«ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΣΤΟΚΧΟΛΜΗΣ» - Ιστορική Αναδρομή - Συμπτώματα - Στάδια εξέλιξης (Μέρος Πρώτο)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι ένα ψυχολογικό φαινόμενο στο οποίο οι όμηροι εκφράζουν ενσυναίσθηση, συμπάθεια και θετικά συναισθήματα προς τους θύτες τους, μερικές φορές μέχρι το σημείο υπεράσπισης και ταυτοποίησης μαζί τους. Αυτά τα συναισθήματα θεωρούνται γενικά υπό το πρίσμα του κινδύνου που υφίστανται τα θύματα που ουσιαστικά σφάλλουν σχετικά με την έλλειψη καταχρήσεων από τους θύτες τους για μια πράξη καλοσύνης (Minu, 2015).

Οι εξελικτικοί ψυχολόγοι εξηγούν ότι το σύνδρομο της Στοκχόλμης μπορεί να συνδεθεί παρελθοντικά με τους προγόνους μας. Για παράδειγμα, κατά το παρελθόν οι γυναίκες στις κοινωνίες αυτές αντιμετώπιζαν συχνά το πρόβλημα της σύλληψης από μια άλλη φυλή. Αυτές οι γυναίκες είχαν συχνά σκοτώσει τα παιδιά τους και τέθηκαν σε διάφορες καταστάσεις όπου η ζωή τους ήταν σε κίνδυνο. Με την ανάπτυξη ενός δεσμού σε αυτή τη φυλή θα εξασφάλιζαν την επιβίωσή τους. Λόγω της συχνότητας αυτών των απαγωγών η σύλληψη συγκόλλησης εξελίχθηκε σε ένα από τα προσαρμοστικά χαρακτηριστικά στον ανθρώπινο πληθυσμό (Namnyak, et al., 2007).

Το σύνδρομο ενθαρρύνεται σε καταστάσεις εγκληματικότητας επειδή μπορεί να αυξήσει τις πιθανότητες επιβίωσης των ομήρων, αλλά εκείνοι που το βιώνουν συνήθως δεν είναι πολύ συνεργάσιμοι κατά τη διάρκεια διάσωσης ή δίωξης (Peak, et al., 2008).

Το σύνδρομο της Στοκχόλμης είναι ένα φαινόμενο όπου τα θύματα παρουσιάζουν θετικά συναισθήματα και συναισθήματα προς τους απαγωγείς, στο βαθμό που αναπτύσσουν αρνητικά συναισθήματα προς τις οικογένειές τους, τους φίλους τους ή αυτούς που προσπαθούν να τους απαλλάξουν από αυτή την αιχμαλωσία (Wallace, 2017).

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗΣ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ