Το να πιστεύουμε ότι το πρόβλημα θα φύγει αν τους κλείσουμε σε στρατόπεδα και πετάξουμε τα κλειδιά, μπορεί να αποδειχθεί μια επικίνδυνη αυταπάτη

 

Γράφει ο Παντελής Καψής

Προχθές είχα το προνόμιο να συζητήσω με τον Άδωνη Γεωργιάδη τη μεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης. Ήταν μια διαφωτιστική εμπειρία καθώς ως σήμερα δεν είχα, ομολογώ, καθαρή εικόνα για το πώς βλέπουν το θέμα στη ΝΔ. Εννοώ πέρα από τον «θόρυβο» των προβοκατόρων και της εθνικής ασφάλειας. Η απάντησή του ήταν αφοπλιστικά απλή. Όλοι όσοι έρχονται και δεν δικαιούνται άσυλο μπαίνουν σε κλειστά κέντρα κράτησης και παραμένουν εκεί ως ότου φύγουν από τη χώρα. Θα μένουν επ’ άπειρον; «Μέχρι να σβήσει ο ήλιος», η επίσης αφοπλιστική απάντηση. Η λογική είναι ότι κάποια στιγμή θα κουραστούν και θα φύγουν μόνοι τους, μιαw και ούτε στην Ευρώπη τούς δέχονται, ούτε είναι δυνατόν να απελαθούν. Πόσα χρόνια θα χρειαστεί; Κανείς δεν ξέρει.

Μπορεί κανείς να εγείρει μια σειρά από ενστάσεις. Νομικές καθώς, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, δεν επιτρέπεται η κράτηση όσων ζητούν άσυλο. Αλλά και πραγματικές - η εμπειρία λέει ότι οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν φεύγουν ποτέ μόνοι τους είτε επειδή ιδρυματοποιούνται είτε επειδή, συνήθως, δεν έχουν πουθενά να πάνε. Στη γειτονική Τουρκία όπου βρίσκονται, μην ξεχνάμε, περίπου 3 εκατομμύρια πρόσφυγες, τα στρατόπεδά τους έχουν γίνει πόλεις δίπλα στις πόλεις. Πόλεις με τη δική τους οικονομία και τη δική τους κουλτούρα. 

Στην Ελλάδα θα είναι ξένο σώμα σε ένα ξένο περιβάλλον. Κάτι ανάλογο θέλουμε; Μια παράλληλη κοινωνία μέσα στην ελληνική κοινωνία; Μια κοινωνία κρατουμένων που μοιραία θα στραφεί στο έγκλημα και θα διάκειται εχθρικά απέναντί μας; Και βέβαια, υπάρχει η ανθρωπιστική ένσταση. Πόσο είμαστε αποφασισμένοι να καταδικάζουμε οικογένειες, δηλαδή και μικρά παιδιά, να ζουν σε τέτοιες συνθήκες επ’ αόριστον, μόνο και μόνο επειδή έκαναν το έγκλημα να διασχίσουν παράνομα τα σύνορα; Ένα, δύο, πέντε χρόνια, μια ολόκληρη ζωή; Κι αυτό παραβλέποντας την πραγματικότητα, τις συνθήκες Μόριας δηλαδή, αντί για τα ιδεατά στρατόπεδα που υποτίθεται ότι θα δημιουργηθούν. Μπορεί στην Ελλάδα να μην τα αναφέρουμε ή να τα αποδίδουμε σε κάθε είδους συνωμοσίες, τον τελευταίο καιρό ωστόσο στον διεθνή τύπο τα επικριτικά δημοσιεύματα για την πολιτική μας στο μεταναστευτικό ήταν ίσως περισσότερα από όσα αναφέρονταν στην κρίση με την Τουρκία. Κι αυτό σε μια περίοδο που η στάση της διεθνούς κοινής γνώμης μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική.

Ο αντίλογος είναι «και τι θέλετε να κάνουμε»; Να ανοίξουμε τα σύνορα για όλους, μπάτε σκύλοι αλέστε; Να αφήναμε τον Έβρο να πέσει, να περάσει ο εκβιασμός Ερντογάν; Προφανώς όχι. Ούτε αυτό είναι λύση. Το πώς βλέπουμε το μεταναστευτικό ωστόσο μπορεί να επιτρέψει μια πιο ισορροπημένη στάση. Η εμπειρία της Γερμανίας έχει ενδιαφέρον. Όταν η Μέρκελ άνοιξε τα σύνορα με την περίφημη φράση «θα τα καταφέρουμε», έγινε αποδέκτης δριμύτατης κριτικής και ουσιαστικά αναγκάστηκε να ανακοινώσει ότι στο τέλος της τωρινής θητείας της θα αποχωρήσει από την πολιτική. Σήμερα είναι και πάλι η πιο δημοφιλής πολιτικός, ενώ η ενσωμάτωση των προσφύγων είναι εντυπωσιακή. Οι μισοί έχουν βρει δουλειά και πληρώνουν φόρους, το 80% των παιδιών στο σχολείο έχει ισχυρή την αίσθηση του ανήκειν και αισθάνεται ότι τα συμπαθούν οι συμμαθητές του ενώ ήδη 10.000 προσφυγόπουλα έμαθαν καλά τη γλώσσα και φοιτούν σε γερμανικά πανεπιστήμια.

Μια τέτοια εξέλιξη βέβαια προϋποθέτει συγκεκριμένες πολιτικές. Κυρίως όμως προϋποθέτει να αποδεχθούμε ότι μπορούμε να συνυπάρξουμε μαζί τους. Σε αυτό θα βοηθήσει να δούμε το προσφυγικό - μεταναστευτικό στις πραγματικές του διαστάσεις. Πριν από λίγους μήνες ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης Δημήτρης Χριστόπουλος έβγαλε το βιβλίο του με τον φαινομενικά παράδοξο τίτλο «Αν το προσφυγικό ήταν πρόβλημα, θα είχε λύση». Ήθελε να πει ότι είμαστε μπροστά σε ένα φαινόμενο αρχαίο όσο και η ανθρώπινη ιστορία, όσο υπάρχουν η φτώχεια και οι πόλεμοι, το οποίο μάλιστα θα ενταθεί από την κλιματική αλλαγή. Το να θέλεις να το «λύσεις» είναι το ίδιο με το να θέλεις να σταματήσεις την ανθρώπινη ιστορία. Οι μετανάστες θα συνεχίσουν να έρχονται, άλλοτε λίγοι, άλλοτε σε κύματα, αναλόγως τις συνθήκες που επικρατούν στην περιοχή τους. Ιδίως σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που μας αρέσει να λέμε ότι είμαστε σταυροδρόμι πολιτισμών. Μπορείς λοιπόν μόνο να το διαχειριστείς με τρόπο που να συνάδει με το δίκαιο και τον πολιτισμό σου, με μια κοινωνία δηλαδή ανοικτή που ξέρει να παίρνει δύναμη από τη διαφορετικότητα. Ιστορικά άλλωστε, από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ως τις ΗΠΑ, ισχυρές ήταν οι χώρες που μπορούσαν και υιοθετούσαν τους ξένους. 

Δεν θα ανοίξουμε τα σύνορα, ούτε θα γίνουμε τροχονόμοι μεταναστών στον δρόμο προς την Ευρώπη. Πρέπει να προσπαθήσουμε όμως να διαχειριστούμε τις καταστάσεις χωρίς τον πανικό που προκαλούν οι ιδεολογικές παρωπίδες για προβοκάτορες, ΜΚΟ του Σόρος που υπηρετούν σκοτεινά σχέδια, απειλές στην ασφάλεια ή στον πολιτισμό μας. Το να δημιουργήσουμε ανθρώπινες συνθήκες είναι εκ των ων ουκ άνευ. Μαζί όμως χρειάζεται και μια σοβαρή πολιτική ένταξης τόσο των προσφύγων όσο και ενός μέρους των μεταναστών, έστω και μόνο ως κίνητρο για να ακολουθούν τον δρόμο της νομιμότητας. Άλλωστε τους έχουμε ανάγκη και η ως τώρα εμπειρία έχει δείξει ότι το ισοζύγιο είναι θετικό. Για να μην πούμε ότι δεν μπορούμε να ζητάμε να τους πάρει η Ευρώπη κι εμείς να λέμε ότι δεν θα δεχθούμε κανέναν. Το να πιστεύουμε, αντιθέτως, ότι το πρόβλημα θα φύγει αν τους κλείσουμε σε στρατόπεδα και πετάξουμε τα κλειδιά, μπορεί να αποδειχθεί μια επικίνδυνη αυταπάτη.

Πηγή: athensvoice.gr

stergiog

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ