Υπόθεσε μαζί μου ότι η ατομική ύπαρξη είναι ένα σχοινί, που απλώνεται
από το πεπερασμένο στο άπειρο, σχοινί που δεν έχει ούτε τέλος ούτε
αρχή, ούτε μπορεί να κοπεί.
Το σχοινί αυτό είναι σχηματισμένο από αναρίθμητες ζωές-κλωστές, που με το να είναι στριμμένες μαζί, σχηματίζουν το πάχος του. Αυτές οι κλωστές είναι άχρωμες και τέλειες στην ποιότητά τους, στη δύναμή τους, στην ευθύτητά τους.
Το σχοινί αυτό, με το να περνάει απ’ όλες τις χώρες, παθαίνει παράξενα πράγματα.
Το σχοινί αυτό είναι σχηματισμένο από αναρίθμητες ζωές-κλωστές, που με το να είναι στριμμένες μαζί, σχηματίζουν το πάχος του. Αυτές οι κλωστές είναι άχρωμες και τέλειες στην ποιότητά τους, στη δύναμή τους, στην ευθύτητά τους.
Το σχοινί αυτό, με το να περνάει απ’ όλες τις χώρες, παθαίνει παράξενα πράγματα.