόστιμο παγωτό χωνάκι που φτιάχτηκε ποτέ! ''
''-Ναι!!!! Τέλεια! Ας αρχίσουμε μπαμπά, βλέπω πολύ κόσμο να μας πλησιάζει! ''
''-Ωραία, οπότε ξεκινάμε! Ας στοιχηματίσουμε γι’αυτήν την ηλικιωμένη κυρία που έρχεται! Λέω πως θα χαμογελάσει σίγουρα! ''
''-Χμμμ, θα χάσεις! Δεν την βλέπεις πόσο στενοχωρημένη είναι;! Ούτε που θα μας προσέξει! ''

Κι ενώ η ηλικιωμένη κυρία περνά από δίπλα τους, τους χαρίζει το πιο ζεστό της χαμόγελο!
''-Είδες! Έχασες όμορφη! ''
Το κοριτσάκι σουφρώνοντας τα χείλη εκνευρισμένο, είπε:
''-Ακόμη είμαστε στην αρχή! Ελπίζω να ξέρεις πού πουλάνε παγωτό εδώ γύρω! Αυτήν την φορά θα σε κερδίσω! Αυτήν η κυρία με τα ψώνια φαίνεται πολύ κουρασμένη, ούτε που θα έχει το κουράγιο για χαμόγελα! ''

''-Κι όμως, εγώ λέω πως θα χαμογελάσει! ''
Περνώντας από δίπλα τους η μεσήλικη κυρία, σήκωσε το βλέμμα της και τους χαμογέλασε πολύ γλυκά!
''-Πφφφφ! Πάλι έχασα! ''
''-Μην το βάζεις τόσο εύκολα κάτω! ''
''-Λοιπόν... θα αλλάξω γνώμη! Είμαι σίγουρη όσο σίγουρη είμαι για το πώς με λένε, ότι αυτός ο κύριος που έρχεται με τα λουλούδια στο χέρι θα μας χαμογελάσει!''
''-Εγώ πάλι λέω όχι!''

Κι όντως ο μπαμπάς της μικρής κέρδισε γι’ακόμη μια φορά!
''-Μα πώς γίνεται αυτό;!''
''-Σου είπα ο μπαμπάς έχει μαντικές ικανότητες!''
''-Λοιπόν... τώρα σίγουρα θα σε κερδίσω! Αυτά τα παιδάκια που έρχονται δεν θα μας χαμογελάσουν, το πιστεύω! Κοίτα πως τα μαλώνει η μαμά τους! Είναι πολύ κατσουφιασμένα!''
''-Πιστεύω το αντίθετο!'' είπε με αυστηρό τόνο ο μπαμπάς της μικρής!

Τα δύο παιδάκια που τα έσερνε η μαμά τους από το χέρι, όντως τους χαμογέλασαν καθώς τους προσπέρασαν κι η μικρή εκνευρισμένη αφήνει το χέρι του μπαμπά της!
''-Πες μου πώς το ξέρεις! Θέλω να μάθω!''

Κι ο μπαμπάς της, της απαντά μειδιώντας:
''-Χαχα! Έκανα ένα μαγικό απλά!''
''-Τί μαγικό;''
''-Τους χαμογελούσα πρώτος! ''

Σαφώς η μικρή περίμενε να ακούσει κάτι διαφορετικό και πιο ενδιαφέρον!

Σαστισμένη του αποκρίνεται:
''-Και τί...υπάρχει μαγεία σε αυτό;! ''
''-Σαφώς και υπάρχει γλυκιά μου! ''
''-Τους πέταξες νεραϊδόσκονη με το χαμόγελό σου δηλαδή;’’
''-Χαχα! Ναι, μπορείς να το πεις κι έτσι! ''

''- Κι εκείνος ο κύριος που δεν χαμογέλασε; Δεν τον ακούμπησε η νεραϊδόσκονη; ''
''-Όχι, γιατί πολύ απλά δεν του έδωσα ούτε λιγάκι!''
''-Α! Δεν του χαμογέλασες δηλαδή;''
''-Ακριβώς! Είδες, το΄πιασες το κόλπο! Μόνο στα παιδάκια δεν χαμογέλασα!''
''-Τώρα με μπέρδεψες μπαμπάκα! Τότε πώς σου χαμογέλασαν χωρίς να τους δώσεις νεραϊδόσκονη;''

''-Μου έδωσαν εκείνα! Σε ‘μάς τους μεγάλους τα παιδάκια μας δίνουν την νεραϊδόσκονη αρκεί να μας χαμογελούν!’’
''-Κι αυτά από πού την παίρνουν;''
''-Εσύ θα μου πεις που είσαι παιδάκι!''
''-Μμμμ...δεν ξέρω αλήθεια!''

''-Την έχουν μέσα τους από την στιγμή που γεννιούνται! Οπότε μας την παρέχουν χωρίς να εξαντλείται! Αρκεί ένα γλυκό χαμόγελο!''
''-Με μπέρδεψες μπαμπά! Δηλαδή έχω νεραϊδόσκονη μέσα μου;''

''-‘Ακουσε με...θα σου πω μια μικρή ιστορία! Όταν γεννήθηκες κι η μαμά σου σε κράτησε στην αγκαλιά της, την γέμισες με νεραϊδόσκονη, η οποία την έκανε να χαμογελάσει πλατιά! Συνέχεια χαμογελούσε όταν σε έβλεπε κι έτσι ξεκλείδωσε και το δικό σου χαμόγελο! Το πρώτο σου χαμόγελο ήταν αντικατοπτρισμός του δικού της! 

Έτσι έμαθες να χαμογελάς! Αν η μαμά σου δεν σου χαμογελούσε, θα είχες μεν μέσα σου την νεραϊδόσκονη αλλά δεν θα μπορούσες να την μεταδώσεις γύρω σου! ''
''-Και τί συμβαίνει δηλαδή με εσάς τους μεγάλους; Πώς την χάνεται; Χαμογελάτε συνέχεια και σας τελείωσε;''

''-Μακάρι να συνέβαινε αυτό! Μέσα μας την έχουμε αλλά δεν μπορούμε να την πολλαπλασιάσουμε γιατί δεν χαμογελάμε συχνά! Οπότε οι έννοιες μας, τα προβλήματα και οι υποχρεώσεις μας, την καταναλώνουν μέρα με την μέρα και ξεχνάμε ακόμη και πως την έχουμε! Γι΄αυτό σου είπα, εσείς μας κάνετε να την ξαναθυμηθούμε!''

''-Μήπως οι πολλές σας σκέψεις είναι αυτές που σας κάνουν μεγάλους; Δεν χωράνε στο σώμα σας και μεγαλώνει για να τις χωρέσει!''
''-Χαχα, Πιθανόν!''
''-Άρα αν χαμογελούσατε όπως κι εμείς τότε δεν θα υπήρχαν μεγάλοι και μικροί! Θα ήμασταν όλοι ίσοι!''
''-Μέσα μας σίγουρα μικρή μου! ''

''-Τότε δεν θα σκέφτομαι καθόλου για να μην μεγαλώσω και να μπορώ πάντα να φοράω τα αγαπημένα μου ρούχα!''
''-Μμμμ, νομίζω πως μετά την σημερινή μας βόλτα πήρες ήδη κάποιους πόντους! Πάμε τώρα σπίτι γιατί η μαμά, μας περιμένει!''
''Έχω και μία άλλη απορία!''
''-Σε ακούω!''

''-Γιατί κάποιοι άνθρωποι χαμογελάνε αλλά κλαίνε κιόλας; Πώς γίνεται αυτό;''
''-Η ώθηση που κάνουν τα ζυγωματικά τους για να χαμογελάσουν, σπρώχνει κάποια ξεχασμένα δακράκια τους προς την επιφάνεια των ματιών τους, διώχνοντάς τα!''
''-Σωστά! Α, ξέχασα να σου δώσω το βραβείο σου!''
''-Α,ναι! Μου χρωστάς μια αγκαλιά!''
''-Όχι μπαμπάκα μου... ένα χαμόγελο!''


Χαμογελώ άρα υπάρχω... Το χαμόγελο κάνει αισθητή την παρουσία μας διότι μας γεμίζει φως, ένα φως από το οποίο ο καθένας νιώθει ζεστασιά ακόμη και μέσα στον πιο βαρύ του χειμώνα! Λιώστε τους πάγους και το χιόνι μ΄ένα απλό χαμόγελο, το οποίο θα προκαλέσει ένα τρίτο, ένα τέταρτο και ούτω καθεξής! Βλέπετε πώς τα παιδάκια μας χαμογελούν χωρίς να μας γνωρίζουν, χωρίς να θέλουν κάτι από εμάς γιατί ακόμη είναι αγνά από τις μύχιες σκέψεις που μας αρρωσταίνουν και μας κλείνουν μέσα στο προσωπικό μας κλουβί! Σφραγίστε τις στιγμές σας με χαμόγελα! 

Δεν χρειάζεται να το κάνετε μονάχα στον άψυχο φωτογραφικό φακό! Ας γίνει ο κάθε άνθρωπος η φωτογραφική μηχανή που σκέκεται απέναντί σας και στο νοητικό του φιλμ δεν θα σας ξεχάσει ποτέ! Ο χαμογελαστός άνθρωπος σαν μαγνήτης τραβά όλα τα θετικά πάνω του! Η μέρα του είναι πάντα χρωματιστή γιατί έχει λάβει πολλά και ποικιλόχρωμα χαμόγελα κι όταν πέφτει να κοιμηθεί νιώθει πλήρης καθώς έβγαλε για μια στιγμή κάποιους ανθρώπους έξω από το σκοτεινό σπήλαιο του μαυλού και τους οδήγησε στο αγλάο φως της καρδιάς κάνοντάς τους να νιώσουν θαλπωρή και να θυμηθούν πού έχουν κρύψει το απόθεμα της νεραϊδόσκονης!

Κανείς και τίποτα δεν πρέπει να μας στερεί το χαμόγελό μας γιατί αυτό δίνει ύπαρξη σε άλλα χαμόγελα! Πράξε αυτοβούλως και μην περιμένεις να βρεθεί αυτός που θα σε κάνει να νιώσεις αληθινώς όμορφα, αλλά ψάξε μέσα σου την ομορφιά και την μαγεία και γίνε εσύ αυτός ο κάποιος για κάποιον άλλον που έχασε για λίγο το μονοπάτι! 

Σαν φωτογράφος, ο οποίος δεν βρίσκεται ποτέ μέσα στις φωτογραφίες που τραβάει, αλλά αποτελεί την αιτία να μεταφερθεί μία παροντική στιγμή στο μέλλον κι αντιστοίχως μία παρελθοντική στιγμή στο παρόν, με απόρροια την τέρψη των απεικονιζόμενων! Έτσι λοιπόν, κάποιοι θα πρέπει να ενεργούν για την τέρψη των άλλων με μοναδικό αντάλλαγμα την ψυχική γαλήνη, την ευτυχία και την ηρεμία. Άλλωστε αυτές οι δυνάμεις κάνουν ένα χαμόγελο ανεξίτηλο, ακόμη και στα πιο δυνατά χτυπήματα! Χαμογέλα... είναι μεταδοτικό! 

The Mythologists

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ