Οι πιο βίαιοι κατα συρροή δολοφόνοι

O Robert Ressler, πρώην πράκτορας του F.B.I., ισχυρίζεται ότι η πιο ηλίθια ερώτηση που μπορεί να κάνει κάποιος είναι η εξής: “Πώς είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος;”. Είναι σαν να ρωτάς πώς είναι ένας δημοσιογράφος, ή ένας αστυνομικός ή ένας παπάς. Το top ten σχηματίστηκε με δολοφόνους που μπορεί να μην προκάλεσαν τόσο θόρυβο όσο οι Ted Bundy, Charles Mason ή John Wayne Gacy, αλλά θα μείνουν στην ιστορία για την αγριότητα των φόνων και τα πολυάριθμα θύματά τους.

Ο Bοσκός

Μάγος-γιατρός από την Ινδονησία. Έθαβε τα θύματά του συνεπικουρούμενος από τις τρεις γυναίκες του. Θύματά του ήταν οι γυναίκες που τον επισκέπτονταν για να τις βοηθήσει να κάνουν μάγια σε σκορδόπιστους συζύγους. Χρέωνε $200-400, και τις έθαβε σε μια παρακείμενη φυτεία ζαχαροκάλαμου, μέχρι το λαιμό, ως μέρος κάποιου τελετουργικού. Στη συνέχεια τις στραγγάλιζε με ένα καλώδιο, τις έγδυνε και έπινε το σάλιο τους. Σκοπός του η απόκτηση μαγικών δυνάμεων. Συνελήφθη το 1997 και ομολόγησε τους φόνους 70 γυναικών. Αν και βρέθηκαν μόνο 40 πτώματα, περίπου 80 γυναίκες της περιοχής αγνοούνται ακόμη. Ahmad Suradji, 42.


 O Εξολοθρευτής
Ο πρώην φοιτητής δασοπονίας αρνήθηκε πως ήταν “O Εξολοθρευτής”, ο πλέον παραγωγικός δολοφόνος της Ουκρανίας. Παραδέχτηκε, εντούτοις, 8 φόνους. Στην κατοχή του βρέθηκαν ένα περίστροφο που ταίριαζε με αυτό που είχε χρησιμοποιηθεί σε πάνω από 40 φόνους, καθώς και κοσμήματα που ανήκαν σε θύματά του. Προτιμούσε οικογένειες που ζούσαν σε απομονωμένες περιοχές. Πυροβολούσε τα μέλη τους εξ επαφής, πυρπολούσε τα σπίτια τους και σκότωνε οποιονδήποτε τύχαινε να περάσει από εκεί. Σε μια τρίμηνη “περιοδεία” του κοντά στα Πολωνικά σύνορα, αφάνισε πάνω από 40 ανθρώπους, σε ένα μόνο χωριό, αλλά παρέμενε ασύλληπτος, παρά την τεράστια κινητοποίηση αστυνομίας και στρατού. Γιατί το έκανε; Γιατί έτσι του έλεγαν οι “φωνές στο κεφάλι” του! Anatoly Onoprienko 52.
 Το βαμπίρ του Μπρούκλιν
Έμοιαζε με τον παππού που όλοι θα ήθελαν για τα παιδιά τους. Φαινομενικά άκακος και γλυκός, επρόκειτο για έναν κατά συρροή δολοφόνο και βιαστή παιδιών και λάτρη του τρυφερού, παιδικού κρέατος. Ανατριχιαστική η συνταγή του για αγοράκι στο φούρνο με κρεμμύδια. Μαζοχιστής και σαδιστής συνάμα, κακοποιούσε πρώτα τον εαυτό του και μετά τα θύματά του. Βιαστής πάνω από 100 παιδιών και δολοφόνος των μισών τουλάχιστον, ήταν ο γηραιότερος θανατοποινίτης της Αμερικής. Εκτελέστηκε στην ηλεκτρική καρέκλα, κάτι που περίμενε με χαρά και ανυπομονησία, για τη συγκίνηση και την υπέρτατη ηδονή που θα ένοιωθε.Albert Fish, 50+.

 Το θύμα πλεκτάνης
Ένας Γερμανός οδηγός φορτηγού, μεταξύ 1928 και 1943, στραγγάλιζε και μαχαίρωνε τα θηλυκού γένους θύματά του. Συνελήφθη για το φόνο μιας γυναίκας και ομολόγησε αβίαστα δεκάδες άλλους. Οι Ναζί τον είχαν ήδη στειρώσει, ως διανοητικά ανάπηρο και ύποπτο βιασμού, αλλά δεν μπορούσαν να τον δικάσουν, επειδή ήταν παράφρων, γεγονός που απολάμβανε ιδιαίτερα να αναφέρει. Έλυσαν το πρόβλημα μεταφέροντας τον σε ερευνητικό νοσοκομείο της Βιέννης, όπου χρησιμοποιήθηκε ως ανθρώπινο πειραματόζωο. Στις 8 Απριλίου του 1944, ένα από τα πειράματα στα οποία τον χρησιμοποιούσαν «απέβη» μοιραίο. Πολλοί όμως είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ο συγκεκριμένος δολοφόνος ήταν θύμα του ναζισμού που είχε ελάχιστες ανοχές για διανοητικά καθυστερημένους και ενός φιλόδοξου διευθυντή αστυνομίας. Bruno Ludke, 86.

Las Poquianchis

Δύο αδελφές, ιδιοκτήτριες οίκου ανοχής στο Μεξικό, στρατολογούσαν “εργαζόμενα κορίτσια”, τα έριχναν στα ναρκωτικά και τα ανάγκαζαν να ικανοποιούν όλες τις εξευτελιστικές και νοσηρές επιθυμίες των διεστραμμένων πελατών τους. Αν τα κορίτσια αρρώσταιναν ή ασχήμαιναν από την κακομεταχείριση και τους αλλεπάλληλους βιασμούς, τα σκότωναν. Μια μέρα η αστυνομία συνέλαβε μια πόρνη με την υποψία ότι απήγαγε νεαρά κορίτσια από την περιοχή. Αυτή ήταν που κατέδωσε τις αδελφές. Όταν οι αστυνομικοί έψαξαν το πορνείο, ανακάλυψαν τα απομεινάρια 11 ανδρών, 80 γυναικών και αρκετών εμβρύων. Οι αδελφές δεν καταδικάστηκαν σε θάνατο, ούτε καν σε ισόβια, παρά μόνο σε 40 χρόνια φυλάκιση. Οι κυρίες Delfina και Maria de Jesus Gonzalez, 90+

 To Μεταλλικό Δόντι
Τον αποκαλούσαν “Μεταλλικό Δόντι”, λόγω των λευκών, ψεύτικων μεταλλικών δοντιών του. Ο βασιλιάς των Σοβιετικών κανιβάλων, σκότωνε και σέρβιρε τα θύματά του στους καλεσμένους του, στο Καζακστάν. Όταν κάποιοι φίλοι του ανακάλυψαν ένα κεφάλι στην κουζίνα, στάλθηκε σε ψυχιατρικό άσυλο, από το οποίο και δραπέτευσε με δωροδοκία. Συνελήφθη, φυλακίστηκε και δραπέτευσε ξανά. Οι ντροπιασμένες αρχές τον αναζητούσαν για δύο χρόνια, μέχρι που τον εντόπισαν στο Ουζμπεκιστάν. Βρίσκεται σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Nickolai Dzhumagaliev, 100+.

 Pee Wee
Η επαφή του με τη βία αρχίζει εξ απαλών ονύχων, παρακολουθώντας σε ένα πανηγύρι μια κόμπρα να καταβροχθίζει έναν αρουραίο. Το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής του ηλικίας μπαινοβγαίνει σε αναμορφωτήρια όπου συχνά τον κακοποιούσαν. Αιφνιδίασε και σκότωσε έναν διαβόητο δολοφόνο, γεγονός που τον κατέστησε θρύλο. Αποφυλακίστηκε και ασχολήθηκε με φόνους δύο ειδών: τους “φόνους της παραλίας”, όπου σκότωνε ανθρώπους που συναντούσε οδηγώντας, και τους “σοβαρούς φόνους”, κατά τους οποίους σκότωνε άτομα που γνώριζε και αντιπαθούσε. Μετά τη δολοφονία ενός συγκροτούμενου του σε φυλακή υψίστης ασφαλείας, εκτελέστηκε στις 6 Σεπτεμβρίου του 1991. Donald Gaskins, 100+.

 Ο Διάβολος της Άσπρης Πόλης

Ήταν γιατρός. Ξεκίνησε με το να κλέβει πτώματα από το ανατομείο της ιατρικής σχολής του Μίτσιγκαν. Μετακομίζει στο Σικάγο όπου αποκτά περιουσία δημιουργώντας μιαν αλυσίδα φαρμακείων. Χρησιμοποίησε τα πλούτη του για να χτίσει μιαν έπαυλη εκατό δωματίων, γεμάτη από θαλάμους αερίων, καταπακτές, δεξαμενές με οξέα, λάκκους με ασβέστη και κρυφές πόρτες με μυστικά περάσματα. Νοίκιαζε δωμάτια και σκότωσε τους περισσότερους από τους ενοικιαστές του, παρέσυρε γυναίκες στην έπαυλη και τις ανάγκαζε να του διαβιβάσουν τα υπάρχοντά τους πριν τις θανατώσει με γκάζι. Όταν η αστυνομία άρχισε να τον υποπτεύεται, έκαψε το κάστρο των βασανιστηρίων. Τα πτώματα των θυμάτων του βρέθηκαν στα ερείπια. Herman Mudgett (H.H. Holmes), 200+
.

 Το «αταίριαστο» ζευγάρι

Δυο άνδρες. Γιος αλκοολικού αυτόχειρα και πόρνης ο πρώτος, τραυμάτισε μικρός το μάτι του με ένα μαχαίρι και, καθώς η μητέρα του δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον, το έχασε. Συχνά τον έστελνε σχολείο ντυμένο με κοριτσίστικα ρούχα. Άρχισε την εγκληματική του σταδιοδρομία καρφώνοντας ένα μαχαίρι στην πλάτη της και στη συνέχεια ασέλγησε στο πτώμα της. Έμεινε δέκα χρόνια σε ψυχιατρείο. Μετά την αποφυλάκισή του επιδόθηκε σε ένα όργιο φόνων.
Το άλλο μισό του ζευγαριού ήταν ακόμα πιο διαταραγμένο. Ένας πνευματικά ανισόρροπος τύπος που του άρεσε να φοράει γυναικεία ρούχα και να τρώει ανθρώπινο κρέας. Ο μόνος λόγος που ο σύντροφός του δεν συμμετείχε στα “γεύματα”, ήταν το γεγονός ότι δεν του άρεσε η σάλτσα barbeque που χρησιμοποιούσε ο φίλος του!
Το “αταίριαστο ζευγάρι” διακρίθηκε για φόνους ανθρώπων που έκαναν ωτοστόπ. Συχνά απλά τους χτυπούσαν με το αυτοκίνητο, όταν δεν είχαν ιδιαίτερη όρεξη να τους σκοτώσουν με βασανιστήρια. Τα προβλήματα άρχισαν όταν ο πρώτος άρχισε να έχει σεξουαλικές σχέσεις με την επτάχρονη ανιψιά του δεύτερου.
Ομολόγησαν πάνω από 500 φόνους, αλλά οι ειδικοί αμφισβήτησαν αυτό το νούμερο και το κατέβασαν στο πιο λογικό 200. Ο πρώτος εκτελέστηκε το 2001 ενώ ο δεύτερος πέθανε από κίρρωση του ήπατος ενώ ήταν καταδικασμένος έξι φορές ισόβια. Henry Lee Lucas και Ottis Toole, 500+!

 Το τέρας των Άνδεων

Διώχτηκε από το σπίτι του σε ηλικία οκτώ ετών, όταν η μητέρα του διαπίστωσε πως κακοποιούσε τη μικρότερη αδελφή του. Τον μάζεψε ένας παιδόφιλος ο οποίος και τον βίασε. Μέχρι το 1978 υπολογίζεται πως είχε σκοτώσει πάνω από 100 κοπέλες στο Περού. Διέφυγε στο Εκουαδόρ, όπου σκότωνε, κατά μέσο όρο, τρία κορίτσια την εβδομάδα επειδή ήταν “πιο τρυφερά και αθώα”. Το 1980 συνελήφθη και ομολόγησε. Αρχικά οι αστυνομικοί δεν πίστευαν τον αριθμό των δολοφονιών που παραδέχτηκε, αλλά σύντομα τα ευρήματα τους έπεισαν ότι βρίσκονταν μπροστά στον πλέον “παραγωγικό” δολοφόνο όλων των εποχών. Καταδικάστηκε σε ισόβια. Pedro AlonsoLopez, 600+.

Ο αριστοκράτης Μολονότι του καταλογίζονται 80 με 600 φόνοι και χαρακτηρίστηκε ως το πρότυπο του κατά συρροή δολοφόνου, ο Τζιλ ντε Ράις, βρίσκεται στη 10 μόλις θέση γιατί τα γαλλικά αρχεία είναι αναξιόπιστα και δεν μπορούν να επιβεβαιωθούν όλα τα γεγονότα. Ο ντε Ράις ήταν ένας ισχυρός Γάλλος ευγενής του 15ου αιώνα που μάλιστα πολέμησε στο πλευρό της Ιωάννας της Λορένης. Ο «αριστοκράτης», όπως έμεινε γνωστός, προσέλκυε ξανθά, γαλανομάτικα αγόρια αγροτών και μαζί με μερικούς υποτιθέμενους συνεργούς τα βίαζαν, τα βασάνιζαν και τα ακρωτηρίαζαν. Το 1440, το εκκλησιαστικό δικαστήριο της Νάντης τον καταδίκασε σε θάνατο.

Το πρόσωπο της οργής Από μικρό παιδί θυμόταν ότι θύμωνε πολύ εύκολα. Αφού καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή σκότωσε κάποιον στη φυλακή, ο Κάρλ Πάνζραμ, απείλησε ότι θα σκοτώσει όποιον προσπαθήσει να ανατρέψει την δικαστική απόφαση. Στην αυτοβιογραφία του, «Το Ημερολόγιο ενός δολοφόνου», υιοθέτησε έναν καθημερινό τόνο για να ομολογήσει τις 21 δολοφονίες και το βιασμό 1,000 αγοριών, προσθέτοντας, «Για όλα αυτά, δεν λυπάμαι καθόλου». Χαρακτηριστικά αφού βίασε και σκότωσε ένα αγόρι, ο Πάνζραμ έγραψε : «Τα μυαλά του έβγαιναν από τα αυτιά του όταν τον άφησα. Δε λυπήθηκα καθόλου. Η συνείδησή μου είναι καθαρή. Κοιμάμαι ήσυχος και έχω γλυκά όνειρα».

Οι αιμοσταγείς Μπέντερ

Tο σπίτι των Μπέντερ στο Κάνσας το 1872 ήταν πάντα ανοιχτό για τους περαστικούς. Κάτι σαν πανδοχείο για κουρασμένους ταξιδιώτες. Οι φιλοξενούμενοι κάθονταν πάντα στην κεφαλή του τραπεζιού κατά τη διάρκεια του γεύματος. Η γοητευτική Κέιτ Μπέντερ, κόρη του Τζον Μπέντερ, συχνά έλεγε στους φιλοξενούμενους τη μοίρα τους, καθώς ο πατέρας της κρύβονταν πίσω από τη μεγάλη κουρτίνα, έτοιμος να χτυπήσει το κεφάλι τους με ένα σφυρί. Στη συνέχεια έπαιρναν από το θύμα όλα τα τιμαλφή και έκαιγαν ό,τι απέμενε στον κήπο τους. Η οικογενειακή αυτή επιχείρηση λειτουργούσε πολύ αποτελεσματικά σχεδόν για ένα χρόνο πριν αποκαλυφθεί η δράση τους. Ωστόσο, λέγεται, ότι η οικογένεια Μπέντερ ξέφυγε και ποτέ δεν αντιμετώπισε πραγματικά τη δικαιοσύνη.

Η ταπεινή βοηθός

Η Έλενα Ζεγάδο, μια οικιακή βοηθός στη Γαλλία του 19ου αιώνα, πρέπει να ήταν μια ανυπόμονη γυναίκα: Αν κάποιος την ενοχλούσε, δεν του έδινε και πολλές ευκαιρίες για να βελτιώσει τη συμπεριφορά του. Από το 1833 μέχρι το 1841 τουλάχιστον 36 άνθρωποι, εργοδότες ή οικότροφοι που τόλμησαν να την επιπλήξουν, κατέληξαν νεκροί από δηλητηρίαση με αρσενικό. Εξαιτίας του ταπεινού της παρουσιαστικού δεν κινούσε υποψία στις αρχές. Το 1851, κατά τη διάρκεια ανάκρισης και χωρίς να την έχουν κατηγορήσει, βιάστηκε να δηλώσει ότι είναι αθώα. Η δηλητηριάστρια συνελήφθη και καταδικάστηκε για τουλάχιστον τρεις φόνους. Ένα χρόνο αργότερα αποκεφαλίστηκε στη λαιμητόμο.
  

Ο χάρος του Ροστόφ

Η δολοφονική δραστηριότητα του Αντρέι Τσικατίλο ξεκίνησε το 1978 με το φόνο ενός 9χρονου κοριτσιού. Συνεχίστηκε δε για δώδεκα αιματοβαμμένα χρόνια, φτάνοντας τα 52 συνολικά θύματα. Μέχρι να δέσουν την υπόθεση οι σοβιετικές αρχές κράτησαν μυστική τη δράση του για λόγους προπαγάνδας σε σημείο που οι κάτοικοι του Ροστόφ να πιστεύουν ότι στην πόλη τους κυκλοφορεί λυκάνθρωπος. Στις 15 Φεβρουαρίου 1994, εκτελέστηκε με μια σφαίρα πίσω από το δεξί του αφτί.

Το κτήνος της Φλόριντα

Όταν ήταν παιδί, ο Τζέραλντ Τζον Σέφερ, συνήθιζε να σκοτώνει ζώα, να φοράει εσώρουχα και να κρυφοκοιτάζει από τα παράθυρα. Ως ενήλικας έγινε αστυνομικός στη Φλόριντα. Χρησιμοποιώντας τη θέση του, αρχικά απήγαγε δύο έφηβα κορίτσια, τα οποία όμως ξέφυγαν πριν προλάβει να κάνει κάτι. Αν και συνελήφθη, αφέθηκε ελεύθερος με εγγύηση και σε αυτό το χρονικό διάστημα βίασε και σκότωσε δύο άλλες έφηβες. Συνδυάζοντας τα δύο περιστατικά, η αστυνομία οδηγήθηκε στο Σέφερ που τελικά δικάστηκε δύο φορές ισόβια. Μια έρευνα στο σπίτι του έδωσε στοιχεία που τον συνέδεσαν με την εξαφάνιση τουλάχιστον οχτώ ακόμα κοριτσιών ενώ οι αρχές των ΗΠΑ θεωρούν ότι υπάρχουν ενδείξεις για συμμετοχή του σε πάνω από 30 φόνους. Τελικά μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου μέσα στη φυλακή πριν αποδειχθεί οποιαδήποτε σχέση του.

Η αιμοχαρής του Κάχτις

Η Ελίζαμπεθ Μπάθορι, κοντέσα του 16ου αιώνα είναι η διασημότερη δολοφόνος στην ιστορία της Ουγγαρίας και της Σλοβακίας. Στο ιδιόκτητο κάστρο της προσλάμβανε κορίτσια αγροτικών οικογενειών για υπηρέτριες και προσέλκυε νεαρές γυναίκες της χαμηλής αριστοκρατίας με το πρόσχημα μαθημάτων συμπεριφοράς. Τα θύματα της, από 36 ως 200, υποβάλλονταν σε βασανιστήρια όπως κάψιμο, δάγκωμα, ακρωτηριασμό γεννητικών οργάνων και στέρηση τροφής. Παρόλα αυτά με τα πλούτη και τη επιρροή της, η Μπάθορι κατάφερε να κερδίσει αυτό που τον 16ο αιώνα αποκαλούσαν αριστοκρατική σύλληψη στο σπίτι: δηλαδή φυλακίστηκε στο ίδιο της το κάστρο.

Ο χασάπης του ΑνόβεροO Φριτς Χάαρμαν , ένας σεμνός κατά τα άλλα και συμπαθητικός άντρας, δολοφόνησε τουλάχιστον 14 πόρνους. Εκμεταλλευόμενος τη φιλική του φυσιογνωμία προσέλκυε τα θύματα του και τα δολοφονούσε σε πολλές περιπτώσεις δαγκώνοντας και μασώντας το λαιμό του. Αν και για πολλά χρόνια λειτουργούσε σαν πληροφοριοδότης της αστυνομίας, όλα τελείωσαν όταν ανθρώπινα κεφάλια άρχισαν να ξεβράζονται στις όχθες του ποταμού Λάιν.

Ο κανίβαλος του Ζιέμπιτσε Ο Κάρλ Ντένκεν ήταν ένας ευσεβής χριστιανός που μάλιστα έπαιζε και εκκλησιαστικό όργανο. Διατηρούσε μια μικρή επιχείρηση πουλώντας διάφορα αγαθά από πόρτα σε πόρτα: Τα προϊόντα του ήταν από δερμάτινες ζώνες και κορδόνια μέχρι χοιρινό κρέας χωρίς κόκαλο. Το Δεκέμβρη του 1924, ένας άντρας έφτασε τρέχοντας στο αστυνομικό τμήμα ισχυριζόμενος ότι ο Ντένκε του είχε επιτεθεί με ένα τσεκούρι. Ο Ντένκε συνελήφθη και φυλακίστηκε αλλά όταν οι αρχές πήγαν να ψάξουν το σπίτι του, αυτοκτόνησε. Στο σπίτι του Ντένκε οι αρχές βρήκαν ζώνες και ελατήρια φτιαγμένα από ανθρώπινο δέρμα, κορδόνια φτιαγμένα από ανθρώπινα μαλλιά και βάζα με παστό κρέας ανθρώπου, το περίφημο «χοιρινό χωρίς κόκαλο». Ο αριθμός των θυμάτων του κυμαίνεται από 20 μέχρι 40.

Ο κυνηγός αγοριών Καταγόμενος από το Πακιστάν, ο Τζαβέντ Ίκμπαλ, προσπαθούσε να προσελκύσει νεαρά αγόρια ανοίγοντας καταστήματα βίντεο, σχολές, ενυδρεία και γυμναστήρια. Συνελήφθη πολλές φορές με την κατηγορία του σοδομισμού, αλλά τα χρήματα του πατέρα του πάντα τον γλίτωναν. Τελικά ο Κυνηγός ομολόγησε ότι σκότωσε 100 αγόρια μέσα σε μόλις 5 μήνες και ό,τι προτιμούσε να τα φαρμακώνει, να τα βιάζει, να τα στραγγαλίζει και να τα τεμαχίζει. Στη συνέχεια, είτε θα έβαζε τα πτώματα τους σε μια δεξαμενή με οξύ κοντά στο σπίτι του ή θα τα παρατούσε στον υπόνομο. Πριν καταδικαστεί σε θάνατο δήλωσε: «Δεν ντρέπομαι για τις πράξεις μου… Δεν μετανιώνω… Σκότωσα 100 παιδιά... Μου κόστισε 120 ρούπιες (3 ευρώ) για να εξαφανίσω το κάθε πτώμα».

Η υπόθεση Μάνσον, 1969

Στις 9 και 10 Αυγούστου 1969, δύο δολοφονίες πραγματοποιήθηκαν στο Λος Άντζελες. Στην πρώτη περίπτωση, μία ομάδα τεσσάρων δολοφόνησαν βίαια την οκτώ μηνών έγκυο ηθοποιό Σάρον Τέιτ, παντρεμένη με τον σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι μαζί με τέσσερις φίλους της και τον γιο του κηπουρού του σπιτιού. Η Τέιτ ικέτεψε για τη ζωή του αγέννητου παιδιού της, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Με το αίμα της οι δολοφόνοι έγραψαν τη λέξη «γουρούνι» στην μπροστινή πόρτα του σπιτιού.
Την επόμενη ημέρα, ο διευθυντής σούπερ μάρκετ Λένο ΛεΜπιάνκα και η γυναίκα του δολοφονήθηκαν με παρόμοιο τρόπο, ενώ στην κοιλιά του άντρα είχε χαραχτεί με πιρούνι η λέξη «πόλεμος» Χρειάστηκαν πέντε μήνες για να καταλήξουν οι έρευνες στον Τσαρλς Μάνσον και την αποκαλούμενη «οικογένεια». Η ομάδα απαρτιζόταν από γυναίκες-δολοφόνους τις οποίες ο Μάνσον κατεηύθυνε μέσω πλύσης εγκεφάλου και έστελνε να σκοτώνουν όποιους εκείνος θεωρούσε εχθρούς του. Η δίκη του έληξε το 1971 και καταδικάστηκε εις θάνατον, ποινή που μετατράπηκε σε ισόβια εξαιτίας της αντισυνταγματικότητας της ποινής σύμφωνα με το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.

Αντρέι Τσικατίλο, 1978

Έχοντας μεγαλώσει με την ιστορία του απαχθέντα αδελφού του ο οποίος πέθανε και έγινε τροφή των πεινασμένων Ουκρανών τη δεκαετία του '30, ο Αντρέι Τσικατίλο φαινομενικά συνέχισε τη ζωή του, τελείωσε το σχολείο, σπούδασε και παντρεύτηκε. Ο σοβαρά διαταραγμένος εσωτερικός του κόσμος έβρισκε διέξοδο στα θύματα του αποφεύγοντας τη σύλληψη σχεδόν για δεκαπέντε χρόνια, παρά το γεγονός ότι την πρώτη φορά που συνελήφθη δεν καταδικάστηκε λόγω έλλειψης στοιχείων.
Ο Τσικατίλο διάλεγε αγόρια και κορίτσια εφήβους που σκότωνε με φρικτούς τρόπους ενώ καννιβάλιζε τα πτώματα. Το σκεπτικό του ήταν η απαλλαγή της κοινωνίας από τους «ανεπιθύμητους», για το λόγο αυτό επέλεγε πόρνες και παιδιά των δρόμων. Μέχρι την τελική του σύλληψη ο αριθμός των θυμάτων είχε ξεπεράσει τα πενήντα. Για τη μεταφορά του στα δικαστήρια χρησιμοποιήθηκε μεταλλικό κλουβί, ενώ κατά τη διάρκεια της δίκης δάγκωνε τα κάγκελα και εξαπέλυε ύβρεις κατά πάντων. Καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε το 1994.

Τζον Γουέιν Γκέισι, 1978

Στην περίπτωση του Τζον Γουέν Γκέισι τα κίνητρα και τα σημάδια υπήρχαν από πριν: Σύλληψη για ασέλγεια σε ανήλικο αλλά και μια παράξενη μυρωδιά γύρω από το σπίτι του που μάλιστα συχνά συζητούσαν οι γείτονες. Κατά τα άλλα όμως, ο Γκέιζι ήταν, κατά τους συμπολίτες του, εξέχων άνθρωπος, βοηθούσε τους γείτονες και διασκέδαζε τα παιδιά της γειτονιάς του. Όταν η αστυνομία άρχισε τις ανακρίσεις τον Δεκέμβριο το 1978 σχετικά με εξαφανίσεις στην περιοχή, ο Γκέισι τελικά ομολόγησε. Οι αρχικές έρευνες στο σπίτι του αποκάλυψαν ένα χώρο 15 τετραγωνικών κάτω από την αποθήκη του σπιτιού όπου βρέθηκαν τα απομεινάρια 28 νεαρών ανδρών και αγοριών. Ο Γκέισι αργότερα δήλωσε ότι τέσσερις ακόμη είχαν πεταχτεί στο ποτάμι.
Μέχρι το τέλος του έτους, η αστυνομία είχε σχεδόν κατεδαφίσει το σπίτι, ενώ η δίκη διήρκεσε λιγότερο από μια ώρα. Ο Γκέισι καταδικάστηκε σε θάνατο με ένεση, εφαρμόζοντας προσεκτικά τις νέες οδηγίες για τον μη «βίαιο και ασυνήθιστο» τρόπο εκτέλεσης. Η ποινή εκτελέστηκε το 1994, ωστόσο τα 18 οδυνηρά λεπτά που χρειάστηκαν για να ενεργήσει το θανατηφόρο διάλυμα προκάλεσαν συζητήσεις για την καταλληλότητα της μεθόδου.

Τζέφρι Ντάμερ, 1991

Το επώνυμο του έχει γίνει συνώνυμο με το «τέρας». Αποπλάνησε νεαρούς άντρες και αγόρια σε τουλάχιστον 17 περιπτώσεις. Μία εξ αυτών, το 14χρονο θύμα κατάφερε να αποδράσει και να μίλησει σε αστυνομικούς. Όμως, ο Ντάμερ κατάφερε να τους πείσει ότι επρόκειτο για ερωτικό καβγαδάκι, αφού η κατάσταση επήρειας ναρκωτικών ουσιών που βρισκόταν ο 14χρονος ενίσχυσε τους ισχυρισμούς του Ντάμερ. Όπως άλλοι δώδεκα πριν από αυτόν και ακόμη τέσσερις μετά, ο νεαρός είχε την ίδια τύχη, δολοφονήθηκε και διαμελίστηκε από τον Ντάμερ ο οποίος φύλαξε το κρανίο του για ενθύμιο. Τα υπόλοιπα μέλη του νεαρού όπως και των άλλων θυμάτων τα κρατούσε στο ψυγείο, ενώ φήμες αναφέρουν ότι ασκούσε κανιβαλισμό.
Μετά τη σύλληψη του τον Ιούλιο του 1991, ο Ντάμερ καταδικάστηκε σε κάθειρξη χιλίων ετών και δολοφονήθηκε από συγκρατούμενο του τον Νοέμβριο του 1994.

Η σφαγή στο Κόλουμπάιν, 1999

Τα βίαια επεισόδια ήταν πρόβλημα στα σχολεία των ΗΠΑ αρκετό καιρό πριν την 20η Απριλίου του 1999. Ο Ντίλαν Κλέμπολντ και ο Έρικ Χάρις ήξεραν ότι θα έπρεπε να κάνουν κάτι ιδιαίτερο για να κάνουν το δικό τους έγκλημα να ξεχωρίσει. Για το λόγο αυτό μαγνητοσκόπησαν τη μετατροπή του Λυκείου στο Κόλουμπάιν σε σφαγείο: Σκότωσαν 12 συμμαθητές τους και έναν καθηγητή, τραυμάτισαν 24 άλλους και τελικά αυτοκτόνησαν την ώρα που το περιστατικό προβαλλόταν ζωντανά από τα τηλεοπτικά κανάλια.
Αυτό το ξέσπασμα βίας σε ένα σχολείο της μέσης-ανώτερης τάξης των ΗΠΑ προκάλεσε έντονους προβληματισμούς. Γονείς και ειδικοί συζητούσαν για την κυριαρχία της βίαιης μουσικής στις προτιμήσεις των εφήβων καθώς και τον αιμοσταγή χαρακτήρα των βιντεοπαιχνιδιών. Ωστόσο, αναπάντητο παραμένει για όλους τους γονείς το ερώτημα της πρόληψης ενός τέτοιου ξεσπάσματος αφού τα δύο συγκεκριμένα παιδιά δεν είχαν δώσει κανένα δείγμα βίαιης συμπεριφοράς μέχρι την ημέρα που αποφάσισαν να μπουν στο σχολείο με καραμπίνες.

Ο Τεντ Μπάντι

χαρακτηρίστηκε ως ένας από τους πιο γοητευτικούς εγκληματίες των ΗΠΑ. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που στραγγάλιζε, διαμέλιζε και κρεμούσε τα κεφάλια των πτωμάτων στο σαλόνι του. Με μερικά από αυτά κοιμόταν στο ίδιο κρεβάτι ωσότου η οσμή της αποσύνθεσης γίνει αφόρητη. Όταν ήταν φοιτητής της νομικής,....

....
ο Μπάντι είχε συλληφθεί για απαγωγή το 1975, αλλά απέδρασε το 1977. Το δίμηνο Ιανουαρίου-Φεβρουαρίου 1978 ήταν η κύρια περίοδος δράσης του, ενώ. ανάμεσα στα θύματα του ήταν ένα δωδεκάχρονο κορίτσι. Στη δίκη υπερασπίστηκε τον εαυτό του χωρίς δικηγόρο, παίρνοντας δύναμη από τα γράμματα των γυναικών που έφταναν κατά χιλιάδες στη φυλακή. Μάλιστα παντρεύτηκε μία συγκρατούμενή του με την οποία απέκτησε και παιδί.
Μέχρι το 1989, όταν και εκτελέστηκε σε ηλικία 43 ετών στην ηλεκτρική καρέκλα, είχε ομολογήσει τριάντα φόνους. 

Συνεντευξη του Ted Bandy :

 Μερος 1ο  




Μερος 2ο



Μερος 3ο



Μερος 4ο



 Πηγη : Kathimerini
 Πηγή : Roufianos.com
Πηγή : You tube 
Πηγή : Eγκλημα και τιμωρία

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ