Μια από τις αναμφισβήτητες αρχές του κόσμου στον οποίο ζούμε, είναι πως τα πάντα μπορούν να ισχύουν και ταυτόχρονα τίποτα όσον αφορά στα μεγάλα ερωτήματα που οδήγησαν την ανθρώπινη ύπαρξη στο σημερινό της εξελικτικό στάδιο.
Οι υποθέσεις και οι εικασίες άπειρες για να εξηγηθούν πράγματα που δεν μπορούν να βρουν απόλυτη επιστημονική εξήγηση. Κάποιος το αποκαλεί θεό, άλλοι κάνουν λόγο για μια ζωή ψευδαίσθησης στην οποία εμείς είμαστε σαν απεικάσματα και όχι πραγματικές υπάρξεις, ενώ άλλοι πιστεύουν ότι το ερωτηματικό του σήμερα θα βρει στο μέλλον την απάντηση.
Στη βάση αυτών, πόσο εύκολα θα αποκαλούσατε σήμερα τρελό κάποιον που πριν από σχεδόν έναν αιώνα ξεκίνησε να ισχυρίζεται πως βρέθηκε στο 3906 μ. Χ. και είδε τι είχε συμβεί στον πλανήτη Γη;
Το 1922 ο Πολ Αμαντέους Ντίναχ ήταν δεδομένο πως θα θεωρηθεί τρελός και άνετα θα μπορούσε να γίνει το νεότερο θύμα ενός μεσαιωνικού κυνηγιού μαγισσών. Ο μόνος λόγος που του συνέβη είναι γιατί δεν έδειξε ποτέ διάθεση να επικοινωνήσει σε μεγάλη κλίμακα αυτά που ισχυρίζεται ότι έζησε.
Ο ακαδημαϊκός Ντίναχ είχε ένα ατύχημα το 1921 που τον έριξε σε κώμα για έναν χρόνο, κατά τον οποίο νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο της Γενεύης. Το 1922 ξύπνησε και άρχισε να καταγράφει στο ημερολόγιο του πράγματα που έζησε σε αυτόν τον ένα χρόνο. Πώς όμως είχε συνείδηση και αντίληψη ένα σώμα ημιθανές; Δεν είχε. Πολύ απλά γιατί ο Ντίναχ υποστήριξε ότι δεν έζησε αυτόν τον ένα χρόνο στο σώμα του, αλλά η ψυχή του ταξίδεψε στον χρονικό ορίζοντα – καμπύλη ή ευθεία, κανείς δεν ξέρει – και βρέθηκε σε ένα σώμα, του Άντριου Νόρθαμ, στο μακρινό 3906 μ. Χ.
Σύμφωνα με τα γραφόμενα του, οι τότε άνθρωποι αντιλήφθηκαν τι είχε συμβεί στο σώμα του Νόρθαμ και θέλησαν να εξηγήσουν στην ψυχή από το μακρινό παρελθόν τι συμβαίνει στον κόσμο για να γυρίσει πίσω και να το μοιραστεί. Ο μύθος του Ηρός ξαφνικά είχε βρει πιο στέρεο ανταγωνισμό.
Μετά την επιστροφή της ψυχής του, ο Ντίναχ βασανίστηκε αρκετά μέσα του. Θέλησε να βρει παρηγοριά στην εξομολόγηση και στον πατέρα Τζέικομπ. Φοβόταν να γίνει επεξηγηματικός και ήταν μια φράση του πατέρα που του άλλαξε την κοσμοθεωρία. «Δεν υπάρχει καμία γνώση που να έχει μόνο ένας δικαίωμα σε αυτήν».
Στα 36 του χρόνια και με έναν ταλαιπωρημένο οργανισμό, έμβιο ον σε μια εποχή που η διάρκεια ζωής ήταν πολύ μικρή, ο Ντίναχ αποφασίζει να έρθει στην Ελλάδα λόγω του καλού κλίματος. Ζει εδώ ως το 1924 και θεωρώντας πως είναι πια αρκετά καλά, μετακομίζει στην Ιταλία. Δεν προλαβαίνει να το χαρεί όμως και πεθαίνει από φυματίωση.
Στο μεσοδιάστημα όμως, κι ενώ δίδασκε σε γερμανικό ινστιτούτο, είχε προλάβει να παραδώσει έναν τεράστιο όγκο από σημειώσεις στον Γιώργο Παπαχατζή, εξέχουσα ακαδημαϊκή προσωπικότητα, καθηγητή και πρύτανη στην Πάντειο στα πρώτα της χρόνια και μετέπεια Αντιπρόεδρο της Βουλής, ενώ ήταν και μέλος στον φιλολογικό σύλλογο Παρνασσός.
Εκείνος ξεκίνησε το δύσκολο μεταφραστικό έργο από τα γερμανικά στα ελληνικά, μια διαδικασία που διήρκεσε 16 χρόνια, ως το 1940. Στο ξεκίνημα ο Παπαχατζής θεωρούσε πως είχε στα χέρια του ένα μυθιστόρημα-αριστούργημα. Όταν κατάλαβε με τι είχε να κάνει, σοκαρίστηκε. Το σοκ του κόπηκε απότομα όταν έγινε ο Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος και το μυαλό του απομακρύνθηκε από κάθε διάθεση. Το ίδιο συνέβη και με τον Εμφύλιο.
Με το πέρας αυτής της μακράς περιόδου, ο Παπαχατζής επανήλθε και θέλησε να αναζητήσει συγγενείς του Ντίναχ στην Ελβετία και τη Γερμανία για να δει μήπως υπήρχε κι άλλο υλικό ή μήπως είχαν κάποια κατά πρόσωπον συζήτηση με τον Ντίναχ σχετικά με τους ισχυρισμούς του. 14 χρόνια αναζητούσε, αλλά δεν βρήκε κανέναν.
Καθώς δεν είχε πλέον κάτι άλλο να κάνει και με την ολοκλήρωση της μετάφρασης, ο Παπαχατζής εξέδωσε το έργο λίγο πριν τον εξορίσει η Χούντα των Συνταγματαρχών. Φυσικά το έργο φιμώθηκε. Δεν έτυχε καλύτερης αντιμετώπισης ούτε όταν επιχείρησε να το προωθήσει ξανά το 1979, με την Εκκλησία να του βάζει το μεγάλο εμπόδιο και να “δολοφονεί” την προσωπικότητα του, με αποτέλεσμα να μείνει χωρίς δουλειά.
Τότε άνοιξε δίαυλο επικοινωνίας με τη Μασονική Στοά, τα μέλη της οποίας θεώρησαν το βιβλίο ως ιερή γνώση και το έκρυψαν. Ο κόσμος εκείνη την εποχή δε θα μπορούσε να δεχτεί με τίποτα τέτοιους ισχυρισμούς, ιδίως σε μια εποχή που η έννοια του science fiction μυθιστορήματος ήταν άγνωστη. Κι εν προκειμένω δεν είχαμε να κάνουμε καν με μυθιστόρημα.
Δεν ήταν παρά στο τέλος της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα που το βιβλίο εκδόθηκε από τον Ραδαμάνθυ Αναστασάκη σε μικρό αριθμό αντιτύπων, τα οποία δεν έφτασαν σε ισάριθμους αποδέκτες, μιας και τα λιγοστά διαθέσιμα μέσα του εκδοτικού δεν άντεχαν την διαφήμιση του βιβλίου, ενώ και το βιβλίο δεν βοηθούσε ιδιαίτερα με τις 800 σελίδες επεξηγηματικού υλικού.
ΤΙ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΜΕΣΕΣ ΑΚΡΕΣ ΣΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ Ο ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΠΟΛ ΝΤΙΝΑΧ;
Ο Homo Sapiens ανήκει στο παρελθόν και στο 3906 μ.Χ. το είδος ανθρώπου που υπάρχει λέγεται Homo Occidantalis Novus. Σε αυτό το διάστημα των περίπου 1800 ετών έχουν συμβεί πανανθρώπινα γεγονότα.
Ως το 2200 δεν έχουν αλλάξει πολλά πέραν από μικρές τεχνολογικές εξελίξεις, με την ανθρωπότητα να παλεύει ακόμα με την υπερθέρμανση του πλανήτη και τον καπιταλισμό να παραμένει το αξιακό σύστημα διακυβέρνησης. Το 2204 όμως συμβαίνει αυτό που περιμένουν όλοι οι επιστήμονες και οραματιστές.
Η ανθρωπότητα έχει τα μέσα για να εποικήσει στον Άρη, με 20 εκατομμύρια ανθρώπους να μεταβαίνουν εκεί για να χτίσουν κοινωνίες όπως στη Γη. Μόλις 61 χρόνια μετά, το 2065, ένα κατακλυσμικό φαινόμενο στον πλανήτη σκοτώνει τους πάντες και γίνεται σαφές πως ο πλανήτης δεν είναι φιλόξενος για τον άνθρωπο και αποφασίζεται να μην εποικιστεί ξανά.
Το 2309 μ.Χ. έρχεται μια ακόμα καταστροφή που οδηγεί τον παγκόσμιο πληθυσμό σχεδόν στον αφανισμό. Στις σημειώσεις αναγράφεται πως η κίτρινη και η μαύρη φυλή αφανίζονται εξ ολοκλήρου στον Τελικό Παγκόσμιο Πόλεμο και επιβιώνει μόλις 1 δισεκατομμύριο ανθρώπων. Σε αυτό το σημείο ίσως να υπάρχουν ρατσιστικές καταβολές στις πεποιθήσεις του Ντίναχ, που φυσικά σε εκείνη την εποχή δεν χαρακτηρίζονταν ως τέτοιες.
Καθώς λοιπόν έχουμε έναν τέτοιο αφανισμό, η ανθρωπότητα αρχίζει από το μηδέν. Έτσι, αυτό που εμείς λέμε 2309, τότε θα είναι η πρώτη ημέρα μιας νέας χρονολογικής μέτρησης και για 8-9 δεκαετίες ο κόσμος θα προσπαθεί να σταθεί ξανά στα πόδια του. Στο φινάλε του 24ου αιώνα θα δούμε την απόλυτη παγκοσμιοποίηση, με μια Παγκόσμια Κυβέρνηση, την Κυβέρνηση των Εθνών που αποτελείται από επιστήμονες και δίνει εντολές στις ενικές κυβερνήσεις, να έχει κάνει αναδιανομή του πλούτου και να μην υπάρχουν ανισότητες.
Όλοι οι άνθρωποι είναι εξίσου πλούσιοι, αλλά πιθανότατα αυτό συμβαίνει γιατί ακριβώς εξαφανίστηκε ένα τεράστιο ποσοστό και βρήκαν ευκαιρία οι πόροι της Γης να ανανεωθούν. Οι ώρες εργασίας έχουν μειωθεί πολύ, το όριο ηλικίας έχει φτάσει τα 100 χρόνια, αλλά όλα αυτά έχουν επιτευχθεί με απολυταρχικό τρόπο, ενώ δεν έχει εξαφανιστεί η έννοια της εθνικής κυριαρχίας, η οποία επιβιώνει ως το 2800 περίπου.
Ο κόσμος εισέρχεται σε μια φάση νέου Μεσαίωνα για περίπου 900 χρόνια και το 3382 εμφανίζεται αυτό το νέο είδος ανθρώπου. Βρισκόμαστε σε ένα εξελικτικό στάδιο κατά το οποίο ο άνθρωπος έχει ξεκλειδώσει πολλά τμήματα του μυαλού του, έχει την υπερδύναμη της υπερδιαίσθησης, μπορεί να εκτιμήσει δηλαδή με 100% επιτυχία το άμεσο μέλλον και τις αποφάσεις του, με τις σημειώσεις του Ντίναχ να αναφέρουν ξεκάθαρα τη μετάλλαξη του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ο άνθρωπος στέκεται ενώπιον της Γνώσης και την αγγίζει κατά βούληση.
Από το 3400 και μέχρι το 3906 που βρίσκεται ο Ντίναχ, η ανθρωπότητα έχει φτάσει σε ένα τρομερό στάδιο ύπαρξης, με τα ηνία της διακυβέρνησης να έχουν τα Απόλυτα Όντα, οι Homo Universalis που έχουν φτάσει στο 100% της εγκεφαλικής λειτουργίας τους.
Όλα σε εκείνη την εποχή είναι δωρεάν και δεν υπάρχει καμία έννοια ιδιοκτησίας, ενώ ούτε παραβατικά-εγκληματικά ένστικτα έχουν επιβιώσει. Γι΄αυτό και οι νόμοι έχουν μειωθεί στο ελάχιστο δυνατό. Το σύνολο εργασίας για τον κάθε άνθρωπο είναι στα 2 χρόνια συνολικά στη ζωή του. Οι άνθρωποι δεν καθορίζονται από τις υλικές τους κτήσεις, αλλά από το επίπεδο πνευματικότητας και ανακάλυψης του εαυτού τους. Αυτός είναι ο μόνος διαχωρισμός.
Δεν ξέρουμε αν στα όσα γράφει ο Ντίναχ ήθελε να προοιωνίσει με ένα κάλυμμα κάποια χαρακτηριστικά του μετέπειτα σοσιαλιστικού κόσμου, αλλά σίγουρα το μέλλον που περιγράφει μας κάνει να θέλουμε να βρεθούμε στο ίδιο κώμα με εκείνον.
Αν αποφασίσουμε να δώσουμε έστω και το ελάχιστο ποσοστό πιθανότητας στο βίωμα του Ντίναχ, τότε θα γεννηθεί το ερώτημα: αυτή η γνώση δεν επηρεάζει αυτομάτως το μέλλον που περιγράφεται; Κι αν η γνώση δόθηκε από όντα απείρως πιο σοφά από όλη τη σημερινή σοφία, μήπως δόθηκε ακριβώς για να φτάσει η ανθρωπότητα γρηγορότερα σε εκείνο το εξελικτικό στάδιο και να προλάβει τον αφανισμό που περιγράφεται;
Είναι πάντως πιθανό οι παραπάνω πληροφορίες, όχι απόλυτα λεπτομερείς είναι η αλήθεια, να αποτελούν μόνο ένα τμήμα των όσων περιγράφει ο Ντίναχ. Ενδεχομένως να υπάρχει επτασφράγιστα φυλαγμένο ένα μεγάλο τμήμα από τις κατά τόπους μασονικές στοές. Στο βιβλίο η αοριστία αιτιολογείται από το ότι οι μελλοντικοί άνθρωποι δεν έγιναν λεπτομερείες ακριβώς για να μην αλλάξει το timeline της ύπαρξης.
Στο τέλος πάντως του βιβλίου ο Παπαχατζής είναι ξεκάθαρος: ο Ντίναχ είχε ένα βίωμα που υπάγεται στην παραψυχολογία και πιστεύει πως όντως ο Ντίναχ έζησε διά της ψυχής του αυτά που γράφει στο ημερολόγιο.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.