Μασκοφόρος Εκδικητής

Γεια σου αγαπητέ μου Πιτσιρίκο,
Ζούμε προφανώς στην εποχή της μάσκας, κι η πλάκα είναι ότι οι αρχές -καμίας χώρας- δεν έχουν θέσει κριτήρια για τις μάσκες.

Φυσικά, αυτό είναι ενδεικτικό και του ότι δεν ξέρουν ούτε οι ίδιοι τι τους γίνεται.

Η επιστήμη σαφέστατα κάνει προόδους μέσα από τις διαφωνίες, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται στο 2020, σε 10 επιστήμονες να υπάρχουν 15 γνώμες για το αν οι μάσκες -και ποιού είδους- προστατεύουν και ποιον προστατεύουν.

Έτσι, σου λένε «φόρα μάσκα», αλλά κανείς δεν σου απαγορεύει να βάζεις μάσκα του Ζορό, αποκριάτικη, ή δεν ξέρω τι.

Υποκρισία μέχρι αηδίας.

Το μόνο που με γλίτωσε από την τρέλα τους τελευταίους μήνες ήταν το ότι η φινλανδική κυβέρνηση αποφάσισε να τηρήσει τη νομιμότητα.

Οι νόμοι δεν επιτρέπουν στην κυβέρνηση εδώ να σε κλείσει σπίτι σου, οπότε κάτι τέτοιο δεν έγινε.

Επίσης, δεν υπάρχει -ακόμα- νομικό υπόβαθρο για την υποχρεωτική χρήση μάσκας.

Αυτό σημαίνει ότι το μόνο που μπορούν να κάνουν οι αρχές -και μάλλον σύντομα θα το κάνουν- είναι απλά να προτείνουν την χρήση μάσκας.

Που σημαίνει, όποιος θέλει φοράει, όποιος δεν θέλει δεν φοράει.

Εγώ πάντως, δεν πρόκειται να φορέσω.

Η αλήθεια είναι ότι προετοιμάστηκα.

Πριν ακυρωθεί το ταξίδι μου στην Ελλάδα, σκέφτηκα τι θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ως μάσκα, ώστε να συμμετάσχω κι εγώ σ’ αυτή την απίστευτα υποκριτική κοροϊδία.

Τελικά, θυμήθηκα ένα φουλάρι ποδηλασίας που έχω, το οποίο μπορείς να δεις -μαζί με την υπόλοιπη αφεντιά μου- στη φωτογραφία που σου στέλνω.

Φαντάσου με να μπαίνω ντυμένος έτσι σε καμιά τράπεζα ξέρω γω.

Θα συνέχιζα και την οικογενειακή παράδοση, καθώς κάποτε η μάνα μου είχε μπει σε τράπεζα φορώντας μάσκα του σκι, γιατί έκανε ψοφόκρυο έξω, κι εκεί που περίμενε στην ουρά την πλησίασαν δυο σεκιουριτάδες.

Η μάσκα που, καμιά φορά, μας δείχνει πώς να φοράμε κι η πρωθυπουργάρα, δεν είναι για να καλύπτει το στόμα και τη μύτη.

Η μάσκα είναι για να καλύπτει τα μάτια· ώστε να μην βλέπουμε τι γίνεται, τόσο στον χώρο της υγείας όσο και γενικότερα.

Το έχεις γράψει κι εσύ Πιτσιρίκο, αν δεν κάνω λάθος, πως η πανδημία τους κάθισε κουτί.

Αλλιώς, θα έπρεπε ακόμα να κάνουν ότι φυλάνε Θερμοπύλες στον Έβρο, ή ότι υπερασπίζονται παθιασμένα το Αιγαίο.

Το πόπολο κάποτε ήθελε άρτον και θεάματα, αλλά τώρα αρκούν και τα θεάματα, γιατί από άρτο…

Η οικονομία και πριν την πανδημία τρέκλιζε σαν Φινλανδός Σάββατο ξημερώματα, αλλά κανείς δεν θυμάται τέτοια πράγματα πια.

Τώρα για όλα φταίει ο κορονοϊός, οπότε ξεπλένονται όλα τα προηγούμενα, αλλά και όσα έγιναν από τον Μάρτιο και μετά.

«Ε, τι να κάνουμε, η πανδημία ήταν απρόβλεπτη».

Δεν με ενδιαφέρει αν η πανδημία ήταν απρόβλεπτη ή όχι -που με τις συνθήκες στον πλανήτη, για ζώα και ανθρώπους, δεν την λες κι εξωγήινη- αλλά αυτό που σίγουρα δεν είναι απρόβλεπτο είναι ο πραγματικός ένοχος.

Όπως κι ο κορονοϊός, κι αυτός με το γράμμα κάππα αρχίζει.

Κι από τον 19ο αιώνα, κάθε δέκα χρόνια γεννάει κι από μια κρίση· εντελώς απρόβλεπτος, ρε παιδί μου.

Αλλά άντε πες το σε όλους τους μικροαστούληδες που, φοβισμένοι πίσω από μάσκες κυριολεκτικές και μεταφορικές, ψελλίζουν με αηδιαστική ικανοποίηση: «Ε, τι ήθελες; Να γίνουμε Κούβα;»

Καλά, ας μη μιλήσω για τους επαγγελματίες δωσιλόγους, τους δήθεν δημοσιογράφους, που, εκτός από το να προσκυνάνε μέρα-νύχτα την κυβέρνηση, περνάνε τη μέρα τους λέγοντας σε ποιο μπαρ είχε «αδιόρθωτους», σε ποια συναυλία είχε «ανυπάκουους» και σε ποια παραλία είχε «ανεπίτρεπτο συνωστισμό».

Μου θυμίζουν εκείνους τους γέρους που όλο μιλάνε για έρωτες και γκόμενες, για προφανείς λόγους.

Δύσκολο πράμα τα γηρατειά, δύσκολο κι η μικροαστίλα.

Ειδικά για εμάς τους υπόλοιπους που παλεύουμε να μην πεθάνουμε από αηδία.

Να είσαι καλά,

Χρήστος

Υ.Γ. Όλοι αυτοί που λατρεύουν τη μάσκα τόσο πολύ, κάποιο απωθημένο με σουπερ ήρωες πρέπει να έχουν μάλλον. Η συμβολολογία του σούπερ ήρωα δεν είναι τυχαία. Οι μασκοφόροι εκδικητές -τους οποίους το σύστημα αναπαράγει με ρυθμό πολυβόλου- λειτουργούν ως βαλβίδα διαφυγής για τα απωθημένα της κοινωνίας. Όσο ο κόσμος πιστεύει σε σούπερ ήρωες -από τον Μπάτμαν και τον Μαγκάιβερ μέχρι τον …Κούλη- τόσο θα κάθεται ήσυχος σπιτάκι του, με το τσαγάκι του, περιμένοντας σωτήρες. Ο σούπερ ήρωας -που φυσικά πάντα δουλεύει ως υπενθύμιση της υπεροχής της ιδιωτικής πρωτοβουλίας έναντι στην ανικανότητα του δημοσίου- είναι ακριβώς ό,τι διαιωνίζει τα προβλήματα που υποτίθεται ότι λύνει.

(Φίλε Χρήστο, είμαι σε ένα νησί, είμαι μακριά από τους ανθρώπους -τους βλέπω μόνο στην παραλία- και δεν χρειάζεται να φοράω μάσκα. Βέβαια, σήμερα την φόρεσα για να αγοράσω τρόφιμα. Μέσα στο σούπερ μάρκετ ήταν 12 τουρίστες και εγώ. Ήμουν ο μόνος που φορούσε μάσκα. Εγώ και η ταμίας. Που την είχε στο πηγούνι. Ψώνισα πολύ γρήγορα -έτσι κάνω τους τελευταίους μήνες- γιατί μια γιατρός μου είπε να αποφεύγω να μένω σε κλειστούς χώρους για πολλή ώρα και αυτό είναι αρκετό. Δεν νομίζω να αρέσουν σε πολλούς ανθρώπους οι μάσκες. Οι περισσότεροι δυσανασχετούν και τις φοράνε για να μη φάνε πρόστιμο. Καλά, αν επιβληθούν οι μάσκες και στους εξωτερικούς χώρους, δεν θα επιστρέψω ποτέ στην Αθήνα. Όσο για τους “χωροφύλακες”, δεν το συζητάω. Έχει γεμίσει η Ελλάδα χωροφύλακες. Όλοι θέλουν να πουν στους άλλους τι να κάνουν. Όχι μόνο τώρα με τον κορωνοϊό, κρατάει χρόνια αυτό. Η καραντίνα δεν είναι αντισυνταγματική μόνο στη Φινλανδία. Και στην Ελλάδα είναι. Αλλά ξέρεις τώρα τι σημαίνει Σύνταγμα στην Ελλάδα. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου. Ωραία η μάσκα σου.)

pitsirikos
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ