4. Ιστορία γενέσεως της ελληνικής γλώσσας...Άπειρον...Αήρ!

Άπειρον.  Η αεί («Α») πνοή («Π») ελαύνουσα («Ε») και ιθύνουσα («Ι») την κίνησιν («Ρ») στο σύμπαν («Ο») στο οποίο και παραμένει («Ν» = ναίει) [γίγνεσθαι].  Είναι, νομίζω, λάθος η παραγωγή της λέξεως από τo «α» στερητικόν και το «πέρας».  Η λέξις πέρας σημαίνει: πνοή («Π») ελαύνουσα («Ε»: ελαύνω = ωθώ) τις κινήσεις («Ρ») άχρι («Α») στρόμβου («Σ»: στροβιλόω = περιστρέφω).  Άχρι = μέχρι, έως π.χ. «άχρι μάλα κνέφαος» [μέχρι βαθείας εσπέρας: Οδύσ. Σ 370]. Στρόμβος = σβούρα (στρόβιλος), π.χ. «στρόμβον δ’ ως έσσευε βαλών» [ Ιλ. Ξ 414: σαν σβούρα ετινάχθη χτυπημένος (από την πέτραν του Αίαντος)].

Αήρ. αέρος, Αιολικώς: αυήρ, Δωρικώς αβήρ.  Παρ’ Ομήρω και Ησιόδω η ατμόσφαιρα, ο πυκνός ομιχλώδης αήρ ο περιβάλλων την γην, κατ’ αντίθεσιν προς τον αιθέρα, που είναι ο ανώτατος αήρ , π.χ. «εις ελάτην αναβάς περιμήκετον η τοτ’ εν Ίδη/ μακροτάτη πεφυία δι’ ηέρος αιθέρ’ ίκανεν» [ Ιλ. Ξ 288: και σε ελάτην αναβάς υψηλήν, η οποία στην Ίδην την πανύψηλην ανεπτύχθη, διά του ομιχλώδους αέρος στον αιθέραν έφθασε}. Είναι γνωστό, ότι το φαινόμενον του ανέμου, δηλαδή της κινήσεως της ατμόσφαιρας, εξ ου συνεπέρανε ο άνθρωπος την ύπαρξιν του στοιχείου του αέρος, οφείλεται στον ήλιον ως φορέα της θερμότητος. Οι διαφορές αυτές της θερμοκρασίας δημιουργούν τους ανέμους.  Η αρχή («Α») του φαινομένου είναι του ηλίου («Η») η ροή («Ρ»), κίνησι.  Η ρίζα της λέξεως είναι τo AF- (δίγαμμα), εκ της οποίας και το «αήτης» = η βίαιη πνοή (Δωρ. αβήρ, όπου το «Β» συμβολίζει τον βίαιο άνεμο, όπως θα δούμε στο γράμμα Β). Στην λέξιν αή(τ)ης εκ της αρχικής πηγής του ανέμου («Α» + «Η» = αρχή-ήλιος)  δίδεται η ταραχή  («Τ» = σύμβολο του «τύπτω») του ηλίου («Η» = φως και θερμότης) πού προκαλούν οι παλινδρομικές («Σ») κινήσεις του ισχυρού ανέμου.

Θά συνεχίσω το Α, αναλύοντας την σχέσιν του με τo υγρόν στοιχείον, τo οποίον καλύπτει το μεγάλο μέρος του πλανήτη μας, την θάλασσαν. Γυρίζουμε και πάλι πίσω στην εποχή του θηρευτού και κτηνοτρόφου, του έλλοπος (περί του οποίου ίδε στο γράμμα Ε). Είναι πανάρχαια συνήθεια των κτηνοτρόφων να πίνουν τo γάλα ανακατεύοντάς τo με λίγο αλάτι. Eίναι επίσης γνωστό, ότι η θάλασσα στον ελληνικόν χώρον απέχει ελάχιστη απόστασι από τις κεντρικώτερες οροσειρές. Eίναι επομένως φυσικό, ο κτηνοτρόφος να ήταν επισκέπτης της... Ας δούμε πως και γιατί ωνόμασε τo υγρόν σχοιχείον με τον φθόγγον «ΑΛΣ» με σημασία την θάλασσαν. Ο ελλός στάθηκε πολλές φορές στην ακτήν, άλλοτε για να μαζέψη τo αλάτι από τους βράχους και άλλοτε για να παρακολουθήση της αλός τις κινήσεις, που από ελάχιστες εγίνοντο ορμητικές, έφθαναν στον... (αιγιαλόν τον είπαν, διότι είδαν τα κύματα σαν αίγες της θάλασσας που αναπηδούσαν στην στεριάν) με αφρούς (άχ-νη τους είπαν, διότι σαν «ΑΧ» ακούγονταν το αφρισμένον ξέσπασμα στην ακτήν) •  και μετά το «ξάπλωμα» επί της ακτής το νερό επέστρεφε στο «λέχος» του (αντιμάμαλο) παρασύροντας ή ταράζοντας τα βότσαλα (λελέγια ή λάλλας τα ωνόμασαν από τον ήχον που έκαναν) και μετά..., μέχρι να επαναληφθή αυτή η παλίνδρομη κίνησις, ένας άλλος ήχος όμοιος με «Σ...» παρατεταμένο έκλεινε τον κύκλον του φαινομένου.  Έτσι, νομίζω, εσχημάτισεν τον φθόγγον «ΑΛΣ» με την σημασία θάλασσα.  Η θάλασσα είπε στον άνθρωπον τ’όνομά της: «αλς».

Θα κλείσω το γράμμα «Α» με τις προθέσεις ανά, αντί, αμφί, από.

Ανά: πρόθεσις συντασσόμενη μετά γενικής, δοτικής και αιτιατικής, αλλά μετά γενικής και δοτικής μόνον εν τη Επική και Δωρική ποιήσει.  Κατ’ αποκοπήν η ανά γίνεται αν προ των οδοντοφώνων και αγ προ ουρανισκοφώνων και αμ προ των χειλεοφώνων.  Η ριζική σημασία είναι το επί επάνω (αντιτίθεται στην κατά). Εκ της ρίζας ΑΝ-

(1) Μετά γενικής  π.χ. «αν δ’ άρα νηός βαίνε» [ Οδύσ. Β 416; επί δε του πλοίου, ως ήταν φυσικό, ανέβαινε].  (2) Μετά δοτικής  π.χ. «ανά σκήπτρω» [ Ιλ. A 15: επί του σκήπτρου] •  «ανά ώμω»  [ Οδύσ. Λ 127: επί του ώμου].

(3) Μετά αιτιατικής  π.χ. «ανά δώμα» [ Ιλ. A 570: επάνω και κάτω εν τη οικία]. (β) Επί χρόνου δηλοί έκτασι ή διάρκεια χρονική π.χ. «ανά νύκτα» [ Ιλ. Ξ 80: όλη την νύκτα]. (γ) Μετά των αριθμητικών σημαίνει διανομήν.  Εν συνθέσει τέλος ως επάνω εις, προς τα επάνω, άνω.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ