Βρίσκομαι που και που (κάπως σπάνια) με διάφορες παρέες και σαστίζω. Οι άνθρωποι μιλάνε πάρα πολύ, φωνάζουν, χειρονομούν, γελάνε δυνατά! Ειρωνεύονται, λένε συνέχεια αστεία, βγάζουν φωτογραφίες τα πρόσωπά τους! Πίσω από όλα αυτά υπάρχει ένα υπόβαθρο σιωπηλό. Δεν μπορούν να υπάρξουν όλες αυτές οι εκδηλώσεις χωρίς το σιωπηλό αυτό υπόβαθρο, όπως δεν μπορεί να υπάρξει ζωγραφιά χωρίς το λευκό κανβά, σύννεφα χωρίς τον ουρανό και λέξεις χωρίς τις λευκές σελίδες πίσω τους.
Σε αυτές τις συναντήσεις ανθρώπων, μοιάζει σαν να τρέμουν αυτή τη σιωπή που υπάρχει πίσω τους ή έστω να νιώθουν άβολα μαζί της. Και κάνουν ό,τι είναι δυνατό για να την κρύψουν, να την καλύψουν με θόρυβο. Μια άλλη ανάγνωση του ίδιου φαινομένου είναι ότι οι άνθρωποι προσπαθούν να ξεφύγουν από την αμηχανία, τη βαρεμάρα και την ανασφάλεια και επιδίδονται σε ατελείωτες φλυαρίες. Αντί να μείνουν με την ενοχλητική βαρεμάρα και να ανακαλύψουν την άκακη σιωπή πίσω της, προσπαθούν να ξεφύγουν με αστεία, σέλφις, κουτσομπολιά κοκ. Αντί να ψηλαφίσουν την ανασφάλειά τους, ειρωνεύονται και επιτίθενται σε όποιον νιώθουν ότι κάπως τους απειλεί. Ακόμη και η σιωπή, η απουσία λέξεων, βιώνεται ως κάτι το ανυπόφορο, το αμήχανο και προσπαθούμε να της ξεφύγουμε! Και η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη με ένταση, ένταση από την αγωνία όλων αυτών που τρέχουν να ξεφύγουν.