ΣΕΛΗΝΗ ....ΤΟ ΑΡΜΑ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ....ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΛΟΥΚΙΑΝΟ .....ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΑΗΔΙΕΣ ΠΕΡΙ ΕΧΘΡΙΚΗΣ ΚΡΟΝΕΙΑΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΝ ''ΚΑΠΟΙΟΙ''....

ΣΕΛΗΝΗ-ΣΕΛΕΝΑ-[Χ]ΕΛΕΝΑ ..... Η ΩΡΑΙΑ ΕΛΕΝΗ Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΤΡΩΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ....

Ο Λουκιανός, μέσα από τα Αληθή Διηγήματά του μας περιγράφει ένα ταξίδι στο φεγγάρι, τους κατοίκους του Σεληνίτες και Ηλιώτες οι οποίοι μεταξύ τους είχαν συνάψει ειρήνη.

Αυτοί είχαν και επαφή με την Γη. Μας περιγράφει, επίσης, ένα κάτοπτρο μέσα από το οποίο μπορούσε κάποιος να δει τα πάντα στην Γη, και ένα μικρό φρεάτιο από το οποίο μπορούσε να ακούσει τα πάντα.

Ένα κάτοπτρο, που χρησιμοποίησαν οι Τιτάνες, ξεγέλασε τον Διόνυσο Ζαγρέα και τον έκοψαν σε 14 κομμάτια και τον έφαγαν. Η Αθηνά (που γεννήθηκε από την κάρα=κεφάλι του Δία) έσωσε την καρδιά (=κάρ-α Δία) του Διονύσου και ο Δίας την έραψε στον μηρό του για να ξαναγεννηθεί.

Άραγε, να πρόκειται για το κάτοπτρο που αναφέρει ο Λουκιανός; Ίσως. Αν, μάλιστα, υπολογίσουμε πως η Σελήνη χρειάζεται 14 μέρες από την πανσέληνο στην χάση και 14 μέρες από την χάση στην πανσέληνο, τότε το κάτοπτρο ταυτίζεται με την Σελήνη.

Ο Πλούταρχος στο Περί του Σωκράτους Δαιμονίου εξηγεί ότι η ψυχή κατά την αποχώρησή της από το σώμα (μετά θάνατον) ανεβαίνει στην Σελήνη. Επιπλέον:

«ταυτόχρονα όμως και οι ψυχές των κολαζόμενων με οδυρμούς και αλαλαγμούς πλησιάζουν από κάτω εδώ, περνώντας μέσα από την σκιά {αυτός είναι και ο λόγος που οι περισσότεροι συνήθιζαν να χτυπούν χαλκώματα κατά τις εκλείψεις και να κάνουν θόρυβο και πάταγο ενάντια στις φαύλες ψυχές}. Τις φοβίζει όμως και το αποκαλούμενο πρόσωπο, όταν φτάνουν κοντά, που είναι βλοσυρό και τρομακτικό να το βλέπεις. Ωστόσο στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε, αλλά, όπως ακριβώς η δική μας γη διαθέτει κόλπους βαθείς […], έτσι και τούτα είναι βάθη της Σελήνης και κοιλώματα». (Πλούταρχος, Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης 944B-944C)

Επίσης, μας εξηγεί ότι οι ψυχές παίρνουν τον νου από τον Ήλιο, την άλογη ψυχή από την Σελήνη και το σώμα από την Γη (το σώμα των ανθρώπων που γεννήθηκαν από τις στάχτες των Τιτάνων;). Όταν πεθαίνουν, πάνε στην πλευρά της Σελήνης που βλέπουμε (και αντιστοιχεί στην Άρτεμη), όπου παραμένουν μέχρι την επανενσάρκωσή τους (οπότε γίνονται( οι δαίμονες= δαήμονες= γνώστες που, ο Ησίοδος, περιγράφει για το Χρυσό Γένος και επιστρέφουν πίσω στην Γη για να γίνουν φύλακες θνητών ανθρώπων (Έργα και Ημέραι 121-126)). Όταν τελειώσει ο κύκλος των ενσαρκώσεων, οι ψυχές πάνε στην πίσω πλευρά της Σελήνης (που αντιστοιχεί στην Εκάτη). Εκεί, αποβάλλουν την άλογη ψυχή και κατευθύνονται στον Ήλιο.

Ως εδώ, τα πράγματα μοιάζουν απλά: Η Σελήνη είναι ένα όργανο (ως κάτοπτρο) ή ένα άρμα, δηλαδή, ένα όχημα «υποδοχής» και «αναδιανομής» ψυχών.

Οι ψυχές παίρνουν νου από τον Ήλιο και άλογη ψυχή από την Σελήνη.

Ανεβοκατεβαίνουν με ενσαρκώσεις στην Γη και την μπροστινή πλευρά της Σελήνης και όταν βρεθούν στην πίσω πλευρά, αφήνουν την άλογη ψυχή και επιστρέφουν στον Ήλιο. Η μπροστινή πλευρά της Σελήνης, ουσιαστικά, φαίνεται να λειτουργεί, κυρίως, σαν κάτοπτρο: αντανακλά, στέλνει πίσω τις ψυχές στην Γη ωσότου αυτές γίνουν «έτοιμες» να περάσουν στην σκοτεινή πλευρά για το ταξίδι τους στον Ήλιο.

Παράλληλα, στο κάτοπτρο=καθρέπτης μπορούμε να δούμε είδωλα: τον εαυτό μας ή κάποιον άλλον (όπως στην περίπτωση του Περσέα και της Μέδουσας). Ίσως, κάπως έτσι να έβλεπαν λεπτομέρειες στην Γη, οι Σεληνίτες και οι Ηλιώτες στην ιστορία του Λουκιανού (αν και μας φυτεύει την αμφιβολία ότι όλα αυτά είναι φανταστικά). Μήπως, λοιπόν, κατά ένα τρόπο, η Σελήνη γίνεται ένα εργαλείο μέσα από το οποίο βλέπουμε και παρακολουθούμε; Ένας «οφθαλμός»;

Αλλά, ως «βλοσυρό» και «τρομακτικό» μας περιγράφει ο Πλούταρχος το πρόσωπο της Σελήνης (αν και δεν είναι παρά μόνο οι σκιές από κόλπους βαθύς και μεγάλους που το κάνουν να φαίνεται ως τέτοιο και, άρα, κακώς εμπνέει τον οποιονδήποτε φόβο), μας φέρνει συνειρμικά στο μυαλό το Γοργόνειο ως Πανόπτη Οφθαλμό με το άγριο βλέμμα που, όποιος το κοιτάζει, πετρώνει.

Σε συνδυασμό, μάλιστα, με τον χαρακτηρισμό των Ορφικών για την Σελήνη ως «Γοργόνος Κεφαλή» και διάφορα ραδιοσήματα που έχουν εκπεμφθεί κατά το παρελθόν και σχετίζονται με την μογγολική ή/και την εβραϊκή γλώσσα, επίσης, τις ενδείξεις που σχεδόν ολοφάνερα αποδεικνύουν πως η Σελήνη είναι κούφια και πιθανότατα ένα διαστημόπλοιο παροπλισμένο(, τότε, τα δεδομένα αλλάζουν ή διαφοροποιούνται.

Για ποιο λόγο έγινε ο Τρωικός Πόλεμος; Είναι γνωστό πως όλα ξεκίνησαν με την απαγωγή της Ωραίας Ελένης από τον Πάρη. Αλλά, ποια ήταν η Ωραία Ελένη;

Σύμφωνα με ένα μύθο, ο Δίας ερωτεύτηκε την Νέμεση και την ακολούθησε παντού προκειμένου να την κάνει δική του. Επειδή εκείνη δεν τον ήθελε άλλαζε συνέχεια μορφή ώσπου έγινε χήνα. Ο Δίας έγινε κύκνος και την κατέκτησε ερωτικά. Η Νέμεση έμεινε έγκυος και γέννησε ένα αυγό που μέσα του ήταν η Ελένη.

Στο σημείο αυτό υπάρχουν αρκετές παραλλαγές για το πως έφτασε το αυγό με την Ελένη στην Σπάρτη και, κατ’ επέκταση, στα χέρια του Τυνδάρεω. Μεταξύ άλλων, δύο προκαλούν το ενδιαφέρον μας: Ο Πλούταρχος στα «Συμποσιακά» του μας πληροφορεί πως σύμφωνα με κάποιους ποιητές το εν λόγω αυγό το είδαν να πέφτει από τον ουρανό. Από τον Υγίνο αντιλαμβανόμαστε πως το αυγό έπεσε κατευθείαν από την Σελήνη. Και, ποια είναι η Σελήνη;

Οι περισσότεροι που ασχολούμαστε με το θέμα, γνωρίζουμε τις τρεις θεωρίες για την προέλευση της Σελήνης: α) αποτελεί κομμάτι της Γης όταν η τελευταία κόπηκε στα δύο από κομήτη, β) σχηματίστηκαν ταυτόχρονα από το ίδιο υλικό γ) ότι ήρθε από κάπου αλλού. Όλες έχουν τις αδυναμίες τους για πολλούς και διάφορους λόγους.

Το ίδιο και η τρίτη. Μάλιστα, σύμφωνα με τους σοβιετικούς επιστήμονες Μιχαήλ Βάζιν και Αλεξάντρ Στσερμπάκωφ, ένα τόσο μεγάλο σώμα όπως είναι η Σελήνη, συγκριτικά με την Γη, είναι αδύνατο να μπήκε κάτω από «φυσιολογικές» συνθήκες σε τροχιά γύρω από την Γη. Αλλά κι αν ακόμα προσελκύστηκε, τότε, θα έπρεπε να είχε επιμήκη ελλειψοειδή τροχιά, όπως συμβαίνει παντού στον ουράνιο κόσμο, σε ανάλογες περιπτώσεις, και όχι μία τροχιά εντελώς κυκλική.

Οι δύο σοβιετικοί, δεν απέρριψαν απλά την θεωρία της προσέλκυσης, αλλά πρότειναν μία άλλη θεωρία: δ) «Η Σελήνη είναι ένας τεχνητός δορυφόρος της Γης, που μπήκε σε τροχιά γύρω της, ύστερα από τους ευαίσθητους χειρισμούς λογικών όντων από το διάστημα, εντελώς άγνωστων σε μας». Με απλά λόγια η Σελήνη είναι ένα τεχνητό διαστημόπλοιο ή απλά ένα τεχνητό ουράνιο σώμα. Εξάλλου, υπάρχουν πάρα πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι η Σελήνη είναι ένα τεχνητό σώμα.

Στους Ορφικούς Ύμνους, των οποίων οι γνώσεις, σύμφωνα με τον αστρονόμο Χασάπη, φτάνουν τουλάχιστον μέχρι το 11860 π.Χ., μαθαίνουμε πως κάποιος «Κατασκεύασε και άλλη απέραντη γη, την οποίαν οι θεοί ονόμασαν Σελήνη, οι δε άνθρωποι Μην. Αυτή έχει πολλά όρη, πολλές πόλεις, πολλά μέγαρα». Αυτό έρχεται σε πλήρη συμφωνία με την θεωρία των σοβιετικών επιστημόνων.

Με το δικαίωμα, λοιπόν, που μας δίνει ο ίδιος ο Όμηρος να «μεταχειρίζεται» τους θεούς -ποιητική αδεία(;)-, να έχουν άρματα και να πετούν, διασκευάζουμε τους μύθους για την γέννηση της Ελένης:

Η Ελένη και η Κλυταιμνήστρα γεννήθηκαν στην Σελήνη, από την Λήδα με πατέρα τον Δία. Όταν οι κόρες μεγάλωσαν αρκετά, τις έβαλε με την μητέρα τους μέσα σε ένα ωοειδές ιπτάμενο άρμα και τις έστειλε στη Γη όπου προσγειώθηκαν στην Πελοπόννησο. Εκεί,
απέκτησαν ως θετό πατέρα τους τον Τυνδάρεω.

Οι συγκεκριμένες πληροφορίες από Πλούταρχο, Υγίνο και Ορφικά, δεν μας δίνουν τον κατασκευαστή ή τον ιδιοκτήτη της Σελήνης, ούτε από πού ήρθε. Ωστόσο, ο Δίας δεν θα αποκτούσε απόγονο σε εχθρικό έδαφος, κι επειδή μιλάμε για τον Δία, λογικά, η Σελήνη θα πρέπει να του ανήκει. Με την ίδια λογική, υποθέτουμε ότι η Ελένη, ως πρωτότοκος, κουβαλούσε μέσα στο αυγό, μαζί της, μία πρωτοφανή κληρονομιά: την ιδιοκτησία της Σελήνης.

Με την απαγωγή της Ελένης από τον Πάρη, η «κληρονομιά» θα περνούσε στην άλλη πλευρά, στους Τρώες, οι οποίοι υποδεικνύονται από τον David Icke ότι διοικούνταν ή ελέγχονταν από την Αδελφότητα των Ερπετοειδών.

Δυστυχώς για την ωραία Ελένη, ο πόλεμος δεν έγινε μόνο για τα ωραία της μάτια, αλλά για το ποιος θα είχε τον έλεγχο της Σελήνης η οποία «έφτασε» κάτω από ειδικές συνθήκες και με κάποιο ειδικό σκοπό.

Τελικά, η Σελήνη ήταν ένα όχημα επιβίβασης και αποβίβασης ψυχών, ένα τεχνητό διαστημόπλοιο

Γιωργος Βασιλατος

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ