ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ «ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ»

Κανονικότητα. Μια λέξη που δε λέει τίποτα, μια κενή έννοια που μπορεί να υπάρξει μόνο συγκριτικά με κάτι έξω από αυτήν. Το τελευταίο διάστημα, η χρήση της θυμίζει το σελφοκόνταρο. Μια άχρηστη προέκταση ενός εγωκεντρικού κόσμου.

Θα ξεκινούσα το μονόλογό μου με την πιο λογική εισαγωγή, να προσδιορίσω –δηλαδή – την έννοια της λέξης. Τι είναι κανονικότητα; Φαίνεται κάτι σχετικά απλό, αλλά στην πορεία γίνεται κατανοητό πως αφού αφαιρεθούν οι πρώτες, άχρηστες στρώσεις, για τον επίμονο αναζητητή στο τέλος θα μείνει ένα κενό. Και εννοώ κυριολεκτικά κενό. Επειδή η λέξη αυτή ουσιαστικά δεν εκφράζει τίποτα. Άλλη ήταν η κανονικότητα για τον αρχαίο Σπαρτιάτη, άλλη για έναν εργάτη Ίνκας, άλλη για έναν μεσαιωνικό ιππότη… Σήμερα, άλλη είναι η κανονικότητα για τα παιδιά της Υεμένης, άλλη για τις γυναίκες στο Αφγανιστάν κι άλλη για τον Ευρωπαίο πολίτη.

Για μένα, ωστόσο, καμία από τις «κανονικότητες» που έχω έρθει σε γνωσιακή επαφή μέχρι τώρα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κανονικότητα. Για μένα, αυτός ο πλανήτης (στη γνωστή του ιστορία) δεν έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα την κανονικότητα. Πώς να χαρακτηρίσω κανονικότητα την υποαμοιβόμενη εργασία σε μια θέση που σκοτώνει αργά τις εσωτερικές μου κλίσεις; Είναι κανονικότητα να φοράω ζώνη στο αυτοκίνητο, για να προστατευθώ από ένα κάκιστο οδικό δίκτυο – για το οποίο έχω πληρώσει; Είναι κανονικότητα να πηγαίνω τα παιδιά μου σε ένα σχολείο που τη διαφορετικότητα τη βαφτίζει πρόβλημα, την αποστήθιση μάθηση, το πολλαπλό σύστημα επιλογών γνώση και ως επιστέγασμα την είσοδο σε κάποια αδιάφορη σχολή τη βαφτίζει επιτυχία; Είναι κανονικότητα να εργάζομαι 9-12 ώρες την ημέρα, χωρίς εσωτερική πλήρωση, ικανοποίηση, χαρά, μόνο για να καλύπτω τα «ταμειακά κενά» του «κράτους»; Είναι κανονικότητα να βρίζω 11,5 μήνες, με την ελπίδα να γελάσω λιγάκι αυτές τις 15 ημέρες που ονομάζω «διακοπές»; Μήπως είναι κανονικότητα να ζω σε έναν κόσμο χωρίς σεβασμό, προσωπικά όρια, συμπόνια, ενδιαφέρον· χωρίς συνεργασία, κοινωνικούς στόχους, στοργή· χωρίς αισθητική, χωρίς αγάπη για τη φύση, χωρίς ζωτικούς χώρους. Σ΄ έναν κόσμο που φυλακίζει τα ζώα για «ψυχαγωγία», που εξαφανίζει από την πείνα έθνη επειδή «δεν υπάρχουν χρήματα», που μολύνει τα νερά και τον αέρα επειδή η γεωθερμία (για παράδειγμα) είναι ακριβή – ή αδιάφορη;

Είναι κανονικότητα να ζω σε έναν κόσμο που οι λευκοί μισούν τους μαύρους, οι χριστιανοί μισούν τους μουσουλμάνους, οι βόρειοι μισούν τους νότιους, οι ολυμπιακοί μισούν τους παναθηναϊκούς, και η λίστα είναι μεγάλη….

Εντάξει, θα μιλήσω τελικά για την κανονικότητα.
Κανονικότητα είναι η ζωή σ΄ένα περιβάλλον με αισθητική. Η αισθητική βοηθάει στην εσωτερική γαλήνη. Η εσωτερική γαλήνη βοηθάει στην ισορροπία. Η ισορροπία βοηθάει στο σεβασμό. Ο σεβασμός βοηθάει στη συν-ύπαρξη. Η συνύπαρξη βοηθάει στη συμπόνια. Η συμπόνια βοηθάει στην αγάπη.

Κανονικότητα είναι η φύση. Όχι το μπετό, όχι οι γεμάτες τεράστια ξενοδοχεία παραλίες, όχι οι στενοί και γεμάτοι παρκαρισμένα οχήματα δρόμοι. Κανονικότητα είναι τα ελεύθερα στο περιβάλλον τους ζώα. Οι καθαρές θάλασσες. Τα ψάρια που αναπαράγονται ανενόχλητα. Η βροχή χωρίς χημικά.

Κανονικότητα υπάρχει όταν το κάθε πλάσμα ασχολείται με αυτό στο οποίο έχει κλίση. Όταν οι κοινωνικές αξίες βασίζονται σε ποιότητες χαρακτήρα και όχι σε ποσότητες εγγράφων (πιστοποιητικών, διδακτορικών, διπλωμάτων· μετοχών, επιταγών, λογαριασμών τραπέζης, περιουσιακών στοιχείων). Όταν όλα ανθίζουν εκφράζοντας την καλύτερη πλευρά τους.

Δηλώνω λοιπόν ότι

ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΚΑΜΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ μέχρι τώρα.

Το ερώτημα είναι:

Αν με ταΐζανε σκατά με ρύζι, και μου κόψουν το ρύζι και μου αφήσουν μόνο τα σκατά, θα διεκδικήσω το δικαίωμά μου να τρώω με τα σκατά μου ρύζι, ως κανονικό και κεκτημένο; Φαίνεται θλιβερό, το ξέρω. Αλλά το πραγματικά θλιβερό είναι αυτό που κρύβεται από πίσω, κι είναι τόσο μεγάλο που έχουμε πάψει πια να το κοιτάζουμε:

Θα διεκδικήσω; ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ θα διεκδικήσω; ΠΟΙΟΣ με ταΐζει, κι εγώ θα ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΩ; Ή παράγω έργο, οπότε δεν οφείλω σε κανέναν καμία διεκδίκηση, ή δεν παράγω έργο, οπότε δε χρειάζεται να συνεχίσω αυτό ό,τι κι αν ήταν που έκανα μέχρι τώρα.

Προσωπικά, προτιμώ μια «κανονικότητα» που δεν έχει τίποτα το κανονικό – σύμφωνα με αυτό που μου δίδαξαν ως «κανονικό» – από μια κανονικότητα που με βυθίζει στην αιώνια λήθη του Ποιος Είμαι.

Γιατί με μια μη-κανονική «κανονικότητα», ίσως καταφέρω να θυμηθώ.

Εύχομαι από καρδιάς να τελειώσουν οι κανονικότητες δια παντός.

eternalnowblog

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ