Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΩΝ ΧΑΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

«Πήγα στα δάση, γιατί ήθελα να ζήσω λεύτερος, γιατί ήθελα ν’ αντικρίζω μόνο την ουσία της ζωής, και ήθελα να δοκιμάσω, αν μπορώ να μάθω εκείνο που είχα χρέος να διδάξω. Και τότε ένοιωσα πως, ενώ πήγα να πεθάνω κοντά τους δεν είχα ακόμη ζήσει» Χένρι Ντέιβιντ Θορό

Αδράξτε τη μέρα. Ζήστε τις στιγμές σεβόμενοι την εκάστοτε επιθυμία του εαυτού σας. Όταν νομίζετε ότι ξέρετε κάτι, φροντίστε να το δείτε με διαφορετικό τρόπο, έστω κι αν σας φαίνεται γελοίος ή τρελός.

Είμαστε σε πόλεμο… σε μάχη… και οι απώλειες μπορεί να είναι οι καρδιές μας και οι ψυχές μας. Θα αφήσουμε τον αδιάφορο ποταμό της κοινωνίας να μας παρασύρει ή θα αποφασίσουμε να κολυμπήσουμε σε νερά καθαρά, εξωτικά, γαλαζοπράσινα; 


Θα περπατάμε με το ίδιο βήμα με τους άλλους που βλέπουμε ή θα αφήσουμε την καρδιά μας να μας οδηγήσει αυτή το ξεχωριστό μας βήμα;



Πόσοι από εσάς θέλατε να κλωτσήσετε κάποτε μιαν πόρτα, να τη ρίξετε, να μπείτε μέσα στην τάξη και να δώσετε λουλούδια και να διαβάσετε ένα ποίημα που της γράψατε εσείς, μπροστά σε όλους; Πόσες από εσάς θελήσατε να του φωνάξετε «Σ’ αγαπώ» έτσι ώστε να αντηχήσει η φωνή σας σε όλη την οικουμένη; Και δεν το κάνατε ποτέ εξαιτίας των «πρέπει»… των φόβων… του λανθασμένου προγραμματισμού μας…

Πού είναι αυτοί οι δάσκαλοι; Αυτοί που όλοι μας ονειρευόμαστε; Τους πήρε ο άνεμος… Και τους λαχταράμε πάντα, να μας πούνε αυτό που λαχταρούμε να ακούσουμε… Και να ξυπνήσουνε μέσα μας τις δυνάμεις μας που κοιμούνται σαν κοιμισμένοι Δράκοι, τόσο ισχυρές όσο αδρανείς…

Ο κύκλος των χαμένων ποιητών…

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ