6.Μετάβαση

΄Ολες οι ψυχές, ανεξάρτητα από την εμπειρία τους, καταλήγουν τελικά σ' έναν κεντρικό λιμένα στον πνευματικό κόσμο, τον οποίο αποκαλώ χώρο΄ εκεί γίνεται η διανομή των ρόλων για ν' ανέβει ένα έργο. ΄Οπως έχω πει, υπάρχουν παραλλαγές στην ταχύτητα με την οποία κινείται η ψυχή αμέσως μετά το θάνατο, οι οποίες εξαρτώνται από την πνευματική ωριμότητά της. Αφού περάσουν οι ψυχές τον σταθμό του προσανατολισμού, δεν φαίνεται να υπάρχουν άλλες στάσεις στο ταξίδι, κατά την είσοδό τους σ' αυτό το διάστημα του πνευματικού κόσμου. ΄Οπως είναι φανερό, μεγάλος αριθμός ψυχών που επιστρέφουν, μεταφέρονται σε μία πνευματική μορφή μαζικής διαμετακόμισης.

Μερικές φορές, οι ψυχές συνοδεύονται από τους οδηγούς τους σ' αυτή την περιοχή. Αυτό το συναντώ ιδιαίτερα στις νεαρότερες ψυχές. ΄Αλλοι οδηγούνται από μία αόρατη δύναμη, η οποία τις έλκει σ' αυτήν την περιοχή και στη συνέχεια πέρα από εκεί, στις οντότητες που τους περιμένουν. Απ' όσο μπορώ να προσδιορίσω, η συνοδεία μας από άλλες οντότητες εξαρτάται από την κρίση του οδηγού μας. Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν υπάρχει καμιά βιασύνη, αλλά και οι ψυχές δεν χρονοτριβούν σ' αυτό το στάδιο του ταξιδιού τους. Τα συναισθήματα που έχουμε, καθώς διασχίζουμε αυτό το μονοπάτι, εξαρτώνται από τη νοητική μας κατάσταση μετά από κάθε ζωή.

Η συγκέντρωση και η μεταφορά των ψυχών συνοψίζονται σε δύο στάδια. Η περιοχή αυτή δεν είναι ένας τόπος συγκέντρωσης. Τα πνεύματα μεταφέρονται εδώ, συγκεντρώνονται και, στη συνέχεια, αποστέλλονται στον κατάλληλο για τον καθένα προορισμό. ΄Οταν ακούω περιγραφές αυτού του σημείου, φαντάζομαι τον εαυτό μου να περπατάει μαζί με πάρα πολλούς άλλους επιβάτες μέσω του κεντρικού σταθμού ενός μητροπολιτικού αεροδρομίου, το οποίο έχει τη δυνατότητα να μας «πετάξει» όλους προς οποιοδήποτε προορισμό. ΄Ενας από τους πελάτες μου περιέγραψε την περιοχή αυτή σαν «το κέντρο ενός γιγάντιου τροχού, απ' όπου εξακτινιζόμαστε στα μέρη που μας έχουν καθοριστεί».

Οι πελάτες μου λένε ότι αυτή η περιοχή τούς φαίνεται να έχει ένα τεράστιο αριθμό αγνώστων μεταξύ τους πνευμάτων, τα οποία κινούνται μέσα και έξω από τον τροχό με αποτελεσματικό τρόπο, χωρίς να συνωστίζονται. Κάποιος άλλος αποκάλεσε την περιοχή: «η εθνική οδός του Λος ΄Αντζελες χωρίς μποτιλιάρισμα». Είναι πιθανό να υπάρχουν και άλλοι παρόμοιοι τροχοί με ακτίνες και ελεύθερη διακίνηση στον πνευματικό κόσμο, αλλά όποιος το έχει περιγράψει αυτό θεωρεί ότι ο δρόμος που ακολουθεί, από και προς το κέντρο αυτό, είναι και ο μοναδικός.

Οι περιγραφές που ακούω σχετικά με τη φύση του πνευματικού κόσμου, όταν οι ψυχές μπαίνουν σ' αυτήν την περιοχή, είναι ριζικά διαφορετικές από τις πρώτες εντυπώσεις των μουντών και ομιχλωδών διαστρωματώσεων. Είναι σαν η ψυχή να ταξιδεύει τώρα μέσα σε μια χαλαρή αγκαλιά ενός δυνατού γαλακτώδους νέφους, μέσα σε μια πιο ενοποιημένη ουράνια περιοχή. Ενώ τα πνεύματά τους αιωρούνται στις απέραντες εκτάσεις της περιοχής αυτής και ετοιμάζονται για την περαιτέρω μεταφορά τους στα καθορισμένα μέρη, απολαμβάνω να ακούω την ενθουσιώδη φωνή των πελατών μου. Είναι εκστασιασμένοι από τον αιώνιο κόσμο, που απλώνεται μπροστά τους και πιστεύουν ότι κάπου μέσα σ' αυτόν βρίσκεται ο πυρήνας της δημιουργίας.

΄Οταν κοιτάζουν τον ορθάνοιχτο θόλο γύρω τους, οι άνθρωποι δηλώνουν ότι ο πνευματικός κόσμος εμφανίζει ποικίλη φωτεινότητα. Δεν ακούω τίποτα για το χρώμα του μαύρου μελανιού, το οποίο έχουμε συνδέσει με το βαθύ διάστημα. Οι συγκεντρώσεις των ψυχών, που βλέπουν σε πρώτο πλάνο σ' αυτό το αμφιθέατρο, μοιάζουν με μυριάδες έντονα φωτάκια αστεριών, που όλα κατευθύνονται προς διαφορετικές κατευθύνσεις. ΄Αλλες κινούνται γρήγορα, ενώ άλλες ρέουν αργά. Οι πιο μακρινές συγκεντρώσεις ενέργειας έχουν περιγραφεί σαν «νησιά μέσα σε πέπλα ομίχλης».

Μου έχουν πει ότι το πιο αξιοσημείωτο χαρακτηριστικό του πνευματικού κόσμου είναι ένα συνεχές αίσθημα μιας ισχυρής νοητικής δύναμης, που κατευθύνει τα πάντα με μια απερίγραπτη αρμονία. Οι άνθρωποι λένε ότι αυτός είναι ένας τόπος καθαρής σκέψης.

Η σκέψη παίρνει πολλές μορφές. Απ' αυτήν την πλεονεκτική πια θέση του ταξιδιού της επιστροφής τους, οι ψυχές αρχίζουν να προσδοκούν τη συνάντησή τους με άλλους, που τις περιμένουν. Μερικοί απ' αυτούς τους συντρόφους ίσως να εμφανίστηκαν ήδη στην πύλη, αλλά οι περισσότεροι δεν έχουν εμφανιστεί. Χωρίς εξαίρεση, οι ψυχές, οι οποίες επιθυμούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, ιδιαίτερα όταν είναι εν πορεία, δεν έχουν παρά να σκεφτούν την οντότητα που θέλουν. Ξαφνικά, το άτομο, που κάλεσαν, θα παρουσιαστεί τηλεπαθητικά στον νου της ψυχής που ταξιδεύει. Αυτές οι τηλεπαθητικές επικοινωνίες με την ενέργεια όλων των πνευματικών οντοτήτων επιτρέπουν μία μη-οπτική σχέση, ενώ, όταν δύο ενεργειακές μορφές έρθουν η μία κοντά στην άλλη, επιτυγχάνεται μία πιο άμεση σύνδεση.

Υπάρχει ομοιογένεια στις αναφορές των πελατών μου ως προς τον τρόπο του πνευματικού ταξιδιού, των οδών και των προορισμών, παρ' όλο που αυτά, τα οποία βλέπουν κατά τη διαδρομή, είναι διαφορετικά για τον καθένα. Αναζήτησα στο αρχείο μου να βρω έναν άνθρωπο του οποίου οι εμπειρίες αυτές της διαδρομής προς έναν τελικό πνευματικό προορισμό να είναι αρκετά περιγραφικές και, ταυτόχρονα, αντιπροσωπευτικές των όσων μου είπαν πολλοί άλλοι. Επέλεξα έναν άνθρωπο με βαθιά επίγνωση, έναν σαραντάχρονο γραφίστα, με ώριμη ψυχή. Η ψυχή αυτού του ανθρώπου είχε κάνει αυτήν τη διαδρομή πολλές φορές, ανάμεσα σ' ένα μεγάλο εύρος ζωών.

Περίπτωση 14
Δρ. Ν: Είσαι έτοιμος, τώρα, ν' αρχίσεις το τελευταίο στάδιο του ταξιδιού της επιστροφής σου στο μέρος όπου ανήκει η ψυχή σου, στον πνευματικό κόσμο. Μόλις μετρήσω τρία, όλες οι λεπτομέρειες αυτού του τελευταίου σταδίου του ταξιδιού σου θα ξεκαθαρίσουν μέσα σου. Θα σου είναι εύκολο να μου αναφέρεις όλα όσα βλέπεις, γιατί είσαι εξοικειωμένος με τη διαδρομή. Είσαι έτοιμος; Α: Ναι. Δρ. Ν: (υψώνοντας τη φωνή μου σε τόνο εντολής). ΄Ενα - αρχίζουμε. Δύο - τώρα η ψυχή σου έχει μετακινηθεί έξω από την περιοχή του προσανατολισμού. Τρία! Γρήγορα, ποια είναι η πρώτη σου εντύπωση; Α: Οι αποστάσεις είναι ... απεριόριστες ... απέραντο διάστημα ... για πάντα ... Δρ. Ν: Μου λες, δηλαδή, ότι ο πνευματικός κόσμος είναι άπειρος; Α: (μεγάλη παύση). Για να είμαι ειλικρινής - από εδώ που πλέω εγώ - φαίνεται άπειρος. Αλλά, όταν αρχίζω να κινούμαι πραγματικά, αλλάζει. Δρ. Ν: Αλλάζει, πώς; Α: Δηλαδή ... όλα παραμένουν ... άμορφα ... αλλά, όταν ... γλιστράω πιο γρήγορα ... βλέπω ότι κινούμαι μέσα σ' ένα γιγάντιο μπολ - γυρισμένο ανάποδα. Δεν ξέρω πού βρίσκεται το χείλος του μπολ ή αν υπάρχει καν. Δρ. Ν: Τότε, η κίνηση είναι αυτή που σου δίνει την αίσθηση ενός σφαιρικού πνευματικού κόσμου; Α: Ναι, αλλά είναι μόνο μια αίσθηση ... κλειστής ομοιομορφίας ... όταν κινούμαι γρήγορα. Δρ. Ν: Γιατί η γρήγορη κίνηση - η ταχύτητά σου - σου δίνει την εντύπωση ότι είσαι μέσα σ' ένα μπολ;
Α: Είναι παράξενο. Παρ' όλο που όλα μοιάζουν ευθεία μπροστά μου, όταν η ψυχή μου κινείται - αυτό αλλάζει σ' ένα ... αίσθημα κυκλικότητας, όταν κινούμαι γρήγορα σε μια γραμμή επαφής. Δρ. Ν: Τι εννοείς, όταν λες γραμμή επαφής; Α: Προς ένα συγκεκριμένο προορισμό. Δρ. Ν: Πώς η γρήγορη κίνηση σε μια δεδομένη γραμμή του ταξιδιού αλλάζει τις παρατηρήσεις και τις εντυπώσεις σου για τον πνευματικό κόσμο, δίνοντάς σου την αίσθηση ότι είναι κυκλικός; Α: Επειδή με την ταχύτητα οι γραμμές μοιάζουν να ... καμπυλώνουν. Κυρτώνουν σε μια πιο φανερή κατεύθυνση για μένα και μου παρέχουν μικρότερη ελευθερία κινήσεων.
Σημείωση : ΄Αλλοι άνθρωποι, που έχουν τις τάσεις να κάνουν γραμμικές περιγραφές, λένε ότι ταξιδεύουν κατά μήκος κατευθυντηρίων γραμμών δύναμης, οι οποίες έχουν τα διαστημικά χαρακτηριστικά ενός συστήματος. Κάποιος τις αποκάλεσε «δονητικές χορδές». Δρ. Ν: ΄Οταν λες μικρότερη ελευθερία, εννοείς μικρότερο προσωπικό έλεγχο; Α: Ναι. Δρ. Ν: Μπορείς να περιγράψεις με μεγαλύτερη ακρίβεια την κίνηση της ψυχής σου κατά μήκος αυτών των κυρτών γραμμών επαφής; Α: Απλά, κατευθύνεται με ακρίβεια προς ένα σκοπό - όταν η ψυχή μου οδηγείται σε κάποιο μέρος, πάνω σε μία γραμμή. Είναι σαν να βρίσκομαι σ' ένα ρεύμα λευκού νερού - μόνο που δεν είναι τόσο πυκνό όπως το νερό - επειδή το ρεύμα είναι πιο ελαφρύ απ' τον αέρα. Δρ. Ν: ΄Αρα, σ' αυτή την πνευματική ατμόσφαιρα, δεν έχεις την αίσθηση της πυκνότητας όπως όταν βρίσκεσαι στο νερό; Α: ΄Οχι, δεν την έχω, αλλά αυτό που προσπαθώ να πω είναι ότι μεταφέρομαι σαν να ήμουν σ' ένα υπόγειο θαλάσσιο ρεύμα. Δρ. Ν: Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό; Α: Κοίτα, είναι σαν να κολυμπάμε όλοι - μεταφερόμενοι - σ' ένα γρήγορο ρεύμα, το οποίο εμείς δεν μπορούμε να ελέγξουμε ... με τη διεύθυνση κάποιου ... σε παράλληλες τροχιές μεταξύ μας, μέσα στο διάστημα ... δεν υπάρχει τίποτα στερεό γύρω μας. Δρ. Ν: Βλέπεις κι άλλες ψυχές να ταξιδεύουν, με κατεύθυνση ένα συγκεκριμένο προορισμό, πάνω και κάτω από σένα; Α: Ναι, είναι σαν να ξεκινάμε από ένα χείμαρρο και μετά όλοι όσοι επιστρέφουμε από το θάνατο, να ελκυόμαστε μαζί μέσα σ' ένα μεγάλο ποτάμι. Δρ. Ν: Πότε ο αριθμός των ψυχών, που επιστρέφουν, σου φαίνεται ο μεγαλύτερος δυνατός; Α: ΄Οταν τα ποτάμια ενώνονται ... δεν μπορώ να το περιγράψω ... Δρ. Ν: Σε παρακαλώ, προσπάθησε.
Α: (παύση). Συγκεντρωνόμαστε μέσα ... σε μια θάλασσα ... όπου όλοι μας στροβιλιζόμαστε τριγύρω ... σε αργή κίνηση. Στη συνέχεια, νιώθω σαν να έλκομαι πιο πέρα σ' ένα μικρό παραπόταμο πάλι και είναι πιο ήσυχα ... πιο μακριά από τις σκέψεις τόσων πολλών μυαλών ... πηγαίνοντας προς αυτούς που γνωρίζω. Δρ. Ν: Αργότερα, στα κανονικά σου ταξίδια ως ψυχή, είναι σαν να στροβιλίζεσαι σε χειμάρρους και ποτάμια, όπως περιέγραψες μόλις τώρα;
Α: ΄Οχι, καθόλου. Αυτό είναι διαφορετικό. Είμαστε σαν τον σολομό, που ανεβαίνει να γεννήσει - επιστρέφοντας στο σπίτι μας. ΄Οταν φτάσουμε εκεί δεν μας σπρώχνουν μ' αυτόν τον τρόπο. Τότε μπορούμε να πλέουμε. Δρ. Ν: Ποιος κατευθύνει αυτήν την έλξη, ενώ μεταφέρεσαι στο σπίτι σου; Α: Ανώτερες οντότητες. Εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για τις κινήσεις μας για να μας μεταφέρουν στο σπίτι μας. Δρ. Ν: Οντότητες, όπως ο οδηγός σου; Α: Υψηλότερες απ' αυτόν, νομίζω. Δρ. Ν: Τι άλλο αισθάνεσαι αυτήν τη στιγμή;
Α : Ειρήνη. Υπάρχει τέτοια γαλήνη, που δεν θέλεις να ξαναφύγεις ποτέ από δω. Δρ. Ν: Κάτι άλλο; Α: Ω, έχω ακόμα και μια προσδοκία, καθώς κινούμαι αργά με το ρεύμα της ενέργειας.
Δρ. Ν: Εντάξει, τώρα θέλω να συνεχίσεις να κινείσαι κατά μήκος του κύματος της ενέργειας, πιο κοντά στην περιοχή όπου προορίζεσαι να πας. Κοίταξε προσεκτικά γύρω σου και πες μου τι βλέπεις; Α: Βλέπω ... πολλά φώτα ... ανομοιογενή ... χωρισμένα το ένα απ' τ' άλλο σε ... στοές ... Δρ. Ν: ΄Οταν λες στοές, εννοείς μια σειρά από περιφραγμένους χώρους; Α: Μμμ ... μοιάζει πιο πολύ μ' ένα μακρύ ... διάδρομο ... με προεξοχές σε διάφορα σημεία του ... που εκτείνεται απέραντος, μακριά μπροστά μου. Δρ. Ν: Και τα φώτα; Α: Είναι άνθρωποι. Οι ψυχές των ανθρώπων μέσα στις στοές, που προεξέχουν, που αντανακλούν φως σε μένα. Γι' αυτό βλέπω τόσα πολλά και διαφορετικά φώτα να χοροπηδούν τριγύρω. Δρ. Ν: Είναι αυτές οι ομάδες των ανθρώπων δομικά διαχωρισμένες μεταξύ τους στις προεξοχές, κατά μήκος του διαδρόμου; Α: ΄Οχι, δεν υπάρχουν τοίχοι εδώ. Τίποτα δεν είναι δομημένο με γωνίες και άκρες. Μου είναι δύσκολο να σου εξηγήσω ακριβώς ... Δρ. Ν: Τα πας περίφημα. Τώρα, θέλω να μου πεις τι είναι αυτό που χωρίζει τις ομάδες φωτός μεταξύ τους, κατά μήκος του διαδρόμου που περιγράφεις. Α: Οι άνθρωποι ... είναι χωρισμένοι με ... λεπτές τουφίτσες ... νήματα ... που κάνουν το φως γαλακτώδες, όπως είναι η διαφάνεια ενός θολού τζαμιού. Υπάρχει μια πυρακτωμένη λάμψη από την ενέργειά τους, καθώς περνώ από δίπλα. Δρ. Ν: Πώς βλέπεις την κάθε ψυχή χωριστά μέσα στις ομάδες;
Α: (παύση). Σαν κουκκίδα φωτός. Βλέπω μαζικές συγκεντρώσεις κουκκίδων, που κρέμονται σε συστάδες ... σαν τσαμπιά από σταφύλια, κατάφωτες. Δρ. Ν: Αυτές οι συστάδες αντιπροσωπεύουν τις διάφορες ομάδες συγκέντρωσης ψυχικών ενεργειών, μ' ένα κενό ανάμεσά τους; Α: Ναι, και είναι χωρισμένες σε μικρές ομάδες ... εγώ πηγαίνω στη δική μου ομάδα. Δρ. Ν: Τι άλλο αισθάνεσαι γι' αυτές, καθώς περνάς δίπλα τους πηγαίνοντας στην ομάδα σου;
Α: Μπορώ να νιώσω τις σκέψεις τους, που εκπέμπονται ... τόσο διαφορετικές ... αλλά και ενωμένες ... τόση αρμονία ... αλλά ... (σταματάει). Δρ. Ν: Συνέχισε. Α: Δεν γνωρίζω αυτούς που διασχίζω τώρα ... δεν πειράζει. Δρ. Ν: Εντάξει, ας προσπεράσουμε αυτές τις ομάδες, που φαίνονται σαν να προεξέχουν κατά μήκος ενός διαδρόμου. Δώσε μου ένα παράδειγμα, μοιάζει με κάτι όλο αυτό, όταν το κοιτάς από απόσταση; Α: (γελάει). Με μία μακριά πυγολαμπίδα, που τα πλευρά της διογκώνονται μέσα-έξω ... η κίνηση είναι ... ρυθμική. Δρ. Ν: Εννοείς ότι ο ίδιος ο διάδρομος φαίνεται να κινείται; Α: Ναι, κάποια τμήματά του ... ανεμίζει σαν κορδέλα στο απαλό αεράκι, καθώς απομακρύνομαι. Δρ. Ν: Συνέχισε την πλεύση σου και πες μου τι σου συμβαίνει μετά.
Α: (παύση). Βρίσκομαι στην άκρη ενός άλλου διαδρόμου ... επιβραδύνω την ταχύτητά μου. Δρ. Ν: Γιατί; Α: (ενθουσιάζεται). Γιατί ... ω! ωραία! πλησιάζω στο σημείο που βρίσκονται οι φίλοι μου.
Δρ. Ν: Και πώς νιώθεις αυτή τη στιγμή; Α: Φανταστικά! Υπάρχει μία οικεία νοητική έλξη ... που φτάνει ώς εμένα ... Είμαι στο σπίτι μου! Δρ. Ν: Η ομάδα σου είναι απομονωμένη από τις άλλες ομάδες ψυχών, που ζουν σε άλλους διαδρόμους;
Α: Κανείς δεν είναι πραγματικά απομονωμένος, εδώ, παρ' όλο που μερικοί απ' τους νεότερους μπορεί να το πιστεύουν. Εγώ έχω ζήσει εδώ πολύ καιρό κι έχω πολλές διασυνδέσεις (ειπωμένο με σεμνή αυτοπεποίθηση). Δρ. Ν: ΄Αρα αισθάνθηκες δεσμούς στους άλλους διαδρόμους ακόμα και με πνεύματα, τα οποία δεν γνώριζες από προηγούμενη κοινή εμπειρία;
Α: Το αισθάνθηκα, λόγω των γνωριμιών που είχα. Υπάρχει μια αίσθηση ενότητας εδώ. Δρ. Ν: ΄Οταν τριγυρίζεις ως πνεύμα, ποια είναι η σημαντικότερη διαφορά στις αλληλεπιδράσεις σου με άλλες ψυχές, συγκριτικά με τις αλληλεπιδράσεις που είχες σε ανθρώπινη μορφή στη Γη; Α: Εδώ κανένας δεν είναι ξένος και άγνωστος στον άλλον. Απουσιάζει εντελώς το στοιχείο της εχθρότητας μεταξύ μας. Δρ. Ν: Εννοείς ότι το κάθε πνεύμα είναι φιλικό προς το άλλο, ανεξάρτητα από προηγούμενες σχέσεις σε άλλα περιβάλλοντα; Α: Σωστά, και είναι κάτι παραπάνω από μια απλή φιλία. Δρ. Ν: Πώς συμβαίνει αυτό;
Α: Αναγνωρίζουμε έναν οικουμενικό δεσμό ανάμεσά μας, που μας κάνει όλους ίδιους. Δεν υπάρχει καθόλου καχυποψία του ενός προς τον άλλον. Δρ. Ν: Πώς εκδηλώνεται αυτή η στάση ανάμεσα σε ψυχές, που συναντιούνται για πρώτη φορά;
Α: Με το να είναι ανοιχτές και δεκτικές η μία στην άλλη. Δρ. Ν: Τότε, για τις ψυχές η ζωή στη Γη θα πρέπει να είναι δύσκολη; Α: Είναι, ιδιαίτερα για τις νεότερες, γιατί πηγαίνουν στη γη περιμένοντας ότι θα τους φερθούν δίκαια. ΄Οταν δεν συμβαίνει αυτό, σοκάρονται. Μερικές ψυχές χρειάζονται αρκετές ζωές μέχρι να συνηθίσουν το γήινο σώμα. Δρ. Ν: Κι αν, όπως λες, οι νεότερες ψυχές παλεύουν μ' αυτές τις γήινες συνθήκες, είναι, άραγε, λιγότερο αποτελεσματικές όταν εργάζονται μέσα απ' το ανθρώπινο μυαλό; Α: Θα έλεγα ναι, γιατί ο εγκέφαλος εκλύει πολύ φόβο και βία στις ψυχές μας. Είναι δύσκολο για μας, αλλά γι' αυτό ερχόμαστε στη γη ... για να ξεπεράσουμε ... Δρ. Ν: Κατά τη γνώμη σου, οι νεότερες ψυχές τείνουν να είναι πιο εύθραυστες και χρειάζονται περισσότερο την υποστήριξη της ομάδας, όταν επιστρέφουν στην ομάδα τους; Α: Αυτό είναι απόλυτα σωστό. ΄Ολοι θέλουμε να επιστρέψουμε στο σπίτι μας. Θα μου επιτρέψεις τώρα να σταματήσω να μιλάω για να μπορέσω να συναντηθώ με τους φίλους μου;

΄Εχω θίξει το θέμα των κοινών λέξεων, που χρησιμοποιούν οι διάφοροι πελάτες μου, στην περιγραφή πνευματικών φαινομένων. Η Περίπτωση 14 μας πρόσφερε μερικές ακόμα. Η «σειρά από πυγολαμπίδες, με προεξοχές σε διάφορα σημεία της» για κάποιον, που επιστρέφει νοητικά στον πνευματικό κόσμο είναι η «επιπλέουσα σειρά πολύχρωμων μπαλονιών» για κάποιον άλλο. Μία περιγραφή για «συγκεντρώσεις τεράστιων ημιδιαφανών σφαιρικών λαμπτήρων», στη μία περίπτωση, γίνεται «γιγάντιες συγκεντρώσεις από διαφανείς φυσαλίδες», στην άλλη. Ακούω να χρησιμοποιούν τακτικά «λέξεις του νερού», όπως ρεύματα, χειμάρρους, για να περιγράψουν την κατευθυνόμενη ροή της κίνησης, ενώ οι «λέξεις του ουρανού», όπως σύννεφο, υποδηλώνουν την ελευθερία της κίνησης σε συνδυασμό με τη ροϊκότητα.

Ιδιαίτερα δημοφιλείς είναι οι περιγραφές των ψυχών με οπτικές εικόνες, οι οποίες ανασύρουν εκφράσεις, όπως ενεργειακή συγκέντρωση και συγκεντρώσεις σε ομάδες. Και εγώ ο ίδιος έχω υιοθετήσει ένα μέρος αυτού του πνευματικού λεξιλογίου.

Στην τελική ζώνη αποβίβασης για τις εισερχόμενες ψυχές, οι ομάδες των αγαπημένων τους οντοτήτων, που τις περιμένουν, μπορεί να είναι μεγάλες ή μικρές, ανάλογα με το επίπεδο εξέλιξης της ψυχής και άλλους παράγοντες, τους οποίους θα αναλύσω μόλις προχωρήσουμε λίγο περισσότερο. Συγκριτικά με την Περίπτωση 14, η επόμενη περίπτωση εκφράζει μία πιο στενή αντίληψη του πνευματικού κόσμου από μία ψυχή με λιγότερη ωριμότητα.

Στην Περίπτωση 15, η μετάβαση της ψυχής από την περιοχή αυτή στην ομάδα της είναι σχετικά γρήγορη στο μυαλό της. Η περίπτωση αυτή παρέχει μερικές επιπρόσθετες πληροφορίες, επειδή εκθέτει το αίσθημα ιδιοκτησίας αυτής της ψυχής για το μέρος που της έχει καθοριστεί, καθώς και τη συμμόρφωσή της απέναντι σ' αυτούς που διοικούν το σύστημα. Επειδή η γυναίκα αυτή είναι λιγότερο πεπειραμένη και λίγο ευερέθιστη μ' αυτά που βλέπει, λόγω του άγχους της να συμμορφωθεί, μας αποκαλύπτει μία άλλη ερμηνεία των πνευματικών κατευθυντηρίων γραμμών για την τοποθέτηση στην ομάδα.

Περίπτωση 15
Δρ. Ν: Θέλω να σου μιλήσω για το ταξίδι σου στο μέρος όπου, συνήθως, μένεις στον πνευματικό κόσμο. Η ψυχή σου κινείται τώρα προς αυτόν τον προορισμό. Εξήγησέ μου, τι βλέπεις και τι νιώθεις. Α: (νευρικά): Πηγαίνω ... προς τα έξω, με κάποιο τρόπο ...
Δρ. Ν: Προς τα έξω; Α: (μπερδεμένη). Πλέω κατά μήκος ... σε κάτι σαν αλυσίδα. Είναι σαν να υφαίνω μέσα από μια σειρά από ... συνδεόμενες θηλειές ... μια ομιχλώδης μάζα ... μετά ... ανοίγει ... ώ! Δρ. Ν: Τι είναι αυτό; Α: (με δέος). ΄Εχω μπει μέσα σ' ένα μεγάλο στάδιο ... βλέπω πολλούς άλλους ... με προσπερνούν και διασταυρώνονται γύρω μου ... (αρχίζει να γίνεται ανήσυχη). Δρ. Ν: Χαλάρωσε - βρίσκεσαι τώρα στο χώρο της μετάβασης. Εξακολουθείς να βλέπεις τον οδηγό σου; Α: (με δισταγμό). Ναι ... εδώ κοντά ... αλλιώς θα είχα χαθεί ... είναι τόσο ... τεράστιο ... Δρ. Ν: (τοποθετώ το χέρι μου στο μέτωπό της). Συνέχισε να είσαι χαλαρή και θυμήσου ότι έχεις ξαναβρεθεί εδώ, παρ' όλο που, ίσως, τα πάντα σου φαίνονται καινούργια. Τι κάνεις τώρα; Α: Μεταφέρομαι προς τα εμπρός ... γρήγορα ... περνάω κι αφήνω πίσω μου άλλους ... μετά είμαι σε ... ένα κενό διάστημα ... ανοιχτό ... Δρ. Ν: Αυτό το κενό σημαίνει ότι όλα είναι μαύρα γύρω σου; Α: Δεν είναι ποτέ μαύρα εδώ ... το φως ... απλά αποκτά σκούρες σκιές λόγω της ταχύτητάς μου. ΄Οταν επιβραδύνω, τα πράγματα γίνονται πιο φωτεινά. (και άλλοι επιβεβαιώνουν αυτήν την παρατήρηση). Δρ. Ν: Συνέχισε και πες μου τι κάνεις μετά. Α: Μετά από λίγο βλέπω ... φωλιές ανθρώπων ... Δρ. Ν: Εννοείς ομάδες ανθρώπων;
Α: Ναι - σαν κυψέλες - τους βλέπω σαν δέσμες από κινούμενα φώτα ... πυγολαμπίδες ... Δρ. Ν: Εντάξει, συνέχισε να κινείσαι και πες μου τι αισθάνεσαι; Α: Ζεστασιά ... φιλία ... συναισθηματική κατανόηση ... είναι ονειρικά ... χμμ ... ; Δρ. Ν: Τι είναι;
Α: Επιβράδυνα πολύ - τα πράγματα είναι διαφορετικά. Δρ. Ν: Πώς; Α: Πιο ξεκάθαρα (παύση) - το γνωρίζω αυτό το μέρος. Δρ. Ν: Κοίταξε απλά γύρω και πες μου τι ακριβώς βλέπεις και τι νιώθεις. Α: (αρχίζει να τρέμει). Υπάρχουν ... δέσμες ανθρώπων ... μαζί ... πέρα μακριά ... αλλά ... εκεί! Δρ. Ν: Τι βλέπεις; Α: (φοβισμένα). Ανθρώπους που γνωρίζω ... μερικούς από την οικογένειά μου ... μακριά ... .. αλλά ... (με αγωνία). Δεν φαίνεται να μπορώ να τους φτάσω! Δρ. Ν: Γιατί; Α: (με δάκρυα από τη σύγχυση). Δεν ξέρω! Θεέ μου, δεν ξέρουν ότι είμαι εδώ; (αρχίζει να παλεύει πάνω στην πολυθρόνα της και μετά απλώνει το χέρι της και εκτείνει την παλάμη της προς τον τοίχο του γραφείου μου). Δεν μπορώ να φτάσω στο μπαμπά μου! Σημείωση : Σταματώ για λίγο τις ερωτήσεις μου. Ο πατέρας της είχε μεγάλη επιρροή πάνω της στην αμέσως προηγούμενη ζωή της και χρειάζεται επιπρόσθετες τεχνικές χαλάρωσης. Αποφασίζω, επίσης, να ενισχύσω την προστατευτική της ασπίδα, πριν συνεχίσω. Δρ. Ν: Ποιος νομίζεις ότι είναι ο λόγος που ο πατέρας σου είναι τόσο μακριά, ώστε δεν μπορείς να τον φτάσεις; Α: (κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης παύσης βρίσκω την ευκαιρία να σκουπίσω το πρόσωπό της, που ήταν γεμάτο δάκρυα και ιδρώτα). Δεν ξέρω ...
Δρ. Ν: (τοποθετώ το χέρι μου στο μέτωπό της και δίνω εντολή). Συνδέσου με τον πατέρα σου - τώρα! Α: (μετά από μία παύση, ηρεμεί). Είναι εντάξει ... μου λέει να έχω υπομονή και όλα θα ξεκαθαρίσουν για μένα ... θέλω να πάω εκεί και να βρεθώ κοντά του. Δρ. Ν: Και τι σου λέει γι' αυτό; Α: (με θλίψη). Λέει ... ότι μπορεί να βρίσκεται πάντα μέσα στο μυαλό μου όταν τον χρειάζομαι και ... θα μάθω να το κάνω αυτό καλύτερα (την τηλεπαθητική επικοινωνία), αλλά εκείνος πρέπει να μείνει εκεί που είναι ...
Δρ. Ν: Ποιος πιστεύεις ότι είναι ο βασικός λόγος που ο πατέρας σου παραμένει σ' αυτό το άλλο μέρος; Α: (με δάκρυα). Δεν ανήκει στη δική μου κυψέλη. Δρ. Ν: Κάτι άλλο; Α: Οι ... διευθυντές ... δεν ... (κλαίει πάλι). Δεν είμαι σίγουρη ... Σημείωση : Σε κανονικές συνθήκες, προσπαθώ ν' αποφεύγω τις πολλές παρεμβολές όταν οι άνθρωποι περιγράφουν τις πνευματικές τους μεταβάσεις. Σ' αυτήν όμως την περίπτωση, η γυναίκα είναι μπερδεμένη και αποπροσανατολισμένη, γι' αυτό προσφέρω κι εγώ λίγη καθοδήγηση. Δρ. Ν : Ας αναλύσουμε το γιατί δεν μπορείς να φτάσεις εκεί που βρίσκεται ο μπαμπάς σου αυτήν την στιγμή. Μήπως αυτός ο χωρισμός επιβάλλεται από ανώτερες οντότητες, που πιστεύουν ότι αυτός ο χρόνος προορίζεται για την προσωπική σου περισυλλογή και ότι θα έπρεπε να σχετιστείς μόνο με ψυχές, που βρίσκονται στο δικό σου επίπεδο εξέλιξης; Α: (είναι πιο συγκροτημένη). Ναι, αυτά τα μηνύματα φτάνουν σε μένα. Πρέπει να επεξεργαστώ τα πράγματα μόνη μου ... μαζί με άλλους σαν κι εμένα. Οι διευθυντές μάς ενθαρρύνουν ... και ο πατέρας μου με βοηθάει, επίσης, να καταλάβω. Δρ. Ν: Είσαι ικανοποιημένη μ' αυτή τη διαδικασία; Α: (παύση). Ναι. Δρ. Ν: Εντάξει, σε παρακαλώ συνέχισε με το πέρασμά σου από τη στιγμή που διακρίνεις κάποιους απ' την οικογένειά σου. Τι συμβαίνει στη συνέχεια; Α: Λοιπόν, συνεχίζω να επιβραδύνω ... κινούμενη σταδιακά ... μεταφέρομαι σε μια διαδρομή, την οποία έχω ξανακάνει προηγουμένως. Διασχίζω μερικές άλλες δέσμες ανθρώπων (ομάδες ψυχών). Μετά σταματώ.

Σημείωση : Η τελική μετάβαση μέσα στην ομάδα είναι ιδιαίτερα σημαντική για τις νεαρότερες ψυχές. ΄Ενας άνθρωπος, όταν επανήλθε από την ύπνωση, περιέγραψε αυτήν την σκηνή σαν την αίσθηση της επιστροφής στο σπίτι του ένα δειλινό μετά από ένα μεγάλο ταξίδι. Αφού διέσχισε τα εξοχικά περίχωρα της πόλης του, τελικά έφτασε στο δρόμο του σπιτιού του. Τα παράθυρα των γειτονικών σπιτιών ήταν φωτισμένα και μπορούσε να δει μέσα τους ανθρώπους, καθώς περνούσε οδηγώντας αργά, μέχρι να φτάσει στο δρομάκι που ήταν το σπίτι του.

Παρ' όλο που οι άνθρωποι σε κατάσταση ύπνωσης χρησιμοποιούν λέξεις όπως «φωλιές» και «κυψέλες» για να περιγράψουν το χώρο του σπιτιού τους από μακριά, η περιγραφή της θέας εξατομικεύεται μόλις ο καθένας φτάσει στην ομάδα του. Τότε, ο πνευματικός περίγυρος των ανθρώπων σχετίζεται με πόλεις, σχολεία και άλλες κατοικημένες περιοχές, που ταυτίζονται με γήινες τοποθεσίες ασφάλειας και χαράς.

Δρ. Ν: Τώρα, που έχεις σταματήσει να κινείσαι, ποιες είναι οι εντυπώσεις σου; Α: Υπάρχει ... μεγάλη ... δραστηριότητα ... υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εδώ κοντά που βρίσκομαι. Μερικούς τους γνωρίζω, άλλους όχι. Δρ. Ν: Μπορείς να τους πλησιάσεις λίγο περισσότερο; Α: (υψώνω απότομα τη φωνή της με αγανάκτηση). Δεν καταλαβαίνεις! Δεν πηγαίνω εκεί. (Δείχνει με το δάχτυλό της προς τον τοίχο του γραφείου μου). Δρ. Ν: Ποιο είναι το πρόβλημα; Α: Δεν πρέπει να το κάνω. Δεν μπορείς να πηγαίνεις από δω κι από κει, όπου θέλεις! Δρ. Ν: ΄Εφτασες, όμως, στον προορισμό σου; Α: Δεν έχει σημασία. Δεν πηγαίνω προς τα κει (και πάλι δείχνει με το δάχτυλο προς τη νοητική της εικόνα).
Δρ. Ν: Σχετίζεται αυτό με τα μηνύματα, που έλαβες για τον πατέρα σου; Α: Ναι, πράγματι. Δρ. Ν: Μου λες, δηλαδή, ότι η ενέργεια της ψυχής σου δεν μπορεί να πλέει αυθαίρετα οπουδήποτε - για παράδειγμα, έξω από την ομάδα σου; Α: (δείχνοντας κάπου προς τα έξω). Αυτοί, εκεί πέρα, δεν ανήκουν στην ομάδα μου.
Δρ. Ν: Προσδιόρισέ μου τι εννοείς όταν λες εκεί πέρα. Α: (με σοβαρή και αυστηρή φωνή). Εκείνοι οι άλλοι, που βλέπω εδώ κοντά - αυτό είναι το δικό τουςμέρος. (δείχνει κάτω προς το πάτωμα). Αυτό εδώ είναι το δικό μας μέρος. Εμείς είμαστε εδώ. (κουνάει το κεφάλι της για να επιβεβαιώσει αυτό που λέει). Δρ. Ν: Ποιοι είναι εκείνοι; Α: Κοίτα, οι άλλοι άνθρωποι, που δεν είναι βέβαια στην ομάδα μου. (ξεσπάει σε νευρικά γέλια). Ω,κοίτα! ... οι άνθρωποί μου΄ είναι υπέροχο που τους ξαναβλέπω. ΄Ερχονται προς εμένα! Δρ. Ν: (Κάνω σαν να ακούω αυτή την πληροφορία πρώτη φορά, για να ενθαρρύνω αυθόρμητες απαντήσεις). Αλήθεια; Αυτό πράγματι ακούγεται υπέροχο. Αυτοί είναι οι ίδιοι άνθρωποι με τους οποίους σχετιζόσουν στην προηγούμενή σου ζωή;
Α: Περισσότερες από μία ζωές, μπορώ να σου πω. (με υπερηφάνεια). Είναι οι άνθρωποί μου! Δρ. Ν: Αυτοί οι άνθρωποι είναι οντότητες, που είναι μέλη της δικής σου ομάδας; Α: Και βέβαια, ναι, έχω ζήσει μαζί τους για πάρα πολύ καιρό. Ω, είναι φανταστικό να τους βλέπω πάλι όλους! (πλημμυρίζει από χαρά και την αφήνω λίγα λεπτά μ' αυτήν την εικόνα). Δρ. Ν: Παρατηρώ ότι κατανοείς πολύ διαφορετικά τα πράγματα μέσα στο τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που πέρασε από την στιγμή που φτάσαμε εδώ. Κοίταξε πέρα μακριά σε παρακαλώ, τους άλλους, που βρίσκονται σ' αυτόν το χώρο. Πώς είναι εκεί που ζουν;
Α: (αναστατωμένη). Δεν θέλω να ξέρω. Αυτό είναι δική τους δουλειά. Δεν καταλαβαίνεις; Εγώ δεν έχω σχέση μ' αυτούς. Είμαι πολύ απασχολημένη με τους ανθρώπους, που πρέπει να είμαι μαζί τους εδώ. Τους ανθρώπους που γνωρίζω και αγαπώ. Δρ. Ν: Καταλαβαίνω, πράγματι, αλλά λίγα λεπτά νωρίτερα ήσουν τόσο ταραγμένη που δεν μπορούσες να πας ούτε κοντά στον μπαμπά σου. Α: Ξέρω ότι έχει το δικό του χώρο μαζί με τους ανθρώπους του. Δρ. Ν: Γιατί δεν το ήξερες αυτό όταν φτάσαμε εδώ;
Α: Δεν είμαι σίγουρη. Ομολογώ ότι αυτό για μένα ήταν ένα σοκ στην αρχή. Τώρα ξέρω πώς λειτουργούν τα πράγματα. ΄Ολα επανέρχονται στη μνήμη μου. Δρ. Ν: Γιατί δεν ήταν κοντά σου ο οδηγός σου για να σου το εξηγήσει αυτό πριν δεις τον πατέρα σου; Α: (μεγάλη παύση). Δεν ξέρω. Δρ. Ν: ΄Ισως και άλλοι άνθρωποι, που γνώρισες κι αγάπησες εκτός από τον πατέρα σου, να βρίσκονται σ' αυτές τις ομάδες. Λες ότι δεν έχεις επαφή μαζί τους τώρα που βρίσκεσαι στο σωστό σου χώρο, στον πνευματικό κόσμο; Α: (εκνευρισμένη μαζί μου). ΄Οχι, έχω επαφή με το μυαλό μου. Γιατί μου τα κάνεις τόσο δύσκολα; Εγώ πρέπει να παραμείνω εδώ. Δρ. Ν: (την κεντρίζω και πάλι για να αποσπάσω περισσότερες πληροφορίες). Και δεν μετακινείσαι στις ομάδες αυτών των ανθρώπων, απλά για να τους επισκεφτείς; Α: ΄Οχι! Δεν το κάνουμε αυτό! Δεν πηγαίνουμε στις δικές τους ομάδες και δεν αναμιγνυόμαστε με την ενέργειά τους. Δρ. Ν: Η νοητική, όμως, επικοινωνία δεν συνιστά ανάμιξη στην ενέργειά τους; Α: Γίνεται την κατάλληλη στιγμή. ΄Οταν είναι ελεύθεροι να επικοινωνήσουν μαζί μου ... Δρ. Ν: Οπότε, αυτό που μου λες είναι ότι ο καθένας εδώ είναι εγκατεστημένος στο χώρο της δικής του ομάδας και δεν γυρίζει από δω κι από κει, κάνοντας επισκέψεις ή νοητικές επαφές σε ακατάλληλες στιγμές; Α: (ηρεμώντας). Ναι, βρίσκονται στο δικό τους χώρο, όπου εκπαιδεύονται. Οι διευθυντές είναι, κυρίως, αυτοί που μετακινούνται ελεύθερα ... Δρ. Ν: Σ' ευχαριστώ, που μου τα ξεκαθάρισες όλα αυτά. Αυτό που θέλεις να καταλάβω είναι ότι εσύ και η ομάδα σου τηρείτε σχολαστικά τη μη παραβίαση του χώρου καθενός; Α: Σωστά. Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί το σύστημα γύρω από το δικό μου χώρο. Δρ. Ν: Και δεν νιώθεις περιορισμένη μ' αυτόν τον θεσμό; Α: Ω, όχι, υπάρχουν απέραντοι χώροι και μεγάλη αίσθηση ελευθερίας εδώ, αρκεί να τηρούμε τους κανόνες. Δρ. Ν: Και τι συμβαίνει όταν δεν το κάνετε; Ποιος αποφασίζει ποια είναι η σωστή τοποθεσία για την κάθε ομάδα των ψυχών;
Α: (παύση). Οι δάσκαλοι μάς βοηθούν, αλλιώς θα ήμασταν χαμένοι. Δρ. Ν: Μου φαίνεται ότι ήσουν χαμένη, όταν πρωτοήρθαμε εδώ. Α: (με αβεβαιότητα). Δεν είχα συνδεθεί ... δεν ήμουν νοητικά εναρμονισμένη ... τα είχα μπερδέψει ... δεν νομίζω ότι μπορείς εύκολα να συνειδητοποιήσεις το τεράστιο μέγεθος αυτού του μέρους ... Δρ. Ν: Κοίταξε γύρω σου παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι. Μήπως ο πνευματικός κόσμος έχει συνωστισμό ψυχών; Α: (γελάει). Μερικές φορές, όντως, χανόμαστε - το φταίξιμο είναι δικό μας - αυτό το μέρος είναι τεράστιο! Γι' αυτό και δεν υπάρχει ποτέ συνωστισμός.
Οι δύο περιπτώσεις σ' αυτό το κεφάλαιο εκδηλώνουν δύο διαφορετικές αντιδράσεις, μίας αρχάριας και μίας πιο εξελιγμένης ψυχής, οι οποίες ανακαλούν την τελική φάση του ταξιδιού τής επιστροφής τους στον πνευματικό κόσμο. Ο καθένας δίνει τη δική του ερμηνεία για την πανοραμική θέα από το χώρο υποδοχής μέχρι το τέρμα του ταξιδιού, την άφιξη στην ομάδα του. Μερικοί από τους πελάτες μου πιστεύουν ότι η μετάβαση από την πύλη μέχρι και την εγκατάσταση στην ομάδα είναι τόσο γρήγορη, ώστε χρειάζονται κάποιο χρόνο για να προσαρμοστούν κατά την άφιξή τους.

΄Οταν ανακαλούν τις μνήμες τους, ανάμεσα στην υποδοχή και την εγκατάσταση, οι πελάτες μου εκφράζουν, μερικές φορές, την ανησυχία τους, επειδή κάποιο σημαντικό γι' αυτούς πρόσωπο δεν ήταν παρόν με αιθερική μορφή φωτός ή δεν επικοινώνησε μαζί τους τηλεπαθητικά. Συχνά, το πρόσωπο αυτό είναι ένας γονέας ή ένας σύντροφος στη ζωή, που η ψυχή μόλις ολοκλήρωσε. Με το τέλος του σταδίου της μετάβασης, η αιτία συνήθως αποκαλύπτεται. Πολλές φορές, έχει σχέση με την ενσάρκωση.

Είδαμε πώς η μέση ψυχή, που επιστρέφει, είναι πλημμυρισμένη από χαρά. Τα όντα, που γνωρίζονται μεταξύ τους, είναι ομαδοποιημένα σε κυματοειδείς συγκεντρώσεις λαμπερού φωτός. Μερικές φορές, η αντήχηση μουσικών φθόγγων σε συγκεκριμένες τονικότητες καθοδηγεί τον εισερχόμενο ταξιδιώτη. Κάποιος παρατήρησε : «καθώς πλησιάζω στο χώρο μου, υπάρχει μία μονωδία πολλών φωνών, που εκφωνούν το γράμμα Α, σαν Ααααα - ένα σύνθημα αναγνώρισης - και μπορώ να τους δω όλους να δονούνται γρήγορα σαν μια θερμή, φωτεινή ενέργεια, και ξέρω ότι είναι αυτοί, όσοι δηλαδή είναι ασώματοι αυτή τη στιγμή».

Αυτό σημαίνει ότι οι ψυχές εκείνες, που τη δεδομένη στιγμή είναι ενσαρκωμένες σε ένα ή περισσότερα σώματα, ίσως να μην έχουν ενεργή συμμετοχή στην υποδοχή κάποιου που επιστρέφει. Κάποιος άλλος εξήγησε : «είναι σαν να βρίσκονται σε κατάσταση ύπνου στον αυτόματο πιλότο - ξέρουμε πάντοτε ποιος είναι έξω και ποιος είναι μέσα». Αυτές οι ψυχές, που δεν είναι απόλυτα ασώματες, ακτινοβολούν ένα αχνό φως με χαμηλά τονικά ενεργειακά πρότυπα και δεν φαίνεται να επικοινωνούν ιδιαίτερα με κανέναν. Ακόμα κι έτσι, οι ψυχές αυτές είναι σε θέση να χαιρετίσουν την ψυχή που επιστρέφει μ' έναν ήρεμο τρόπο, μέσα στο περιβάλλον της ομάδας.

Η έννοια ενός διαχωριστικού εμποδίου ανάμεσα στις διάφορες ομάδες, όπως τη βίωσε η Περίπτωση 15, παρουσιάζει διάφορες παραλλαγές μεταξύ των πελατών μου και εξαρτάται από την ηλικία της ψυχής. Θα παρουσιάσω το θέμα της κινητικότητας, από μία άλλη οπτική γωνία, στην επόμενη περίπτωση. Η μέση ψυχή, η οποία έχει ακόμα πάρα πολλή βασική εργασία, περιγράφει το διαχωρισμό της ομάδας της από τις άλλες σαν διαφορετικές αίθουσες διδασκαλίας, στο ίδιο σχολικό συγκρότημα. ΄Ετυχε, επίσης, να έχω και πελάτες, οι οποίοι αισθάνονταν εντελώς απομονωμένοι μέσα στο σχολείο τους. Η περιγραφή των πνευματικών σχολείων, τα οποία διευθύνουν δάσκαλοι-οδηγοί, χρησιμοποιείται τόσο συχνά από τους εν υπνώσει ανθρώπους, ώστε συνήθισα κι εγώ να χρησιμοποιώ την ίδια ορολογία.

΄Οπως ανέφερα προηγουμένως, αφού οι ψυχές επιστρέψουν στις ομάδες τους, καλούνται να εμφανιστούν ενώπιον ενός Συμβουλίου Πρεσβυτέρων. Παρ' όλο που το Συμβούλιο δεν είναι ανακριτικό, γίνεται μία άμεση εξέταση των δραστηριοτήτων της ψυχής, πριν αυτή να επιστρέψει στην ομάδα της. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο, οι πελάτες μου να δυσκολεύονται να μου δώσουν λεπτομερειακές περιγραφές σχετικά με το τι διαδραματίζεται σ' αυτές τις ακροάσεις και είμαι σίγουρος ότι αυτή η φραγή είναι σκόπιμη.

Ακολουθεί η αναφορά μιας τέτοιας περίπτωσης. «Μόλις τελείωσα τη συνάντηση με τους φίλους μου, η οδηγός μου η Βερόνικα (η νεαρή οδηγός της) με οδήγησε σ' ένα άλλο μέρος για να συναντήσω το Συμβούλιο των Πρεσβυτέρων. Στέκεται στο πλευρό μου για να διερμηνεύσει ό,τι δεν καταλαβαίνω και για να με ενθαρρύνει στις εξηγήσεις, που πρέπει να δώσω, σχετικά με τη συμπεριφορά μου στην τελευταία μου ζωή.

Μερικές φορές, μιλάει εκ μέρους μου σαν ένας συνήγορος υπεράσπισης, αλλά ο Κουάζελ (ο ανώτερος οδηγός της, που ήταν εκεί πριν από τη Βερόνικα) επωμίζεται αυτός το μεγαλύτερο βάρος απέναντι στην επιτροπή. Υπάρχουν πάντα απέναντί μου οι έξι ίδιοι Πρεσβύτεροι, που φοράνε μακρείς λευκούς χιτώνες. Τα πρόσωπά τους είναι ευγενικά και εκτιμούν τις απόψεις μου για τη ζωή που μόλις έζησα, πώς θα μπορούσα να έχω εκμεταλλευτεί καλύτερα τα ταλέντα μου και ποια από τα πράγματα που έκανα ήταν χρήσιμα κι ωφέλιμα. Μου επιτρέπεται να εκφράσω ελεύθερα τόσο τις απογοητεύσεις και τις αγωνίες μου όσο και τις επιθυμίες μου. ΄Ολοι οι Πρεσβύτεροι μού είναι γνώριμοι, ειδικά δύο από αυτούς, που μου απευθύνονται περισσότερο από τους άλλους και φαίνονται οι νεότεροι. Ο καθένας έχει ένα δικό του, ιδιαίτερο τρόπο, με τον οποίο μου υποβάλλει τις ερωτήσεις, αλλά όλοι είναι ειλικρινείς και αμερόληπτοι και με αντιμετωπίζουν πάντα δίκαια. Δεν μπορώ να κρύψω τίποτα απ' αυτούς, αλλά, μερικές φορές, χάνομαι όταν οι σκέψεις τους φθάνουν σε μένα γρήγορα ή όταν επικοινωνούν μεταξύ τους πάρα πολύ γρήγορα. ΄Οταν μπερδευτώ περισσότερο απ' όσο αντέχω, η Βερόνικα μού μεταφράζει τι λένε για μένα, αν και έχω την αίσθηση ότι δεν μου τα λέει όλα. Πριν επιστρέψω στη Γη, ζήτησαν να με ξαναδούν και μια δεύτερη φορά.»

Οι ψυχές θεωρούν ότι έφτασαν τελικά στο σπίτι τους, όταν επανενώνονται με τους αγαπημένους τους συμμαθητές, μέσα στις ομάδες. Η παρουσία τους, εδώ, μαζί με ορισμένες άλλες ψυχές, μοιάζει τόσο στη μορφή όσο και στη λειτουργία μ' ένα εκπαιδευτικό σύστημα. Τα κριτήρια εισαγωγής στην ομάδα στηρίζονται στη γνώση και σ' ένα δεδομένο επίπεδο εξέλιξης. ΄Οπως συμβαίνει μέσα σε κάθε τάξη διδασκαλίας, μερικοί μαθητές ανταποκρίνονται καλύτερα στους δασκάλους από τους άλλους. Στο επόμενο κεφάλαιο θα εξετάσουμε τη διαδικασία επιλογής και τοποθέτησης των ψυχών στις ομάδες, καθώς και το πώς βλέπουν οι ψυχές τον εαυτό τους μέσα στις αντίστοιχες πνευματικές τους τοποθεσίες.

ΠΗΓΗ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ