Μάριος Γκόλιας : Αρνητικές σκέψεις – Η στάση μου απέναντι σε αυτές !

Ποιά είναι η ορθή στάση μας απέναντι στις αρνητικές σκέψεις μας; 

«Η στάση μας απέναντι στις αρνητικές σκέψεις πρέπει να είναι όμοια με αυτή που πρέπει να έχουμε απέναντι στους καλεσμένους μας. Οι σκέψεις μας είναι οι καλεσμένοι μας και εμείς ένας φιλόξενος οικοδεσπότης».

Οι σκέψεις μας δεν βρίσκονται τυχαία στον ιδιωτικό εσωτερικό μας “χώρο” αλλά έχουν “κάτι” να πουν για εμάς, κάτι να «αποκαλύψουν». Κάτι σχετικά με τις «ιδέες» και τις «πεποιθήσεις» που έχουμε διαμορφώσει για τον εαυτό μας, για τη ζωή και τον κόσμο.
Στην πραγματικότητα θέλουν να μας αποκαλύψουν
ακριβώς αυτές τις “αρνητικές ιδέες” ή «αρνητικές πεποιθήσεις» τις οποίες έχουμε υιοθετήσει από το παρελθόν ή τις οποίες μάς έχουν εμφυτεύσει «τρίτοι» χωρίς καν να το γνωρίζουμε οι ίδιοι με αποτέλεσμα η ζωή μας να κυβερνάται ασυνείδητα από αυτές και να υποφέρουμε εξ αιτίας τους ψυχικά και πνευματικά.

Το ζητούμενο, όμως, δεν είναι οι αρνητικές μας σκέψεις τις οποίες πρέπει με οποιοδήποτε τρόπο και ψυχικό κόστος να τις «ελέγξουμε», να τις «ξεφορτωθούμε» και να τις «αποδιώξουμε» όπως-όπως, αλλά η ορθή μας στάση απέναντι σε αυτές.
Άλλωστε, ο καθένας μπορεί να το διαπιστώσει και στην πράξη βιωματικά, ότι το μόνο που μπορεί να καταφέρει είναι να «απωθήσει» τις αρνητικές του σκέψεις, μπορεί να τις εκδιώξει «με τις κλωτσιές» από την πόρτα αλλά την επόμενη στιγμή θα βρίσκονται πάλι εκεί! Θα έχουν μπει αυτή τη φορά από το παράθυρο και θα είναι ακόμη πιο επίμονες και ισχυρές για να τραβήξουν την προσοχή μας ώστε  να εισακουστούν.
Αν εσύ τώρα γίνεις ακόμη πιο εχθρικός και πιο βίαιος απέναντι τους, μπορείς να τις ξανα-πετάξεις έξω, να ασφαλίσεις πόρτες και παράθυρα και να κλειδαμπαρωθείς για τα καλά μέσα. Το μόνο όμως που θα καταφέρεις έτσι θα είναι να εμποδίσεις κάθε «ακτίνα φωτός» να μπει στον «χώρο» σου και να χάσεις την ευκαιρία να “μάθεις σχετικά με εσένα”.
Εκείνες δεν πρόκειται ποτέ να το βάλουν κάτω. Θα αρχίσουν να πετούν πέτρες στα παράθυρα και στους τοίχους γιατί η αποστολή και το έργο τους είναι ακριβώς να σε «διδάξουν» και να «φωτίσουν» το δρόμο σου, τον δρόμο που περνά μέσα από εσένα…!

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι οι ίδιες οι αρνητικές σκέψεις αφού αποτελούν απλώς «αντανάκλαση» των λανθασμένων ιδεών και αντιλήψεων που έχει κανείς για τον εαυτό του. Το πρόβλημα δεν είναι ο θυμός μου και οι «σκέψεις θυμού» που κάνω αλλά η αγάπη που έχω ανάγκη και δεν παίρνω. Δεν είναι η ζήλια που αισθάνομαι και οι «σκέψεις ζήλιας» που κάνω αλλά η λανθασμένη αντίληψη μου ότι “είμαι κατώτερος από τους άλλους”. Δεν είναι το μίσος που αισθάνομαι και οι «σκέψεις μίσους» που κάνω αλλά ο φόβος μου να αγαπήσω και να αγαπηθώ. Είναι ολοφάνερο ότι οι αρνητικές μας σκέψεις έχουν να πουν πολλά για εμάς…

Καταλήγοντας… θεωρώ ότι η «πρόκληση» δεν είναι να εκδιώξει κανείς από μέσα του τις «αρνητικές σκέψεις» αναπτύσσοντας  ένα «νευρωτικό είδος αυτοπειθαρχίας», αλλά να συμφιλιωθεί με αυτές προκειμένου να γνωρίσει τα βαθύτερα στρώματα της ύπαρξής του. Διαφορετικά, αυτοδικάζεται στο «σκοτάδι της άγνοιας” και στην κόλαση «των ανελέητων εσωτερικών συγκρούσεων» φράζοντας ο ίδιος τον δρόμο προς την ευτυχία, θυσιάζοντας ό,τι πολυτιμότερο έχει, δηλαδή την ψυχή του!

Προτείνω λοιπόν, ανεπιφύλακτα, να δοκιμάσει κανείς έστω ένα «κοινό και απολαυστικό γεύμα» με τις αρνητικές του σκέψεις ως «καλεσμένους», με την ειλικρινή όμως «διάθεση φιλοξενίας» δίνοντας τους με παρρησία το «λόγο» για όσα έχουν να πουν και να αποκαλύψουν…! Έστω, μία ημέρα μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά ψυχωφελής. Αν όχι… δεν πειράζει! Τόσες και τόσες έχουν πάει ήδη χαμένες…

Ας πάψουμε, λοιπόν, επιτέλους να διχάζουμε τον εαυτό μας και την ψυχή μας διαιρώντας τον σε κομμάτια, θετικά και αρνητικά… σε καλό και κακό εαυτό… διότι «έναν εαυτό» έχουμε…. ας τον γνωρίσουμε, λοιπόν, ολοκληρωτικά… και ας τον αγαπήσουμε ολοκληρωτικά…

ΠΗΓΗ
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ