ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΤΗ

Μια από τις κύριες δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο θεραπευτής, ιδιαίτερα αν είναι σχετικά άπειρος, είναι αποτέλεσμα της εδραιωμένης αυτής συμπαθητικής σχέσης με τον πάσχοντα . Τείνει να συμβεί ό,τι θα ονομάζαμε “μεταφορά”. Ο θεραπευτής προσλαμβάνει ή αναλαμβάνει την κατάσταση της ασθένειας ή της δυσχέρειας, όχι στην πραγματικότητα αλλά συμπτωματικά. Αυτό μπορεί να τον καταστήσει ανίκανο ή τουλάχιστον να παρέμβει στην ελεύθερη δραστηριότητα της θεραπευτικής διαδικασίας.

Είναι μια θυμαπάτη και μια πλάνη και βασίζεται στην επιτευχθείσα ικανότητα του θεραπευτή να ταυτίζεται με τον ασθενή του· βασίζεται επίσης στην ανυπομονησία του και τη μεγάλη επιθυμία να φέρει ανακούφιση. Ο θεραπευτής είναι τόσο απασχολημένος με την ανάγκη του ασθενή και τόσο αποκεντρωμένος απ’ τη δική του ταυτισμένη και θετική συνείδηση, ώστε απρόσεκτα αποβαίνει αρνητικός και πρόσκαιρα απροστάτευτος. Η θεραπεία γι’ αυτό, αν ο θεραπευτής ανακαλύψει μέσα του αυτή την τάση, είναι να εργάζεται με το καρδιακό κέντρο καθώς και με το κεφαλικό κέντρο κι έτσι να διατηρεί μια σταθερή ροή θετικής ενέργειας αγάπης που να διαχύνεται στον ασθενή. Αυτή θα τον μονώσει από την ασθένεια, αλλά όχι από τον ασθενή.

Μπορεί να το κάνει εργαζόμενος δια του καρδιακού κέντρου μέσα στην βραχμαράντρα (το κέντρο της κεφαλής) και ν’ αυξάνει κατά πολύ τη δυναμικότητα του θεραπευτικού του έργου· αυτό ωστόσο προϋποθέτει έναν υψηλό βαθμό ανάπτυξης από μέρους του θεραπευτή. Ο μέσος πνευματικός θεραπευτής πρέπει να συνδέσει τα κέντρα της κεφαλής και της καρδιάς με μια σαφή πράξη θέλησης. Θ’ αντιληφθεί τότε ότι η αγάπη που διαχύνεται απ’ αυτόν στον ασθενή θα εμποδίζει κάθε επιστροφή των ανεπιθύμητων εκπορεύσεων απ’ τον ασθενή που διέρρεαν σ’ αυτόν· γιατί αν υπήρχε μια τέτοια ροή θα αντιστρατευόταν τη θεραπεία του ασθενή.

Alice Bailey.

ΕΣΩΤΕΡΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ.

Sarantis Haloulos

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ