Τώρα κάθε φορά που βγαίνω έξω, νιώθω ένοχος γιατί είμαι νοσηλευτής

Σχολασα χωρις παρενεργειες και καραντινες και σημερα.

Το παιδι μου μονο του σπιτι αφου εκλεισαν και τα σχολεια.

Εμεις;

Εμεις στα νοσοκομεια με κομμενες αδειες.

Εχουμε κι εμεις οικογενεια, εχουμε κι εμεις παιδια, εχουμε κι εμεις ζωη. Ή ετσι νομιζαμε.

Μιλησα με συναδελφους που ειναι σε καραντινα ηδη.

Μου εστειλαν φωτο απο την καθημερινοτητα τους.

Ενισχυμενες μασκες, κλεισμενοι μεσα στο σπιτι μαζι με τα παιδια, τηρουν αποστασεις ο ενας απο τον αλλο και εχουν αλλαξει εντελως τον τροπο ζωης τους.

Γιατι;

Γιατι ετυχε να ''βολευτουν'' και να διοριστουν δημοσιοι υπαλληλοι οπως εσυ υποστηριζεις.

Νοσηλευτες οπως εγω λεω.

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ