Η μεταφυσική της μνήμης ως υπόμνηση της ζωής

«Μέμνησο…»

«Μνήμη του λαού μου

σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω…».

Οδυσσέα Ελύτη, «Άξιον Εστί».

Θυμάμαι... Θυμάσαι; Εκείνο τον Οκτώβρη της βροχής και της αντίστασης, μια χούφτα τρελούς να κραυγάζουν Αέρα! στα ελεύθερα βουνά της Πίνδου. Ναι, σωστά, δεν ήμουν εκεί, γεννήθηκα σ’ άλλο χωροχρόνο. Όμως θυμάμαι.... Καθώς τους κουβαλάω πάντα μέσα μου. Σαν όλους τους προγόνους, που έρχονται μπαρουτοκαπνισμένοι από τους αιώνες, για να ταράξουν τον ύπνο μας και να μη μας αφήσουν ούτε στιγμή σ’ εφησυχασμό. Γιατί ο άνθρωπος εκείνος που δεν είναι ανήσυχος, είναι ήδη νεκρός. Και μόνο έτσι οφείλει να είναι. Ανήσυχος, ανένταχτος, ανυπότακτος. Πάντα. Κι’ εκείνος που είναι ανήσυχος, είναι ήδη λεύτερος. Στη λευτεριά του δικού του ουρανού. Καθώς, «Nά ’σαι ἀνήσυχος, ἀφχαρίστητος, ἀπροσάρμοστος πάντα».

Αν το έπος του 1940 παραμένει πάντα διαχρονικό κι’ επίκαιρο, δεν είναι μόνο γιατί αποτελεί μια πράξη άφταστου ηρωισμού, αλλά επειδή τούτος ο ηρωισμός επεκτείνεται σε κάθε μικρή λεπτομέρεια της ζωής μας, σε κάθε απόχρωσή της. Αν μάθουμε να λέμε όχι σ’ ότι δεν αληθεύει την ύπαρξή μας, σ’ ότι μας κρατά δέσμιους στη χώρα του θανάτου, τότε η ύπαρξή μας θ’ αληθεύσει μέσα στην ελευθερία. Η μνήμη είναι ζωή. Δίχως εκείνη ο άνθρωπος δεν έχει ρίζα, ούτε παρόν, άρα δεν έχει και μέλλον. Αλήθεια, πότε βροντοφωνάξαμε τελευταία φορά όχι σ’ ότι καταργεί το πρόσωπό μας; Μάθαμε να λέμε πάντα ναι σκύβοντας υποτακτικά το κεφάλι. Ας βαδίσουμε, λοιπόν, στα χνάρια των ηρώων. Εκείνων που κατήργησαν κάθε λογική, μέσα στον παραλογισμό του πολέμου και με μόνο όπλο τους την καρδιά και τη δίψα για λευτεριά έγραψαν Ιστορία. Ποτέ, κανένας λογικός, δεν άλλαξε τον κόσμο. Ο κόσμος αλλάζει από τους τρελούς και τους ονειροπόλους. Ας θυμηθούμε και πάλι ποιοι είμαστε. Ας νικήσουμε το φόβο. Γιατί η μεγαλύτερη νίκη είναι να νικήσουμε τον ίδιο το φόβο. Και να λευτερωθούμε.

e-charity

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ