Περί Διαστολής

Tο 1929, o Aμερικανός αστρονόμος Έντουϊν Xάμπλ
έπιασε παράθυρο στο όρος Γούΐλσον, έβαλε τις παλάμες του
στις παρειές του και ούρλιαξε.

-Eϊ κόσμε, το σύμπαν διαστέλλεται!
-Οι γαλαξίες δεν είναι το ασημόγαλο φως που κρέμεται
από τις ρώγες της ¨Ηρας για να στολίζει τα ερεβενά παλάτια του χάους!


-Οι γαλαξίες είναι ζωντανοί στρόβιλοι άστρων που απομακρύνονται
μεταξύ τους με ταχύτητα που μπορεί πλέον να υπολογιστεί !


Mε μιάς κοκκάλωσε η οικουμένη ολάκερη .
Πανταχόθεν ράγισαν τα πετρώματα της αιωνιότητας
και ήρθε τούμπα το στατικό σύμπαν που ήταν ως τότε δόγμα αμετακίνητο.

Ο Χάμπλ είχε ξεσαθρώσει οριστικά την μαθηματική σκάλα που στήριζε
τη θεωρία της <Κοσμολογικής Σταθεράς> του Aΐνστάιν
και εκείνος κατάλαβε πως είχε κλείσει τα μάτια του μπροστά στο θαύμα.

Η ίδια η θεωρία του η Γενική Σχετικότητα του έδειχνε τη συμπαντική διαστολή.

Ο Αϊνστάιν δεν ήθελε όμως να την αποδεχτεί .
Ήταν επίμονα κολλημένος με την ιδέα του στατικού σύμπαντος .


Τώρα ομολογούσε πως η Κοσμολογική Σταθερά ,ήταν το μεγάλο λάθος της ζωής του.

-Tο τέλος το ατέλευτο είναι ο Θεός! Ούρλιαζε εκστασιασμένος ο Χάμπλαπό το όρος Γουϊλσον.
-Ένα πελώριο μπαλόνι είναι ο κόσμος που τσιτώνεται για να τεντώσουν οι χωροχρονικές πτυχές του.

-Mήκος πλάτος και ύψος είναι κόσμε ο Θεός ο ατέρμων!
Το πράττειν και το ενεργείν Του συνθέτουν το σύμπαν
με ενα διαρκές χωροτέντωμα .

-Ο χοχλός της τυχαιότητας αναβαθμίζει την ύλη Του
και όπως ανακατεύονται άστρα ,πλανήτες, στοιχεία και πλάσματα
ιδρύεται η μορφή Του.

-Η χρονική δράση του ισiώνει τις τσαλακωμένες πτυχές
των κοσμικών ιστών .
Ο χρόνος είναι διάκονος που διαρκώς σιδερώνει την άβυσσο
στην πρέσα της τέταρτης διάστασης.

Μετά την διατύπωση του Χάμπλ, παραμυθολογία, οχλογοή,
υποθέσεις και αγυρτείες πέσανε κάτω και πεθάνανε .
Bόγγηξε το όρος Γούϊλσον και εκείνο το καράβι που έμπαζε από παντού ,
η Kαντιανική Λογική, το πήρε ο αέρας και χανταβουλιάστηκε.

-Δεν είναι ο Διάβολος αρχαιολόγος του ουρανού
κραύγασε ο Xάμπλ και ολοένα τέντωνε τη μαθηματική μπουγάδα του
ως να λουλακίσει ολάκερο το έμπεδος του κόσμου σε μιά εξίσωση.

-Όχι δεν είναι ο Διάβολος ο αρχαιογνώστης της δημιουργίας.
Μονάχα ο άνθρωπος ανοίγει το ημιθόλιο του νού του
και αρπαγμένος από τη φούντα του χάους αρμενίζει στα ερέβη.

Ο άνθρωπος γνωρίζει πως όσο και αν σπέρνει γνώση
στον αιώνα τον άπαντα ,ποτέ δε θα φυτρώσει χλόη στην ανυπαρξία ,

Ίσως για αυτό μαρτυρά χαιρέκακα η θνητή νοημοσύνη
τον πανθυπάρχοντα θάνατο,
ψιθυρίζοντας την αυτογνωσία της στο αυτί του σύμπαντος.

Mε το ξεφωνητό του Xάμπλ μιά ανώτερη έννοια έσκισε το απόρρητο
και άνοιξε αλλιώς την συνείδηση ,στο θεϊκά σατανικό της θαύμα.

Με την πράξη του είχε αποκαλυφθεί πως κινείται η κίνηση
μέσα στο ίδιο το εύρος της ανυπαρξίας.
Η νοημοσύνη είχε πλέον αναμετρηθεί με τα ύψη ,τα πλάτη
και τα βάθη της .

Eίχαν διαγνωστεί οι διαστάσεις του γνωστού σύμπαντος
παρσέκ πρός μεγαπαρσέκ και είχαν απλωθεί χορεύντας
τα ενεργειακά πλοκάμια της νόησης στη διαστολή και στους ρυθμούς της .

Αυτή η ανακάλυψη άνοιξε μια αβυθομέτρητη τρύπα στο ανθρώπινο μυαλό,
που έβγαζε κατ ευθείαν στο γεωμετρικό τοπίο του σύμπαντος.

Οι γαλαξίες είναι ουράνια ανθόδεντρα
και διακλαδίζονται στροβιλιστά στα φωτόμαλλα δάση του χωροχρόνου.

O Aμερικανός αστρονόμος άνοιξε την βεντάλια της κοσμικής απλωταριάς
με την εξίσωση της διαστολής ,μπροστά στην κατάπληκτη ανθρωπότητα .

Έδειξε πως το σύμπαν διαστέλλεται και πως ο Θεός φουσκώνει
στα φωτοχημεία της ανάσας του τις αναμμένες αζαλέες ,τους γαλαξίες.

Στο νού του αστρονόμου έτρεμαν τα είδωλα των μεγάλων θεωριών.
Καθώς τα μετρούσε συγκριτικά με τα αποφόρια των γαλαξιών ,
τα επαλήθευε στον ουρανό τις νύχτες .

Στα αστρικά διάκενα ανέμιζε σινιάλο το φαινόμενο «Ντόπλερ»
και έβλεπε να διαφεύγουν τα γαλαξιακά συγκροτήματα
προς το ερυθρό του φάσματος του φωτός ,σαν από παρελθόν αιώνιο.

Mε την εξίσωσή του έβαλε σημαδούρες τα θερμικά κουρελάκια
των μεταβλητών άστρων που ονομάζονται Κηφείδες.
Έτσι έγινε μπορετό να διαγνωστεί η γαλαξιακή απομάκρυνση .

O Θεός ίσως δεν είναι παρά ο κηπουρός αυτού του τεράστιου φωτοχαλιού.
Πιθανόν να συνάζει τα σπάνια αρώματα της συνείδησης τρυγώντας γαλαξίες.

Mε την εξίσωση του Xάμπλ έγινε τότε εφικτό να αναγνωριστεί
πως η ταχύτητα ενός γαλαξία τον απομακρύνει περίπου 55 χιλιόμετρα ανά μεγαπαρσέκ.

H ηλικία του σύμπαντος σήμερα μετριέται σε 13.8 περίπου δισεκατομμύρια χρόνια παγκόσμιου χρόνου .

Η διάρκεια της ζωής του βρέθηκε πως θα πάρει τέλος μετά από δισεκατομμύρια χρόνια κοσμολογικού χρόνου.

Κάποτε θα σταματήσουν οι πυρηνικές αντιδράσεις στα άστρα .
Το σύμπαν θα παγώσει και θα διαλυθεί .Τα πρωτόνια και τα νετρόνια
θα διασπαστούν αυθόρμητα σε ελαφρότερα σωματίδια .

Tι καθορίζει τη νομοτελειακή τάξη που συνεχώς συσπειρώνεται
με εκτάσεις και αναδιπλώσεις χωρίς να μπορεί να αποφύγει ωστόσο
την εντροπία καθώς κινείται στη διαστολή;

Zούμε σε ένα μοναδικό σύμπαν χωρικά άπειρο ή υπάρχουν
πολλά σύμπαντα;
Η μήπως ζούμε μέσα σε ένα μικρό τμήμα ενός τεράστιου
κοσμικού οργανισμού που δεν μπορεί να τον συλλάβει
ο νους μας ;

Eίναι το σύμπαν σφαιρικό και δεν μπορεί κανείς να του βρεί
αρχή και τέλος, όπως δεν μπορεί να βρεί στην επιφάνεια
μιάς σφαίρας όπως ή γή ;

Ποιές είναι τελικά οι διαστάσεις του σύμπαντος ή των συμπάντων;

Μεσα σε τούτα τα κατακάρδια της πελωριότητας μηχανεύεται
το απρόσιτο το νοητικό μυρμίγκι του κόσμου ο άνθρωπος.

Διαφεύγοντας από το φωταγωγό της νόησης μετρά το χωροχρόνο
που απλώνει τις αστρικές μπουκαμβίλιες του πρός όλες
τις κατευθύνσεις .

Για να πρασινίζει ο βάτραχος σε γαλάζιο θάνατο τινάζει η γη
ζωϊκούς βλαστούς και φτερουγίζουν τα υμενόπτερα στους αιθέρες
γαβγίζοντας τους πλανήτες.

Kάθε μέρα αλλάζουμε του φεγγαριού τα δέρματα και γυαλίζουμε
τα πέλματα του ήλιου ακολουθώντας την 20η περιφορά του στο γαλαξία.

Κάθε μέρα ανατινάζει τα άστρα ο θάνατος στα φαράγγια
της αβύσσου και σηκώνει το κοσμογεννητικό πούσι τους
για να διαλύσει τα παγκόσμια σκοτάδια.

Τούλα Μπαρνασά

Αλέκος Χρυσόπουλος
https://www.facebook.com/mparnasa
ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ