...κι’ ο εφιάλτης πως κάποτε θα ξυπνήσουμε μη έχοντας τίποτε να πούμε

Πάντοτε δυσπιστούσα για την άνοιξη. Αυτή η ακαθόριστη αίσθηση

στις ανθισμένες βραγιές κι’ ένα ρίγος λεπτό

κι’ οι φωνές των παιδιών στο γήπεδο όταν το απόγευμα διυλίζει το φως

κι’ οι φίλοι μου να περιμένουν το καλοκαίρι, τι κι’ αν γινόταν αργότερα

μια θάλασσα μεσημεριού με ξέθωρον ήλιο

πετράδι δουλεμένο να φέγγει στη νύχτα. Πόλη μου αγαπημένη

πολύβουη μα ερημική, πολύκοσμη μα απρόσιτη βιτρίνα νεωτερισμών

ψευτίζοντας τη ζωή μας.

Αυτή η θηλυκιά εποχή

στιφή, παράξενη σα γριά, με τις εύκολες συζητήσεις

την πολλή συνάφεια, τη λιγοστή κατανόηση, την απέραντη μοναξιά

κι’ ο εφιάλτης πως κάποτε θα ξυπνήσουμε μη έχοντας τίποτε να πούμε

ανάμεσα στα βήματα αυτά, πηγαίνουν και πάλι ξανάρχονται

κι’ ύστερα σβήνουν στο διάδρομο· ανάβουνε το φως της σκάλας

μα δεν ακούγεται κανείς.

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, «Επικίνδυνη ηλικία»

Από τη συγκεντρωτική έκδοση «Ο δύσκολος θάνατος», εκδ. Εγνατία, 1978

o-klooun

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ