Αφού έγινε βασιλιάς, ο Αρθούρος εκμυστηρεύτηκε μόνο σε έναν άνθρωπο τις εμπειρίες του απ' την κρυστάλλινη σπηλιά: στη γυναίκα του, Γκουίνεβιρ. Αυτό συνέβη αρκετά χρόνια πριν την επανεμφάνιση του Μέρλιν και η Γκουίνεβιρ φανταζόταν τον μάγο σαν ένα μονόκερω ή κάποιο άλλο μυθικό τέρας. "Αν είναι τόσο άγριος όσο τα μαύρα Ουαλικά βουνά στα οποία λένε ότι γεννήθηκε, θα προτιμούσα να μην τον γνωρίσω", ομολόγησε κάποτε στον Αρθούρο.
"Δεν είναι έτσι", απάντησε ο Αρθούρος. "Δεν είναι ούτε όπως τον περιμένεις, ούτε όπως τον φαντάζεσαι."
"Καλέ μου, έχω συναντήσει μάγους στη Γαλλική αυλή - έτσι, τουλάχιστον, αυτοαποκαλούνταν", είπε η Γκουίνεβιρ. "Δεν είναι κάτι γέροντες, με μακριές λευκές γενειάδες, που έχουν περισπούδαστο ύφος, κουνάνε το κεφάλι, σαν να βλέπουν πράγματα που εμείς είμαστε ανίκανοι να δούμε και ισχυρίζονται ότι διαθέτουν δυνάμεις, που όμως κανείς δεν έχει δει ποτέ στην πράξη;"
Ο Αρθούρος χαμογέλασε. "Έχω γνωρίσει κι εγώ τέτοιους μάγους, αλλά ο Μέρλιν δεν ήταν σαν αυτούς. Κάποτε του είπα, '’Σε τι διαφέρουμε εμείς οι δύο; Εγώ μας βλέπω σαν δύο ανθρώπους, ξαπλωμένους στην όχθη ενός ποτάμιου, που περιμένουν να πιάσουν κανένα ψάρι για το βραδινό τους'’. Εκείνος με κοίταξε και κούνησε αρνητικά το κεφάλι. Είναι αλήθεια πως είμαστε δύο άνθρωποι όπως μας περιγράφεις, για σένα, όμως, αυτό το σκηνικό είναι όλη σου η πραγματικότητα, ενώ στη δική μου επίγνωση, το ποτάμι, το δέντρο και κάθε τι γύρω μας δεν είναι παρά αμυδρά ίχνη στον πιο μακρινό ορίζοντα'".
"Αν υποθέσουμε ότι ο Μέρλιν ζούσε στ' αλήθεια σε ένα τόσο ξεχωριστό κόσμο, σου αποκάλυψε ποτέ πως μπορείς να φτάσεις κι εσύ εκεί;" ρώτησε η Γκουίνεβιρ.
"Ναι", αποκρίθηκε ο Αρθούρος. "Επέμενε ότι η δική μου εκδοχή της πραγματικότητας - το δέντρο, το ποτάμι ήταν μια ψευδαίσθηση, μια ιδιωτική παραίσθηση που μου επέβαλε ο νους μου, ενώ ο δικός του κόσμος ήταν ανοιχτός στα πάντα, εφόσον πρόκειται για ένα κόσμο φωτός."
Η Γκουίνεβιρ τον κοίταξε σαστισμένη. "Μα, εσύ κι εγώ βλέπουμε και οι δύο αυτό το δωμάτιο το ίδιο κι όσοι μπαίνουν μέσα. Δεν νομίζω ότι είναι απλώς μια οφθαλμαπάτη."
"Τότε, άσε με να σου δείξω κάτι", είπε ο Αρθούρος. Ζήτησε από τη βασίλισσα να εγκαταλείψει την κάμαρά τους και να του υποσχεθεί πως δεν θα επιστρέψει, παρά μόνο όταν το ρολόι χτυπήσει μεσάνυχτα. Η Γκουίνεβιρ ακολούθησε τις οδηγίες του κι όταν ήρθε η ώρα να ξαναγυρίσει στο δωμάτιό τους, το βρήκε βυθισμένο στο σκοτάδι - όλα τα κεριά ήταν σβηστά και οι βελούδινες κουρτίνες τραβηγμένες. "Μην ανησυχείς", ακούστηκε μια φωνή. "Εδώ είμαι."
"Άρχοντά μου, τι θέλεις να κάνω τώρα;" ρώτησε η Γκουίνεβιρ.
"Θέλω να δω πόσο καλά ξέρεις την κρεβατοκάμαρα μας", απάντησε ο Αρθούρος. "Έλα προς το μέρος μου και άρχισε να περιγράφεις τα αντικείμενα γύρω σου, χωρίς, όμως, να αγγίζεις τίποτα". Η γυναίκα του παραξενεύτηκε μ' αυτή τη δοκιμασία, αλλά έκανε ό,τι της ζήτησε.
"Αυτό είναι το κρεβάτι μας κι εκεί είναι το δρύινο μπαούλο με τα προικιά μου, που το' χα φέρει μαζί μου με το πλοίο. Στη γωνία είναι ένα ψηλό καντηλέρι από σφυρήλατο ισπανικό σίδερο κι απ' την κάθε μεριά κρέμονται δύο ταπισερί." Βαδίζοντας προσεκτικά για να μην σκοντάψει πάνω σε κάτι, η Γκουίνεβιρ μπόρεσε να περιγράψει με κάθε λεπτομέρεια το δωμάτιο, που είχε άλλωστε διακοσμήσει η ίδια μέχρι και το τελευταίο μαξιλάρι.
"Τώρα, κοίτα", είπε ο Αρθούρος. Άναψε ένα κερί, ύστερα ένα δεύτερο κι ένα τρίτο. Κοιτώντας γύρω της, η Γκουίνεβιρ έμεινε άλαλη: το δωμάτιο ήταν εντελώς άδειο. "Δεν καταλαβαίνω", ψέλλισε.
"Όλα όσα περιέγραψες ήταν η προσδοκία του τι περιέχει αυτή η κάμαρα κι όχι ό,τι πραγματικά περιέχει. Όμως, η προσδοκία είναι πολύ ισχυρή. Ακόμα και χωρίς φως, έβλεπες ό,τι περίμενες πως υπάρχει εδώ κι αντιδρούσες ανάλογα. Δεν είχες την αίσθηση πως το δωμάτιο ήταν ακριβώς όπως το άφησες; Δεν προχωρούσες προσεκτικά, εκεί που φοβόσουν ότι ίσως πέσεις πάνω σε κάποιο αντικείμενο;" Η Γκουίνεβιρ έγνεψε καταφατικά. "Ακόμα και στο φως της ημέρας", είπε ο Αρθούρος, "κινούμεθα ανάλογα με αυτό που περιμένουμε ότι θα δούμε, θα ακούσουμε και θα αγγίξουμε κάθε εμπειρία βασίζεται στο συνεχές, το οποίο τροφοδοτούμε, με το να θυμόμαστε τα πάντα όπως ήταν χθες, πριν μια ώρα, πριν ένα δευτερόλεπτο. Ο Μέρλιν μου έλεγε ότι αν μπορούσα να αντικρίζω τα πάντα χωρίς προσδοκίες, τίποτα απ’ ό,τι θεωρούσα ως δεδομένο δεν θα ήταν αληθινό. Ο κόσμος που βλέπει ο μάγος είναι ο πραγματικός κόσμος, μόλις ανάψουν τα φώτα. Τον δικό μας σκοτεινό κόσμο τον διασχίζουμε στα τυφλά".
ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Ο μάγος έχει ολότελα αποδεσμευτεί από το γνωστό. Γι' αυτόν, η μόνη ελευθερία βρίσκεται στο άγνωστο, αφού κάθε τι αναγνωρίσιμο ανήκει στο νεκρό παρελθόν. "Ξέρεις γιατί δεν παύω να σου επαναλαμβάνω ότι ο κόσμος σου είναι μια φυλακή;" ρώτησε μια μέρα ο Μέρλιν το μαθητή του. "Επειδή ό,τι συλλαμβάνει το μυαλό πρέπει να έχει τα όριά του. Από τη στιγμή που θα πλαισιώσεις με λέξεις μια εμπειρία ή την αιχμαλωτίσεις σε μια σκέψη ή πεις 'Ξέρω', κάτι υπέροχο κι αθέατο έχει ήδη πετάξει μακριά. Τα όρια είναι κλουβιά. Η πραγματικότητα είναι ένα ντελικάτο πουλί που τρέμει μες στη χούφτα σου. Έτσι και το κρατήσεις για πολύ, θα πεθάνει."
Αν αληθεύει ότι το άγνωστο είναι το εισιτήριο για την ελευθερία μας, είναι επίσης αλήθεια πως το εγώ αισθάνεται πιο άνετα εντός ορίων. Ο νους μας παράγει τις ίδιες εικόνες κάθε μέρα. Αυτές οι εικόνες αποτελούν έναν καθρέφτη του ποιοι είμαστε, κι όμως, το εγώ τις εκλαμβάνει ως πραγματικές. "Μα δεν είναι προφανές πως το δέντρο είναι δέντρο, ο τοίχος, τοίχος και το βουνό, βουνό;" ρωτάει το εγώ μας. Όλα αυτά, όμως, υφίστανται πραγματικά μόνο σε μια κατάσταση συνείδησης - την κατάσταση της εγρήγορσης. Στο όνειρο σας, μπορεί να κάθεστε σ' ένα λιβάδι και να αγναντεύετε τα σύννεφα που περνούν πάνω από ένα βουνό. Ξυπνώντας, συνειδητοποιείτε ότι το βουνό, τα σύννεφα και το λιβάδι δεν ήταν παρά τυχαίες αναφλέξεις εγκεφαλικών κυττάρων, οι οποίες προκάλεσαν αυτές τις φευγαλέες εικόνες. Τίποτε δεν αποδεικνύει πως όταν είμαστε ξύπνιοι τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα "αληθινά" βουνά, σύννεφα και λιβάδια δεν είναι και αυτά παρά εικόνες που πυροδοτούνται μες στον εγκέφαλό μας.
Ο Αρθούρος αναστατώθηκε όταν ο Μέρλιν αποκήρυξε τον ορατό κόσμο, χαρακτηρίζοντάς τον οφθαλμαπάτη. "Μα μπορώ να αγγίξω τα πράγματα γύρω μου - είναι χειροπιαστά. Αν χτυπήσω το κεφάλι μου σ' ένα βράχο, θα κάνω καρούμπαλο", διαμαρτυρήθηκε.
"Οι οπτασίες δεν απευθύνονται μόνο στην όραση", του υπενθύμισε ο Μέρλιν. "Και σ' ένα όνειρο μπορείς να αγγίξεις πράγματα, να χρησιμοποιήσεις όλο το φάσμα των αισθήσεων σου."
"Τότε γιατί ξεχωρίζω το ξύπνιο απ’ τον ύπνο; Γιατί όλοι ονομάζουν πραγματικότητα το πρώτο και ψευδαίσθηση το δεύτερο;"
"Από συνήθεια. Αν οι θνητοί έπαιρναν αυτή τη γνώση από τους μάγους, θα μάθαιναν να κάνουν ξύπνιοι ό,τι τώρα κάνουν μόνο στο όνειρό τους. Τότε θα άρχιζαν να γκρεμίζονται τα όρια του κελιού και η πραγματικότητα θα τους απελευθέρωνε από τη σκιώδη φυλακή τους."
Όλοι βιώνουμε το καινούργιο και το άγνωστο, ελάχιστοι, όμως, αντιμετωπίζουμε το άγνωστο σαν μια δύναμη που έρχεται να μας λυτρώσει. Το άγνωστο περιέχει ενδείξεις μιας άλλης πραγματικότητας. Ποιες είναι αυτές οι ενδείξεις; Αλλάζουν κάθε λεπτό, αλλά αν κοιτάξετε προσεκτικά οποιαδήποτε εικόνα απ’ αυτές που σας παρουσιάζει ο κόσμος, σύντομα θα αρχίσει να σας αντιγυρίζει το βλέμμα ο ίδιος σας ο εαυτός. Η φαινομενικά τυχαία διάταξη των γεγονότων θα αρχίσει να αποκτά μορφή και νόημα, σαν ένα μέρος του εαυτού σας να "ψιθυρίζει: Είμαι εδώ. Μπορείς να με βρεις;'. Τυχαίες συναντήσεις, απροσδόκητες συμπτώσεις, προαισθήματα που βγαίνουν αληθινά, ξαφνική εκπλήρωση επιθυμιών, στιγμές απρόβλεπτης ευδαιμονίας, μια αίσθηση βαθιάς επίγνωσης ή εμπιστοσύνης - όλα αυτά είναι οχήματα που μπορεί να πάρει η πραγματικότητα, καθώς μας καλεί να εξέλθουμε από τις αυτοσχέδιες φυλακές μας. Δεν χρειάζεται να αφουγκραζόμαστε αυτό το ψιθυριστό κάλεσμα. Η επιλογή είναι απόλυτα προσωπική. Η απόφαση πρέπει να παρθεί στα βάθη της καρδιάς σας, ανάμεσα στο γνώριμο, που είναι πια μουχλιασμένο αλλά ασφαλές, και στο άγνωστο, που είναι ολόφρεσκο - ένα πεδίο απεριόριστων δυνατοτήτων.
ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ
Για να βιώσετε αυτό το μάθημα, θα πρέπει να διασχίσετε τα σύνορα του γνωστού κόσμου. Αν μπορούσατε να ξεχάσετε τα πάντα και να μην περιμένετε τίποτα, θα σκίζατε αυτόματα το παραπέτασμα που σας κρύβει την αντίληψη μιας υψηλότερης πραγματικότητας. Αυτή περιέχεται μέσα στη γνώριμη πραγματικότητα, την οποία ζείτε καθημερινά - δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσά τους. Ωστόσο, ίσως και να απέχουν εκατομμύρια χιλιόμετρα η μια από την άλλη.
Μαζί με τη συνήθεια και την αδράνεια, έχει κι ο φόβος το μεγάλο του μερίδιο στη διατήρηση της πραγματικότητας όπως πάντοτε ήταν. Περάστε κι εσείς τη μικρή δοκιμασία της Γκουίνεβιρ. Σταθείτε στη μέση ενός γνώριμου δωματίου, βυθισμένου, όμως, στο σκοτάδι. Τώρα διασχίστε το, περνώντας όσο πιο κοντά γίνεται από τα αντικείμενα που βρίσκονται εκεί, χωρίς, όμως, να σκοντάφτετε πάνω τους. Θα παρατηρήσετε ότι είναι πολύ δύσκολο να διασχίσετε ακόμη και τον πιο γνώριμο χώρο, δίχως μια αίσθηση ανησυχίας. Οι περισσότεροι από μας τρέμουμε την απώλεια της όρασης, εξαιτίας της ανασφάλειας που τη συνοδεύει: η καρδιά μας χτυπάει πιο γρήγορα στη σκέψη ότι ίσως πέσουμε ή ρίξουμε κάτι.
Η άσκηση αποδεικνύει πως ακόμα κι αυτό που ήδη γνωρίζετε πάλι δεν μπορεί να σας προστατεύσει απ' το φόβο. Όσο καλά κι αν ξέρετε το δωμάτιό σας, η ανησυχία είναι πάντοτε παρούσα - το ίδιο συμβαίνει και στον κόσμο της ημέρας, μόνο που εκεί ο φόβος είναι θαμμένος λιγάκι πιο βαθιά. Αντί να είναι μόνο το σκοτάδι η πηγή του φόβου μας, χρειαζόμαστε και κάτι άλλο: κάποια ατυχία, κάποια ανατροπή στη ρουτίνα μας, την αιφνιδιαστική απώλεια της ασφάλειας. Όσο βολεμένοι κι αν νομίζετε πως είστε στον κόσμο των γνώριμων πραγμάτων, η πιθανότητα της καταστροφής βρίσκεται πάντοτε στο υποσυνείδητό σας.
Μπορείτε να αποκτήσετε μια γεύση του αγνώστου με ένα άλλο, απλό πείραμα. Δέστε ένα μαντίλι γύρω απ’ τα μάτια σας και καθίστε στο τραπέζι της κουζίνας. Τώρα ζητήστε από κάποια φίλη ή φίλο να βάλει μπροστά σας τρία διαφορετικά φαγητά, χωρίς να σας πει τι είναι το καθένα, και να σας δώσει να δοκιμάσετε από μια μπουκιά. Θα αναγνωρίσετε αμέσως την κάθε μπουκιά, αλλά θα παρατηρήσετε επίσης ότι, στο αστραπιαίο δευτερόλεπτο της αμφιβολίας, πριν το φως της αναγνώρισης, γευτήκατε κάτι καινούργιο - μια απρόσμενη υφή, μια αλλιώτικη γεύση, κάποιο καρύκευμα, ένα αχνό άρωμα - που είχατε ξεχάσει ότι περιέχει το συγκεκριμένο φαγητό.
Αυτή είναι η δύναμη της αβεβαιότητας. Όσο είστε σίγουροι για πράγματα, ζείτε εντός ορίων. Ωστόσο, ακόμα και πράγματα για τα οποία νομίζετε πως είστε απόλυτα βέβαιοι, έχουν πάντοτε νέες ιδιότητες να σας παρουσιάσουν. "Ο Θεός έπλασε αυτό τον κόσμο", είπε ο Μέρλιν στον Αρθούρο. "Θα πρέπει, λοιπόν, να είναι αρκετά ενδιαφέρων, για να διατηρεί αμείωτη την προσοχή Του. Αν ανακαλύψεις ότι ορισμένα πράγματα σου φαίνονται πληκτικά, παλιωμένα ή προβλέψιμα, μπορεί εσύ να έχεις χάσει την ικανότητα να διατηρείς το ενδιαφέρον σου." Είναι δύσκολο να παραδεχτεί το εγώ το δρόμο της αβεβαιότητας, μονάχα αυτός, όμως, οδηγεί στον κόσμο του μάγου.
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.