Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟΥ ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΝΙΚΟΛΑΟΥ «ΟΙ ΕΨΙΛΟΝ»
...Μείναμε άφωνοι μπροστά στο θέαμα που αντίκριζαν τα μάτια μας: οι δύο Αίαντες, τεράστιοι σαν γίγαντες, ο Αίας ο Οϊλήος (ο Λοκρός) και ο Αίας ο Τελαμώνιος, ο Διομήδης, ο Σθένελος, ο σοφός Νέστορας, ο ξανθός Μενέλαος, ο Αγαπήνορας, ο Μέγης και ο Θόας, ο Αμφίμαχος, ο Πρωτεσίλαος, ο Εύμηλος, ο Φιλοκτήτης, ο Μαχάονας. Κι ανάμεσά τους να ξεχωρίζει με την ψηλή κορμοστασιά του, ατρόμητος, σ' όλο το κλέος που του είχε προσδώσει ο Όμηρος, ο
γρηγοπόδαρος Αχιλλέας. Την παρουσία του σ' αυτή τη συνάντηση είχε εξασφαλίσει κι ο πανούργος Οδυσσέας, ο γιος του Λαέρτη.
Παρόντες κι άλλοι πολλοί, πρίγκιπες και βασιλιάδες, πιότεροι από σαράντα. Όλοι μέσα σας αστραφτερές πανοπλίες τους, αρματωμένοι με τα πελώρια, βαριά ξίφη τους με τις χρυσόδετες, στολισμένες με πολύτιμες πέτρες λαβές τους. Στο ένα χέρι κρατούσαν τις ασπίδες, στο άλλο τις περικεφαλαίες τους. Από τη μέση τους κρέμονταν εγ-χειρίδια με διάφορες παραστάσεις ως ενθετική διακόσμηση.
Η Υβόν κι εγώ κινούμασταν ανάμεσά τους χωρίς αυτοί να μας αντιλαμβάνονται.
Αυτό μας έδινε την άνεση να θαυμάζουμε τη μεγαλοπρέπεια και τη δύναμη των φοβερών εκείνων πολεμιστών. Στο μεταξύ, αμείλικτα τα ερωτήματα βομβάρδιζαν το μυαλό μου. Ονειρευόμουν; Επρόκειτο για ψευδαίσθηση; Ήταν εξωσωματική εμπειρία ή είχα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε να μπορώ να επισκέπτομαι τα Ακκασικά Αρχεία* και να λαμβάνω απευθείας πληροφορίες; Όμως,
σ' αυτή την περίπτωση, πώς ήταν δυνατό να είναι μαζί μου και η Υβόν; Προσπαθούσα να αξιολογήσω αντικειμενικά την κατάσταση.
Αλλά όσο περισσότερο σκεφτόμουν τόσο ένιωθα την αλήθεια να γλιστρά σαν ευέλικτο χέλι μέσα από τα χέρια μου. Αποφάσισα ν' αφήσω αυτό το γρίφο για αργότερα - τώρα προείχε η συγκέντρωση, το πώς είχαμε βρεθεί εκεί ήταν άλλη υπόθεση. Είχα την ακλόνητη αίσθηση πάντως πως επρόκειτο για μια σπάνια συνάθροιση, που έδειχνε να είχε συνενώσει τους Έλληνες. Το θέμα φαινόταν σοβαρό και πολύπλοκο. Ο δε προβληματισμός των βασιλέων πολύ μεγάλος.
Διακυβευόταν η ίδια η ύπαρξη του Ελληνισμού. Ο κίνδυνος προερχόταν από τους φίλους-συμμάχους και αδελφούς Τρώες.

Ο Αγαμέμνονας φάνταζε κραταιός πάνω στον ολόχρυσο θρόνο του, που ήταν τοποθετημένος σε μαρμάρινο βάθρο, στη νότια πλευρά της μεγάλης αίθουσας. Το δέρμα του έλαμπε από υγεία. Τα μάτια του, γαλάζια και φωτεινά, έμοιαζαν με καλοκαιρινό ουρανό. Γύρω του ήταν συγκεντρωμένοι όλοι οι βασιλιάδες των ελληνικών πόλεων-κρατών.
Ο Αγαμέμνονας άρχισε να τους ενημερώνει. Η φωνή του ήταν βαριά και ευχάριστη σαν απαλό βελούδο, κέντριζε τον ακροατή. Η αφήγηση με τραβούσε ο' έναν αλλόκοτο κόσμο. Κάτι έσπαγε το σκληρό κέλυφος του παρελθόντος. Και το παρελθόν ορμούσε στο παρόν με μια λάμψη εκτυφλωτική.




«Πριν από πολλούς αιώνες», έλεγε ο Αγαμέμνονας, «ένας πλάνητας λαός, που η καταγωγή τον προέρχεται από κάποιο μακρινό πλανήτη του αστερισμού του Όφεως, ήρθε και εγκαταστάθηκε στη Βορειοδυτική Αφρική. Με διαδοχικές μεταναστεύσεις, ο λαός αυτός πέρασε στην απέναντι ήπειρο, την Ατλαντίδα. Εκεί σταδιακά επιμείχθηκαν με τους κατοίκους της Ατλαντίδας. Με την πάροδο των αιώνων, αφού μπόλιασαν με τις ιδέες τους το μεγαλύτερο μέρος των
ανθρώπων, τους έπεισαν να επιτεθούν στους γειτονικούς λαούς της Μεσογείου.
Στην πορεία τους αυτή επιβουλεύτηκαν και τους Αθηναίους. Εκεί όμως ηττήθηκαν κατά κράτος. Μια ομάδα από δαύτους, μετά την καταστροφή της Ατλαντίδας, εγκαταστάθηκε στην Τροία. Αργά αργά αλλά μεθοδικά, συγχρωτίστηκαν με τους Τρώες. Πολλαπλασιάστηκαν. Βασισμένοι στην ανοχή και τη μεγαλοψυχία των βασιλέων της Τροίας, άρχισαν να χτίζουν ναούς και να λατρεύουν τους θεούς της θρησκείας τους. Παράλληλα, έκαναν τεράστιες προσπάθειες διάβρωσης των Τρώων, ενώ ταυτόχρονα τους έστρεφαν εναντίον μας. Δοκιμασμένη μέθοδος, την οποία χρησιμοποιούσαν χιλιάδες χρόνια τώρα, όπως ακριβώς έκαναν και με τους γηγενείς Άτλαντες.
»Μα το γιο του Κρόνου, το μέγα Αία, ενημέρωσα το βασιλιά της Τροίας Πρίαμο αρκετές φορές. Οι απεσταλμένοι μας προσπάθησαν να τον πείσουν για τον κίνδυνο που ελλοχεύει. Να λάβει μέτρα εναντίον τους. Μάταια όμως. Διατείνεται πως δε βλέπει κανένα κίνδυνο και πως ελέγχει απόλυτα την κατάσταση στο βασίλειο του. Κατόπιν της στάσεως του Τρώος βασιλέως επιβάλλεται να αποφασίσουμε όσο πιο σύντομα γίνεται τι θα πράξουμε.
»Η απόφασή μας πρέπει να παρθεί με μεγάλη περίσκεψη. Ο λαός των Οφιογενών Ατλάντων φοβάμαι πως, εάν φτάσει μέχρι τους Δελφούς, ίσως καταφέρει να πετύχει το στόχο του. Ισως καταφέρει να γίνει κάτοχος της Γνώσης.
Εκείνης της Πανάρχαιας Γνώσης που μάταια προσπάθησαν να αποσπάσουν από τους αρχιερείς των αρχαίων Ατλάντων. Οι αρχιερείς αντιστάθηκαν σθεναρά στην πίεση τους και δεν παρασύρθηκαν. Τότε κατορθώσαμε να σώσουμε ό,τι μπο-
ρέσαμε, πληρώνοντας όμως μεγάλο τίμημα. Σήμερα δεν ξέρουμε τι μέλλει γενέσθαι. Εάν φτάσουν στους Δελφούς, δεν κινδυνεύει μόνο η πατρίδα μας, αλλά ολόκληρη η ανθρωπότητα. Γιατί, όντας εκείνοι κάτοχοι της συγκεκριμένης
Γνώσης, μπορεί να καταφέρουν να ανοίξουν...»
Η τελευταία φράση του Αγαμέμνονα σκεπάστηκε από φωνές διαμαρτυρίας των παρευρισκομένων. Παρά τη προσπάθεια που κατέβαλα, δεν κατάφερα να την ακούσω ολόκληρη.



«Όχι, δεν πρέπει να συμβεί αυτό», «Δε θα το επιτρέψουμε με τίποτε», «Προτιμότερος ο θάνατος», αντηχούσαν οι φωνές απ' άκρη σ' άκρη μέσα στην αίθουσα του θρόνου.
Τι ήταν εκείνο, αναρωτήθηκα, που προκάλεσε τέτοια αντίδραση; Μερικοί είχαν τραβήξει τα ξίφη τους. Τα κράδαιναν μανιασμένα πάνω από τα κεφάλια τους, απειλώντας κάποιο αόρατο εχθρό. Ο Αγαμέμνονας, απλώνοντας τα χέρια του, επέβαλε ησυχία στους ανάστατους βασιλιάδες. Βροντερή ήχησε στην αίθουσα η φωνή του:
«Το λόγο έχει ο Μενέλαος», ανήγγειλε. «Ησυχάστε να τον ακούσουμε».
Ο Μενέλαος τον ευχαρίστησε με ένα νεύμα του κεφαλιού. Στη συνέχεια, παίρνοντας το λόγο, έκανε έκκληση να πρυτανεύσει εγκράτεια και σύνεση. Τους υπενθύμισε πως εκείνες τις μέρες φιλοξενούσε στα ανάκτορά του στη Σπάρτη το μικρότερο γιο του Πρίαμου, το νεαρό πρίγκιπα των Τρώων, τον Πάρη. Τα αυστηρά ήθη περί φιλοξενίας δεν του επέτρεπαν όχι απλώς να συζητά τέτοια πράγματα, αλλά ούτε καν να κάνει σκέψεις επ' αυτών. Δεν ήθελε, είπε, να
προκαλέσει την μήνιν του Ξένιου Δία.
Δήλωσε ενήμερος του θέματος που είχε προκύψει, από καιρό. Ο αδελφός του ο Αγαμέμνονας είχε φροντίσει να τον ενημερώσει. Το συμπέρασμα από μια μακρά συζήτηση με τον Πάρη επί του ζητήματος που τόσο προβλημάτιζε τους Έλληνες ήταν ότι εκείνος αντιμετώπιζε την όλη υπόθεση με επιπολαιότητα.
Τέλος, ο Μενέλαος ζήτησε πίστωση χρόνου για να ξαναθέσει το πρόβλημα στον Πάρη. Μάλιστα, αν χρειαζόταν, σκόπευε να επισκεφτεί ο ίδιος την Τροία, για να συνεχίσει τις συζητήσεις με τον Πρίαμο. Θεωρούσε λογικό να αναβληθούν, για εύλογο χρονικό διάστημα, οι διαβουλεύσεις. Όταν θα επέστρεφε, και αναλόγως με τις απαντήσεις που θα έφερνε, τότε θα αποφάσιζαν τι θα έπρατταν. Έτσι μίλησε ο Μενέλαος και περίμενε τις αντιδράσεις των παρισταμένων.
Κι ενώ στη μεγάλη ανακτορική αίθουσα επικρατούσε αναταραχή από τα σχόλια των λαμπρών βασιλιάδων, ένας κατασκονισμένος, ιδρωμένος, αναστατωμένος αγγελιοφόρος όρμησε λαχανιασμένος μέσα.
Αναζήτησε με το βλέμμα τον κύριό του, τον Μενέλαο. Όταν τον εντόπισε, ανάμεσα στους άλλους βασιλιάδες, έτρεξε κοντά του. Για αρκετή ώρα του μιλούσε χαμηλόφωνα. Όλοι σώπασαν. Ανέμεναν με τα μάτια στραμμένα πάνω του. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του Μενέλαου άλλαξαν πολλές φορές. Την αρχική έκπληξη και συνοφρύωση διαδέχτηκε η οργή, ανάμεικτη με αγανάκτηση. Η ατμόσφαιρα έμοιαζε ηλεκτρισμένη.
Τα δευτερόλεπτα κυλούσαν βασανιστικά αργά.
Εντέλει ο βασιλιάς της Σπάρτης πρόσταξε τον αγγελιοφόρο του να περιμένει. Τώρα, εμφανώς στενοχωρημένος, στράφηκε προς τον αδελφό του. Του ζήτησε να αποσυρθούν οι δυο τους για λίγο. Είχε να του ανακοινώσει κάτι πολύ σημαντικό. Παρακάλεσε δε τους φιλοξενούμενους του άρχοντα των Μυκηνών να μην αποχωρίσουν, αλλά να περιμένουν. Δε θ' αργούσαν. Τα δύο αδέλφια έφυγαν με κατεύθυνση τον ξενώνα επίσημων προσκεκλημένων του άνακτος.
Η απρόοπτη έλευση του Σπαρτιάτη αγγελιοφόρου, η περίεργη στάση του Μενέλαου μετά το μήνυμα που έλαβε, καθώς και η απόφαση να αποσυρθούν τα δύο αδέλφια για να συσκεφτούν έδωσαν φτερά στη φαντασία των βασιλιάδων και προκάλεσαν ποικίλα σχόλια. Μερικοί, περήφανοι αλλά και ευέξαπτοι όπως ήταν, θεώρησαν προσβολή την απόσυρση. Έριξαν τότε την ιδέα της αποχώρησης.
Άλλοι πάλι, οι πιο μετριοπαθείς, συνέστησαν αυτοσυγκράτηση. Όφειλαν να περιμένουν. Κατά βάθος, ήξεραν ότι ο ευγενής Αγαμέμνονας δε θα φερόταν ποτέ με αγένεια αν δε συνέτρεχε σοβαρότατος λόγος.
Άλλωστε, ήταν πεπεισμένοι πως σε λίγο το μυστήριο θα λυνόταν.
Πράγματι, ύστερα από ελάχιστα λεπτά ο Αγαμέμνονας με τον Μενέλαο εμφανίστηκαν ξανά στην αίθουσα. Ο Αγαμέμνονας, με ζαρωμένο μέτωπο, που φανέρωνε τη δυσαρέσκειά του, ζήτησε από τους συγκεντρωμένους άρχοντες να ησυχάσουν. Επικράτησε νεκρική σιγή. Άπαντες αντιλαμβάνονταν ότι κάτι βαρυσήμαντο είχε να τους ανακοινώσει. Ο βασιλιάς των Μυκηνών τους κοίταξε όλους έναν προς έναν. Έπειτα μίλησε με τούτα τα λόγια:
«Πριν από λίγες ώρες ο αδελφός μου καθώς και ο Ξένιος Δίας υπέστησαν μια βάρβαρη,, αισχρή, αποτρόπαιη προσβολή. Ο Πάρης, ο γιος τον Πρίαμου και της Εκάβης, αδιαφορώντας παντελώς για τους ιερούς νόμους της φιλοξενίας -κι α-
κούσατε λίγο πριν πόσο ο αδελφός μου Μενέλαος τους τιμά- τους καταπάτησε βίαια. Δολοφόνησε τρεις φρουρούς του παλατιού και παραβίασε το βασιλικό κοιτώνα. Απήγαγε τη βασίλισσα Ελένη και πήρε μαζί του όλα της τα κοσμήματα».
Αγχωμένος, ο Αγαμέμνονας ανάσαινε βαθιά, ζυγίζοντας συνάμα τον αντίκτυπο που είχαν τα λόγια του στους βασιλιάδες. Έπειτα, αφού περιέφερε το βλέμμα του στην ομήγυρη, συνέχισε:
«Αυτή η βαθύτατη προσβολή δεν πρέπει να μείνει ατιμώρητη. Ήδη δύο πεντηκοντήρεις έσπευσαν να καταδιώξουν το στυγερό εγκληματία, τον άσπλαχνο απαγωγέα. Φρονώ όμως πως αυτή η πράξη ήταν ένα δώρο σταλμένο από τους
θεούς. Μας προσφέρουν την αφορμή που ζητούσαμε για να εκστρατεύσουμε κατά των Τρώων, να τιμωρήσουμε τον αυθάδη Πάρη, να κυριεύσουμε την Τροία και να εξοντώσουμε τους ύπουλους Οφιογενείς... Με δυσκολία έπεισα τον αδελφό μου Μενέλαο να στερηθεί την πολυαγαπημένη του σύζυγο για μικρό χρονικό
διάστημα. Τελικά πείστηκε πως, για το γενικό καλό, έτσι πρέπει να γίνει. Νομίζω ότι πρέπει να δώσουμε αμέσως εντολή στις φρυκτωρίες  να σταματήσουν τα πλοία μας την καταδίωξη και να γυρίσουν πίσω».
Τα λόγια του Αγαμέμνονα διαδέχτηκαν κραυγές που ζητούσαν άμεση εκδίκηση...

light-of-andromeda
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ