Μέρος 2β - Μερικές Περίεργες Ιστορίες για το Όρος Σάστα

 Η Ιστορία του Άμπραχαμ Μάνσφηλντ και του Φίλου του

Στο βιβλίο του ''Η Χρυσή Βασίλισσα των Λεμουρίων'' ο Άμπραχαμ Μάνσφηλντ αναφέρει πώς ήλθε σε επαφή με τους Λεμουρίους του όρους Σάστα και πώς αυτοί του αποκάλυψαν το μυστικό των αρχαίων σπηλαίων με θησαυρούς της Λεμουρίας στη γύρω περιοχή. Στο πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του αφηγείται την ιστορία ενός φίλου του στο όρος Shasta το 1931.

Ο φίλος του αυτός είχε χάσει το δρόμο του στην βορειοανατολική πλευρά του βουνού ακολουθώντας ένα πληγωμένο ελάφι. Βρήκε τελικά το ελάφι νεκρό, αλλά ο ίδιος είχε χαθεί και ήταν τελείως εξαντλημένος. Κατά τις τρεισήμισι το πρωί άκουσε κάποιον να του λέει: «Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μου;». Κοίταξε προς τα πάνω και είδε με έκπληξη να στέκεται δίπλα του ένα ον πάνω από δυο μέτρα ύψος που του είπε: «Είμαι ένας Λεμούριος».

Στη συνέχεια ακολούθησε με τη θέλησή του το Λεμούριο σε ένα μέγαρο με κήπους κάτω από το όρος Σάστα. Συνέχισαν να κατεβαίνουν μέχρι που ο Λεμούριος του ανήγγειλε ότι βρισκόντουσαν στην «στοά του χρυσού» που είναι λίγο μακρύτερα από τη σπηλιά του, η οποία ήταν επενδεδυμένη με χρυσό. Του είπε ότι μπορούσε να κοιμηθεί πάνω στη χρυσή πλάκα του. Δε θα χρειαζόταν καμιά κουβέρτα για σκέπασμα, γιατί η πλάκα εκείνη είχε θερμανθεί χημικά πριν από χιλιάδες χρόνια και δεν έχανε ποτέ τη σταθερή της θερμοκρασία: «Αυτή είναι παρόμοια με τον ήλιο», του είπε.

Στη συνέχεια ο Λεμούριος τοποθέτησε ένα χρυσό μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι του άνδρα και του είπε να σκεφθεί την ώρα που θα ήθελε να σηκωθεί και αυτό θα συνέβαινε, γιατί το μαξιλάρι αυτό ήταν ένα «νοητικό μαξιλάρι» που μπορούσε να ακτινοβολεί τις σκέψεις που συνελάμβανε. Ο φίλος του Μάνσφηλντ έμαθε από το Λεμούριο ότι υπήρχε ένα σύστημα από τούνελ και «πουριά» που άφησαν τα ηφαίστεια, τα οποία συνδέονταν μεταξύ τους κάτω από τη γη σαν λεωφόροι, «σαν ένας κόσμος μέσα σε έναν άλλο κόσμο» και προχωρούσαν σε κάθε διεύθυνση κατά εκατοντάδες χιλιόμετρα.

 Ένα τέτοιο τούνελ του είπε οδηγούσε στον Ωκεανό και ήταν κοντά στις απομονωμένες περιοχές της Κομητείας του Ντελ Νόρτε, 128 χιλιόμετρα δυτικά από εκεί, κοντά σε ένα μοναστήρι που κτίσθηκε για να εκπαιδεύει θρησκευόμενους Λεμουρίους, και ότι σε αυτό το τούνελ, που ήταν επενδεδυμένο με χρυσό, είχε πρόσβαση από έξω.

Όπως είπε αργότερα ο άνδρας στο Μάνσφηλντ, είδε χρυσές πλάκες και επενδεδυμένες με χρυσό στοές τεράστιου μεγέθους. Ρωτώντας το Λεμούριο για τους ανθρώπους της φυλής του, αυτός του απάντησε ότι αυτοί είχαν πάει στο κέντρο της γης «σε έναν πολύ καλύτερο κόσμο» από αυτόν που ήταν κοντά στην επιφάνεια στις ηφαιστειώδεις σπηλιές και ότι θα μπορούσε να τον πάει εκεί, αν ήθελε.

Αφού το σκέφθηκε κάπως ο άνθρωπος αποφάσισε να μείνει και να δει μερικά περισσότερα πράγματα προτού επιστρέψει στην επιφάνεια. Ο Λεμούριος του έδειξε τα πετράδια του στέμματος των Λεμουρίων και των Ετρουσιανών, οι πολιτισμοί των οποίων άκμασαν πριν από χιλιάδες χρόνια και του είπε ότι οι θησαυροί τους ήσαν ακόμα εκεί, όπως αφέθησαν μετά την Εποχή των Παγετώνων.

Τελικά αφού είδε και άλλα θαυμάσια πράγματα, όπως για παράδειγμα μια υπόγεια πόλη και κήπους που παρήγαγαν γιγαντιαία λαχανικά, ενάμισι περίπου χιλιόμετρο κάτω από την επιφάνεια του βουνού, ο άνδρας είπε στο Λεμούριο ότι θα ήθελε να επιστρέψει για να δει αν ήταν πραγματικά ακόμα ζωντανός και για να βρει το αυτοκίνητό του και το φίλο του (το Μάνσφηλντ) που κυνηγούσε μαζί του όταν χάθηκε. Εξήγησε ότι έπρεπε να ανησυχεί γιατί είχε τα κλειδιά του αυτοκινήτου του μαζί του στη τσέπη του και η απόσταση ήταν πολύ μεγάλη για να πάει ο φίλος του με τα πόδια σπίτι του.

  

Επέστρεψε λοιπόν με ασφάλεια στην επιφάνεια. Βρήκε το αυτοκίνητό του και τον Μάνσφηλντ πεθαμένο σχεδόν από το κρύο της περασμένης νύχτας. Φεύγοντας από το βουνό αυτοί συνέκριναν τις εντυπώσεις τους και ανακάλυψαν ότι είχαν και οι δυο παράξενες εμπειρίες. 

Ο Μάνσφηλντ του αποκάλυψε ότι γνώριζε και αυτός τις στοές του χρυσού και τις Πλάκες του Χρόνου από διάφορα άλλα συμβάντα στη ζωή του. Ο φίλος του, τού είπε ότι είδε πάνω στους τοίχους της σπηλιάς στην οποία κοιμήθηκε το Ευχαίον των επιστημών του Θεού. Και όπως δήλωναν οι Πλάκες του Χρόνου ήταν ο καιρός να το πουν στην ανθρωπότητα και ο Μάνσφηλντ ήταν το επιλεγμένο άτομο γι’ αυτή την αποστολή.

Σύμφωνα με τον Μάνσφηλντ οι Πλάκες του Χρόνου που είχαν δει αυτός και ο φίλος του δεν είναι παρά οι μυστικές και κρυμμένες αρχαίες Θεϊκές Επιστήμες οι οποίες αναφέρονται σε ένα λαό που πέθανε πριν από χιλιάδες χρόνια, ο οποίος εκυβερνάτο από τη Βασίλισσα Ετρουσιάνα. Ο Μάνσφηλντ έγινε το 1934 ο «Αρχηγός των Θεών των Λεμουρίων.

 http://strange-omniverse.blogspot.com/2011/11/2_25.html