Πόνει μετ' ευκλείας...

Πρόκειται για ένα από τα 147 Δελφικά Παραγγέλματα, το οποίο μας διδάσκει να υποφέρουμε ένδοξα. Πράγματι, ζούμε μία κατάσταση οικονομικής εξαθλίωσης, που δύσκολα αντιμετωπίζεται. 

Αιτία είναι το "κατοχικό σύνδρομο" που έχουμε οι Έλληνες (να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά μας) σε συνδυασμό με την υπερκαταναλωτική προσφορά που κυριαρχεί γύρω μας. Όλα μεταφράζονται σε χρήμα: η ζωή, η τροφή, η κίνηση, η διασκέδαση, η βόλτα, το παιγνίδι... ΤΑ ΠΑΝΤΑ είναι χρήμα. Ακόμη κι οι ανθρώπινες σχέσεις.
Ήδη είμαστε στην εποχή που η Νέα Τάξη εφαρμόζει τα Πρωτόκολλα που έχει εκπονήσει. Από παντού ακούμε "Πως θα ταΐσω τα παιδιά μου;", "Πως θα ζήσω;", "Πως θα πληρώσω τους λογαριασμούς;"... 

Απ' άκρου εις άκρον στην Ελλάδα, ακούγονται φωνές απόγνωσης.
Φωνές που εκπηγάζουν από τον Επίκτητο Φόβο που αναφέρω σε παλαιότερη δημοσίευσή μου. Μάθαμε να είμαστε βολεμενοι. Το πρώτο που κάνουμε; Ερχόμαστε σε απόγνωση. 

Το δεύτερο; Το βάζουμε στα πόδια πανικόβλητοι, προσπαθώντας να ξαναβρούμε τη βολή μας. Γιατί έτσι μάθαμε. Να είμαστε βολεμένοι... Κι εκείνο που "χτυπάει" η Νέα Τάξη, είναι τα παιδιά μας, αφού όλοι θέλουμε να είναι καλά. Κι αυτή είναι η παγίδα γιατί δρούμε χωρίς να λογαριάζουμε το τι θέλουν τα παιδιά.

 Το μεγαλύτερο μάθημα το πήρα το Σάββατο που μας πέρασε από τον γιο μου που είναι 7 χρονών...
- Μπαμπά, γιατί δεν έρχεσαι πιο συχνά να με δεις;
- Γιατί δεν έχω αρκετά χρήματα να βάζω συνέχεια βενζίνη αγόρι μου.
- Από την κρίση;
- Ναι...
- Μπαμπά, αυτοί που έκαναν την κρίση, δεν αγαπούν τον Θεό, ούτε τους Έλληνες. Εσύ αγαπάς τον Θεό και είσαι Έλληνας. Σε παρακαλώ πολέμησε τους. Ξέρω ότι μπορείς. Δεν πειράζει που δεν μπορείς να έρχεσαι πιο πολύ. Αν τους πολεμήσεις, θα τους νικήσεις και θα είμαστε πιο πολύ μαζί.

Αυτή η αφοπλιστική αθωότητα, με έμαθε κάτι: ότι τα παιδιά μας μάς θέλουν αγωνιστές. Δεν θέλουν να έχουν γονείς που αντί να παλεύουν, το βάζουν στα πόδια αναζητώντας τη βολή τους.

Δεν είναι εύκολο για κανέναν μας να παλέψει κόντρα σε ό,τι μέχρι σήμερα μάθαμε. Δεν είναι εύκολο να πάρουμε τον δύσκολο δρόμο. Όμως, αυτό είναι που ζητάνε από εμάς τα παιδιά μας: να είμαστε αγωνιστές. Δεν μας θέλουν δειλούς και βολεψάκηδες. Άλλωστε ποιο θα είναι το παράδειγμα που θα τους δώσουμε; Πως θα έχουμε την απαίτηση να διεκδικήσουν πράγματα στη ζωή τους όταν εμείς τους δίνουμε το παράδειγμα της φυγής και της δειλίας; Τα παιδιά μας είναι ο καθρέπτης αυτού που είμαστε. Αυτό μην το ξεχνάμε.

Βρίσκουμε άπειρες προφάσεις και δικαιολογίες για να ξεφύγουμε από τις δυσκολίες. Όμως "προφάσεις δείται μόνον η πονηρία" μας διδάσκει ο Αριστοτέλης. Οι πονηρά σκεπτόμενοι έχουν ανάγκη τις προφάσεις. Δεν αναζητούμε το καλό των παιδιών μας όταν το βάζουμε στα πόδια, αλλά το δικό μας βόλεμα. Αυτό που μας δίδαξε η Νέα Τάξη.

Εσύ συνέλληνα και συνελληνίδα, σκοπεύεις να γίνεις ο Εφιάλτης των παιδιών σου ή ο Λεωνίδας;;; Αν σκοπεύεις να γίνεις ο Εφιάλτης, ετοιμάσου να υποστείς τις συνέπειες από τα ίδια τα παιδιά σου που θα σε πουν ανίκανο και δειλό. 

Και τότε η πρόφαση "το έκανα για να είσαι εσύ καλά", θα πάρει για απάντηση την ερώτηση: "εμένα με ρώτησες;" Γιατί απλά θα πεις στα παιδιά σου έμμεσα: "εσείς φταίτε που δεν αγωνίστηκα" αλλά βαθειά μέσα σου θα ξέρεις ότι αυτό ήταν απλώς η πρόφαση.

Πόνει μετ' ευκλείας συνέλληνα και συνελληνίδα και γίνε ο Λεωνίδας για τα παιδιά σου. Όχι ο Εφιάλτης...

Έρρωσθε και ευδαιμονείτε εν παντι!

από Γεώργιος Μεταξᾶς

ΠΗΓΗ