Αν νιώθεις κι εσύ την εσωτερική ακινησία μην νομίζεις ότι είσαι μόνος…

 Βιωματική εμπειρία

Από πολύ μικρή είχα να επιλέξω ανάμεσα στο θυμό και τη θλίψη για να επιβιώσω και επέλεξα τον θυμό. Βλέπεις η εγκατάλειψη κτύπησε την πόρτα της καρδιάς μου στα πρώτα μου βήματα… όχι ότι στην πραγματικότητα με εγκατέλειψε κάποιος, απλά έτσι βίωνα την αναγκαστική απουσία του μπαμπά μου από το σπίτι.

Και ο θυμός, με άρπαξε βάναυσα και με πέρασε από συμπληγάδες… 

Μου έδωσε την όψη της δυνατής και τον τσαμπουκά του ατρόμητου άνθρωπου. Έκανε τη φωνή μου να ακούγεται ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα… και καθώς μεγάλωνα, μεγάλωνε μέσα μου και η απόσταση με την κάρδια μου και μέρα με τη μέρα εξαφανιζόταν η αγάπη για τον ευαίσθητο εαυτό μου …

Ώσπου έφτασε η στιγμή που δεν μπορούσα να μου κρυφτώ άλλο και ένιωθα ότι κάτι έπρεπε να κάνω για μένα, γιατί μια ταφόπλακα που έγραφε το όνομά μου και καραδοκούσε για να με σκεπάσει, πλησίαζε επικίνδυνα…

Άρχισα λοιπόν να βαδίζω στο εναλλακτικό μονοπάτι και ήρθα σε επαφή με την νέο-κρανιοϊερή θεραπεία. Ξάπλωσα στο θεραπευτικό κρεβάτι αρκετές φορές. Έκλαψα, φώναξα, άφησα τον πόνο να με αφυπνίσει και άρχισα σταδιακά να μεταμορφώνω τη ζωή μου… 

Αγκάλιασα την ευαισθησία μου και την μετέτρεψα σε δύναμη… πραγματική δύναμη, και άρχισα να νιώθω το χαμόγελο στα χείλη μου… 

Δεν ήταν ότι δεν γελούσα πριν… απλά δεν ήξερα ποια ήταν αυτή που γελούσε μέσα από μένα… δεν ήξερα ποια ήταν αυτή που χρησιμοποιούσε το γέλιο μου, τη φωνή μου, τα χείλη μου και το σώμα μου για να ζει τη Ζωή μου…

Τίποτα μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε καταφέρει να με ακινητοποιήσει. Πάντα κάτι μέσα μου με ωθούσε συνέχεια να κάνω το ακατόρθωτο. Αυτό που ήταν δύσκολο για τους άλλους γινόταν εύκολο για μένα. Αλλά τί περίεργο, τη γεύση της χαράς και της ικανοποίησης δεν την είχα νιώσει ουσιαστικά στην ενήλικη ζωή μου. Όσον αφορά την απόλαυση… λέξη άγνωστη για μένα…

Εκπαιδεύτηκα λοιπόν από την αρχή να νιώθω, να αφουγκράζομαι, να συνειδητοποιώ, να απολαμβάνω τα μικρά σαν να ήταν μεγάλα, να κάνω παύσεις και να νιώθω την καρδιά μου σιγά, σιγά να ανοίγει σαν τριαντάφυλλο…

Κι εκεί που νόμιζα ότι τα είχα καταφέρει ήρθε το survivor να μου δώσει το μεγαλύτερο μάθημα ζωής…

Πριν αρκετά χρόνια λοιπόν, βρέθηκα στα μαγευτικά νερά της Μαλαισίας να κολυμπώ απεγνωσμένα μαζί με την ομάδα μου για να καταφέρουμε να κερδίσουμε το πρώτο αγώνισμα που είχε σαν έπαθλο μια εύκολα προσβάσιμη παραλία και τη μαγική φωτιά που θα έκανε τη ζωή μας πιο εύκολη σε αντίξοες συνθήκες…

Η πείνα, η ταλαιπωρία, οι τραυματισμοί μα πάνω απ’ όλα η ανθρώπινη αδιαφορία και η έλλειψη σεβασμού για τον άνθρωπο και τα ιδανικά του άρχισαν να ξύνουν παλιές πληγές… Από την μια η απουσία των δικών μου ανθρώπων, των παιδιών μου… η έλλειψη της αγάπης και του αγκαλιάσματος τους… και από την άλλη, τα επαναλαμβανόμενα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη γιατί Έτσι Ήταν Το Παιχνίδι… 

Δεν έχει καμία σημασία το τι έγινε εκεί, σημασία έχει τι κουβάλησα εδώ μαζί μου με την επιστροφή μου στην πατρίδα…

Βλέπεις ήμουν εκ γενετής "Σωτήρας" κι έπρεπε να καταφέρω με κάποιο τρόπο να σώσω τους αδικημένους (ανεξάρτητα αν εκείνοι ένιωθαν έτσι) και να λειάνω, να μαλακώσω τις πληγές τους… Και σε αυτή μου την προσπάθεια εξαντλούσα σωματικά και συναισθηματικά τον εαυτό μου… Τα συναισθήματα της προδοσίας, της αδικίας, της εγκατάλειψης ξαναήρθαν στο προσκήνιο… 

Ατελείωτες Ώρες Μοναξιάς Μετατράπηκαν Σε Ανείπωτη Λύπη… 

Και όταν γύρισα στην Ελλάδα, γύρισε μαζί μου κι εκείνο το ψεύτικο χαμόγελο της "Άλλης"… Το φόρεσα για άλλη μια φορά στα χείλη μου και υποκρινόμουν πως όλα ήταν καλά…

Πήγαινα στο γυμναστήριο και δίδασκα τα μαθήματά μου όπως έπρεπε… φαινόμουν δυνατή κι αλώβητη από τις κακουχίες… 
Όταν γύριζα όμως σπίτι μου τα πράγματα άλλαζαν… ήθελα να εξαφανιστώ από τον κόσμο… δεν είχα όρεξη για τίποτα… σταμάτησα να καθαρίζω το σπίτι μου… σταμάτησα να μαγειρεύω… να με φροντίζω… Σηκωνόμουν σαν ζόμπι για να πάω στα μαθήματα μου και να κάνω ότι συμμετέχω στη ζωή… έβγαινα τα βράδια γιατί έτσι έπρεπε… μιλούσα… γελούσα… χόρευα αλλά δεν ζούσα… 

Άψυχη ζωή σε άψυχο κορμί…

Η μόνη μου ευχαρίστηση ήταν να λύνω Sudoku για να μην σκέφτομαι, για να αδειάζει το μυαλό μου… και να κοιμάμαι… να κοιμάμαι… 

Έβλεπα το παιχνίδι να παίζεται στην τηλεόραση και ξαναβίωνα διπλά τα συναισθήματα… Δεν μπορούσα ούτε να θυμώσω ούτε να κλάψω… Η θλίψη μου με είχε καταπιεί… 

Ευτυχώς έστω και μηχανικά επέτρεπα σε αυτή την άλλη να χρησιμοποιεί το σώμα μου, την φωνή μου και να κινείται μέσα στη ζωή μου…

Ώσπου κάποια στιγμή δεν άντεξα… Άρχισα να μιλώ στους δικούς μου ανθρώπους, τους φίλους μου, για τον πόνο μου, την απογοήτευση μου, τα συναισθήματα προδοσίας και αδικίας που με πλημμύριζαν… άρχισα να μιλώ εγώ κι όχι η άλλη… 

Ευτυχώς οι φίλοι μου ήξεραν να ακούν και να είναι εκεί, να έχουν παρουσία στη ζωή μου όχι με οίκτο αλλά με σεβασμό…

Κι όσο περισσότερο εξωτερίκευα τα συναισθήματα μου τόσο περισσότερο χώρο έπαιρνα στη ζωή μου… συμμετείχα ολοένα και πιο ενεργά στα μαθήματά μου… 

Η καθημερινή κίνηση μου επέτρεπε να αρχίσω να αισθάνομαι το σώμα μου ώστε να καταφέρω κάποια στιγμή να αντικρύσω τη θλίψη μου, να αγκαλιάσω τον πληγωμένο μου εαυτό… 

Αναγνώρισα την κατάθλιψη μου… παραδόθηκα στη θεραπεία και με ξαναβρήκα…

Κοιτάζοντας τώρα στο χρόνο πίσω ευγνωμονώ εκείνη την Άλλη που δεν με άφησε να παραδοθώ στην ακινησία, που έστω και με το ζόρι με μετέφερε στη ζωή μου γιατί μου έδωσε την ευκαιρία κάποια στιγμή να κάνω εγώ η ίδια το βήμα…

Ευγνωμονώ και τους δικούς μου ανθρώπους που είχαν την αγκαλιά τους ανοικτή και μου έδωσαν το χρόνο που χρειαζόμουν για να με ξαναβρώ…

Αν βιώνεις και εσύ την εσωτερική ακινησία μην νομίζεις ότι είσαι μόνος… 

Δεν είσαι ο μόνος… νιώθουν πολλοί σαν και σένα… Κι αν δεν μπορείς να μιλήσεις για τη θλίψη σου μίλησε για το πάγωμά σου κι άρχισε να κινείσαι… 

Άρχισε να κινείσαι εξωτερικά για να μπορέσεις κάποια στιγμή να κινηθείς και εσωτερικά… περπάτα, τρέξε και νιώσε ότι κάθε βήμα σε απελευθερώνει… ότι σπάει κάποιο κομμάτι από τον πάγο… μεταμόρφωσε την ακινησία σε δημιουργία και ασχολήσου με κάτι που σου αρέσει…

Επίτρεψε στον εαυτό σου να δεχτεί θεραπεία. Κλασική, εναλλακτική δεν έχει σημασία… Ακολούθησε την εσωτερική σου φωνή, γιατί είμαι σίγουρη ότι αυτήν την φωνή δεν μπορεί να την παγώσει η θλίψη σου… μόλις βρίσκει την ευκαιρία έρχεται και σου ψιθυρίζει…

Άκουσέ τη… ακολούθησέ τη… εμπιστεύσου τη… για να αρχίσεις κάποια στιγμή να ζεις και πάλι τη Ζωή σου…

Και να θυμάσαι ότι παντού υπάρχουν ευκαιρίες ακόμα κι αν τώρα δεν τις βλέπεις. Πόρτες, που αν τις ανοίξεις θα σε οδηγήσουν σε καινούργια μονοπάτια ΖΩΗΣ.

namaste 

despoina palamari

pulseoflove

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ