Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ. Ο ΧΟΡΟΣ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ

 

Ο χορός μας ενώνει. Φράση κοινότοπη θα σκεφτούν πολλοί ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Μέσα από το χορό το άτομο εκφράζεται. Συναισθήματα όπως χαρά, λύπη, ερωτάς, πάθος μπορούν να αποτυπωθούν σε μια χορογραφια. Η μαγεία του χορού βρίσκεται όταν οι θεατές νιώθουν αυτά τα συναισθήματα. Η γλώσσα του χορού είναι διεθνής, δεν περιορίζεται σε εθνικότητες, κουλτούρες και αλλά στεγανά.

Όπως είναι το στερεότυπο που θέλει την κινητική αναπηρία και τον χορό ασυμβίβαστες έννοιες. Ευτυχώς ένα στερεότυπο το οποίο καταρρίπτεται και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Η αλήθεια είναι ότι άτομα με κινητική αναπηρία πιστεύουν ότι δεν έχουν την ικανότητα να χορέψουν εξαιτίας των περιορισμένων κινήσεων τους. Αν σκεφτούμε όμως τον χορό ως διάθεση για εξερεύνηση των ορίων του ανθρώπινου σώματος, της ανθρώπινης φαντασίας, της ανθρώπινης ψυχής, όπως αυτά αναδεικνύονται μέσα απ’ τον αυτοσχεδιασμό και μορφοποιούνται σ’ ένα μουσικοκινητικό δρώμενο τότε θα διαπιστώσουμε ότι οι όποιες ιδιαιτερότητες μπορούν απλά να μετουσιωθούν σε τέχνη..

Αντιλαμβάνομαι την δυσκολία κάποιου να συνδυάσει την εικόνα ενός ατόμου που δεν περπατάει να χορεύει. Ίσως γιατί συνήθως το μυαλό μας στο άκουσμα της λέξη χορός πάει σε άτομα που είναι όρθια και ακολουθούν τον ρυθμό της μουσικής. Στην πραγματικότητα όμως μια χορογραφια μπορεί να γίνει στο πάτωμα, σε μια καρεκλά, σε παγκάκι ή οπουδήποτε αλλού το άτομο έχει τη δυνατότητα να κινηθεί είτε έχει αναπηρία είτε όχι. Υπό αυτή την διάσταση του χορού το άτομο με αναπηρία ανακαλύπτει καινούργιους δρόμους έκφρασης μέσα από οποιαδήποτε κίνηση μπορεί να κάνει.

Για χρόνια παρακολουθούσα την πορεία χορευτικών ομάδων αποτελούμενων από χορευτές με αναπηρία και μη κυρίως στην Αθήνα. Έλπιζα κάποια στιγμή να γίνει και στην επαρχία ένα τέτοιο βήμα με επίγνωση των δυσκολιών. Δεν αρκούσε να βγούμε κάποια άτομα με αναπηρία χωρίς καμία πείρα να εκφράσουμε την διάθεση μας να ασχοληθούμε με τον χορό. Χωρίς την καθοδήγηση κάποιου χορογράφου και την συμμετοχή χορευτών που δεν έχουν αναπηρία δεν θα καταφέρναμε καν να ξεκινήσουμε αυτό το εγχείρημα. Η ελπίδα έγινε πραγματικότητα όταν βρέθηκαν άτομα γεμάτα αγάπη για το χορό και όρεξη να δοκιμάσουν κάτι νέο για αυτούς δηλαδή να προσαρμόσουν τις γνώσεις τους στις δυνατότητες που έχουν τα άτομα με αναπηρία. 

Να ανακαλύψουν μαζί παραλλαγές φιγούρων σε χορούς όπως ταγκό που να μπορούν να γίνουν με καρότσι. Μαγικός είναι ο τρόπος που μια άσκηση φυσικοθεραπείας γίνεται φιγούρα και αρχή μια ολόκληρης χορογραφίας. Βέβαια λέγοντας μαγικός τρόπος δεν εννοώ ότι η χορογράφος έχει το ραβδάκι της καλής νεράιδας και βγάζει την τέλεια χορογραφια σε μια ώρα.

 Χρειάζονται πολύωρες πρόβες και ομαδική προσπάθεια για να παρουσιαστει στο κόσμο ένα θέαμα που θα εντυπωσιάσει πραγματικά όχι γιατί συμμετέχει ένα άτομο που έχει κάποια αναπηρία αλλά γιατί το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα θα είναι όμορφο. Οι πρόβες, οι δυσκολίες, η προσπάθεια, ακόμα και οι τυχόν εντάσεις που λογικό είναι να υπάρξουν κάποιες φορές λόγω κούρασης και αγωνιάς μαζί με τα 5 λεπτά πάνω στην σκηνή είναι η εμπειρία που κερδίζει ένα άτομο με αναπηρία...Τα 5 αυτά λεπτά είναι ο προορισμός το πιο σημαντικό όμως για ένα άτομο με αναπηρία είναι ότι ζει την μαγεία του ταξιδιού

ΠΗΓΗ

    ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ