«Όταν εστιάζουμε την προσοχή μας σε εποικοδομητικά πράγματα, που εμπλουτίζουν τις σχέσεις, νιώθουμε λιγότερο περιορισμένοι από το παρελθόν και περισσότερο ενθαρρυμένοι από το παρόν. Όσοι αγαπούν μαθαίνουν όχι απλώς να ελπίζουν για το καλύτερο, αλλά και να προσπαθούν γι’ αυτό» (Buscaglia, 1994).
Η «άφιξη» του κορωνοϊού (Covid-19) μπορεί να οριστεί ως μια ψυχοκοινωνική κρίση. Αποτελεί σίγουρα μια μεγάλη ανατροπή του τρόπου ζωής μας, για την οποία κανείς δεν είχε προετοιμαστεί κατάλληλα, και μετέβαλλε σε σημαντικό βαθμό την καθημερινότητά όλων. Έχει επιφέρει πολλές αρνητικές επιπτώσεις πρωτίστως στο επίπεδο της δημόσιας υγείας, καθώς και σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, και ατομικό επίπεδο.
Νιώθουμε αγχωμένοι, προβληματισμένοι, ή αποδιοργανωμένοι, κάτι που είναι απόλυτα φυσιολογικό, διότι βιώνουμε πολλαπλές απώλειες. Απώλεια της εργασιακής μας ταυτότητας, στην περίπτωση που η εργασία μας έχει ανασταλεί, απώλεια της κοινωνικής μας ταυτότητας, εφόσον οι κοινωνικές συναναστροφές μας έχουν περιοριστεί σε τεράστιο βαθμό.
Απώλεια της «ελευθερίας μας» να κυκλοφορήσουμε έξω ανέμελοι, χωρίς μάσκα, γάντια, και τήρηση συγκεκριμένων αποστάσεων. Και το πιο σημαντικό… Απώλεια της υγείας μας και σε αρκετές περιπτώσεις απώλεια της ανθρώπινης ζωής.
Άραγε είναι όλα τόσο μαύρα; Είναι όλα τόσο άδικα, ανυπόφορα, αναπάντεχα; Είναι πάνω από τις δυνάμεις μας και από τον έλεγχο που μπορούμε να ασκήσουμε; Θα προκύψει τίποτα καλό από όλη αυτήν την ταλαιπωρία;
Πριν κάνουμε λόγο για τις ενδεχόμενες θετικές συνέπειες σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, ας προσδιορίσουμε αρχικά την έννοια της κρίσης. Η κρίση υφίσταται όταν ένα γεγονός σηματοδοτεί σοβαρό κίνδυνο ή απειλή για την ανθρώπινη ζωή, και το άτομο δυσκολεύεται να το διαχειριστεί με τις συνήθεις στρατηγικές αντιμετώπισης.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.