Οι άνθρωποι φοβούνται την ιερότητα, όπως και την ωραιότητα, όσο τίποτε άλλο.

Ένοχοι, μέχρι τα μπούνια, ούτε την ενοχή τους θέλουν αντιμετωπίσουν και να αποδεχτούν, ούτε την ευθύνη τους για αυτήν τους την απροθυμία να σηκώσουν.

Κατηγορούν, ειρωνεύονται και χλευάζουν –κυρίως φοβούνται-, φορτώνοντάς τους με τις σκιερές τους ψυχικές γωνιές, τους εκπρόσωπους της ιερότητας, χωρίς να έχουν ιδέα πως εκείνο που φοβούνται πάνω απ’ όλα να αντιμετωπίσουν, πως αυτό που θέλουν να ξεκάνουν μια για πάντα είναι η ενοχή τους.

Ενοχή για μια ζωή υπεκφυγών. Μια ζωή στηριγμένη στην απώθηση του ιερού στοιχείου, στον τρόμο της εντός τους ενότητας, και της ιερής ολοκλήρωσης.

Για να αποσιωπήσουν και να εξορθολογήσουν την αθέτησή του εσωτερικού στόχου που είναι η ιεροποίηση της ζωής, θεσμοθετούν νοητικά σχήματα και θεωρίες, στοιχειοθετούν καταρτισμένες μομφές που απαξιώνουν ιερείς, ιερατεία, ιερούς σκοπούς, και ιερά.

Έχουν την εντύπωση πως αν θάψουν στο ασυνείδητο τις βαθιές τους ανάγκες, εκείνες θα πεθάνουν.

Η προδοσία όμως –έστω και η ασυνείδητη- των υπαρξιακών αναγκών μας δεν μας αφήνει ποτέ αλώβητους. Εμείς, κι αν την προσπερνάμε, εκείνη δεν μας προσπερνά.

Το απωθημένο υλικό «εκδικείται» καταδικάζοντας τον αλλοτριωμένο άνθρωπο στην πενία του φόβου που δεν σιγάζεται από ιδεολογίες.

Στην απαξιωτική μερικότητα και διαμερισματοποίηση της ψυχικής του ζωής.

Στην πνευματική ανέχεια και απελπισία που κανένας εξορθολογισμός δεν δύναται εξ ολοκλήρου να θεραπεύσει…

Grigoris Vasileiadis

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ