ΑΠΟ ΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ'' Οι Μυήσεις του Ιησού'' υπό ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ - B΄ Μέρος

                                 

Κάθε μεγάλη χρονική περίοδος και κάθε παγκόσμιος κύκλος έχει – με τη στοργική αγαθότητα του Θεού – τη δική του θρησκεία των θρησκειών που συνθέτει όλες τις αποκαλύψεις του παρελθόντος και δείχνει την ελπίδα του μέλλοντος. Σήμερα η παγκόσμια προσδοκία δείχνει ότι στέκουμε στο χείλος μιας νέας αποκάλυψης. Θα είναι μια αποκάλυψη που κατά κανένα τρόπο δε θα αρνηθεί τη θεία πνευματική κληρονομιά μας, αλλά θα προσθέσει το καθαρό όραμα του μέλλοντος στο θαύμα του παρελθόντος. Θα εκφράσει ό,τι είναι θείο, αλλά μέχρι τώρα δεν αποκαλύφθηκε. Είναι λοιπόν πιθανό ότι η κατανόηση κάποιων βαθύτερων σημασιών της ιστορίας του Ευαγγελίου να επιτρέψει στο σύγχρονο ερευνητή να συλλάβει την ευρύτερη σύνθεση.

ΑΠΟ ΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ

Οι Μυήσεις του Ιησού

υπό

ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ

Είδαμε ότι η Χριστιανική αποκάλυψη ενοποίησε μέσα της τις διδασκαλίες του παρελθόντος. Αυτό τόνισε ο ίδιος ο Χριστός όταν είπε: “Μη νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους προφήτας· ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι”. Ενσωμάτωσε όλο το παρελθόν και αποκάλυψε την ύψιστη δυνατότητα στον άνθρωπο. Τα λόγια του Δρ. Μπερντιάγεφ στην Ελευθερία και το Πνεύμα ρίχνουν φως σ’ αυτό: 

“Η Χριστιανική αποκάλυψη είναι παγκόσμια και κάθε ανάλογή της στις άλλες θρησκείες είναι απλά μέρος αυτής της αποκάλυψης. Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία της ίδιας τάξης με τις άλλες· είναι, όπως είπε ο Σλαϊερμάχερ, η θρησκεία των θρησκειών. Τι πειράζει αν στο Χριστιανισμό, που υποθετικά είναι τόσο διάφορος απ’ τις άλλες πίστεις, δεν υπάρχει τίποτε το πρωτότυπο εκτός από την έλευση του Χριστού και της Προσωπικότητάς Του· μήπως στο ιδιαίτερο αυτό σημείο δεν εκπληρώνεται η ελπίδα όλων των θρησκειών;”

               

Κάθε μεγάλη χρονική περίοδος και κάθε παγκόσμιος κύκλος έχει – με τη στοργική αγαθότητα του Θεού – τη δική του θρησκεία των θρησκειών που συνθέτει όλες τις αποκαλύψεις του παρελθόντος και δείχνει την ελπίδα του μέλλοντος. Σήμερα η παγκόσμια προσδοκία δείχνει ότι στέκουμε στο χείλος μιας νέας αποκάλυψης. Θα είναι μια αποκάλυψη που κατά κανένα τρόπο δε θα αρνηθεί τη θεία πνευματική κληρονομιά μας, αλλά θα προσθέσει το καθαρό όραμα του μέλλοντος στο θαύμα του παρελθόντος. Θα εκφράσει ό,τι είναι θείο, αλλά μέχρι τώρα δεν αποκαλύφθηκε. Είναι λοιπόν πιθανό ότι η κατανόηση κάποιων βαθύτερων σημασιών της ιστορίας του Ευαγγελίου να επιτρέψει στο σύγχρονο ερευνητή να συλλάβει την ευρύτερη σύνθεση.

                                      

Μερικά από αυτά τα βαθύτερα επακόλουθα θίγονται σ’ ένα βιβλίο που δημοσιεύθηκε πριν πολλά χρόνια, με τον τίτλο Οι Κρίσεις του Χριστού, απ’ τον παλαίμαχο εκείνο Χριστιανό, το Δρ. Κάμπελλ Μόργκαν. Παίρνοντας τα πέντε μεγάλα επεισόδια της ζωής του Σωτήρα, γύρω από τα οποία περιστρέφεται ολόκληρη η διήγηση του Ευαγγελίου, τους έδωσε μια πλατιά και γενική εφαρμογή, αφήνοντας τους ανθρώπους με την αντίληψη ότι ο Χριστός δεν πέρασε μόνο απ’ τις δραματικές αυτές εμπειρίες πραγματικά κι αληθινά, αλλά μας άφησε με τη σαφή εντολή να “επακολουθήσετε τοις ίχνεσιν αυτού”. Δεν είναι άραγε δυνατό ότι τα μεγάλα αυτά γεγονότα της εμπειρίας του Χριστού, οι πέντε αυτές προσωποποιημένες όψεις του παγκόσμιου μύθου, να έχουν για μας σαν άτομα περισσότερο από ιστορικό και προσωπικό ενδιαφέρον; 

Δεν είναι άραγε δυνατό να ενσωματώνουν κάποια εμπειρία και κάποιο μυητικό εγχείρημα δια του οποίου πολλοί Χριστιανοί περνούν τώρα κι έτσι υπακούουν στην εντολή Του να εισέλθουν σε μια νέα ζωή; Δεν πρέπει άραγε να ξαναγεννηθούμε όλοι, να βαπτισθούμε εν Πνεύματι και να μεταμορφωθούμε στη βουνοκορφή της ζωντανής εμπειρίας; Μήπως η σταύρωση βρίσκεται μπροστά σε πολλούς από μας, οδηγώντας στην ανάσταση και την ανάληψη; 

Και δεν είναι επίσης πιθανό να έχουμε ερμηνεύσει αυτές τις λέξεις με πολύ στενή έννοια, με πολύ συναισθηματικές και κοινές ερμηνείες, ενώ μπορεί να υποδεικνύουν σε εκείνους που είναι έτοιμοι έναν ειδικό δρόμο και μια ταχύτερη ακολούθηση των βημάτων του Υιού του Θεού; Αυτό είναι ένα από τα σημεία που μας ενδιαφέρουν και με τα οποία προσπαθεί ν’ ασχοληθεί το βιβλίο αυτό. Αν μπορέσει να βρεθεί η σαφέστερη αυτή έννοια κι αν το δράμα των Ευαγγελίων γίνει κατά κάποιο ιδιάζοντα τρόπο το δράμα εκείνων των ψυχών που είναι έτοιμες, τότε θα δούμε την ανάσταση των ουσιωδών του Χριστιανισμού και την αναζωογόνηση της μορφής που τόσο γοργά αποκρυσταλλώνεται.

                                            

2

Έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε ότι κι άλλες διδασκαλίες εκτός απ’ τη Χριστιανική τόνισαν τις πέντε αυτές σπουδαίες κρίσεις που συμβαίνουν, αν το θελήσουμε, στη ζωή των ανθρώπινων εκείνων όντων που εμμένουν στην ουσιαστική τους θειότητα. Τόσο η Ινδική διδασκαλία όσο κι η Βουδδιστική πίστη τις θεώρησαν σαν εξελικτικές κρίσεις από τις οποίες δεν μπορούμε τελικά να διαφύγουμε· και μια ορθή κατανόηση της αλληλοσχέτισης των μεγάλων αυτών παγκόσμιων θρησκειών μπορεί τελικά να επιφέρει μια αληθινότερη κατανόηση όλων τους. Η θρησκεία του Βούδδα, παρότι προηγείται εκείνης του Χριστού, εκφράζει τις ίδιες βασικές αλήθειες αλλά τις παρουσιάζει με διαφορετικό τρόπο που μπορεί να μας βοηθήσει σε μια ευρύτερη ερμηνεία του Χριστιανισμού:

“Ο Βουδδισμός και ο Χριστιανισμός έχουν την καταγωγή τους αντίστοιχα σε δύο εμπνευσμένες στιγμές της ιστορίας: στη ζωή του Βούδδα και στη ζωή του Χριστού. Ο Βούδδας έδωσε τη διδασκαλία του για να φωτίσει τον κόσμο· ο Χριστός έδωσε τη ζωή του. Οι Χριστιανοί πρέπει να διακρίνουν τη διδασκαλία. Ίσως στο τέλος το πολυτιμότερο τμήμα της διδασκαλίας του Βούδδα να είναι η ερμηνεία της ζωής του.”

Η διδασκαλία του Λάο-Τσε μπορεί να υπηρετήσει τον ίδιο σκοπό. Η θρησκεία πρέπει τελικά να γίνει σύνθετη, συγκεντρωμένη από πολλές πηγές κι αποτελούμενη από πολλές αλήθειες. Ωστόσο είναι εύλογο να νιώθει κανείς ότι αν είχε να διαλέξει την τωρινή εποχή μία πίστη, θα έπρεπε να διαλέξει το Χριστιανισμό και για τον εξής ειδικό λόγο: το κεντρικό πρόβλημα της ζωής είναι να εμμείνουμε στη θειότητά μας και να την κάνουμε να εκδηλωθεί. Στη ζωή του Χριστού έχουμε την πιο πλήρη και τέλεια εκδήλωση και παράδειγμα θειότητας που βιώθηκε επιτυχώς στη γη και βιώθηκε – όπως οι πλείστοι πρέπει να τη ζουν – όχι αποτραβηγμένοι, αλλά στην πλήρη παλίρροια της θύελλας και της έντασης.

Οι εκπρόσωποι όλων των πίστεων συναντώνται σήμερα για να συζητήσουν τη δυνατότητα εύρεσης μιας βάσης τέτοιας καθολικότητας και αλήθειας ώστε πάνω της να μπορούν να ενωθούν όλοι οι άνθρωποι και στην οποία να μπορεί να βασισθεί η ερχόμενη παγκόσμια θρησκεία. Αυτή μπορεί ίσως να θεμελιωθεί με μια σαφέστερη ερμηνεία και κατανόηση των πέντε εξέχοντων επεισοδίων και στην πρακτική και μοναδική τους σχέση όχι μόνο με το άτομο αλλά και με την ανθρωπότητα σαν σύνολο. Η αντίληψη αυτή θα μας συνδέσει σαφέστερα με το παρελθόν, αγκυροβολώντας μας στην αλήθεια όπως ήταν· θα μας υποδείξει τον άμεσο στόχο και το καθήκον μας που όταν το κατανοήσουμε θα μας επιτρέψει να ζούμε πιο θεία, να υπηρετούμε επαρκέστερα κι έτσι να φέρουμε την καρποφορία της θέλησης του Θεού πάνω στη γη. Εκείνο που έχει σπουδαιότητα είναι η εσώτερή τους έννοια και η ατομική μας σχέση μαζί τους.

Ό,τι υπάρχει είναι ένα πολύτιμο κέρδος για μας, ένας εμπλουτισμός της συνείδησής μας, όταν αντιληφθούμε την ενότητα και κατά καιρούς την ομοιομορφία της διδασκαλίας όπως μας δίνεται στην Ανατολή και τη Δύση. Για παράδειγμα, το τέταρτο επεισόδιο της ζωής του Χριστού, η Σταύρωση, παραλληλίζεται με την τέταρτη μύηση της Ανατολικής διδασκαλίας, που ονομάζεται η Μεγάλη Απάρνηση. Υπάρχει μια μύηση που αποκαλείται στη Βουδδιστική ορολογία η “είσοδος στο ρεύμα” και υπάρχει στη ζωή του Ιησού ένα επεισόδιο που ονομάζεται “η βάπτιση στον Ιορδάνη”. Η ιστορία της γέννησης του Χριστού στη Βηθλεέμ μπορεί να παραλληλισθεί πρακτικά με κάθε λεπτομέρεια στη ζωή των προηγούμενων αγγελιαφόρων του Θεού. Τα αποδειγμένα αυτά γεγονότα έπρεπε ασφαλώς να μας προκαλέσουν την αναγνώριση ότι αν και υπάρχουν πολλοί αγγελιοφόροι, υπάρχει ένα μόνο Μήνυμα· αυτή όμως η αναγνώριση με κανένα τρόπο δε μειώνει το μοναδικό έργο του Χριστού και τη μοναδική λειτουργία που ήρθε να επιτελέσει.

Είναι επίσης ενδιαφέρον να έχουμε κατά νου ότι οι δύο αυτές εξέχουσες Ατομικότητες, ο Βούδδας και ο Χριστός, έθεσαν τη σφραγίδα Τους σε αμφότερα τα ημισφαίρια – ο Βούδδας υπήρξε ο Δάσκαλος της Ανατολής και ο Χριστός ο Σωτήρας της Δύσης. Οποιαδήποτε κι αν είναι τα προσωπικά μας συμπεράσματα για τις σχέσεις Τους με τον Πατέρα στον Ουρανό ή μεταξύ τους, το γεγονός πέρα από κάθε αμφισβήτηση είναι ότι έδωσαν την αποκάλυψη της θειότητας στον ιδιαίτερο πολιτισμό Τους κι ότι συνεργάσθηκαν με πολύ σημαντικό τρόπο για το τελικό όφελος της φυλής. Τα δύο συστήματά τους αλληλεξαρτώνται κι ο Βούδδας προετοίμασε τον κόσμο για το μήνυμα και την αποστολή του Χριστού.

Και οι δύο ενσωμάτωσαν μέσα Τους ορισμένες κοσμικές αρχές και με το έργο και τη θυσία Τους ορισμένες θείες δυνάμεις διαχύθηκαν πάνω στην ανθρωπότητα. Το έργο που έγινε από τον Βούδδα και το μήνυμα που κήρυξε, διέγειρε τη νοημοσύνη σε σοφία. Η σοφία είναι κοσμική αρχή και θεία δύναμη. Την αρχή αυτή ενσωμάτωσε ο Βούδδας.

Αλλά η αγάπη ήρθε στον κόσμο δια του Χριστού κι Αυτός με το έργο Του μετουσίωσε το αίσθημα σε Αγάπη. Εφόσον “ο Θεός είναι Αγάπη”, η αντίληψη ότι ο Χριστός αποκάλυψε την αγάπη του Θεού αποσαφηνίζει το μέγεθος του έργου που ανέλαβε – έργο πολύ πέρα των δυνάμεων οποιουδήποτε δασκάλου ή αγγελιαφόρου που είχε προηγηθεί. Όταν ο Βούδδας πέτυχε τη φώτιση, “άφησε” μια πλημμύρα φωτός στη ζωή και τα παγκόσμια προβλήματα κι αυτή τη νοήμονα κατανόηση των αιτίων της παγκόσμιας δυστυχίας προσπάθησε να διατυπώσει στις Τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες. Αυτές είναι, όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε:

1.            Ότι η ύπαρξη στο φαινομενικό σύμπαν είναι αδιαχώριστη απ’ τον πόνο και τη θλίψη.

2.            Ότι αιτία του πόνου είναι η επιθυμία για ύπαρξη στον κόσμο των φαινομένων.

3.            Ότι η κατάπαυση του πόνου επέρχεται με την εκρίζωση κάθε επιθυμίας για ύπαρξη σ’ αυτό το σύμπαν των φαινομένων.

4.            Ότι ο τρόπος για την κατάπαυση του πόνου είναι η διάνυση της ευγενούς Οκταπλής Ατραπού όπου εκφράζεται η ορθή πίστη, η ορθή πρόθεση, η ορθή ομιλία, η ορθή πράξη, η ορθή ζωή, η ορθή προσπάθεια, η ορθή σκέψη και η ορθή συγκέντρωση.

                                   

Πρόσφερε μια δομή αλήθειας, δόγματος και δοξασίας που επέτρεψε σε πολλές χιλιάδες να δουν το φως ανά τους αιώνες. Σήμερα ο Χριστός και οι μαθητές Του ασχολούνται (όπως έκαναν επί δύο χιλιάδες χρόνια) με το ίδιο έργο της φώτισης και της σωτηρίας των ανθρώπων· δόθηκαν χτυπήματα στην παγκόσμια πλάνη και οι διάνοιες των ανθρώπων φθάνουν μαζικά σε αυξανόμενη διαύγεια σκέψης. Με το μήνυμα του Βούδδα μπορεί συνεπώς ο άνθρωπος να συλλάβει για πρώτη φορά το αίτιο της αιώνιας δυσαρέσκειάς του, της διαρκούς απέχθειας και δυσφορίας του και της ατέρμονης νοσταλγίας του. Από τον Βούδδα μπορεί να μάθει ότι ο τρόπος της αποδέσμευσης πρέπει να βρεθεί στην απόσπαση, την απάθεια και τη διάκριση. Αυτά είναι τα πρώτα βήματα στο δρόμο του Χριστού.

Με το μήνυμα του Χριστού τρεις γενικές αντιλήψεις ξεπήδησαν στη φυλετική συνείδηση:

Πρώτο, ότι το άτομο έχει αξία σαν άτομο. Ήταν μια αλήθεια που η γενική Ανατολική δοξασία της επαναγέννησης έτεινε ν’ αρνηθεί. Ο χρόνος ήταν μεγάλος· η ευκαιρία θα επαναλαμβανόταν συνεχώς· η εξελικτική διαδικασία θα έκανε το έργο της. Ας παρασυρόταν λοιπόν το ανθρώπινο γένος σαν σύνολο απ’ το ρεύμα και τελικά όλα θα ήταν καλά. Έτσι η γενική στάση της Ανατολής απέτυχε να τονίσει την υπέρτατη αξία κάθε ατόμου. Ήρθε όμως ο Χριστός και τόνισε το έργο του ατόμου λέγοντας, “Ούτω λαμψάτω τα φως υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα”.

Δεύτερο, παρουσιάσθηκε η ευκαιρία στη φυλή σαν σύνολο να κάνει ένα τεράστιο βήμα για να υποστεί τη “νέα γέννηση” ή να λάβει την πρώτη μύηση. Μ’ αυτή θα ασχοληθούμε στο επόμενο κεφάλαιο.

Τρίτο, η έννοια που διδάχθηκε απ’ τον Χριστό ενσωμάτωσε την τεχνική της νέας εποχής, που θα ερχόταν όταν συλλαμβανόταν κατάλληλα η ατομική σωτηρία κι η νέα γέννηση. Ήταν το μήνυμα ή η εντολή “αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν”. Η ατομική προσπάθεια, η ομαδική ευκαιρία και η ταύτιση με τον άλλο – αυτό ήταν το μήνυμα του Χριστού.

Στη διδασκαλία του Βούδδα έχουμε τρεις τρόπους με τους οποίους μπορεί ν’ αλλάξει η κατώτερη φύση και να πρoετοιμασθεί για να γίνει συνειδητή έκφραση της θειότητας. Με την απόσπαση ο άνθρωπος μαθαίνει ν’ αποσύρει το ενδιαφέρον του και τη συνείδησή του απ’ τα πράγματα των αισθήσεων και να έχει ένα κουφό αυτί στα καλέσματα της κατώτερης φύσης. Η απόσπαση επιβάλλει ένα νέο ρυθμό στον άνθρωπο. Μαθαίνοντας το μάθημα της απάθειας γίνεται άτρωτος στην οδύνη της κατώτερης φύσης γιατί αποσπά το ενδιαφέρον του από δευτερεύοντα πράγματα κι επουσιώδη και το επικεντρώνει στις ανώτερες πραγματικότητες. Με την άσκηση της διάκρισης ο νους μαθαίνει να επιλέγει το καλό, το ωραίο και το αληθινό. Οι τρεις αυτές πρακτικές που οδηγούν σε αλλαγή στάσης στη ζωή και την πραγματικότητα, όταν τηρηθούν συνετά, θα φέρουν την εξουσία της σοφίας και θα προετοιμάσουν το μαθητή για τη Χριστική ζωή.

Τη φυλετική αυτή διδασκαλία ακολουθεί το έργο του Χριστού με την ανθρωπότητα, που καταλήγει στην κατανόηση της αξίας του ατόμου και των αυτοπροαίρετων προσπαθειών του για αποδέσμευση και φώτιση με τελικό αντικειμενικό σκοπό την ομαδική αγάπη και το ομαδικό καλό. Μαθαίνουμε να τελειοποιούμαστε σύμφωνα με την παραίνεση του Χριστού, “Έσεσθε ουν υμείς τέλειοι” για να έχετε κάτι να συνεισφέρετε στο ομαδικό καλό και να υπηρετήσετε τέλεια τον Χριστό. Έτσι η πνευματική αυτή πραγματικότητα για την οποία μίλησε ο Απ. Παύλος, “ο Χριστός εν υμίν, η ελπίς της δόξης”, αποδεσμεύεται στον άνθρωπο και μπορεί να εκδηλωθεί σε πλήρη έκφραση. Όταν συλλάβει αυτό το ιδεώδες ένας επαρκής αριθμός ανθρώπων, ολόκληρη η ανθρώπινη οικογένεια θα μπορέσει να σταθεί για πρώτη φορά ενώπιον της πύλης που οδηγεί στην Ατραπό του Φωτός και η ζωή του Χριστού θα ανθίσει στο ανθρώπινο βασίλειο. Η προσωπικότητα θα ξεθωριάσει, αμαυρούμενη από τη δόξα της ψυχής η οποία σαν τον ανατέλλοντα ήλιο θα διασκορπίσει το σκοτάδι, θ’ αποκαλύψει την κατάσταση της ζωής και θα ακτινοβολήσει την κατώτερη φύση. Οδηγεί σε ομαδική δραστηριότητα κι ο εαυτός, όπως τον αντιλαμβανόμαστε συνήθως, θα εξαφανισθεί. Αυτό ήδη συμβαίνει. Το τελικό αποτέλεσμα του έργου του Χριστού μπορεί να ιδωθεί στα λόγια Του που βρίσκονται στο κατά Ιωάννην xvii, το οποίο αξίζει να διαβάσουμε όλοι μας.

Ατομικότητα, Μύηση, Ταύτιση – με τους όρους αυτούς μπορεί να εκφρασθεί το μήνυμα του Χριστού. Το συνόψισε όταν βρισκόταν στη γη με τα λόγια: “Εγώ και ο Πατήρ έν εσμέν”. Η μεγάλη αυτή Ατομικότητα, ο Χριστός, με τη διαδικασία των πέντε μεγάλων Μυήσεων μας έδωσε μια εικόνα των σταδίων και της μεθόδου με την οποία μπορεί να πραγματοποιηθεί η ταύτιση με το Θεό. Η πρόταση αυτή μας δίνει το βασικό τόνο ολόκληρης της ιστορίας του Ευαγγελίου και αποτελεί το θέμα αυτού του βιβλίου.

Η αλληλοσχέτιση του έργου του παρελθόντος και του παρόντος, όπως μας δόθηκε απ’ το μεγάλο Δάσκαλο της Ανατολής και απ’ το Σωτήρα της Δύσης, μπορεί να εκφρασθεί ως εξής:

                Ο Βούδδας         Η Μέθοδος         Απόσπαση.

                                                Απάθεια.

                                                Διάκριση.

                Ο Χριστός            Το Αποτέλεσμα                Ατομικότητα.

                                                Μύηση.

                                                Ταύτιση.

                      

Ο Χριστός έζησε τη ζωή Του σ’ αυτή τη μικρή αλλά σημαντική λωρίδα γης που ονομάζουμε Παλαιστίνη, Άγιους Τόπους. Ήρθε για να μας αποδείξει τη δυνατότητα της ατομικής επίτευξης. Πρόβαλε (όπως όλοι οι Δάσκαλοι φαίνεται ότι έκαναν ανά τους αιώνες) από την Ανατολή κι εργάσθηκε σ’ αυτή τη χώρα που μοιάζει σαν γέφυρα μεταξύ Ανατολικού και Δυτικού ημισφαιρίου, χωρίζοντας δύο πολύ διαφορετικούς πολιτισμούς. Οι σύγχρονοι στοχαστές θα έκαναν καλά να θυμούνται ότι ο Χριστιανισμός είναι μια γεφυρωτική θρησκεία. Εδώ βρίσκεται η μεγάλη της σπουδαιότητα. Ο Χριστιανισμός είναι η θρησκεία της μεταβατικής εκείνης περιόδου που συνδέει την εποχή της αυτοσυνείδητης ατομικιστικής ύπαρξης με ένα μελλοντικό ενοποιημένο κόσμο ομαδικής συνείδησης. Είναι κατεξοχήν μια θρησκεία σχίσματος, που δείχνει στον άνθρωπο τη δυαδικότητά του κι έτσι βάζει τα θεμέλια της προσπάθειάς του να επιτύχει ενότητα ή ενοποίηση. Η αντίληψη αυτής της δυαδικότητας είναι ένα πολύ αναγκαίο στάδιο στην ανέλιξη του ανθρώπου και σκοπός του Χριστιανισμού είναι να το αποκαλύψει· είναι επίσης να τονίσει τον πόλεμο μεταξύ του κατώτερου και ανώτερου ανθρώπου, μεταξύ του σαρκικού και πνευματικού ανθρώπου, ενωμένων σε ένα πρόσωπο και να τονίσει την ανάγκη του κατώτερου ανθρώπου να σωθεί απ’ τον ανώτερο. Αυτό τονίζει ο Απ. Παύλος με τα τόσο γνωστά σε όλους μας λόγια του: “…ίνα τους δύο κτίση εν εαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπον ποιών ειρήνην· και αποκαταλλάξη τους αμφοτέρους εν ενί σώματι τω Θεώ, αποκτείνας την έχθραν εν αυτώ”. Αυτή ήταν η θεία αποστολή Του κι αυτό είναι το μάθημα της Ευαγγελικής αφήγησης.

Συνεπώς ο Χριστός δεν ενοποίησε μόνο μέσα Του “το νόμο και τους προφήτες” του παρελθόντος, αλλά παρουσίασε επίσης εκείνη την αλήθεια που μπορούσε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ της Ανατολικής πίστης και φιλοσοφίας και του Δυτικού μας υλισμού και επιστημονικής επίτευξης, αμφότερων θείων εκφράσεων της πραγματικότητας. Ταυτόχρονα κατέδειξε στα ανθρώπινα όντα την τελειότητα του έργου που κάθε άνθρωπος μπορεί να προαγάγει μέσα του, γεφυρώνοντας την ουσιαστική δυαδικότητα που είναι η φύση του κι επιφέροντας την ενοποίηση του ανθρώπινου και του θείου, που είναι καθήκον των θρησκειών να βοηθούν. Καθένας μας πρέπει “ίνα τους δύο κτίση εν εαυτώ εις ένα καινόν άνθρωπον ποιών ειρήνην”, γιατί η ειρήνη αποτελεί ενότητα και σύνθεση.

Αλλά το μάθημα και το μήνυμα που έφερε ο Χριστός στο άτομο, το έφερε επίσης στα έθνη,
διατηρώντας μπροστά τους την ελπίδα της μελλοντικής παγκόσμιας ενότητας και της παγκόσμιας ειρήνης. Ήρθε στην αρχή της αστρονομικής εκείνης εποχής που καλείται “Ιχθυακή εποχή”, γιατί στη διάρκεια αυτής της περίπου δισχιλιετούς περιόδου ο ήλιος μας περνά από εκείνο το σημείο του ζωδιακού που ονομάζεται Ιχθείς. Απ’ όπου και η συχνή αναφορά στους ιχθείς και η εμφάνιση του συμβόλου των ιχθύων στη Χριστιανική φιλολογία, περιλαμβανομένης της Καινής Διαθήκης. Η Ιχθυακή αυτή εποχή έρχεται μεταξύ της προηγούμενης Εβραϊκής διδασκαλίας (τα δύο χιλιάδες χρόνια όπου ο ήλιος πέρασε από το ζώδιο του Κριού) και της Υδροχοϊκής εποχής στην οποία μεταβαίνει πλέον ο ήλιος μας. Αυτά είναι αστρονομικά γεγονότα, γιατί τώρα δεν αναφέρομαι σε αστρολογικά συμπεράσματα. Την περίοδο που ο ήλιος ήταν στον Κριό είχαμε τη συχνή εμφάνιση του κριού ή του αποδιοπομπαίου τράγου στη διδασκαλία της Παλαιάς Διαθήκης και την τήρηση της εορτής της Εξόδου. Στη Χριστιανική εποχή χρησιμοποιούμε το συμβολισμό του ιχθύος, τρώγοντας ψάρια τη Μεγάλη Παρασκευή. Το σύμβολο της Υδροχοϊκής εποχής, όπως αναφέρεται σε όλους τους αρχαίους ζωδιακούς, είναι εκείνο του ανθρώπου που φέρει υδρία ύδατος.

Το μήνυμα της εποχής αυτής είναι μήνυμα ενότητας, επικοινωνίας και αδελφικών σχέσεων, γιατί όλοι είμαστε τέκνα του ενός Πατρός. Την εποχή αυτή υπέδειξε ο Χριστός στις οδηγίες προς τους μαθητές Του όταν τους είπε να πάνε στην πόλη, προσθέτοντας: “ιδού εισελθόντων υμών εις την πόλιν συναντήσει υμίν άνθρωπος κεράμιον ύδατος βαστάζων· ακολουθήσατε αυτώ εις την οικίαν ού εισπορεύεται”. Αυτό έκαναν κι αργότερα συνέβη σ’ εκείνη την οικία η μεγάλη κι άγια γιορτή της κοινωνίας. Αναφέρεται αναμφίβολα στη μελλοντική περίοδο όπου θα εισέλθουμε στον οίκο του ζωδιακού που ονομάζεται “Υδροχόος” κι όπου όλοι επίσης θα καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι και θα κοινωνήσουμε μεταξύ μας. Η Χριστιανική διδασκαλία έρχεται μεταξύ των δύο μεγάλων παγκόσμιων κύκλων κι όπως ακριβώς ο Χριστός συνόψισε μέσα Του το μήνυμα του παρελθόντος κι έδωσε τη διδασκαλία για το παρόν, έτσι υπέδειξε κι εκείνο το μέλλον της ενότητας και της κατανόησης που είναι ο αναπόφευκτος στόχος μας. Σήμερα βρισκόμαστε στο τέλος της εποχής και εισερχόμαστε στην περίοδο της Υδροχοϊκής ενότητας, όπως πρoείπε. Το “ανώγαιο” είναι σύμβολο του υψηλού αυτού σημείου επίτευξης προς το οποίο σαν φυλή μεταβαίνουμε γοργά. Κάποια μέρα θα συμβεί η μεγάλη Λειτουργία της Κοινωνίας της οποίας κάθε λειτουργία μετάληψης αποτελεί την πρόβλεψη. Περνούμε βραδέως στο νέο αυτό ζώδιο. Για περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια οι δυναμικότητες και οι δυνάμεις του θα επιδράσουν στη φυλή και θα εδραιώσουν τους νέους τύπους, θα γαλουχήσουν τις νέες διευρύνσεις της συνείδησης και θα οδηγήσουν τον άνθρωπο σε μια πρακτική αντίληψη της αδελφότητας.

Πρέπει να σημειωθεί ότι οι ενέργειες που επιδρούσαν στον πλανήτη μας όταν ο ήλιος ήταν στον Κριό, προκάλεσαν στο θρησκευτικό συμβολισμό την έμφαση στον τράγο κι ότι στην παρούσα εποχή των Ιχθύων οι επιδράσεις αυτές χρωμάτισαν το Χριστιανικό συμβολισμό έτσι ώστε ο ιχθύς να επικρατεί στην Καινή Διαθήκη και στον εσχατολογικό συμβολισμό μας. Οι νεoεισερχόμενες ακτίνες, ενέργειες κι επιρροές πρόκειται ασφαλώς να προκαλέσουν παρόμοια αποτελέσματα όχι μόνο στο βασίλειο των φυσικών φαινομένων αλλά και στον κόσμο των πνευματικών αξιών. Τα άτομα του ανθρώπινου εγκεφάλου “αφυπνίζονται” όσο ποτέ πριν και λέγεται ότι τα εκατομμύρια των κυττάρων που είναι ανενεργά και υπνώττουν στον ανθρώπινο εγκέφαλο μπορούν να έλθουν σε λειτουργική δραστηριότητα και να φέρουν την ενορατική διόραση που θ’ αναγνωρίσει την ερχόμενη πνευματική αποκάλυψη.

Σήμερα ο κόσμος αναπροσανατολίζεται στις νεότερες επιρροές και στη διαδικασία αναπροσαρμογής είναι αναπόφευκτη μια περίοδος πρόσκαιρου χάους. Ο Χριστιανισμός δε θ’ αντικατασταθεί. Θα υπερπηδηθεί, γιατί το έργο του της προετοιμασίας θα ολοκληρωθεί θριαμβευτικά κι ο Χριστός θα μας δώσει πάλι την επόμενη αποκάλυψη της θειότητας. Αν ό,τι γνωρίζουμε τώρα για το Θεό είναι ό,τι μπορεί να γίνει γνωστό, η θειότητα του Θεού δε θα είναι παρά ένα περιορισμένο ζήτημα. Ποιος μπορεί να πει ποια θα είναι η νέα διατύπωση της αλήθειας; Αλλά το φως διαχύνεται βραδέως στις καρδιές και τις διάνοιες των ανθρώπων και στη φωτεινή αυτή ακτινοβολία θα οραματισθούν τις νέες αλήθειες και θα φθάσουν σε μια καινούργια έκφραση της αρχαίας σοφίας. Με το φακό του φωτισμένου νου ο άνθρωπος θα δει σύντομα τις μέχρι τώρα άγνωστες όψεις της θειότητας. Μπορεί να μην υπάρχουν ποιότητες και χαρακτηριστικά της θείας φύσης εντελώς άγνωστα και μη αναγνωρισμένα ως τώρα; Μπορεί να μην υπάρχουν αποκαλύψεις του Θεού χωρίς κανένα προηγούμενο και για τις οποίες δεν έχουμε λέξεις ή επαρκείς έννοιες έκφρασης; Τα αρχαία μυστήρια που σύντομα θα αναστηλωθούν, πρέπει να επανερμηνευθούν στο φως του Χριστιανισμού και να αναπροσαρμοσθούν για να αντιμετωπίσουν τις σύγχρονες ανάγκες, γιατί μπορούμε πια να εισέλθουμε στον Άγιο Τόπο σαν νοήμονες άνδρες και γυναίκες κι όχι σαν παιδιά που παρακολουθούν δραματικές ιστορίες και διαδικασίες στις οποίες δε μετέχουν συνειδητά σαν άτομα. Ο Χριστός διαδραμάτισε για χάρη μας τη δραματική ιστορία των πέντε μυήσεων και μας προέτρεψε να ακολουθήσουμε τα βήματά Του. Γι’ αυτό μας προετοίμασε η παρελθούσα εποχή και τώρα μπορούμε να περάσουμε με νοημοσύνη στο βασίλειο του Θεού δια της διαδικασίας της μύησης. Το γεγονός ότι ο ιστορικός Χριστός υπήρξε και βάδισε πάνω στη γη αποτελεί για μας εγγύηση της θειότητάς μας και της έσχατης επίτευξής μας. Το γεγονός ότι ο μυθικός Χριστός, εμφανιζόμενος συνεχώς ανά τους αιώνες, αποδεικνύει ότι ο Θεός ποτέ δεν έμεινε χωρίς μαρτυρία κι ότι πάντα υπήρξαν εκείνοι που πέτυχαν. Το γεγονός του κοσμικού Χριστού, που εκδηλώνεται σαν παρόρμηση για τελειοποίηση σ’ όλα τα βασίλεια της φύσης, αποδεικνύει το γεγονός του Θεού και αποτελεί την αιώνια ελπίδα μας. Η ανθρωπότητα βρίσκεται προ των πυλών της μύησης.

                
(Συνεχίζεται...)

Δείτε επίσης

ΑΠΟ ΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ'' Οι Μυήσεις του Ιησού'' υπό ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ - Α΄ Μέρος

Πηγή: http://revealedtheninthwave.blogspot.com/search/label/BIB%CE%9B%CE%99%CE%9F#ixzz2FRih1cCi

Απόσπασμα από το βιβλίο

ΑΠΟ ΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ ΣΤΟ ΓΟΛΓΟΘΑ

Οι Μυήσεις του Ιησού

υπό

ΑΛΙΚΗΣ Α. ΜΠΕΪΛΗ

Εκδόσεις Κέδρος

Αλέκος Χρυσόπουλος
http://www.kedros.gr
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ