Ταξίδι προς τον Εαυτό

Ο Ήλιος γυρνάει γύρω από την Γη, ή η Γη γύρω από τον Ήλιο; Ερωτήματα των οποίων οι απαντήσεις μας θεωρούνται προφανείς, είναι όμως έτσι; 

Δηλαδή, οι θεωρίες που μας διδάσκουνε στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο ή που αναπαράγουμε μεταξύ μας οι άνθρωποι, κατα πόσο είναι βάσιμες και κατα πόσο μπορούμε να τις επαληθεύσουμε;

-Ναι, ισχυρίζεται κάποιος!, η Γη γυρνάει όντως γύρω από τον Ήλιο. Το έχει αποδείξει η επιστήμη!
Αλλά ποιός αποδίδει το αλάθητο στην επιστήμη; Και πως είναι δυνατό να αποδεχόμαστε αυτό το οποίο δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε μόνοι μας;Βέβαια, μεσολαβεί ενδιάμεσα η λογική, που επιβεβαιώνει αυτά τα θέματα, αλλά είναι διαφορετική η εκλογίκευση των πραγμάτων και διαφορετική η πραγματικότητα.
Τίποτα δεν γνωρίζουμε στην πραγματικότητα. Απλώς εκλογικεύουμε τα πράγματα γιατί ο άνθρωπος εάν δεν παίρνει απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτει αισθάνεται ανασφαλής.
Έτσι δημιουργεί διαφόρων ειδών πεποιθήσεις, και τα στηρίζει μέσω των λογικών του συλλογισμών, πάντα με βάση τα βιώματα του. Τι θα ήταν η λογική ενός ανθρώπου, χωρίς το βίωμα;
Το βίωμα είναι το πείραμα, και η ζωή το εργαστήρι, οι αισθήσεις μας μας επιτρέπουν να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο, και να προσφέρουμε τους καρπούς των ερευνών μας στο πνεύμα του οποίου την αντίληψη ο κόσμος έχει χάσει. 

Γιατί ο κόσμος, η κοινωνία, αρκούνται σε αυτό που είναι αισθητό. Εάν σταματήσουν για λίγα δευτερόλεπτα την αισθητηριακή τους δραστηριότητα καθοδηγώντας την προσοχή τους μέσα, στον Εαυτό τους, θα ένιωθαν τρομερά κενοί, τρομερά μόνοι, μέσα σε ένα απέραντο σκοτάδι. 
Σαν να είναι αυτός ο κόσμος το μόνο που είναι πραγματικό και εμείς πηγαίνοντας μέσα, να είναι σαν να πηγαίνουμε από το φως στο απόλυτο σκοτάδι.

Οι σημερινοί άνθρωποι δεν αντέχουν να παύσουν για λίγες στιγμές τα ερεθίσματα των αισθητηριακών αντιλήψεων και να αποτραβηχτούν μέσα στον εαυτό τους. Άλλωστε δεν έχουν λόγο να το κάνουν αυτό, γιατί πιστεύουν ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους, γιατί ταυτίζουν πλήρως το φυσικό σώμα με την ύπαρξη τους, γιατί ταυτίζουν τα θέλω τους και τις επιθυμίες τους με την περσόνα που πιστεύουν ότι είναι.

Για αυτό το λόγο δεν δύνανται να παραμείνουν να αποτραβηχτούν από τις αισθήσεις και τα αισθητά γιατί είναι προσκολλημένοι σε αυτά και για αυτούς αυτά είναι ο εαυτός.
Εάν αποτραβηχτούν μέσα θα αντικρύσουν ένα βαθύ σκοτάδι. Γιατί όμως; Γιατί απουσιάζει το Πνεύμα;;
Όχι, γιατί δεν έχουν αναπτύξει ακόμα την εσωτερική αυτή ικανότητα της εσωτερικής όρασης. Ή διαφορετική θα μπορούσαμε να πούμε αυτή η ικανότητα μας ως ανθρώπινα όντα έχει ατροφήσει.

Αυτό δεν είναι μια θρησκεία, ινδουισμός, βουδισμός, χριστιανισμός, γιόγκα. Αυτό δεν είναι μια επιστήμη όπως η ψυχολογία, η θεολογία, η κοινωνιολογία κλπ. Αυτό είναι μια ωμή πραγματικότητα που προκύπτει από την θέαση του εαυτού. Η θέαση του Εαυτού οδηγεί στην πραγματική Γνώση, όχι την διανοητική γνώση που προσφέρει εκλογικεύσεις για τα φαινόμενα, αλλά την πνευματική γνώση που είναι η εμπειρία του Πραγματικού. Είναι πειραματισμός με την Συμπαντική Αλήθεια.

Εμείς είμαστε αυτή η Συμπαντική Αλήθεια. Κάθε κύτταρο μας, κάθε άτομο, κάθε μόριο, κάθε στοιχείο από το οποίο αποτελούμαστε προέρχεται από συμπαντική ύλη. Το Σύμπαν δεν είναι μακριά μας, είναι μέσα μας να το ανακαλύψουμε. Πώς ήξερε ο Δημόκριτος για το άτομο, πώς ήξεραν πολύ αρχαίοι πολιτισμοί πράγματα που τώρα χρειαζόμαστε "υψηλή τεχνολογία" και "επιστήμη" για να τα ανακαλύψουμε;

Αυτό δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε εάν ήδη έχουμε ατενίσει προς τα μέσα μας. Μέσα από τον Εαυτό βιώνεται η πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι η Αλήθεια. Έχουν δίκιο αυτοί που μιλάν για υποκειμενική αλήθεια και για αντικειμενική αλήθεια. Αυτό έχει να κάνει πάλι με τον εαυτό. Υποκειμενικό είναι κάτι το οποίο το θεωρούμε έτσι λόγο της δικιάς μιας συγκεκριμένης κοσμοθέασης ή λόγω κάποιων προγραμμάτων που έχουμε μέσα, και αντικειμενικό είναι αυτό που είναι πέρα από τον μονομερή υποκειμενικό ψυχισμό και είναι αυθύπαρκτη κατηγορηματική πραγματικότητα. 

Το θέμα είναι πως η πραγματικότητα έχει πολλά επίπεδα. Έτσι μπορούμε να έχουμε την επιστήμη να αποδεικνύει κάποιες αλήθειες και την θρησκεία κάποιες άλλες, αλλά να μοιάζουν τελείως διαφορετικά συμπεράσματα που μεταξύ τους μοιάζουν διαφορετικά ή που και αντικρούονται. Αλλά η αλήθεια είναι πολυεπίπεδη, πολύμορφη και πολυπρισματική, ενώ ταυτόχρονα είναι μία.

Όταν ρώτησαν τον Βούδα και τον Χριστό, ποιά είναι η Αλήθεια, εκείνοι σιώπησαν, όχι γιατί δεν ήξεραν, αλλά επειδή δεν μπορούσαν να απαντήσουν για κάτι το οποίο πρέπει να βιωθεί προσωπικά. Βιώνεται όταν κάνουμε το πέρασμα από την υποκειμενικότητα του πρόσκαιρου εαυτού στην αντικειμενικότητα του αντικειμενικού Πνεύματος, του Αιώνιου εαυτού, αυτού που πάντα Είναι. Αυτό που πάντα Είναι είναι το κομμάτι αυτό της δημιουργίας που μας αντιστοιχεί, το οποίο είναι και ένα κομμάτι του Θεού, που ο θεός μας έχει δωρίσει, ώστε να γίνουμε άτομα σαν αυτόν, και να μπορούμε να βιώσουμε αυτή την κατάσταση την οποία αυτός βιώνει. Μην ξεχνώντας ποτέ, βέβαια και για κανένα λόγο, ότι όλα προέρχονται από αυτόν, όλα ανήκουν σε αυτόν και όλα από αυτόν πηγάζουν και σε αυτόν επιστρέφουν. Είναι το τέλειο υπέρτατο πρόσωπο, ο Απόλυτος Κύριος που όσες ιδιότητες και να του απαριθμήσουμε θα είναι λιγότερο από το τίποτα για να τον περιγράψουμε, γιατί αυτός είναι απερίγραπτος.

Μόνο βιώνοντας την Αλήθεια, και βιώνοντας το κομμάτι αυτό της θεότητας το οποίο μας αντιστοιχεί, βιώνουμε κάθε τι μέσα στην πλάση, το οποίο ως προς την προέλευση και την ουσία του, είναι ένα ξεδίπλωμα του Κυρίου. Η μάγια, δηλαδή η ψευδαίσθηση, το Μάτριξ αν θέλετε, ο κόσμος της πλάνης είναι αυτή η αντανάκλαση του Κυρίου στον φυσικό κόσμο. Εμπεριέχει την Ουσία Του, όπως την εμπεριέχουμε και εμείς αλλά εκδηλώνεται ως ενέργεια μέσα στα αισθητά.

 

Γι’ αυτό όταν εμείς οδηγήσουμε αυτή την ενέργεια προς τα μέσα, ώστε αυτή η ενέργεια της Ουσίας να αναζητήσει την ίδια την Ουσία, να αυτοαναζητηθεί και να αυτογνωριστεί, τότε γνωρίζουμε την Αληθινή Φύση των Πραγμάτων και του Θείου. Τότε αποκτάμε την Αυτοσυνείδηση του Όντος. Το Όν οδηγείται σταδιακά από εκεί προς την Αντικειμενική Συνείδηση, που είναι η διαρκής βαθμίδων καταβύθιση της Ουσίας μέσα στο Θείο.

Για να αρχίσουμε να βιώνουμε όμως πρέπει να αποτραβηχτούμε μέσα μας για κάποιες στιγμές. Είναι σαφές ότι στην αρχή θα αντικρίσουμε ένα πηχτό σκοτάδι, γιατί η εσωτερική μας όραση δεν είναι ρυθμισμένη. Έχουμε ρίξει το κέντρο βάρους στην εξωτερική όραση και στα αισθητά, τότε πιστεύουμε ως πραγματικότητα αυτό, και όταν εισερχόμαστε προς τα μέσα, είναι σαν να έχουμε περπατήσει πολύ ώρα κάτω από τον εκτυφλωτικά ήλιο και να μπαίνει μέσα στο σπίτι του, στο οποίο όλα τα παντζούρια είναι κλειστά και είναι σκοτεινό. Στην αρχή τα μάτια μας δεν αντιλαμβάνονται το περιβάλλον, αλλά μετά από λίγο συνηθίζουν και συντονίζονται με τις υπάρχουσες συνθήκες, και τότε αρχίζουν να βλέπουν. Έτσι είναι και με το μέσα μας. Έχει διαφορετική δονητική συχνότητα από τα αισθητά.

Αυτό μοιάζει με την παραβολή του Σπηλαίου του Πλάτωνος του οποίου οι δέσμιοι θεωρούσαν για πραγματικότητα τις σκιές τις οποίες προβάλλονταν στον τοίχο από τους δεσμώτες και αρνιόντουσαν να δεχθούν την αλήθεια αυτών που είχαν δει το αληθινό φως και είχαν καταλάβει την διαφορά της πραγματικότητας από την πλάνη που ζούσαν.

Για αυτό σκότωσαν τον Ιησού, τον Σωκράτη, τον Ορφέα και άλλα υψηλά πνευματικά όντα, γιατί τους έλεγαν τα πράγματα όπως είναι. Το να πάμε μέσα είναι Αναγκαίο και απαραίτητο για να γνωρίσουμε τον εαυτό και κατ' επέκτασιν το θείο. Εάν αποζητούμε το Θεό εκείνος εμφανίζεται σε εμάς, αλλά μπορούμε να τον δεχτούμε με τα μάτια της ψυχής; Σαφώς και μπορούμε και έχουμε την δυνατότητα, αλλά δεν είμαστε προετοιμασμένοι ακόμα για αυτό. Χρειάζεται να διατελέσουμε μια εργασία για να φθάσουμε σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα, που μεταξύ άλλων χρειάζεται να εγκαταλειφθούμε στον Κύριο.

Στη Μπαγκαβάτ Γκιτά, η οποία μεταφράζεται το Τραγούδι Του Λατρευτού ή το Τραγούδι Του Κυρίου, ο Σρι Κρίσνα, ο λατρευτός, ο μπαγκαβάν ή αλλιώς ο Αγαπητός λέγει στον Αρτζούνα τον μαθητή Του:

"Εμφανίζομαι σε αυτούς, ανάλογα με τον βαθμό της εγκατάλειψης τους σε Εμένα".

Αυτό συνεπάγεται βέβαια να κατανοούμαι εμείς ότι όλα τα πράγματα ανήκουν σε αυτόν, και να μην είμαστε ιδιώτες, προσκολλημένοι δηλαδή στην ύλη, ηλίθιοι κατά το αγγλικό idiot (idiot =ιδιώτης). Είναι πρέπον, και όχι ότι πρέπει, να αποδίδουμε σε όλα τα πράγματα του Θεού το σεβασμό προς το ίδιο το πρόσωπο του Θεού.

Το να νομίζουμε ότι κάτι μας ανήκει είναι παράδοξο. Δεν μας ανήκει ούτε καν αυτή η σκέψη. Η σκέψη ίσα ίσα μας περιορίζει, όταν ιδιωτεύετε τα πράγματα, από τη θεία νίψη. Το να πάμε μέσα είναι να ανακαλύψουμε μέσα μας, όλα αυτά τα προγράμματα που μας περιορίζουν από το να είμαστε κατά τη φύση μας, και κατά το θείο. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός και ο προορισμός του ανθρώπου. Όχι να συσωρεύει αγαθά που του δημιουργούν περισσότερες προσκολλήσεις.

Οι προσκολλήσεις αυτές είναι τα ψυχολογικά επιπρόσθετα του Βουδισμού, και δημιουργούνται όταν η Ουσία εγκλωβίζεται στα υλικά πράγματα και στον κόσμο του αισθητού.

Επειδή οι αισθήσεις μας είναι ατελείς και περιορισμένες για αυτό και μας περιορίζουν πνευματικά, και για αυτό βρίσκουμε καταφύγιο στον κόσμο των Συναισθημάτων και στον κόσμο του Νοητού, που οι δονήσεις είναι πιο λεπτεπίλεπτες, και πιο κοντά στον πνευματικό κόσμο. Αλλά λόγω της επαφής μας με την ύλη έχουμε δημιουργήσει αυτά τα ψυχολογικά επιπρόσθετα, τα ελαττώματα δηλαδή, που είναι η λανθάνουσα μας φύση.

Αυτά αναπαράγονται μέσα από τις κοινωνίες και ειδικά από την δική μας σύγχρονη κοινωνία, αναπαράγονται από ιδέες, προκαταλήψεις κλπ. και διαμορφώνουν την προσωπικότητα μας. Αυτή η τελευταία γίνεται το όχημα του εαυτού και όπως αυτός είναι διαμορφωμένος. 

Οι ανθρώπινες κοινωνίες ήταν και είναι επί των πλείστων αποτελούμενες απο εγωιστικές προσωπικότητες και άτομα, που ακόμα και στις πιο λαμπρές στιγμές της ιστορίας και της αποθέωσης της ανυψώσεως του Πνεύματος στα ανθρώπινα μέτρα τα κατέστρεφαν όλα. Και έτσι θα συνεχίσει να γίνεται εάν μια κοινωνία δεν υπερβεί αυτούς τους κατώτερους δεσμούς χαράζοντας πορεία προς την πνευματικότητα και τους καρπούς αυτής. 

Ένας άνθρωπος που θέλει το καλύτερο για την κοινωνία του και τους γύρω του, πρέπει να θέλει να αλλάξει τον εαυτό του. Πρέπει να αναζητά να εκπληρώνει τα εξής προστάγματα:

ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ - ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ - ΕΓΓΎΑ ΠΑΡΑ Δ' ΑΤΤΑ 

Προστάγματα υπάρχουν πολλά, αλλά τι πιο δυνατό από το ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ;;; Τα άλλα δύο σας τα αφήνω για να ερευνήσετε εσείς... 

Όταν κάποιος γνωρίζει τον εαυτό του, και τον κατανοεί, τότε έχει ήδη γνωρίσει και κατανοήσει όλα τα προβλήματα της κοινωνίας. Γιατί η κοινωνία είναι οι άλλοι, και εμείς επίσης είμαστε οι άλλοι. 

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ