Κάρμα

Υπόθεσε μαζί μου ότι η ατομική ύπαρξη είναι ένα σχοινί, που απλώνεται από το πεπερασμένο στο άπειρο, σχοινί που δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή, ούτε μπορεί να κοπεί. 
 
Το σχοινί αυτό είναι σχηματισμένο από αναρίθμητες ζωές-κλωστές, που με το να είναι στριμμένες μαζί, σχηματίζουν το πάχος του. Αυτές οι κλωστές είναι άχρωμες και τέλειες στην ποιότητά τους, στη δύναμή τους, στην ευθύτητά τους. 

Το σχοινί αυτό, με το να περνάει απ’ όλες τις χώρες, παθαίνει παράξενα πράγματα.
Πολύ συχνά μια κλωστή γαντζώνεται ή τραβιέται από τη θέση της. 

Τότε, για κάμποσο καιρό, βρίσκεται σε αταξία και ταράσσει την αρμονία όλου του σχοινιού.

 Κάποτε μια κλωστή λερώνεται με λάσπη ή με χρώμα, και όχι μόνο απλώνεται ο λεκές γύρω από το σημείο επαφής, αλλά και λερώνει και χρωματίζει και τις άλλες κλωστές. 

Και θυμήσου ότι οι κλωστές ζούν, ότι είναι σαν ηλεκτρικά καλώδια, ακόμη περισσότερο, ότι είναι σαν ζωντανά νεύρα. 

Πόσο μακριά, λοιπόν, πρέπει να μεταδοθεί ο λεκές ή το στραβό τράβηγμα! Κάποτε όμως οι μακριοί πλόκαμοι, οι ζωντανές κλωστές, που με την άθραυστη συνέχεια τους σχηματίζουν το άτομο, περνούν από τη σκιά στο φως.


Τότε οι κλωστές δεν είναι πια άχρωμες, αλλά χρυσές, και για μια ακόμη φορά βρίσκονται σε ηρεμία. Ακόμη μια φορά υπάρχει αρμονία μεταξύ τους, και απ’ αυτή την εσωτερική αρμονία προέρχεται και η εξωτερική αρμονία στο σχοινί.

Αυτή η εικόνα δεν παρουσιάζει, παρά ένα μικρό ποσοστό, μια μικρή πλευρά της αλήθειας. Αλλά στοχάσου επάνω σ’ αυτήν και με την βοήθειά της θ’ αντιληφθείς περισσότερα. 

Εκείνο που πρέπει στην αρχή να καταλάβεις είναι ότι το μέλλον δεν σχηματίζεται αυθαίρετα από κάποιες ξεχωριστές πράξεις του παρόντος, αλλά ότι ολόκληρο το μέλλον βρίσκεται σε αδιάρρηκτη συνέχεια με το παρόν, όπως το παρόν με το παρελθόν. Σε κάποιο επίπεδο, από μια άποψη, η εικόνα του σχοινιού είναι σωστή.

ΠΗΓΗαπό Dimitris Gliatis