5. Ιστορία γενέσεως της ελληνικής γλώσσας...Ο άνθρωπος πρέπει και ο ίδιος να περιβάλη και προστατεύση δια των ικανοτήτων του την ζωήν του.

Η πρόθεσις «ανά» δεν έχει μόνον σχέσιν χάρις στην ρίζα AN- με το «άνω»•  αλλά άμεσον αίτιον δημιουργίας της ήταν η υπό του αγού ή «άνα» (οδηγού και βασιλέως) διανομή (νέμω) των αγαθών στους ανθρώπους.  Η ενέργεια αυτή ήταν δυνατόν να αναθεωρηθή, εφ’ όσον όμως ετίθεντο «επάνω» στα παλαιά τα νέα στοιχεία και δι’ αυτών εγίνετο νέα κρίσι, για την διανομήν ή αναδασμόν, δηλ. το «ξαναμοίρασμα».  Η πρόθεσις αυτή κατ’ ουσίαν επαναφέρει ή θέτει εκ νέου ή υποχρεώνει τον «ανω» να ανα-ζητήση το κατά την φύσιν των πραγμάτων νέον συμπέρασμα.   Η νέα αυτή θέσι του «άνω» επί των πραγμάτων ή κατά την διάρκεια εξελίξεως αυτών κατ’ ουδένα λόγον ζημίωνε την σημαντικήν του συμβολήν στο «νέμειν».

Ουδέποτε ένα λάθος του «άνω» τον καθιστούσεν αναξιόπιστον για τον χειρισμό άλλων πράξεων που διαρκώς έπρεπε να επανεξετάζη, ώστε οι υπό κάτω αυτού άνθρωποι να αισθάνωνται ασφαλείς.  Γενικώς πάντως η πρόθεσις «ανά» έχει, και ορθώς, ως ριζικήν σημασίαν το «επάνω».  Θα επαναλάβω, ότι είναι φυσικόν ο αναγνώστης κατά τις αναλύσεις των λέξεων να πρέπει να κάνη άλματα προς άλλα γράμματα π.χ. (εδώ, το Ν, που ακόμη δεν του έχει εξηγηθή η αποκρυπτόμενην σ’ αυτό σημασία.  Ας κάνη λοιπόν τον κόπον να συμβουλεύεται τα γράμματα πού συνθέτουν την λέξιν ή, το απλούστερο, ας δεχθή προσωρινά όσα γράφω για το συμμετέχον στην εκάστοτε λέξιν γράμμα, π.χ. εν προκειμένω για το Ν = νέμω (διανέμω).

Αντί: πρόθεσις συντασσόμενη μετά γενικής.   Η αρχική της σημασία είναι «απέναντι», «αντικρύ».  Εκ της ρίζας ΑΝΤ- παράγονται ωσαύτως τα άντα = τo απέναντι πρόσωπο π.χ. «άντα μάχεσθαι»[ Ιλ. Τ 163: άνδρας προς άνδρα], άντην π.χ. «αλλά μάλ’ άντην στήσομαι» [ Ιλ. Σ 307: θα σταθώ ολωσδιόλου εμπρός του], αντίος π.χ. «αντίοι έσταν άπαντες» [ Ιλ. A 535: πρόσωπο με πρόσωπο στάθηκαν άπαντες (οι πολέμιοι)], αντάω π.χ. «ένθα Μούσαι αντώμεναι» [ Ιλ. Β 595: όπου oι Μούσες συναντώνται] κ.λπ.•  και ακόμη η λέξις ανταίος με την σημασίαν του κατ’ ευθείαν ενάντιος.  (Σχετικό και το όνομα «Ανταίος», το οποίον έλαβε υπό των μεταγενεστέρων ο Ποσειδώνιος, βασιλεύς της Λιβύης, ο οποίος θεώρησε «υπεράνω» τον εαυτόν του και ανεξέλεγκτο για τις πράξεις του εκ του Δελφικού Κέντρου και εθανατώθη υπό του Ηρακλέους).  1. επί τόπου: κατέναντι, απέναντι, εν ανταποκρίσει προς τι…  2. (α) αντί ως και νυν, (β) τo αντάξιον, (γ) προς δήλωσιν ανταλλαγής ή ανταμοιβής, (δ) χάριν τινός, (ε) προς δήλωσιν συγκρίσεως. Τέλος εν συνθέσει (α) κατέναντι, αντικρύ, (β) εναντίον, κατ’ αντίθεσιν προς τινα, (γ) ανταπόδοσι, (δ) άντικατάστασι, (ε) ισότητα, ομοιότητα.

Η πρόθεσις ΑΝ-ΤΙ συνεχίζει και αυτή να ομιλή περί τoυ «Α», τoυ ηγέτου ή αγού, ο οποίος όχι μόνον «νέμει» («Ν») αλλά και τύπτει («Τ») κατευθύνων («Ι») όλους προς τοv ευθύ δρόμο, αναχαιτίζων την ορμητικότητα ή περιορίζων αυτήν (ιθύω-ιθύς-ίσχω).  Γιατί όμως κατέληξε να έχη την σημασίαν του απέναντι, αντικρύ;  Είναι φανερόν, ότι τόσο τo νέμω όσο και το τύπτω και το οδηγώ σε ευθεία γραμμήν κ.λπ. απευθύνονται σε κάποιο άλλο πρόσωπο ευρισκόμενον στην θέσιν του αποδέκτη. Αυτή η πραγματικότης, όταν τα γράμματα του ελληνικού αλφαβήτου έπαυσαν να ερμηνεύουν τις λέξεις, παρέμεινε ως νοηματικό περιεχόμενον της προθέσεως «αντί».  Είναι άλλωστε και το αίτιον το οποίον επέτρεψε στους γλωσσολόγους, εν αδυναμία  ευρισκομένους  να αναγνώσουν τo περιεχόμενον εκάστου γράμματος του ελληνικού αλφαβήτου, να δεχθούν άνευ της παραμικρής επιφυλάξεως την εξωλογικήν συμβατικότητα…

Αμφί:  Η ρίζα είναι ΑΜΦ- και έχει την σημασίαν του κατ’ αμφότερα τα μέρη, εκατέρωθεν. Το λεξικόν (Liddel & Scott) ομιλεί για τις ερμηνείες της προθέσεως π.χ. μετά γενικής, οπότε δηλοί αιτία ως τα ένεκα, ένεκα τινος, χάριν τινός, περί τινος ή μετά δοτικής, οπότε εάν πρόκειται περί τόπου ερμηνεύεται ως εν εκατέρω μέρει, εκατέρωθεν, πέριξ, έαν πρόκειται περί χρόνου ως εντός μιάς π.χ. ημέρας κ.λπ.  Όλες βεβαίως oι ερμηνείες αυτές, οι οποίες με την πάροδον των χιλιετιών κατεγράφησαν υπό των γραμματικών, δεν είναι «σύμβασις», όπως φαντάζονται oι «ώριμοι γλωσσολόγοι», αλλά, όπως διαπιστώνει ο αναγνώστης, νοηματική προέκτασις του αρχικού ορισμού ο οποίος εγέννησε την λέξιν, εν προκειμένω την πρόθεσι «αμφί».

Ας αναγνώσουμε λοιπόν τα γράμματα.  Ο «Α» (άνθρωπος), όταν έρχεται στον κόσμον, σ’ αυτό το άγνωστο και εν πολλοίς εχθρικόν περιβάλλον, αισθάνεται ασφάλειαν μόνον όταν τον περιβάλλη  η μητρική αγκάλη.  Η μητρική αγκάλη, η «ΜΑ» (όπως θα διαπιστώσουμε στο γράμμα Μ), είναι η πρώτη και πλέον σημαντική για το νήπιο «εκατέρωθεν» προστασία.  Η δεύτερη μορφή, η οποία θα προστατεύση «εκατέρωθεν» τον νέον άνθρωπον, είναι η «φυή» του σώματος και της διάνοιας (ευφυΐα: «Φ»).  Ο άνθρωπος πρέπει και ο ίδιος να περιβάλη και προστατεύση δια των ικανοτήτων του την ζωήν του.  Η τρίτη μορφή προστασίας είναι η κοινωνική φύλαξις, η φρούρησις και μάλισχα εν καιρώ νυκτός.  Αγρυπνώ και φυλάττω: «ανίη και το φυλάσσειν πάννυχον εγρήσσοντα» [ Οδύσ. Υ 52: Είναι βάσανο να φυλάσση άγρυπνος κανείς ολόκληρη την νύκτα]. Όλες, τέλος, oι προστασίες αύτες κατευθύνονται, έχουν δηλαδή σκοπόν την συγκράτησιν του ανθρώπου στον ευθύν δρόμον («I») κ.λπ.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ