Ο δρόμος του Μάγου 6ο Μάθημα

Η συνείδηση του μάγου είναι ένας αγρός που απλώνεται παντού.
Οι ποταμοί της γνώσης που διατρέχουν τον αγρό είναι αιώνιοι και ρέουν 
στο διηνεκές.
Γνώση αιώνων βρίσκεται συμπυκνωμένη σε στιγμές αποκάλυψης.
Είμαστε κυματισμοί ενέργειας στον απέραντο ωκεανό της ενέργειας.
Παραμερίζοντας το εγώ έχετε πρόσβαση στο σύνολο της μνήμης.

Ένα πρωί ο Αρθούρος ξύπνησε πολύ πριν ξημερώσει, τρέμοντας μες στο 
αχυρένιο στρώμα του και είδε τον Μέρλιν να τον κοιτάζει απ' την άλλη 
άκρη της σπηλιάς.

"Είδα ένα κακό όνειρο", μουρμούρισε το αγόρι. "Ήμουν, λέει, ο τελευταίος άνθρωπος που είχε απομείνει στη γη και περιπλανιόμουν ολομόναχος σε 
άδεια δάση και έρημους δρόμους."

"Κακό όνειρο;" είπε ο Μέρλιν. "Μα δεν ήταν όνειρο. Είσαι ο τελευταίος 
άνθρωπος πάνω στη γη."

"Τι εννοείς;" ρώτησε ο Αρθούρος.

"Δέχεσαι ότι ο μοναδικός άνθρωπος πάνω στη γη θα ήταν αναγκαστικά 
και ο τελευταίος;"

"Ναι."

"Σύμφωνα, λοιπόν, με την εικόνα που έχεις πλάσει για τον εαυτό σου, και 
την οποία οι άνθρωποι του μέλλοντος ονόμασαν εγώ, είσαι ο μοναδικός."

"Μα, πώς μπορείς να το λες αυτό; Εσύ δεν είσαι τώρα εδώ, μαζί μου; 
Άλλωστε, έχουμε περάσει από χωριά και πόλεις, όπου θα πρέπει να ζουν 
χιλιάδες άνθρωποι."

Ο Μέρλιν κούνησε αρνητικά το κεφάλι. "Αν παρατηρήσεις με ειλικρίνεια 
τον εαυτό σου, τι είσαι; Ένα πλάσμα φτιαγμένο από εμπειρίες που διαρκώς μετατρέπονται σε αναμνήσεις. Όταν λες 'εγώ', υποδεικνύεις αυτό το 
ξεχωριστό δεμάτι εμπειριών, με όλη του την προσωπική ιστορία που κανείς 
άλλος δεν μπορεί να μοιραστεί.

"Τίποτε δεν μοιάζει πιο προσωπικό από τη μνήμη ενός ανθρώπου. 
Εσύ κι εγώ έχουμε διαβεί διαφορετικά μονοπάτια κι ας προχωρούμε μαζί. 
Όποιο λουλούδι κι αν κοιτάξω, θα έχω μια αίσθηση που εσύ δεν θα μπορείς 
να καταλάβεις. Ούτε ένα γέλιο σου ή δάκρυ σου δεν μπορείς να μεταδώσεις
 στ' αλήθεια σε κάποιον άλλο".

Μόλις τέλειωσε ο Μέρλιν, ο Αρθούρος τον κοίταξε συνοφρυωμένος . 
"Αν είναι έτσι όπως τα λες, ο κάθε άνθρωπος είναι απόλυτα μόνος", είπε.

"Όχι εγώ", αποκρίθηκε ο γέροντας. "Η λειτουργία του εγώ είναι που σε 
απομονώνει, φυλακίζοντάς σε σ’ ένα κόσμο όπου κανείς δεν μπορεί να μπει. "Βλέποντας πόσο στενοχωρημένος έδειχνε ο μαθητής του, ο Μέρλιν 
μαλάκωσε τον τόνο της φωνής του. "Παρ' όλ' αυτά, υπάρχει τρόπος να παραμεριστεί το εγώ. Ακολούθησέ με." Οδήγησε τον Αρθούρο έξω 
απ' τη σπηλιά, στην έναστρη ακόμα νύχτα.

"Πόσο μακριά υπολογίζεις ότι είναι εκείνο το αστέρι;" ρώτησε ο Μέρλιν, 
δείχνοντάς του τον Σείριο, που έλαμπε, χαμηλά στον ορίζοντα.

"Δεν ξέρω. θα πρέπει να 'ναι πολύ πιο μακριά απ' όσο θα μπορούσα ποτέ 
να φανταστώ", απάντησε ο Αρθούρος.

Ο Μέρλιν κούνησε αρνητικά το κεφάλι. "Δεν είναι διόλου μακριά. 
Άκου: για να βλέπεις αυτό το αστέρι, το φως του πρέπει να φτάνει ως το 
μάτι σου, έτσι δεν είναι; Ακτίνες φωτός ρέουν διαρκώς από δω μέχρι εκεί, 
σαν μια αόρατη γέφυρα. Το αστέρι τι άλλο είναι παρά φως; 
Άρα, εάν είναι φως κι εδώ κι εκεί και στη γέφυρα ανάμεσά σας, τίποτε δεν
 σε χωρίζει από εκείνο το αστέρι. Αποτελείτε τμήματα του ίδιου 
απεριόριστου φωτεινού πεδίου."

"Μα φαίνεται να είναι τόσο μακριά", αντέδρασε ο Αρθούρος. "Άλλωστε, 
δεν μπορώ να το πιάσω και να το κατεβάσω απ' τον ουρανό."

Ο Μέρλιν ανασήκωσε τους ώμους. "Η απόσταση που σε χωρίζει από τα 
πράγματα δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση. Φαινομενικά είσαι ξεχωριστός 
από μένα κι από τους άλλους ανθρώπους, γιατί το εγώ σου πιστεύει ότι 
είμαστε όλοι απομονωμένοι κι ολομόναχοι. Σε διαβεβαιώ, όμως, ότι αν 
παραμέριζες το εγώ σου, θα μας έβλεπες όλους τυλιγμένους μέσα σ' ένα 
ατέρμονο πεδίο φωτός, που είναι η επίγνωση. Η κάθε σου σκέψη γεννιέται 
στον απέραντο ωκεανό του φωτός κι επιστρέφει εκεί, μαζί με κάθε κύτταρο 
του σώματός σου. Αυτό το πεδίο επίγνωσης βρίσκεται παντού - είναι μια 
αόρατη γέφυρα που σε ενώνει με κάθε τι.

"Δεν υπάρχει, λοιπόν, τίποτε δικό σου που να μην αποτελεί μέρος όλων των 
άλλων - με εξαίρεση τις απόψεις του εγώ σου. Αυτό που έχεις να κάνεις, 
είναι να υπερβείς το εγώ και να βουτήξεις στον κοσμικό ωκεανό της 
συνείδησης."

Ο Αρθούρος τον κοίταξε συλλογισμένος. "Θα τα σκεφτώ όλα όσα μου είπες."

"Καλά θα κάνεις." Ο Μέρλιν χασμουρήθηκε. "Δεν χόρτασα ύπνο", είπε κι ετοιμάστηκε να ξαναμπεί στη ζεστή σπηλιά. "Πριν έρθεις να ξαπλώσεις", 
πρόσθεσε, "μπορείς, σε παρακαλώ, να ξαναβάλεις αυτό το πράγμα στη 
θέση του;"

"Ποιο πράγμα;" ρώτησε ο Αρθούρος, παραξενεμένος.

Σκύβοντας το κεφάλι, είδε έκπληκτος ότι ο Σείριος είχε ξεκρεμαστεί 
απ' τον ουρανό και ήταν ακουμπισμένος μπροστά στα πόδια του.

ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

Όπως ήδη είπαμε, το εγώ έχει αναλάβει το έργο της επιλογής κι απόρριψης εμπειριών. Σαν αποτέλεσμα, το εγώ επιφέρει την αποξένωση, εφόσον το 
κάθε τι που ξεδιαλέγει δημιουργεί ένα χάσμα. Ανάμεσα σ' εσάς και σε κάτι 
που έχετε απορρίψει, υπάρχει ένα χάσμα. Το ίδιο συμβαίνει ανάμεσα 
σ' εσάς κι εμένα, επειδή δεν έχουμε επιλέξει την ίδια εμπειρία - τα εγώ μας 
είναι διαφορετικά.

Στην πραγματικότητα, όλοι θεωρούμε ως δεδομένο ότι δεν θα μπορούσαμε
 να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας, τουλάχιστον όχι ολοκληρωτικά. 
Δεν μπορώ να συναισθανθώ όλες τις χαρές, τους φόβους, τις ελπίδες και τα
 όνειρά σας, ούτε κι εσείς τα δικά μου. Το καλύτερο που έχουμε συνήθως να κάνουμε είναι να χτίζουμε γέφυ¬ρες επικοινωνίας, οι οποίες αποδεικνύονται
 συχνά πολύ επισφαλείς. Από τη στιγμή που γεννηθήκατε, τα πιο δικά σας 
πράγματα - οι μνήμες και οι εμπειρίες - οδηγούν στη μοναξιά και την 
αποξένωση.

Όμως, ο μάγος δεν είναι ποτέ μόνος, γιατί το εγώ δεν διαστρεβλώνει την 
οπτική του γωνία. Λέγοντας εγώ, εννοούμε εκείνο το απόλυτα προσωπικό 
εγώ μας που δεν μοιράζεται με κανέναν. Κάποτε, ο Μέρλιν είπε στον μικρό Αρθούρο: "Προσπάθησε, αν μπορείς, να με ξεχάσεις".

"Τι;" έκανε έκπληκτος ο Αρθούρος. "Ποτέ δεν θα μπορούσα να σε ξεχάσω - 
κι ούτε θα το 'θελα." Αμέσως υπέθεσε στενοχωρημένος ότι κατά κάποιο 
τρόπο ο Μέρλιν τον απέρριπτε. "Εσύ θέλεις να με ξεχάσεις;" ρώτησε.

"Οπωσδήποτε", απάντησε ήρεμα ο γέροντας, "θέλω, βλέπεις, να είμαστε 
φίλοι κι αν σε θυμάμαι, ξέρεις τι θα έχω στο μυαλό μου; Δεν θα έχω εσένα 
αλλά μια νεκρή εικόνα σου. Αυτό είναι η ανάμνηση: κάτι που ζούσε άλλοτε 
και τώρα έχει μετατραπεί σε μια νεκρή εικόνα. Αν, όμως, μπορώ να σε 
ξεχνάω κάθε μέρα, τότε την επόμενη θα ξυπνάω και θα σε γνωρίζω ξανά. 
Θα έχω απέναντι μου την αληθινή σου υπόσταση, απαλλαγμένη από 
φθαρμένες εικόνες."

Για να παραμερίσει κανείς το εγώ, πρέπει να βάλει στην άκρη τη μνήμη του. 
Όταν γίνεται αυτό, οι άνθρωποι παύουν να είναι μόνοι. Ο ατομικός νους 
στενεύει τα όρια της επίγνωσής μας κι είναι σαν να κοιτάμε τον κόσμο μέσα
 από μια κλειδαρότρυπα. Στον κόσμο του μάγου, όλοι μοιράζονται, την ίδια 
κοσμική συνείδηση. Αυτή ρέει αιώνια κι αγκαλιάζει όλες τις σκέψεις, όλα τα συναισθήματα, όλες τις εμπειρίες. "Όσο παραμένεις μια μονάδα", εξήγησε ο 
Μέρλιν, "είσαι σαν μια σταγόνα στον ωκεανό. Όταν αποτελείς μέρος της 

κοσμικής συνείδησης, είσαι ολόκληρος ο ωκεανός".

"Μα δεν εξατμίζεται και χάνεται η μία σταγόνα μες στον ωκεανό;" ρώτησε ο Αρθούρος.

"Όχι - το άτομο ποτέ δεν εξαλείφεται, ούτε καν μέσω της εμπειρίας του 
ωκεανού της συνείδησης", τον διαβεβαίωσε ο Μέρλιν. "Μπορείς να είσαι ο 
εαυτός σου και ταυτόχρονα το Σύμπαν. Ίσως να σου φαίνεται μυστήριο,
 αλλά έτσι είναι."

 ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΑΘΗΜΑ

Αγκιστρωνόμαστε όλοι απ' τη μνήμη, γιατί αυτή προσδιορίζει την ταυτότητα 
μας. Ωστόσο, για να βάλετε ένα τέλος στην απομόνωση και τον διαχωρισμό, 
θα πρέπει να είστε διατεθειμένοι να αντιληφθείτε την απατηλή υπόσταση 
της μνήμης. Σκεφτείτε κάποιον που γνωρίζετε καλά - τον άνδρα ή τη γυναίκα
σας, έναν αδελφό, έναν καλό φίλο. Φέρτε τον στο μυαλό σας κι
 αναρωτηθείτε τι πραγματικά γνωρίζετε γι' αυτόν. Μην ασχοληθείτε με τα επιφανειακά του γνωρίσματα, όπως το χρώμα των ματιών του, το ύψος του, 
τη δουλειά ή τον τόπο διαμονής του. Συλλογιστείτε, αντί γι' αυτό, τα
 βαθύτερα στοιχεία της προσωπικότητάς του, τις προτιμήσεις του, τα 
πράγματα που αντιπαθεί, συνήθειες, σκέψεις του.

Τελειώνοντας αυτή την άσκηση, ίσως υποθέσετε ότι ζωγραφίσατε ένα 
λεπτομερές πορτρέτο αυτού του ανθρώπου. Παρ' όλ' αυτά, ό,τι κι αν χρησιμοποιήσατε για να το φιλοτεχνήσετε, προήλθε από τη δική σας μνήμη 
και συνεπώς, αυτό που περιγράψατε είναι η ατομική σας άποψη. Ο ίδιος 
άνθρωπος θα μπορούσε να περιγραφεί εντελώς διαφορετικά από μια άλλη 
οπτική γωνία. Εκείνο που αρέσει σ' εσάς είναι δυσάρεστο σε άλλους, ένα περιστατικό που για σας ήταν αξιομνημόνευτο μπορεί να μοιάζει εντελώς 
ασήμαντο στα μάτια κάποιου άλλου.

Δεν χρειάζεται να πάτε πολύ μακριά, για να συνειδητοποιήσετε ότι τα 
πάντα στην περιγραφή που δώσατε είναι τελείως σχετικά. Ο άνθρωπος που 
για σας είναι ψηλός, μπορεί να θεωρείται μέσου ύψους από κάποιον άλλο, 
ο παχύς, αδύνατος, ο καστανός, ξανθός, ο φιλικός, εχθρικός και ούτω 
καθεξής. 
Επίσης,οι εμπειρίες σας με τον συγκεκριμένο άνθρωπο είναι αποκλειστικά 
δικές σας, πράγμα που κάνει ακόμα πιο υποκειμενική την περιγραφή σας.

Αν αποδειχθεί πως όλα όσα πιστεύατε ότι ξέρετε για κάποιον άλλο αφορούν
έμμεσα εσάς, τότε είναι ολοφάνερο ότι η μνήμη εξυπηρετεί την αποξένωση. Ανατέμνουμε τον κόσμο μέσα από την προσωπική ματιά μας, χτίζοντας κελιά απομόνωσης, τα οποία κανείς άλλος δεν μπορεί να διαπεράσει 
ολοκληρωτικά.

Επειδή είναι εντελώς σχετική, η άποψή μας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πραγματική. Η πραγματικότητα δεν εξαρτάται από μια άποψη - απλώς 
υφίσταται. Και οι περισσότεροι από μας, έτσι όπως έχουμε κλειδωθεί μες 
στους ιδιωτικούς μας κόσμους, δεν ερχόμαστε συχνά σε επαφή μαζί της. 
Το μη πραγματικό είναι το φυσικό περιβάλλον των αισθήσεων. 
Το πραγματικό είναι το φυσικό περιβάλλον του μάγου. 
Πρέπει να κοιτάξετε πίσω απ' το πέπλο της μνήμης, για να ανακαλύψετε 
από τι είναι φτιαγμένη η πραγματικότητα.

ΠΗΓΗ

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟ ΕΝΑΤΟ ΚΥΜΑ