Θεέ μου συγχώρα με, αλλά..

Πόσες φορές έχουμε ακούσει κάποιον να λέει τη φράση "Θεέ μου συγχώρα με";

 

Και το κυριότερο, πόσες φορές την έχουμε πει και εμείς οι ίδιοι;

 

Όμως δεν είναι η φράση που έχει "πρόβλημα", αλλά αυτό που συνήθως ακολουθεί ή αυτό που έχει προηγηθεί, το οποίο επί το πλείστον, είναι κάποιου είδους επίκριση.

Σχολιάζουμε ή ετοιμαζόμαστε να σχολιάσουμε αρνητικά έναν Αδελφό μας, μία Αδελφή μας, μα από το δηλητήριο που έχουμε εκπορεύσει, μολυνόμαστε και εμείς οι ίδιοι.

Τότε, άλλοτε υποσυνείδητα και άλλοτε συνειδητά, αναγνωρίζουμε ότι, αυτό που είπαμε ή αυτό που ετοιμαζόμαστε να πούμε, δεν είναι "σωστό". Και στην ανάγκη μας για δικαίωση, για να μη νιώσουμε κακοί, κλείνουμε ή προλογίζουμε την επίκρισή μας με τη φράση "Θεέ μου συγχώρα με".

Ας εστιάσουμε όμως στο όταν "κλείνουμε" με αυτήν τη φράση.

 

Αν αυτό ήταν κάτι που συνέβαινε μία φορά, γιατί άνθρωποι είμαστε, και η φράση τελείωνε εκεί, με ειλικρινή μετάνοια, τότε, ίσως και να μας δινόταν "άφεση αμαρτιών".

 

Μα δυστυχώς, η φράση αυτή δεν τελειώνει εκεί.

Ακολουθεί άλλη μια λέξη, μια λέξη με μόνο 4 γράμματα, η οποία όμως.. αναιρεί τα πάντα:

 

"Αλλά" .

 

Και έτσι, η φράση που θα έπρεπε να υποδηλώνει μετάνοια, γίνεται "Θεέ μου συγχώρα με, αλλά.. " και πλέον, μόνο μετάνοια δεν υποδηλώνει.

 

"Αλλά".

Μέσα από αυτό το "αλλά", ξεπροβάλλει το Εγώ μας. Ένα Εγώ που θεωρεί ότι μπορεί να ξεγελάσει το Σύμπαν, τον Θεό, τους Κύριους του Κάρμα, ας το ορίσει ο καθένας μας όπως θέλει.

Ένα Εγώ που θεωρεί ότι, όχι μόνο μπορεί να ζητάει άδεια για να εκπορεύσει βαριές σκεπτομορφές, αλλά μπορεί να παίρνει και την έγκριση του Σύμπαντος για να το κάνει.

 

Και τότε, δεν εμφανίζεται μόνο δηλητήριο στην ατμόσφαιρα, μα και ύβρις.

 

Στη Βικιπαίδεια συναντάμε την εξής περιγραφή:

 

«Η ύβρις ήταν βασική αντίληψη της κοσμοθεωρίας των αρχαίων Ελλήνων. Όταν κάποιος, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του, συμπεριφερόταν με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους, στους νόμους της πολιτείας και κυρίως απέναντι στον άγραφο θεϊκό νόμο ‑που επέβαλλαν όρια στην ανθρώπινη δράση‑, θεωρούνταν ότι διέπραττε «ὕβριν», δηλ. παρουσίαζε συμπεριφορά με την οποία επιχειρούσε να υπερβεί τη θνητή φύση του και να εξομοιωθεί με τους θεούς, με συνέπεια την προσβολή και τον εξοργισμό τους.»

 

Αυτό δεν γίνεται και εδώ; Αυτό δεν προσπαθούμε να πετύχουμε με το "αλλά" ;

 

Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι επιτρέπεται τέτοια συμπεριφορά;

 

Είναι στην ανθρώπινη φύση μας να προσπαθούμε να απολογηθούμε με χίλιους δυο τρόπους, μα όχι να μετανοήσουμε πραγματικά και να μην επαναλάβουμε το εκάστοτε λάθος. Στην προκειμένη περίπτωση, την επίκριση και τους αρνητικούς, κακούς σχολιασμούς. 

Νομίζουμε ότι, αν ζητήσουμε συγχώρεση, ειδικά με ένα "αλλά" στο τέλος, είμαστε καλοί. Ότι δικαιολογείται αυτό που είπαμε, αυτό που κάναμε, αυτό που σκεφτήκαμε.

Μα δεν δικαιολογείται.

 

Άπαξ και το είπαμε/σκεφτήκαμε, μόνο η πραγματική μετάνοια είναι σε θέση να μας σώσει. Μα η πραγματική μετάνοια δεν έχει "αλλά" και η όποια πράξη οδήγησε σε Μετάνοια, δεν επαναλαμβάνεται.

 

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα παρασυρθούμε στη φωλιά της επίκρισης, του αρνητικού σχολιασμού, του κουτσομπολιού, στη φωλιά αυτών των δηλητηριώδη παρασίτων, ας προσέξουμε. Πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε ότι βαδίζουμε εν μέσω μιας τέτοιας φωλιάς και ξαφνικά, αρχίζουμε να εκπορεύουμε και εμείς δηλητήριο.

Ο Στοχαστής έλεγε «Βαδίστε προσεκτικά. Μπορεί να περπατάτε ανάμεσα σε κοιμισμένες οχιές»

 

Ξεκινάμε μια συζήτηση με τη φράση "Θεέ μου συγχώρα με, αλλά..". Ας σταματήσουμε. Μόλις μας δόθηκε ένα σημάδι ότι ετοιμαζόμαστε να προκαλέσουμε κακό.Κλείσαμε μια συζήτηση με τη φράση "Θεέ μου συγχώρα με, αλλά..". Ας μείνουμε σιωπηλοί.

 

Μόλις μας δόθηκε ένα σημάδι ότι προκαλέσαμε κακό. Ας μετανοήσουμε πραγματικά, ειλικρινά και ας ξεκινήσουμε να βαδίζουμε το μονοπάτι της αληθινής Αλλαγής, ώστε να μην ξαναπροκαλέσουμε κακό.

 

Ας βαδίζουμε προσεκτικά λοιπόν.

Namaste, αγαπημένοι μας Άνθρωποι ♥

spiritualcluster

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ