Η ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗ & ΒΙΟΗΘΙΚΗ - Η ΣΧΕΣΗ ΙΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΗ - ΟΙ ΠΡΟΓΕΝΕΣΤΕΡΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ - Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΣΥΓΓΕΝΩΝ - ΟΙ ΟΔΗΓΙΕΣ ΜΗ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗΣ (Μέρος Τρίτο)

Επιμέλεια Κειμένου
Παναγιώτης Σπανός
Διασώστης ΕΚΑΒ Ρόδου

Η ΣΧΕΣΗ ΙΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΑΣΘΕΝΗ 

Είναι εύλογο να αναπτύσσεται μια ιδιαίτερή σχέση μεταξύ του ιατρού και του ασθενή που έχει ανθρώπινες, επιστημονικές και ‘υπερφυσικές’ διαστάσεις.

Ο γιατρός αναλαμβάνει μέσω μιας γονεϊκής μορφής, που του προσάπτει ο ασθενής, ιδιότητες προσοχής, φροντίδας (μητρική μορφή) αλλά και την ίδια στιγμή ικανότητα για διαχείριση καταστάσεων και λήψη αποφάσεων (πατρική μορφή).

Ο άρρωστος και κατ’ επέκταση η οικογένειά του αναμένουν ένα αποκλειστικό ενδιαφέρον και φροντίδα μαζί με δεξιοτεχνία και αποφασιστικότητα. 

Βασικό στοιχείο στη σχέση γιατρού και αρρώστου είναι η εμπιστοσύνη με την οποία προσέρχεται ο ασθενής σε αυτόν. Κατά κανόνα, ο ασθενής χαρακτηρίζεται από ανησυχίες, φόβους και ερωτήσεις σχετικά με την κατάσταση της υγείας του.

Το ενδιαφέρον του γιατρού, η φιλική και ήρεμη στάση του και η διακριτικότητα με μια πιθανή ευαισθησία θα βοηθήσουν να ξεπεράσει ο άρρωστος οποιαδήποτε αμφισβήτηση και να του προσφέρει την εμπιστοσύνη στο πρόσωπό του και εν συνεχεία στις οδηγίες που θα του δώσει.

Η αντίληψη για τον γιατρό κατά την αγωνία του αρρώστου και των συγγενών του για την εξέλιξη της υγείας του κυμαίνεται από τον απόλυτο εξουσιαστή της υγείας τους έως έναν οποιοδήποτε συνηθισμένο άνθρωπο με αδυναμίες και ελαττώματα.

Τη διττή αυτή μορφή πρέπει να λαμβάνουν υπόψιν οι γιατροί και οι συνεργάτες τους για να μπορέσουν να προσεγγίσουν καλύτερα τον άρρωστο και να κατανοήσουν τους πιθανούς φόβους, ανησυχίες και ελπίδες που μπορούν να επηρεάσουν σε σημαντικό βαθμό τη συνεργασία του γιατρού με τον ίδιο τον ασθενή και την οικογένειά του, οι οποίοι περιμένουν υποστήριξη και μια αισιόδοξη στάση για το μέλλον.  


Η σκέψη του θανάτου αντιμετωπίζεται με άγχος και το ανάλογο δέος σε οποιαδήποτε ηλικία και φάση ζωής. Βασικός φόβος και πηγή ανησυχίας το άγνωστο στο οποίο πορεύεται και η απομάκρυνσή του από το οικείο και γνώριμο προς το άγνωστο και μοναχικό. Υπάρχει ένας έντονος προβληματισμός ως προς το άγνωστο που τον περιμένει και μια μεγαλύτερη ανησυχία όσο πλησιάζει το τέλος να μην πεθάνει μέσα στον πόνο και εγκαταλελειμμένος.


Το γενικότερο άγχος και πίεση πολλές φορές υποβαθμίζονται χάριν στην παρέμβαση κάποιων αντιρροπιστικών ψυχολογικών μηχανισμών που προσπαθούν να αμβλύνουν την γενικότερη αίσθηση του επικείμενου και αναπόδραστου τέλους και όλα αυτά τα στάδια δε βιώνονται το ίδιο από όλους.

Οι μηχανισμοί αυτοί είναι το άγχος, η άρνηση, η προβολή, η παλινδρόμηση, η κατάθλιψη, η διαπραγμάτευση και τέλος η αποδοχή. Η απελπισία μπορεί να καταστήσει δυσκολότερη τη συνεργασία και να μειώσει το εναπομείναν ψυχικό σθένος του ασθενούς και των οικείων του, οι οποίοι αναζητούν μια πίστωση χρόνου.  

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΕΔΩ

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ