"Αλχημιστική" τεχνολογία "μετατρέπει" το νερό σε χρυσάφι!

Μια μικρή γαλλική εταιρεία διαθέτει μια "αλχημιστική" τεχνολογία, που "μετατρέπει" το νερό -και μάλιστα το ακάθαρτο- σε χρυσάφι (κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά).

Συγκεκριμένα, μπορεί να ανακτήσει μικροσκοπικά ίχνη χρυσού και οποιουδήποτε άλλου σπάνιου και πολύτιμου μετάλλου (πλατίνας, παλλάδιου κ.α.) από την ειδική επεξεργασία των βιομηχανικών αποβλήτων.

Η εταιρία Magpie Polymers, που ιδρύθηκε πέρυσι από τον Ολλανδό Στιβ βαν Ζούτφεν και τον Γάλλο Ετιέν Αλμορίκ, διαθέτει ένα μικρό εργοστάσιο στην περιοχή Σεν- Πιέρ- λε- Νεμούρ, 80 χιλιόμετρα ανατολικά της γαλλικής πρωτεύουσας. Η τεχνολογία αιχμής που εφαρμόζει, ανακαλύφθηκε στην Πολυτεχνική Σχολή του Παρισιού το 2007.
Η καινοτομική μέθοδος βασίζεται στη χρήση μικροσκοπικών σφαιριδίων πλαστικής ρητίνης, μέσω των οποίων φιλτράρονται τα υγρά απόβλητα. Τα οποιαδήποτε υπολείμματα πολύτιμων μετάλλων σιγά- σιγά προσκολλώνται πάνω στα σφαιρίδια και έτσι διαχωρίζονται από το υγρό όπου βρίσκονταν. Ένα λίτρο αυτής της ρητίνης (για την οποία έχει αποκτηθεί ειδική εμπορική πατέντα) μπορεί να «καθαρίσει» πέντε έως δέκα κυβικά μέτρα υγρών αποβλήτων και να ανακτήσει 50 έως 100 γραμμάρια πολύτιμων μετάλλων, αξίας 3.000 έως 5.000 ευρώ. Η τεχνική είναι πολύ αποτελεσματική, καθώς μετά το φιλτράρισμα μέσα στο υγρό απομένει μόνο ένα μικρογραμμάριο (ένα εκατομμυριοστό του γραμμαρίου) πολύτιμων μετάλλων ανά λίτρο.

Πολλές είναι οι σύγχρονες ηλεκτρονικές και άλλες συσκευές, όπως κινητά τηλέφωνα, καταλύτες κ.α. που περιέχουν μικρές ή και απειροελάχιστες ποσότητες πολύτιμων μετάλλων. Το πρόβλημα βρίσκεται στην ανάκτησή αυτών των μετάλλων, από τη στιγμή που οι συσκευές πετιούνται.
Ορισμένα βιομηχανικά απόβλητα περιέχουν τέτοια μέταλλα που καταλήγουν στο νερό. Αν και υπάρχουν διάφορες τεχνολογίες ανάκτησης μετάλλων από το νερό ήδη από τον 19ο αιώνα, δεν είναι αποτελεσματικές ή είναι υπερβολικά ακριβές, όταν πρόκειται να ανακτηθούν τόσο μικρές ποσότητες μετάλλων.

Η τεχνολογία της Magpie μπορεί να αξιοποιηθεί και για τον καθαρισμό του νερού από επιβλαβή μέταλλα, όπως ο μόλυβδος, ο υδράργυρος, το κοβάλτιο, ο χαλκός και το ουράνιο. Το πρόβλημα, όμως, με αυτά τα μέταλλα, παρόλο που υπάρχουν διαλυμένα σε μεγαλύτερες ποσότητες και η ανάκτησή τους θα ήταν πιο εύκολη, είναι ότι «κανείς δεν θέλει να πληρώσει για κάτι που δεν έχει αξία», όπως δήλωσε ο Αλμορίκ. Όμως, μελλοντικά, στο μέτρο που οι περιβαλλοντικοί κανονισμοί για τη διαχείριση αποβλήτων γίνουν πιο αυστηροί, η εν λόγω τεχνολογία θα μπορούσε να καταστεί πολύτιμη.

ΠΗΓΗ
  ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ