Ποτέ δεν θα σταματήσω να πιστεύω στη θεραπευτική δύναμη της θεραπευτικής σχέσης ως ένα πρότυπο για τη συμπόνια, την υγιή επικοινωνία, την ασφαλή σύνδεση και την ευγένεια.
Είμαι θεραπευτής εδώ και σχεδόν 33 χρόνια και παρ’ όλο που πολλά πράγματα έχουν αλλάξει, είναι αξιοσημείωτο το πόσα έχουν μείνει τα ίδια. Τα προβλήματα και οι αγώνες που έφερναν τους ανθρώπους τότε στη θεραπεία, είναι τα ίδια ζητήματα που φέρνουν τους ανθρώπους στη θεραπεία σήμερα. Όλα τα ανθρώπινα όντα θέλουν να επιτύχουν μια αίσθηση εσωτερικής ειρήνης και να αισθάνονται ικανοποιημένοι από τη ζωή τους. Θέλουν να δουν τους εαυτούς τους ως άξιους, ικανούς και θέλουν να τους βλέπουν οι άλλοι με αγάπη και σεβασμό.
Εργασιακό άγχος, διχόνοια στη σχέση, προκλήσεις στην ανατροφή των παιδιών, τα εξουθενωτικά συναισθήματα της κατάθλιψης και του άγχους, επώδυνες απώλειες και τα περίπλοκα αυτοκαταστροφικά υποπροϊόντα του τραύματος, της κακοποίησης και της παραμέλησης παραμένουν οι πιο κοινοί λόγοι που τα άτομα αναζητούν την υποστήριξη και την καθοδήγηση της ψυχοθεραπείας. Συχνά με ρωτούν πώς είμαι σε θέση να γίνομαι μάρτυρας της θλίψης, του θυμού και της σύγχυσης που συχνά μπορούν να διαπεράσουν τις θεραπευτικές συνεδρίες. Αλλά η αλήθεια είναι, ότι κάτω από αυτόν τον αποδεκτό πόνο υπάρχει κάτι βαθύτερο και ισχυρότερο: η εκπληκτική προσαρμοστικότητα του ανθρώπινου πνεύματος. Και αυτό είναι ένα εξαιρετικό πράγμα, όταν κάποιος μπορεί να το δει.
Ποτέ δεν παύει να με εκπλήσσει ότι οι άνθρωποι που έχουν υποστεί συναισθηματική, ψυχολογική ή σωματική ταλαιπωρία, εξακολουθούν να διατηρούν την αίσθηση της ελπίδας και του πιθανού. Πώς μπορώ να ξέρω ότι έχουν παραμείνει αισιόδοξοι; Επειδή εμφανίζονται κάθε εβδομάδα στην αίθουσα αναμονής μου.
Συνεχίζουν να κάνουν σταθερά βήματα προς τα εμπρός. Πολλοί από αυτούς, παρά τον πόνο τους, είναι εξαιρετικά επιτυχημένοι. Βρίσκονται είτε σε ουσιαστικές σχέσεις ή θέλουν να βρουν. Κάνουν τα πάντα για να κάνουν τη ζωή καλύτερη για τα παιδιά τους. Είναι αφοσιωμένοι στην εργασία τους, ακόμη και όταν το περιβάλλον εργασίας τους δεν τους επικυρώνει ή τους υποστηρίζει. Έχουν μια αίσθηση του χιούμορ. Κάνουν τα πάντα για να είναι ανοιχτόμυαλοι και ανοιχτόκαρδοι. Τείνουν να είναι πολύ συμπονετικοί προς τους άλλους ανθρώπους.
Και ίσως ακόμη πιο εντυπωσιακό είναι ότι κάνουν γιγάντια άλματα πίστης και αποφασίζουν να εμπιστευθούν μια θεραπευτική σχέση. Παίρνουν το ρίσκο, ακόμα και όταν η ζωή τους έχει διδάξει ότι «όποτε έρχεσαι κοντά με κάποιον θα πληγώνεσαι». Έχει τόση πολύ σημασία ότι προηγούμενες εμπειρίες απόρριψης, εγκατάλειψης και προδοσίας θα δημιουργήσουν ένα φόβο της εγγύτητας. Για αυτό πάντα συγκινούμαι από το θάρρος που δείχνουν για να διατηρήσουν μια συναισθηματικά στενή σύνδεση στη θεραπεία. Μέρος αυτής της σύνδεσης περιλαμβάνει το μοίρασμα προσωπικών αφηγήσεων που συχνά νιώθουν ότι ντρέπονται για αυτό και τους προκαλεί μια ισχυρή αίσθηση ευαλωτότητας. Εδώ και 33 χρόνια έχω δει ανθεκτικότητα, θάρρος και αποφασιστικότητα. Είναι συναρπαστικό και είναι αφυπνιστικό.
Παρ’ όλο που η αναζήτηση θεραπευτικής υποστήριξης μπορεί να τρομάζει ορισμένους ανθρώπους και είναι αντιφατική για άλλους, η διαδικασία της θεραπείας και η σχέση συχνά δημιουργούν μια εμπειρία που είναι επανορθωτική, προάγει την ανάπτυξη και την επούλωση. Έχω δει αμέτρητους ανθρώπους να ανακτούν τις ζωές τους, να αποκτούν πρόσβαση στην εσωτερική σοφία τους, να ξεφεύγουν από ανικανοποίητες σχέσεις και επαγγελματικές σταδιοδρομίες, να βρίσκουν το θάρρος να απελευθερώνονται από καταστροφικές συμπεριφορές, να αλλάζουν τα όριά τους και να θέτουν όρια με δυσλειτουργικά μέλη της οικογένειας και να θεραπεύουν τις πληγές του τραύματος. Αυτό που δεν έχει μειωθεί στα 33 χρόνια, είναι η πίστη μου στις ικανότητές των θεραπευόμενών μου να αναπτύσσονται και να αλλάζουν.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια εξακολουθώ να χαμογελώ όταν οδηγώ για το γραφείο μου. Φθάνω με μια αίσθηση ελπίδας. Και κρατώ ένα ισχυρό αίσθημα ευγνωμοσύνης, διότι ξέρω ότι μου δίνεται το προνόμιο να παρακολουθώ τη διορατικότητα και την ανάπτυξη μέσα από τον αγώνα και τον πόνο. Πιστεύω ότι είναι στην ανθρώπινη φύση να θέλουμε κάποιον να δει τον προσωπικό μας πόνο.
Ακόμα και όταν οι θεραπευόμενοι αναγκάζονται να είναι μυστικοπαθείς, υπάρχει μια φυσική επιθυμία να μοιραστούν τις εμπειρίες τους με ανθρώπους που είναι ασφαλείς και δεν τους κρίνουν. Ποτέ δεν έχω σταματήσει να πιστεύω στην θεραπευτική δύναμη της θεραπευτικής σχέσης ως ένα πρότυπο για τη συμπόνια, την υγιή επικοινωνία, την ασφαλή σύνδεση και την ευγένεια. Το να βρίσκομαι σε θέση να συμβάλλω ακόμη και ελάχιστα στα θεραπευτικά ταξίδια των θεραπευόμενών μου, είναι αυτό που το κάνει να αξίζει τον κόπο.
Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΝΑΤΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Επειδη Η Ανθρωπινη Ιστορια Δεν Εχει Ειπωθει Ποτε.....Ειπαμε κι εμεις να βαλουμε το χερακι μας!
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.