Όταν μια σχέση είναι αληθινή, γεννιέται και ξαναγεννιέται, ώρα με την ώρα

Η λέξη μυστήριο κυριεύει τις σκέψεις μου… Υπάρχουν άνθρωποι που με κάνουν να ανοίγομαι και άλλοι που με κάνουν και κλείνομαι. Τι γίνεται;

Νομίζω πως εν μέρει συμβαίνει και εν μέρει είμαι εγώ που αποφασίζω να ανοιχτώ ή όχι σε συγκεκριμένους ανθρώπους ανάλογα τη στιγμή.

Πάντα μας τριγυρίζει ο φόβος να παραδοθούμε, να υποφέρουμε, να χάσουμε την ισορροπία μας κι όλα όσα καταφέραμε χτίζοντας την ταυτότητα μας;

Με ενδιαφέρει το θέμα της χημείας με τον άλλον ίσως γιατί εκεί βρίσκεται το μυστήριο. Για παράδειγμα με εντυπωσιάζει η διαπίστωση πως μπορούμε τώρα να κοιτάξουμε έναν άνθρωπο και να τον απορρίψουμε, ενώ μια άλλη στιγμή προς μεγάλη μας έκπληξη να αλλάξουμε τη ματιά μας και να τον αγαπήσουμε.


Αυτό συνδέεται με την υποτιθεμένη ταυτότητα. Και αυτό είναι το παράδοξο του ερωτικού δεσμού: Είμαι διαρκώς άλλος άνθρωπος και ο άλλος… είναι και αυτός άλλος. Η πρόταση είναι να αποδεχτούμε αυτό το πηγαινέλα της σχέσης σαν κάτι που είναι έτσι χωρίς να περιμένουμε κάτι άλλο και χωρίς να απαιτούμε να αισθανόμαστε πάντα το ίδιο. Να επιτρέψουμε ευχαρίστως τη ροή των συναισθημάτων και οπωσδήποτε να αποδεχτούμε πως και ο άλλος μπορεί να έχει την ίδια συμπεριφορά. Να δώσουμε στον εαυτό μας την άδεια να ζήσουμε το μυστήριο των σχέσεων. 

Πάντα όταν μια σχέση είναι αληθινή, γεννιέται και ξαναγεννιέται, ώρα με την ώρα…

Νομίζω πως αυτή η δυναμική του πραγματικού αφορά επίσης την προσωπικότητα. Αναφέρομαι το «είμαι σε σχέση» και το «είμαι» του καθενός.

Η προσωπικότητα είναι ένα όχημα για να φτάσουμε στο είναι. Διαλύοντας την, φτάνουμε στη σύλληψη της ουσίας μας. Η προσωπικότητα ταυτίζεται με ένα μέρος του είναι μας στο οποίο ανατίθεται η αξία του συνόλου. Είναι σημαντικό να αποκτήσουμε συναίσθηση ότι είμαστε το είναι κι όχι μόνο η στάση με την οποία ταυτιζόμαστε. Το μυαλό έχει με κάποιο τρόπο την ικανότητα να μας ορίζει λες κι αν είμαστε έτσι ή αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να υπάρχουμε με κανένα άλλο τρόπο. Αυτός είναι ο μηχανισμός που μας εμποδίζει να είμαστε ολοκληρωμένοι.

Παίρνουμε ως δεδομένο ότι είμαστε το εγώ που το μυαλό μας έχει κατασκευάσει και δεν παρατηρούμε πως αυτό το εγώ είναι κάτι που σχηματίστηκε στο παρελθόν, που έχει τις ρίζες του εκεί και η πιστή προς αυτό οφείλεται σε πράγματα που συνέβησαν τότε, γεγονότα και αναμνήσεις λίγο πολύ παραποιημένα, τα οποία συντηρούμε και προσπαθούμε να τα διατηρήσουμε ή να τα κρύψουμε. Συνεπώς δεν μπορούμε να είμαστε απολύτως παρόντες γιατί είμαστε δεμένοι με τα πράγματα του παρελθόντος που υπήρχαν καθοριστικά για τη δημιουργία της ταυτότητας μας.

Κομμάτι, κομμάτι το εγώ είναι μια αντίσταση στην άνευ όρων παρουσία.

Η αληθινή μας φύση βρίσκεται έξω από τα στενά όρια του κατασκευασμένου μας εγώ και δεν μπορεί να κλειστεί μέσα τους. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να απομακρυνθούμε από την προσωπικότητα μας, για να την αφήσουμε να αποδυναμωθεί. Να την ευχαριστήσουμε που μας βοήθησε να επιβιώσουμε μέχρι σήμερα και να αποδεχτούμε ότι πια δεν μας χρησιμεύει.

Έχουμε συνηθίσει να ζούμε μέσα της. Δεν ξέρουμε πως είναι να αφεθείς να παρασυρθείς χωρίς το φρένο της ταυτότητας. Μας φοβίζει και είναι δύσκολο να εισχωρήσουμε στα σκοτεινά σημεία του είναι μας και να εγκαταλείψουμε την παλιά γνώριμη μας ταυτότητα. Το να δίνω και να παίρνω αγάπη μετατρέπεται σε μια πολύ επίπονη εργασία αν δεν είμαι αποφασισμένος να εγκαταλείψω την παλιά μου δομή. Δεν λέω πως αν πάρουμε απόφαση να αφήσουμε την παλιά μας ταυτότητα θα συνδεθούμε αμέσως με το είναι μας. Αν ήταν τόσο εύκολο θα το έκανε όλος ο κόσμος γιατί όλοι ψάχνουμε την αγάπη…

Χορχέ Μπουκάι – Συλβια Σαλινας

Απόσπασμα από το βιβλίο

«να βλέπεις στον Έρωτα»

pulseoflove

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ